บทที่ 88 งานเลี้ยงค็อกเทล (1)

บ๗ที่ 88 งานเลี้ยงค็อกเทล (1) “คุณอยู่ที่บ้านหรือ?” “ถ้าไม่ใช่ล่ะคะ?” จิดาภาถามกลับ เมื่อได้ยินแบบนั้น พันเดชเงียบไปครู่นึง ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาว่า “อ้อ ไม่เป็นไร ฉันมีเรื่องจะบอกเธอนิดหน่อย พรุ่งนี้ลียาคริสรามาที่บริษัท เธอจะต้องมาถึงบริษัทให้เร็วที่สุด!” “ฉันทราบแล้วค่ะ!” “อืม ยังมีอีกเรื่องนึง พรุ่งนี้มีงานเลี้ยงค็อกเทล อย่าลืมเตรียมชุดมาล่ะ!” พันเดชกำชับ “อ้อ! รีบพักผ่อนเถอะ!” พูดจบ พันเดชก็วางสายไป จิดาภามองโทรศัพท์ ขมวดคิ้วแล้วขมวดคิ้วอีก ก็ยังคงรู้สึกงง ๆ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก นำโทรศัพท์วางไว้บนโต๊ะข้างเตียงนอน แล้วนอนหลับไป คืนนี้ เพียงแค่หลับตา เมื่อรู้สึกตัว ก็เป็นเช้าของวันที่สองแล้ว แสงแดดทอแสงประกาย จิดาภาลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจที่ริมหน้าต่าง ภายในใจรู้สึกว่าวันนี้คงจะเป็นวันที่ดี รู้สึกอยากแต่งตัวแต่งตัวให้สวยเป็นพิเศษ ดังนั้น จึงหันตัวกลับ ไปเลือกเสื้อผ้าอย่างจริงจัง ชุดเดรสสีเหลืองสด เท้าสวมด้วยรองเท้าส้นสูงสามนิ้วสีเหลืองสดใส ดัดลอนผมให้ดูเป็นเกลียวคลื่นเล็กน้อย แต่งหน้าเบาๆและละเอียดอ่อน แต้มริมฝีปากด้วยสีชมพูอ่อน จิดาภามองดูตัวเองในกระจกอย่างพอใจ ทำอาหารเช้าอย่างง่าย ๆ เมื่อทานอาหารเช้าเสร็จก็รีบไปบริษัททันที เป็นรู้เป็นเพราะว่าเธออารมณ์ดี หรือเป็นเพราะอากาศดีกันแน่ ผู้คนล้วนอารมณ์ดีกันทุกคน เมื่อจิดาภาย่างกรายเข้ามาในบริษัท เพื่อนร่วมงานต่างส่งยิ้มเพื่อเป็นเป็นการทักทายเธอ จิดาภารู้สึกชอบในการใช้ชีวิตแบบนี้ ทำงานตั้งแต่เช้าจรดเย็น เพียงแค่ได้สูดกลิ่นหอมของดอกไม้ โดยไม่จำเป็นต้องพูดคุยเรื่องราวในแต่วันของกันและกัน เมื่อขึ้นมาบนออฟฟิค ยังเหลือเวลาอีก 5 นาทีก่อนจะถึงเวลาทำงาน จิดาภาสแกนบัตรพนักงานเรียบร้อยแล้ว ก็เริ่มเข้าสู้โหมดการทำงานอย่างจริงจัง “โอ้ จิดาภา วันนี้เธอดูแปลกตานะ！” แก้วทักทายจิดาภาด้วยรอยยิ้ม จิดาภาหยักไหล่พลางถามออกไป “แปลกตาตรงไหนกัน?” “ก็สวยมากน่ะสิ แต่งหน้ามาใช่ไหม！” แก้วหัวเพราะพลางตอบกลับ จิดาภาหัวเราะตอบ “คนมันสวยอยู่แล้ว จะให้ทำยังไงได้ล่ะ！” เมื่อเห็นว่าจิดาภามั่นใจในตัวเองขนาดนั้น แก้วเองก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ ในเวลานั้น ประตูลิฟต์ก็เปิด ได้ยินเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังมา พวกเขารู้ทันทีว่าพันเดชกำลังมาแล้ว มีผู้ช่วยที่กำลังรายงานสถานการณ์ต่าง ๆ เดินตามหลังมาติด ๆ และเมื่อพันเดชเดินเข้ามา ก็เห็นโต๊ะของจิดาภาทันที อดที่จะชมไม่ได้ว่าวันนี้ชุดที่เธอสวมนั้นโดดเด่นมาก ปกติเธอมักจะสวมกางเกงขายาวเก้าส่วน และสูทสีขาว ล้วนแต่เป็นสีเรียบ ๆ วันนี้กลับสวมชุดเดรสสีเหลืองสด ซึ่งดูแล้วมันเหมาะกับเธอมาก รู้สึกราวกับว่ากำลังโดนพันเดชจ้องมองอยู่ จิดาภาเงยหน้าขึ้น ทั้งสองสบตากันครู่นึง พันเดชก็เบนสายตาไปทางอื่น และรีบเดินไปเข้าไปยังห้องทำงานของตนเอง จิดาภาเองก็เบนสายตาไปทางอื่น และเริ่มทานของตนเองเช่นกัน วันนี้ถึงแม้ว่าจะอารมณ์ แต่งานเองก็ค่อนข้างที่จะยุ่งมาก ตอนสายใกล้จะสิบโมง ลีย่าคิสราและผู้ช่วยของเธอก็มาถึง เมื่อเห็นเธอ จิดาภาจึงจำเป็นต้องหยุดงานทุกอย่างที่กำลังทำอยู่ ในห้องรับรองแขก ลีย่าคิสราจ้องมองไปที่พันเดช “ประธานพันคะ เรื่อที่คุณพูดเมื่อคราวที่แล้ว จริงหรือคะ?” “จริงครับ！” พันเดชตอบกลับ “ฉันไม่อยากจะเปลี่ยนแปลงความปรารถนาเดิมของคุณจินดาภาเขา ถึงยังไงก็นำเอาชื่อของเขามาตั้งชื่อ ตัวฉันนั้นเป็นเพียงแค่เงื่อนไขนึงเท่านั้น！” ลีย่าคิสราเอ่ยปากพูด จิดาภาที่ยืนอยู่ตรงนั้นด้วย หันไปมองทางพันเดชแล้วพูดขึ้นว่า “คุณอยากจะพูดอะไร รีบพูดออกมาเถอะค่ะ!” “ฉันเองก็ไม่ได้อยากที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรเกี่ยวกับผลงานชิ้นนี้ แต่ฉันแค่อยากจะขายมันไป อีกทั้งยังไม่อนุญาตให้ผลิตมันออกมาอีก!” ลีย่าคิสราพูด