ตอนที่ 64 มีเหตุผลมาตลอด

ต๭นที่ 64 มีเหตุผลมาตลอด เมื่อได้ยินจิดาภาพูดมา พันเดชยิ้ม “ไม่ใช่ทุกคนเกิดมาก็มีหน้ามีตาเลยน่ะ！” “หรือ ？”เมื่อได้ยินถึงนี่ จิดาภาเงยหน้ามองเขา “ไม่มีอะไร ไปกันเถิด ฉันพาเธอไปข้าง！”พันเดชพูด พันเดชไม่ได้พูดต่อ จิดาภาก็ไม่ได้ถามต่อไป เธอไม่ค่อยชอบไปถามเรื่องส่วนตัวของคนอื่น ฉะนั้น สองคนนี้เดินไปข้างหน้า ที่นี่แม้ว่าไม่ค่อยเจริญ แต่ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ดูออกเลยว่า พวกเขาพอใจสิ่งที่มีอยู่แล้ว ที่จริง บางครั้ง ชีวิตที่ธรรมดาก็เป็นบุญอย่างหนึ่งน่ะ อย่างน้อย ไม่มีแข่งขันติดพัน ไม่มีการเปรียบเทียบ จิตใจบริสุทธิ์ คนก็จะบริสุทธิ์ มีความสุข พอมาถึงตรงนี้ บรรยากาศที่นี่ทำให้จิดาภารู้สึกน่ารื่นรมย์ตั้งแต่เด็กเธอโตที่เมือง A ไม่เคยรู้ว่ามีสถานที่แบบนี้มาก่อนเลย สิ่งนี้ ยังไงก็ต้องขอบคุณพันเดช จริง ๆ ถ้าไม่ใช่เขา เธอคงไม่มีทางรู้สถานที่แบบนี้เลย ตอนนี้จิดาภาเดินไปทั่ว รู้สึกได้ว่าทุกอย่างเรียบง่ายและสงบสุข พันเดชเดินเคียงข้างเธอ มองไปที่ใบหน้าด้านข้างของเธอ ขนตาของเธอยาวและเรียว ยังมีรอยยิ้มที่มุมปากของเธอ ทุกมุมของเธอดูแล้วรู้สึกสบาย ๆ ถ้าเป็นคนอื่นมาที่นี่ คงรังเกียจเพราะเรื่องสกปรก！ แต่เธอไม่เป็นน่ะ ยังรู้สึกชอบกับที่นี่ เมื่อนึกถึงอย่างนี้ พันเดชมุมปากมีรอยยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย…… “สบายมากใช่ไหมล่ะ！？”พันเดชถามแบบไม่ตั้งใจ “อืม！” จิดาภาพยักหน้า “บางครั้ง ยิ่งเป็นคนที่เรียบง่าย สิ่งที่ออกแบบมาจะยิ่งมีความหมาย！” เมื่อได้ยินเช่นนี้ จิดาภาพยักหน้าเห็นด้วย พวกเขาใช้ชีวิตอยู่ในเมือง ทุกวันมีสิ่งที่ต้องรับผิดชอบเยอะมากและต้องคิดเยอะ ฉะนั้นเมื่อสิ่งที่ต้องคิดเยอะขึ้นคนก็จะซับซ้อนมากขึ้น ฉะนั้น กลับมาจุดเริ่มต้นจะดีกว่า ถึงตอนนั้น สิ่งที่ออกแบบมาจะเป็นสิ่งที่มีความหมายและบริสุทธิ์ พอคิดถึงตรงนี้ จิดาภาก็หันหัวไปหาพันเดช “ประธานพันเดช วันนี้เป็นอะไรหรือเปล่าคะ？” “เป็นอะไรหรือเปล่า？” “รู้สึกว่าวันนี้คำพูดของเธอมีเหตุผลเป็นพิเศษค่ะ！” “คำพูดของฉันมีเหตุผลมาตลอดอยู่แล้ว！” จิดาภา “……” คนเราได้ยินคำชื่นชมหน่อยไม่ได้เลย！ โดยเฉพาะ พันเดช ชื่นชมไม่ได้เลย！ ชื่นชมหน่อยก็จะโอ้อวดไปไกลเลย！ จิดาภาไม่ได้เรื่องนี้กับพันเดชต่อ ขณะนี้ ได้เห็นข้างหน้ามีคนขายของ ก็เลยเดินไป ในนั้นมีขายของจุกจิกน่ารัก ทันใดนั้น จิดาภาหยิบสร้อยข้อมือขึ้นมาหนึ่งชิ้น ที่จริงแล้ว เป็นสร้อยข้อมือที่ตกแต่งด้วยปะการังขนาดเล็ก ดูดีมาก จิดาภาหยิบขึ้นมาสวมใส่ที่มือ สวยมากเลย เธอผิวขาวอยู่แล้ว ใส่สร้อยข้อมือนี้ทำให้เธอดูดียิ่งกว่านี้ “สวยไหม？”จิดาภาหันไปถามพันเดช “อืม สวยดี！” พันเดชพยักหน้า ทันใดที่จิดาภายิ้มแล้วได้ยินเสียงของคนขายอีกคนบอกว่า “น้อง เธอใส่สร้อยข้อมือนี้สวยมากเลย แม้ว่าของที่เราขายไม่ได้มีคุณค่ามากน่ะ แต่รับรองว่ามาจากธรรมชาติแน่นอน！” พอได้ยินเธอยิ้มและถามว่า “เท่าไหร่ค่ะ？” “สิบห้าเหรียญ！” “ได้ค่ะ ฉันเอาค่ะ！”จิดาภาพูด เธอไม่ได้รังเกียจของที่ถูกอย่างพวกนี้เลย จิดาภาเอาเงินออกจากกระเป๋าให้กับคนขาย คนนั้นยิ้มแล้วตอบว่า “ขอบคุณครับ！” “ไม่เป็นไรค่ะ！”จิดาภายิ้มและตอบกลับ จากนั้น จิดาภาหันไปมองพันเดช “ไปกันเถิด！” พอพูดจบ สองคนก็เลยไปกัน เดินไปไม่กี่ก้าว พันเดชถาม “ชอบหรือ？” “สวยมากไม่ใช่หรือ？”