ตอนที่ 63ปากปราศรัยน้ำใจเชือดคอ

ต๭นที่ 63ปากปราศรัยน้ำใจเชือดคอ “ฉันแค่อยากจะมาถามดู ไม่อยากให้แฟนคุณเข้าใจผิดฉันก็ไม่อยากจะให้เธอมาตบหน้าอีกน่ะ！” ประโยคสุดท้าย นั้นเป็นประเด็นหลัก พันเดชหันหน้ามองที่จิดาภา “เขาตบหน้าเธอหรือ？” จิดาภาพยักหน้ายอมรับ“ แน่นอน！” “ทำไมครับ！？” “ประธานพันเดชค่ะ พูดแบบนี้ดูเหมือนตั้งใจไปหน่อยไหมคะ？”จิดาภาพูด “เพราะผมหรือ！？” “รู้แล้วจะถามทำไมล่ะ！” “แล้วเธอก็ให้ปล่อยให้เขาตบหน้าเลยหรือ？”พันเดชไม่รู้สึกโกรธและมองหน้าเธอแล้วถามกลับ “ความหมายของประธานพันเดชคือ ให้ฉันตบกลับไปหรือ？” “อย่างนี้ถึงจะเป็นนิสัยของเธอ ไม่ใช่หรือ？” จิดาภามีความรู้สึกว่า การสนทนาของพวกเขา เหมือนปากปราศรัยน้ำใจเชือดคอ พอได้ยินคำนี้จิดาภาก็ไม่อยากพูดอะไรมากแล้ว แค่ยิ้มเล็กน้อย “เข้าใจแล้วค่ะ ครั้งหน้าฉันจะไม่เกรงใจเลยค่ะ！” มองดูรอยยิ้มของเธอ พันเดชรู้สึกผู้หญิงคนนี้หน้าเนื้อใจเสือ！ อะไรก็ไม่ออกสีหน้าให้เห็น พันเดชไม่ได้พูดอะไรอีก สายตามองผ่านเธอแล้วก็ขับรถออกไปเลย จิดาภาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ยังไงพันเดชพูดสักขนาดนี้แล้ว เธอก็ไม่ต้องมาเกรงใจอีกแล้ว！ ยังไงก็แล้วแต่ จิดาภารู้สึกจากใจว่า เป็นผู้หญิงของพันเดชเป็นเรื่องที่น่าสงสารมาก ถ้าตุลยาได้ยินคำนี้แล้วคงจะโมโหเป็นบ้าตายไปแล้ว！ ชายคนนี้ไม่มีหัวจิตหัวใจจริง ๆ เลย！ เมื่อเห็นว่าจิดาภาไม่พูดอะไรอีก ทันใดนั้น พันเดชพูดว่า “คิดอะไรอยู่！？” เขาอ่านใจออกหรือ？ จิดาภาสงสัยตั้งนานแล้วทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องไม่ดีของเขา เขาก็จะถามว่าคิดอะไรอยู่！ ยังไงเขาก็ไม่ได้พูดมาตรง ๆ จิดาภาก็ไม่จำเป็นต้องบอก พูดพร้อมด้วยรอยยิ้ม“ไม่มีอะไรค่ะ！” “ใช่แล้ว เราจะไปไหนคะ？” สายตาของพันเดชมองผ่านเธอแล้วพูดพร้อมด้วยมุมปากยิ้มขึ้นเล็กน้อย“ถึงแล้วก็จะรู้！” เมื่อพูดสักขนาดนี้แล้ว จิดาภาก็ไม่ถามอะไรอีกแล้ว รถวิ่งอยู่บนถนน ประมาณหลัง 40 นาที รถจอดแล้ว “ถึงแล้วหรือ？” จิดาภาถาม พันเดชพยักหน้า จิดาภามองไปที่นอกหน้าต่างที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่เจริญน่ะหรือพูดได้ว่าเป็นที่ยากจนเลยก็ได้ แต่ว่า อากาศดีมากเลยมองดูไปทำให้คนรู้สึกผ่อนคลายมาก “นี่คือ……” “แรงบันดาลใจมาจากเรื่องเราเรื่องราวมาจากความเป็นจริง เมื่อเข้ามาในชีวิตจริงแล้ว ถึงจะมีแรงบันดาลใจขึ้นมา！”พันเดชพูด จิดาภาคาดไม่ถึงเลยว่า พันเดชจะพูดประโยคนี้ออกมาได้ เธอก็คาดไม่ถึงเลยว่าจะพาเธอมาที่นี่ แต่ก็ยอมรับได้ว่าจิดาภาชอบมากเลย ฉะนั้น เปิดประตูรถแล้วเดินออกไป ที่นี่น่าจะเป็นซอยเล็ก ๆ แต่มีคนเยอะมาก มีแต่คนขายของจุกจิกน่ารักภายในซอย ดูไปดูมา เหมือนซอยในมณฑลยูนนานเมืองลี่เจียงดูเหมือนมีอะไรเยอะเลย ในขณะนี้ พันเดชมองไปที่จิดาภาพูดว่า “อยากจะเข้าไปไหม？” “แน่นอน！”จิดาภาตอบด้วยความเต็มใจ พันเดชนำรถจอดอยู่ข้าง ๆ แล้วพาจิดาภาเข้าไป คนที่รู้ก็จะคิดว่าพวกเขามาหาแรงบันดาลใจ แต่คนที่ไม่รู้คิดว่าพวกเขามาออกเดต！ จิดาภาดูเหมือนมีความสุขมาก อารมณ์ดีและผ่อนคลาย เดินไปกับพันเดช ตั้งแต่พวกเขามา มีคนไม่น้อยที่หันหลังมองมาห เพราะว่าไม่ว่ารูปลักษณ์ หน้าตา หรือการแต่งกาย ดูออกเลยว่าพวกเขาไม่ธรรมดา “ไม่คิดเลยว่า เธอยังรู้มีสถานที่แบบนี้ด้วย！”จิดาภาพูดด้วยความประหลาดใจ เมื่อได้ยินจิดาภาพูดมา พันเดชยิ้ม “ไม่ใช่ทุกคนเกิดมาก็มีหน้ามีตาเลยน่ะ！”