ตอนที่ 53 สมควรที่จะได้รับชื่อเสียง

ต๭นที่ 53 สมควรที่จะได้รับชื่อเสียง ฉากนี้ ถูกคนที่ไม่ควรเห็นพบเข้าอย่างพอดิบพอดี “พันเดช.......พวกคุณกำลังทำอะไร?” เธอถามด้วยตัวสั่นเทา เมื่อได้ยินเสียงนี้ จิดาภาก็หันหลังกลับไปและเป็นเวลาเดียวกันที่พบว่าตุลยายืนอยู่และมองดูพวกเขาด้วยสายที่เจ็บปวด วินาทีต่อมา จิดาภาก็รีบถอนตัวเองออกมาจากบนตัวของพันเดช แต่เมื่อเป็นอย่างนี้ ยิ่งทำให้ตุลายิ่งรู้สึกขาดความเชื่อมั่นในตัวเอง ฉากนี้ ทำให้ตุลยาคิดว่า พวกเขากำลังกอดกัน เธอไม่ได้พูดอะไร แต่กำลังมองไปที่เขา จิดาภาเห็นได้ชัดว่าภายในตาของเธอเต็มไปด้วยเจตนาร้ายและโมโหอย่างรุนแรง เฮ้อ บนโลกนี้มักมีบางอย่างที่เรียกว่าความบังเอิญ เธอไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ จิดาภารู้สึกกลัดกลุ้มเป็นอย่างมาก เพิ่งจะผ่านไปไม่นาน ก็ถูกเธอเห็นเข้าแล้ว มันช่างบังเอิญจนไม่น่าเชื่อ ตอนนี้ ตุลยาก้าวเข้าไปจ้องมองพวกเขา “พันเดช.......พวกคุณ.......” จิดาภาไม่พูดอะไร ซึ่งถ้าหากเธอจะอธิบาย แน่นอนว่ายิ่งอธิบายยิ่งแย่ ดูเหมือนว่าพันเดชจะไม่สะทกสะท้านอะไร “คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?” “ฉันมาดูงานแสดงเครื่องประดับ พวกคุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?” ตุลยาถาม “พวกฉันเองก็มาดูเหมือนกัน” “พวกเรา.......ด้วยกัน?” ตุลยามองดูพวกเขาอย่างไม่น่าเชื่อ แม้ว่าภายในใจจะมีความโกรธ แต่เพราะมีคนเยอะ เธอจึงไม่สามารถทำให้ฐานะของตัวเองเสียหายได้ “อืม เธอคือตัวแทนนักออกแบบของบริษัทพวกเรา มาเข้าร่วมการแข่งขันครั้งนี้ ดังนั้นมาดูด้วยกันเถอะ” พันเดชกล่าว จริงเหรอ? เป็นอย่างนั้นเหรอ? ตุลยาไม่ค่อยอยากจะเชื่อ แต่เป็นเพราะพันเดชพูดออกมา ถ้าหากโมโหอย่างไร้เหตุผล กลัวว่าจะทำลายภาพพจน์ที่อยู่ภายในใจของพันเดช เธอทำได้เพียงพยายามอดกลั้น หันหน้ากลับไปมองจิดาภา มุมปากเผยอยิ้มอย่างเยือกเย็น “ฉันจะบอกให้นะ คุณจิดาภา นี่มันสถานที่สาธารณะ ระวังหน่อยจะดีกว่า” เธอพูดอย่างประชดประชัน หลังจากที่จิดาภาได้ฟัง ก็ไม่ได้โกรธแต่อย่างใด แต่กลับยิ้ม “คุณตุลยา คุณไม่ต้องมาเยาะเย้ย และไม่ต้องมาเป็นปรปักษ์กับฉันหรอก เพราะสิ่งที่คุณคิดว่าดี คนอื่นอาจจะไม่ได้คิดว่าดีเช่นคุณ ถึงแม้ว่ามันจะดีก็ตาม ก็นับว่าเป็นของเหลือของคนอื่น และฉันไม่สนใจ” พูดจบ เธอก็ยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ แล้วมองไปที่พันเดช “ประธานพันเดช ฉันสนุกพอแล้ว คงไม่รบกวนคุณสองคนแล้ว ฉันขอตัว” พูดจบ จิดาภาก็เดินเช็ดตัวออกไป โดยไม่แม้แต่จะมองตุลยา ประโยคนี้ ทำให้ทั้งสองคนโกรธ ตุลยารู้สึกโกรธ แต่ทว่ากลับไม่พูดออกมา ยิ่งไปกว่านั้น สีหน้าของพันเดชก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม ผู้หญิงคนนั้นพูดว่าเขาคือของเหลืออย่างนั้นเหรอ? เธอลืมแล้วเหรอ ว่าเธอเองก็เป็นของเหลือเหมือนกัน ไม่สามารถอธิบายได้ พันเดชรู้สึกโมโห เขาโกรธอย่างจริงจัง รู้ว่าผู้ชายที่เป็นที่ชื่นชอบของผู้หญิงทุกคน ภายในสายตาของเธอ คาดไม่ถึงว่าจะถูกทอดทิ้งอย่างไม่ไยดี ยังพูดว่าไม่สนใจ เธอกำลังทอดทิ้งเขา ถึงแม้จะคิดเช่นนั้น แต่พันเดชก็ไม่ได้แสดงออกมา ดี ดีมาก ไปถึงบริษัทค่อยคุย ในเวลานี้ ตุลยาหันหน้าไปมองพันเดช อดไม่ได้ที่พูดแขวะออกมา “ช่างไม่มีการอบรมสั่งสอนเสียจริง” เมื่อฟังตุลยาพูด พันเดชทำได้เพียงมองเธอ แต่ไม่ได้กล่าวอะไรออกมา อีกทั้งในเวลานี้ ตุลยาก็ได้เดินไปคว้าแขนของเขา แล้วพูดด้วยอาการออดอ้อนและไม่พอใจ “พันเดช ทำไมเธอถึงได้กลายมาเป็นตัวแทนนักออกแบบของบริษัทคุณได้” พันเดชโมโห แต่พยายามอดกลั้น และตอบเธอเพียงสี่คำ “สมควรที่จะได้รับชื่อเสียง”