ตอนที่ 93 เข้าใจความเป็นจริง（1）

ต๭นที่ 93 เข้าใจความเป็นจริง（1） และในตอนนี้เอง หน้าประตูมีเงาของบุคคลหนึ่งกำลังเดินเข้ามา พันเดชไม่รู้ว่าไปเปลี่ยนชุดตั้งแต่เมื่อไร ซึ่งทันทีที่เดินเข้ามา ก็กลายเป็นประกายแสงสีที่โดดเด่นขึ้นมาในทั้งโรงแรม เขาไม่ได้แต่งกายด้วยชุดที่เป็นทางการมากนัก แค่กางเกงขายาว ส่วนช่วงบนจะเป็นชุดลำลองกับเสื้อสูท ดูแล้วเท่มากๆเลย สีน้ำเงิน เห็นเขาใส่สีน้ำเงิน จิดาภาจึงต้องก้มลงมองตัวเอง ซึ่งวันนี้ เธอก็ใส่ชุดสีน้ำเงินเช่นกัน มึน ๆ งง ๆ จะบังเอิญเกินไปไหม ? ในตอนนั้นเอง พันเดชก็เดินเข้ามา หลังจากที่มีคนทักทายเขาไม่กี่ประโยค เขากำลังมองหาคนคนหนึ่งอยู่ และพอหันกลับหลังมาก็เห็นเธอ พร้อมกับรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความชั่วร้าย แล้วเดินไปหาเธอ จิดาภาที่ยืนอยู่ตรงนั้น เมื่อเห็นรอยยิ้มแบบนั้นของพันเดช หัวใจของเธอก็เต้นไม่เป็นจังหวะ…. แล้วจึงเปลี่ยนสายตาที่มองนั้นไปมองทางอื่นแทน ในตอนนั้นเอง พันเดชเดินมาด้านหน้าของเธอ และมองชุดราตรีที่เธอใส่ แล้วยิ้มมุมปากอย่างพอใจพร้อมพูดว่า “คุณจิดาภา ชุดราตรีสวยมากเลยครับ!” มองไปยังพันเดช แล้วจิดาภาก็ยกคิ้วอย่างคนกำลังสงสัย “ประธานพันเดชค่ะ ในตอนนี้ คุณควรจะชมว่าฉันสวยมากกว่าไม่ใช่เหรอค่ะ ?” “อื้อ สวยมาก ๆ ชุดราตรีก็เข้ากับคุณมาก ๆ ด้วย!” พันเดช ยิ้มและตอบเธอ พร้อมกับมองชุดราตรีที่จิดาภาสวมใส่ จิดาภาขมวดคิ้ว “ประธานพันเดชค่ะ ชุดราตรีนี้ไม่ใช่ชุดที่คุณส่งมาหรอกเหรอค่ะ ?”จิดาภาพูดสิ่งที่คาดเดาออกไป ทั้งสองคนยืนอยู่ตรงนั้น และที่พิเศษก็คือการที่ตั้งใจจะแต่งกายให้เหมือนชุดที่คู่รักใส่กันยังไงอย่างนั้นเลย ฟังคำพูดของจิดาภา พันเดชจึงหยิบแก้วไวน์บนโต๊ะมาหนึ่งแก้ว แล้วเม้มปากตนเองอย่างสง่า พร้อมกับยกคิ้วขึ้นแล้วถามว่า “คุณคิดว่าไงล่ะ ?” จิดาภา “......” เขารู้ได้ยังไง แต่ดูท่าทางของพันเดชแบบนั้น ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นไม่ผิดแน่ ! เพียงแค่ เขาก็ใส่ชุดสูทสีน้ำเงินด้วย ทั้งสองคนดูเหมือนกับคู่รักเอามากๆเลย ทำไมเขาถึงทำแบบนี้กันนะ! จิดาภาก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป แค่ยกแก้วไวน์ขึ้นมาดื่ม ถึงยังไงก็ตามเขาก็ไม่ได้ยอมรับ เธอจึงไม่จำเป็นต้องขอบคุณ “เป็นไงบ้าง เดี๋ยวต้องขึ้นไปกล่าวสุนทรพจน์ ไม่ตื่นเต้นจริง ๆ เหรอ?” พันเดชยกคิ้วแล้วย้อมถาม ได้ยินแบบนั้น จิดาภาก็ยิ้มออกมา “ประธานพันเดชค่ะ วันนี้เชิญแขกมาตั้งเยอะแยะ ถึงจะตื่นเต้นยังไง ฉันก็ต้องทำเหมือนไม่ตื่นเต้นค่ะ !” ชินกับปากร้าย ๆ ของจิดาภาแล้ว พันเดชยกคิ้วแล้วพูดกว่า “OK เดียวฉันจะรอดูคุณอยู่ด้านล่างเวทีแล้วกันนะ !” จิดาภาตอบกลับไปว่า “ถ้าคุณไม่รอที่จะดูฉัน คงจะสบายใจกว่านี้!” เมื่อจิดาภาพูดเสร็จ แววตาของพันเดชก็เปลี่ยนเป็นแววตาที่เจ็บปวดขึ้นมา และจิดาภาก็ยิ้มอย่างยินดีทันที ในเวลานี้เอง มีคนเดินเข้ามาทักทาย ประธานพันเดชครับ ยินดีด้วยนะครับ “ประธานสิน? ไม่เจอกันนานเลย !” “ใช่ คิดไม่ถึงเลยว่าจะเจอประธานพันเดช ดีจริง ๆ เลย!” ทั้งสอง จับมือและพูดทักทายกัน จิดาภากำลังจะเดินออกมา ในขณะนั้นเอง บุคคลท่านนั้นมองจิดาภาแล้วพูดว่า “เอ๊ะ ท่านนี้คือ ?” “นี้คือนักออกแบบของบริษัทของพวกเรา และยังได้รับรางวัลชนะเลิศด้วย!” พันเดช แนะนำแบบง่ายๆ นี่คือ........แล้วบุคคลท่านนั้นก็มองมายังจิดาภา พร้อมกับความรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยแล้วพูดว่า “คิดไม่ถึงเลยว่าจะยังเป็นวัยรุ่นอยู่ แถมยังสวยขนาดนี้อีก !” จิดาภามองเขาและยิ้มออกมาเล็กน้อย “ประธานสินชม!” “ประธานพันเดช บริษัทของคุณ มีแต่บุคลากรที่เต็มไปด้วยความสามารถจริง ๆ!” ประธานสิน กล่าว จิดาภายิ้ม…….“บริษัทของประธานสินก็เพียบพร้อมไปด้วยศักยภาพเช่นกัน!” ทั้งสองใช้คำพูดที่ต่างฝ่ายต่างรู้ซึ่งกันและกันดี “งั้นโอเคคุณกษิดิส คุณเชิญทำธุระของคุณก่อน เดี๋ยวเราค่อยคุยกันใหม่” ประธานสินกล่าว พันเดชพยักหน้า และบุคคลท่านนั้นก็หันหลังแล้วเดินไปทันที อันที่จริงแล้วในกลุ่มๆนี้ ก็ไม่ได้ถือว่าขาดวัยรุ่น แต่มีบุคคลจำนวนไม่มากที่สามารถทำตามความต้องการของพันเดชได้สำเร็จ เพราะว่าคนที่เข้ามาทักทาย ส่วนใหญ่นั้น ก็จะเป็นบุคคลที่มีอายุหน่อยๆ