ตอนที่ 65 แฟนของฉัน

ต๭นที่ 65 แฟนของฉัน “สวยมากไม่ใช่หรือ？” “ไม่สมกับราคา！”พันเดชพูด แม้ว่าแค่ราคา สิบห้าเหรียญ ไม่แพง แต่ดูออกเลยว่า ของชิ้นนี้ไม่ใช่ราคานี้ “คุ้มไม่คุ้มขึ้นอยู่กับจะมองอย่างไร ถ้าเธอชอบ นั้นก็คุ้มค่า ถ้าเธอไม่ชอบ นั้นก็ไม่คุ้มค่า！”จิดาภาพูด “ราคาสิบห้าเหรียญสำหรับฉันไม่เท่าไหร่ แต่สำหรับคนอื่น คือได้รับความช่วยเหลือ ไม่ใช่หรือค่ะ？”จิดาภาถามกลับ เมื่อได้ยินตรงนี้ พันเดชก็เลยยิ้ม จิดาภาเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีเสมอ พันเดชไม่ได้ถามต่อไป ทั้งคู่ก็เดินต่อไปข้างหน้า ในเวลานี้ มีเด็กหลายคนกำลังเล่นอยู่ที่นั่น ดูพวกเขายิ้มอย่างมีความสุข จิดาภารู้สึกดีใจและยิ้มตาม ขณะนี้ จิดาภาสังเกตเห็นชายชราคนหนึ่ง เขานั่งอยู่ที่นั่น มือเหมือนจับสิ่งของอยู่และมองดูอย่างละเอียด “มองอะไรหรือ？”พันเดชถาม จิดาภาทำท่าให้พันเดชมองไปทางที่เขาบอก เมื่อพันเดชได้เห็นคนนั้นแล้วขมวดคิ้วและเดินตรงไปหา “ลุงม่อน！”พันเดชเรียกชื่อ จิดาภารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยว่าพันเดชรู้จักด้วยหรือ？ ทันใดนั้น คนนั้นเงยหน้าขึ้นมา เมื่อเห็นพันเดชแล้วยิ้ม “เดชหรือ？ เดช กลับมาแล้วหรือ？” “อืม ฉันกลับมาแล้ว ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง！？” “ฉันสบายดี！”คนที่พันเดชเรียกว่าลุงม่อนดูท่าทางจะตื่นเต้นและดีใจ สายตามองมาที่พันเดชตลอดเลย พันเดชแค่ยิ้มเบา ๆ และปล่อยให้คนนั้นมองเธอ จากนั้น จิดาภามองพันเดชใช้ภาษาปากถามว่า “รู้จักกันหรือ！？” เมื่อลุงม่อนสังเกตเห็นจิดาภา “แล้วคนนี้เป็นใคร？” พันเดชกอดไหล่จิดาภาไว้ในอ้อมแขนของเขาโดยที่ไม่ได้ขออนุญาตไว้ก่อน เมื่อเขามองไปที่จิดาภา พันเดชคิดและยกคิ้วขึ้นเล็กน้อยพูดว่า “อ่อ คนนี้แฟนของผมเอง！” แฟน？ จิดาภาทำท่าอึ้งอยู่ตรงนั้น สายตามองไปที่พันเดช รู้ว่าเขาตั้งใจที่จะพูดแบบนี้ แต่ไม่เข้าใจทำไมเขาต้องพูดอย่างนี้！ “สวย สวยมากเลย ไม่คิดว่าเดชหาแฟนได้สวยขนาดนี้ เก่งมากเลย！”ลุงม่อนมองไปที่จิดาภาพร้อมพยักหน้าด้วยความชื่นชม “ฉันแค่……” จิดาภาอยากจะอธิบาย แต่พันเดชจู่ ๆ ก็จับเธอมาอยู่ใกล้ ๆ พร้อมพูดข้างหูเธอว่า “ให้ความหวังลุงม่อนหน่อย เขาไม่ค่อยปรกติ……” แม้ว่าจิดาภาไม่รู้ว่าพันเดชพูดแบบนี้ทำไม แต่รู้สึกได้ว่าคำพูดของเขาคงจะหมายถึงอะไรมากกว่านี้ ทันใดนั้นทำให้จิดาภาไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี สุดท้ายได้แค่ยิ้มและพยักหน้า “อืม ใช่ค่ะ……” สุดท้าย พวกเขาอยู่กับลุงม่อนถึงตอนเย็นเลย จิดาภาสังเกตได้ว่า ความสัมพันธ์พวกเขาแปลก ๆ พันเดชเรียกเขาว่าลุงม่อน แต่ลุงม่อนดีกับพันเดช เหมือนกับลูกของตัวเองเลย…… แม้ว่าจิดาภามีข้อสงสัยอยู่ในใจมาตลอดแต่ก็อยู่กับพันเดชจนถึงตอนเย็น เธอสงสัยว่า พันเดชมาที่นี่อ้างว่ามาเรื่องงาน ที่จริงมาเพื่อเรื่องส่วนตัว แต่ยังดีที่จิดาภาเที่ยวแบบมีความสุข ลุงม่อนเป็นคนรับแขก ดูแลพวกเขาอย่างดี เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ จิดาภาถึงจะสบายใจมากขึ้น พวกเขาอยู่จนถึงฟ้ามืดถึงจะกลับบ้าน ฟ้ามืดแล้ว พวกเขาถึงกลับ ลุงม่อนส่งพวกเขาขึ้นรถ ดูออกว่าลุงม่อนไม่อยากให้พวกเขาไป จิดาภากับพันเดชนั่งอยู่ในรถ มองไปที่กระจกรถเห็นลุงม่อนยื่นมองพวกเขาจากไป จิดาภารู้สึกเศร้าเล็กน้อย…...