ตอนที่ 62 แรงบันดาลใจ

ต๭นที่ 62 แรงบันดาลใจ ส่วนคนอื่น จบการประชุมก็แยกย้ายกลับที่ทำงานของตัวเอง มาถึงห้องทำงานของพันเดช พันเดชข้ามผ่านโต๊ะไปแล้วนั่งที่ที่นั่งพิเศษของเขา “ประธานพันเดช เรียกฉันมามีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ？”จิดาภาถามแบบตรง ๆ หลังจะเข้าไปถึง พันเดชนั่งอยู่ตรงนั้น เงยหน้าขึ้นมามองทันทีนั้นกำลังจะพูดอะไร แต่พอเห็นหน้าจิดาภาที่ไม่เหมือนเดิมขมวดคิ้วแล้วถามว่า “หน้าเธอเป็นอะไร？” พอได้ยินพันเดชถาม จิดาภาก็ไม่ได้ปิดปัง“ไม่เป็นอะไรคะ แค่เมื่อวานไม่ระวังถูกคนบ้าจับโดนหน้าไปนิดหนึ่ง！” คนบ้า？ พันเดชมองไปที่จิดาภา ฟังออกว่าสิ่งที่เธอพูดมาหมายถึงอะไร “คนอย่างเธอยังมีคนเอาเปรียบได้หรือ ？”พันเดชพูดขึ้นมา ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมาจากพันเดชทั้งหมดเลย ถ้าไม่ใช่เขาตุลยาจะเหมือนคนบ้า มาถึงก็ตบหน้าเธอโดยที่ไม่พูดสักคำก่อนเลย！ “ฉันจะคุยรู้เรื่องกับคนบ้าเข้าใจได้ยังไงคะ？”จิดาภาถามกลับ จิดาภาปากจัดไม่แพ้ใครอยู่แล้ พันเดชเงยหน้าขึ้นมามองเธอ “ทำยังไงให้ตัวเองไม่ถูกเอาเปรียบจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด！” “คำพูดของประธานพันเดชฉันจำไว้แล้ว ถ้ามีครั้งหน้าฉันจะไม่ให้เรื่องจบง่าย ๆ อย่างนี้เลยค่ะ！” ทำไมพันเดชรู้สึกได้ว่า คำที่เธอพูดมาเหมือนทุ่งเข้าไปที่เขาเลยละ？ ไม่ทันที่จะถามต่อจิดาภาก็พูดอีกครั้ง“ประธานพันเดชเรียกฉันมามีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ？” พูดไปพูดมากลับมาที่หัวข้อเติม พันเดชก็ไม่ได้ยุ่งกับเรื่องนั้นต่อไปแล้วพูดว่า“ได้มีการตกลงเวลาในการแข่งขันเรียบร้อยแล้ว！” พูดถึงเรื่องนี้ จิดาภายกคิ้วขึ้น“เมื่อไหร่คะ？” “วันเสาร์นี้！” “ยังมีเวลาเหลืออีก 5 วันใช่ไหม！？”จิดาภาถาม พันเดชพยักหน้า “ถูกต้อง ต้องส่งแบบมาภายในห้าวันนี้！” จิดาภาคิดสักพักแล้วพยักหน้า “ได้ค่ะ รู้แล้วค่ะ！” “ไม่ต้องกังวลมากเกินไป ทำให้ดีที่สุดก็พอ！”พันเดชพูดมา ไม่อยากให้เธอรู้สึกกดดัน หลังจากได้ยินประโยคนี้ จิดาภายิ้มและคิดว่า คิดไม่ออกเลยพันเดชยังมีความเกรงใจต่อลูกน้อยด้วย“เข้าใจค่ะ！”จิดาภายิ้มอ่อน ๆ “ถ้าไม่อะไรไม่เข้าใจ มาถามฉันได้เลย！” ถามเขาหรือ？ เขารู้เรื่องการออกแบบด้วยหรือ？ จิดาภาคิดในใจ ขณะนี้ เห็นพันเดชเงยหน้ามองยิ้มพร้อมพูดว่า “อย่างน้อย ฉันก็สามารถให้เธอมีความคิดและแรงบันดาลใจ….” ในขณะที่มองดูรอยยิ้มของพันเดช ภาพที่อยู่ในรถเมื่อวานก็ปรากฏขึ้นมาอีกในหัวของเธอ จิดาภา รีบพูดว่า “ประธานพันเดชค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะ！”พูดจบหันหลังออกไปโดยไม่ให้พันเดชมีโอกาสพูดอีกครั้ง พันเดชมองไปที่สีหน้าของจิดาภา แล้วอดที่จะหัวเราะไม่ไหว อาจจะตัวเขาเองยังไม่รู้เลยว่าตัวเองยิ้มอย่างธรรมชาติ…… หลังจากจิดาภาได้เดินออกแล้ว ทันใดนั้นพันเดชก็นึกอะไรขึ้นมา หยิบโทรศัพท์พร้อมโทรเข้าสายภายใน “ฮัลโหล ช่วยซื้อยาให้ฉันหน่อย！” “อืม ถูกต้อง！” “เดี๋ยวส่งมาที่ห้องทำงานของฉันได้เลย！” หลังพูดจบวางสายโทรศัพท์ จินตนาการถึงภาพเมื่อกี้ พันเดชมุมปากยิ้มขึ้นเล็กน้อย แล้วเริ่มทำงาน…… แล้วจิดาภาหลังเดินออกมา ก็เริ่มออกแบบ แต่คำพูดของนิสได้วนเวียนในหัวสมองเธอไปเรื่อย ๆ การออกแบบที่มีเรื่องราวถึงจะได้รับการยอมรับ…… แต่สำหรับเธอ มีแค่ประสบการณ์ ไม่มีเรื่องราว สิ่งเดียวที่ได้เกิดขึ้นในตัวเธอก็คือพันเดช ผู้ชายคนนี้ล่ะ！ แต่ว่าพวกเขาก็ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไร ฉะนั้น จิดาภาไม่รู้จะลงมือยังไง นี่คือครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าการออกแบบต้องการแรงบันดาลใจจริง ๆ