บทที่ 39 พบกันโดยบังเอิญ

บ๗ที่ 39 พบกันโดยบังเอิญ ตุลยาชะงักเมื่อได้ยินเช่นนั้น หันไปมองพันเดช “พันเดช นี่คุณ...” เห็นท่าทางกังวลของเธอ พันเดชยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา “เป็นอะไรไป กังวลเหรอ” “คุณกำลังพูดเล่นใช่ไหมคะ” เธอมองพันเดชอย่างกังวล ใช่เธอกังวล กังวลมากด้วย เดิมที ตอนที่จิดาภาปรากฏตัว ก็ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจอยู่แล้ว ตอนนี้ สิ่งที่พันเดชพูดยิ่งไปสะกิดสิ่งที่อยู่ในใจเธอ ทำให้เธอกังวลและกลัวยิ่งกว่าเดิม เห็นท่าทางนั้นของเธอ พันเดชจึงยิ้มออกมา “แน่นอนสิ ต้องเป็นเรื่องล้อเล่นอยู่แล้ว” แต่เธอกลับรู้สึกว่าพันเดชไม่ได้พูดเล่น... ขณะที่ตุลยากำลังจะพูดอะไรออกมานั้น พันเดชก็เอ่ยขึ้นก่อน “เอาไงดีล่ะ พวกเราก็ไปกินซูชิกันดีไหม ร้านเพิ่งเปิดใหม่ ได้ยินมาว่าอร่อยใช้ได้...” ตุลยาที่นั่งข้างคนขับมองไปยังพันเดช เธอกำลังรู้สึกกลัว เหมือนเธอกำลังจะเสียคนข้างๆไป... ไม่ได้รอให้เธอตอบ พันเดชก็ขับรถออกไป... เมื่อถึงร้านซูชิเปรมศักดิ์และจิดาภาก็เดินเข้าไปยังโต๊ะที่จองไว้ “จริงสิ ทำไมพี่ถึงรู้ว่าฉันกลับมาแล้ว” จิดาภาเอ่ยถาม เปรมศักดิ์ชะงัก “ทำไมอยู่ๆก็ถามแบบนี้ เธอไม่อยากให้พี่รู้งั้นเหรอ” “ไม่ใช่ๆ ก็แค่แปลกใจว่าพี่รู้ได้ยังไง...” เธอมองอีกฝ่ายทันที “ไปรยาบอกพี่!” พวกเขาสามคนโตมาด้วยกัน แต่เรื่องที่เธอกับมีเพียงแค่ไปรยาที่รู้ และเธอก็รู้ว่าไปรยากับเปรมศักดิ์ก็สนิทกัน อีกฝ่ายไม่ตอบอะไรเหมือนเป็นการยอมรับกลายๆ ที่จริงเขาจะปฏิเสธก็ได้ เขาแค่หาข้ออ้างอะไรมาพูดก็ได้ แต่เขาไม่อยากโกหกจิดาภา บนโลกนี้ คนๆเดียวที่เขาไม่เคยคิดจะโกหกก็คือจิดาภา “ฉันรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นเธอ!” “อย่าไปว่าอะไรไปรยาเลย ฉันคุยโทรศัพท์แล้วเธอบังเอิญหลุดปากน่ะ” เปรมศักดิ์เอ่ย จิดาภายิ้ม “ฉันไม่ได้จะไปว่าเธอสักหน่อย พี่กังวลอะไรเนี่ย” “กังวลอะไร!” “ดูก็รู้!” จิดาภายิ้มแล้วเอ่ยต่อ “ พี่ชาย ฉันพูดจริงๆเลยนะ ไปรยาก็ใช้ได้นะ ถ้าได้มาเป็นพี่สะใภ้ ฉันคงดีใจมาก!” ใบหน้าสวยหวานที่อยู่ตรงหน้า ทำเขาใจลอยชั่วขณะ จากนั้นจึงละสายตาออกอย่างรวดเร็ว “พี่มองไปรยาแบบเดียวกับมองเธอ!” “เอาละๆ” จิดาภาไม่ได้เซ้าซี้ ตอนที่รู้สึกรัก ใครก็ห้ามไม่ได้ ตอนที่ไม่รัก ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ เรื่องนี่เธอเข้าใจชัดเจนที่สุดแล้ว แต่สำหรับเธอแล้ว ไปรยากับพี่ชายเหมาสมกันจริงๆ แต่ว่านี่เป็นเรื่องของความรู้สึกคงต้องให้ทั้งสองคนค่อยๆเรียนรู้กันไป “อืม อย่าคิดไปเอง” เปรมศักดิ์เอ่ยขึ้น เธอยิ้ม “รู้แล้วๆ” “ผู้อำนวยการเปรมศักดิ์” ในขณะที่พวกเขากำลังคุยเล่นกันอยู่นั้น เหนือศีรษะของพวกเขาก็มีเสียงเยือกเย็นดังขึ้น ด้านหลังของจิดาภารู้สึกเย็นวาบขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เสียงแบบนี้นอกจากพันเดชแล้วจะเป็นใครไปได้ ตำแหน่งที่เปรมศักดิ์นั่งหันหน้าเข้าหาพันเดชพอดี เมื่อเห็นว่าคือใคร เปรมศักดิ์ก็ชะงักไปเช่นกัน