ตอนที่ 21 ตบปากตัวเอง

ต๭นที่ 21 ตบปากตัวเอง วันรุ่งขึ้นจิดาภากลับมาทำงานที่บริษัทCAอีกครั้ง โชคดีที่มีริมเพียงคนเดียวที่รู้ว่าเธอลาออก ไม่อย่างนั้น เธอคงตบปากตัวเองจริงๆที่ลาออกแล้วยังกลับมาเช่นนี้ และยังโชคดีที่ริมไม่ใช่คนพูดมาก “ท่านประธานให้ความสำคัญกับเธอมากนะ ตั้งใจทำงานล่ะ!” ริมพูดพร้อมยิ้มให้เมื่อเห็นเธอกลับมา “ขอบคุณค่ะพี่ริม” จิดาภาพยักหน้าพร้อมยิ้มให้ริม ใช่ว่าเธอจะไม่ลาออก เพียงแต่ต้องจัดการเรื่องไปรยาให้เสร็จเสียก่อน เธอจึงจะไป อยู่ที่นี่ก็ไม่ต่างอะไรกับระเบิดเวลา เมื่อไหร่ที่พันเดชรู้เรื่อง สภาพเธอคงย่อยยับกว่าตอนนี้แน่นอน แต่ตอนนี้มั่นใจได้ว่าพันเดชคงจำเธอไม่ได้ในเร็วๆนี้ คิดดังนั้นเธอก็วางใจขึ้นมาบ้าง ในห้องทำงาน จิดาภายืนอยู่ตรงหน้าพันเดช “กลับมาแล้ว?” พันเดชมองเธอพลางยักคิ้วยียวน น้ำสียงเช่นนี้ทำให้คนฟังอย่างจิดาภาโมโหมาก เหมือนกับคนที่หนีออกจากบ้าน แต่สุดท้ายก็กลับบ้านตัวเอง จิดาภาข่มความโกธรเอาไว้แล้วพยักหน้า “ใช่ค่ะ แล้ว case ที่คุณพูดถึงคืออะไรคะ” พูดเรื่องนี้ขึ้นมา พันเดชจึงหยิบเอกสารบนโต๊ะส่งให้เธอ “นี่ไง” จิดาภารับเอกสารมาแล้วเปิดดู “ถ้าเธอทำได้ ไม่สิ ยังไงก็ต้องทำให้ได้” ประโยคนี้แหละที่จิดาภารอ เธอปิดเอกสารลง มองพันเดชนิ่ง “มาถึงตรงนี้แล้ว ฉันหวังว่าคุณคงจะเป็นคนที่เชื่อถือได้นะคะ!” พันเดชยักคิ้ว “แน่นอน” แล้วจิดาภาจะพูดอะไรได้อีก มือจับเอกสารเอาไว้ “งั้นก็ดี ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวค่ะ” พันเดชพยักหน้าตอบ “อืม” จิดาภาจึงหันหลังเดินออกไป ประตูปิดลง พันเดชมองตามแผ่นหลังของจิดาภา มุมปากค่อยๆยกยิ้มเย็น จิดาภาถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อออกมาจากห้องทำงานของพันเดช ทุกครั้งที่เจอหน้าและพูดคุยกับอีกฝ่าย เธอมักจะรู้สึกกังวลอย่างบอกไม่ถูก ขณะนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเป็นไปรยา เธอก็กดรับทันที “ฮัลโหล” “เธอเจอพันเดชแล้วใช่ไหม” พอรับสาย ไปรยาก็ถามขึ้นทันที “มีอะไรรึเปล่า” “บอกฉันมาว่าใช่ไหม” ไปรยาถามซ้ำ จิดาภาคิดซักครู่ก่อนตอบออกไป “อืม” “ฉันว่าแล้ว!” ไปรยาพูดอย่างกระหืดกระหอบ “ขอโทษนะ รบกวนเธอแล้ว” “ระหว่างเราไม่ต้องเกรงใจกันหรอก อีกอย่าง ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรเลย” “คนอย่างพันเดชนี่นะ จะไม่ให้เธอทำอะไร?” ไปรยาไม่เชื่อ “ไม่มีจริงๆ แค่ให้ฉันกลับมาทำงาน แล้วก็ให้ case มาทำ” จิดาภาอธิบายง่ายๆ แต่ไปรยาไม่เชื่อ “แค่นี้เองหรอ” “แค่นี้แหละ” ไปรยารู้ ที่จิดาภาพูดแบบนี้เพราะไม่อยากให้เธอเป็นห่วง แต่ว่าตอนนี้เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ “โอเคๆ แต่ถ้านายพันเดชตั้งใจจะแกล้งเธอ เธอก็พอเถอะ ไม่ต้องทำแล้ว ยังไงฉันก็ไม่เชื่อ เขาบอกจะจับฉันเข้าคุกจริงๆ” ไปรยาพูด “รู้แล้วๆ วางใจเถอะ ฉันเอาตัวรอดได้” “อืม มีอะไรโทรหาฉันเลยนะ” ไปรยาพูด “โอเคๆ วางแล้วนะ” “อืม” วางสายเสร็จ จิดาภาก็เดินถึงโต๊ะทำงานตัวเองพอดี เธอวางโทรศัพท์บนโต๊ะ นั่งบนเก้าอี้แล้วเปิดดู case ที่พันเดชมอบให้