已经是第一章了
ตอนที่412มาให้ฉันดูหน่อยสิหน้าแดงหรือเปล่า
ตอนที่412มาให้ฉันดูหน่อยสิหน้าแดงหรือเปล่า
เตชิตอุ้มธีมนต์ขึ้นรถคาดเข็มขัดนิรภัยให้ไม่เห็นเด็กน้อยพูดอะไรเลยพูดกับเด็กน้อยอย่างอดทนว่า"ควรพูดว่ายังไง?"
สีหน้าของธีมนต์รู้สึกอึดอัดนิดหน่อย“ขอบคุณครับคุณลุง”
ชายหนุ่มเลิกคิ้ว"เรียกฉันว่าลุงหรอ?"
ผู้ชายสองคนผู้ใหญ่หนึ่งเด็กหนึ่งอากาศที่วนเวียนระหว่างพวกเขาซับซ้อนแต่ใบหน้าที่ดื้อรั้นของทั้งสองนั้นคล้ายกันมาก
ดวงตาทั้งสี่จ้องกันอยู่พักหนึ่งธีมนต์แพ้ราบคาบดูเหมือนไม่ค่อยเต็มใจแท้จริงแล้วเขาอายพลางพูดว่า"ขอบคุณครับพ่อ"
เตชิตถึงจะรู้สึกพอใจยิ้มพลางลูบหัวเด็กน้อย"เด็กดี"
ในที่สุดก็เรียกพ่อห้ามเปลี่ยนกลับเชียวไม่อย่างนั้นไม่รู้ว่าจะได้ยินอีกเมื่อไร
เตชิตปิดประตูรถเห็นนัชชาถือกล่องอาหารอยู่ในมือเลยรับจากมือของเธอ"ข้างในนี้เป็นอะไรหรอ?"
"เกี๊ยว"
"แม่ให้ฉันมา"
"ท่านบอกว่าเอามาให้คุณลองทานดู"
ทันทีที่พูดจบเท้าของเขาที่กำลังจะก้าวไปข้างหน้าก็หยุดชะงัก"อะไรนะ?"
"แม่บอกว่าให้คุณลองชิมดู"นัชชาพูดออกมาเสียงเบาๆนึกถึงการกระทำของณัชชนม์อย่าพูดแต่เตชิตเลยแม้แต่เธอก็รู้สึกอบอุ่นใจมาก"คุณทานอะไรมาหรือยัง?"
ที่จริงก่อนที่จะมารับเธอกับลูกเตชิตและธนัททานที่ร้านอาหารชั้นล่างของบริษัทแล้วตอนนี้ไม่รู้สึกหิวแต่เมื่อเขาได้ยินดังนั้นหิวไม่หิวก็ไม่สำคัญอะไรแล้ว
เขามองกล่องอาหารในมือแม่ว่าตอนนี้จะดึกมากแล้วแต่ความรู้สึกของเตชิตเหมือนอยู่ท่ามกลางท้องฟ้าที่สดใสในฤดูใบไม้ผลิตลอดห้าปีที่ผ่านมาความสัมพันธ์ระหว่างเขากับณัชชนม์และเมทนีไม่ดีมาโดยตลอดทั้งสองมองเขาเหมือนเป็นศัตรูไม่ว่าเขาจะส่งอะไรมาให้ทำดีเพื่อแก้ไขเท่าไรพวกเขาก็ไม่รับทั้งสิ้น
แต่ตอนนี้กลับ...
เขาบีบกล่องอาหารแน่นพูดด้วยเสียงแหบ"ขึ้นรถก่อนเถอะ"
นัชชาพยักหน้าและขึ้นไปนั่งในรถ
เตชิตเดินอ้อมไปตรงที่นั่งคนขับเปิดประตูแล้วขึ้นรถตามไปติดๆกล่องอาหารวางอยู่ที่คอนโซลกลางระหว่างคนสองคนระหว่างทางกลับธีมนต์ทนง่วงไม่ไหวนอนหลับไปแล้วกลัวจะเสียงดังรบกวนลูกทั้งสองจึงไม่ค่อยพูดอะไรกัน
รถหยุดที่ประตูของไวโรจน์วิลล่าน้ารินเตรียมรับตั้งแต่ตอนเย็นแล้วเมื่อเห็นพวกเขากลับมาก็รีบวิ่งไปต้อนรับเตชิตอุ้มลูกส่งให้น้ารินส่วนเขาก็หิ้วกล่องอาหารมือหนึ่งอีกมือหนึ่งจูงมือนัชชาเดินตามหลัง
หลังจากเข้าไปในบ้านเขายังไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าเดินตรงไปห้องอาหารนั่งที่โต๊ะกินข้าวเปิดกล่องอาหารออก
เกี๊ยวไม่ได้แยกกันตัวๆแล้วเวลายิ่งนานก็ยิ่งทำให้ผิวเหนียวติดกันณัชชนม์ใส่มาให้เยอะแยะมีหลายชิ้นที่ติดกันมีอีกสองสามอันที่ไส้เกี๊ยวทะลักออกมาข้างนอกไส้แครอทกับเนื้อแพะไหลออกมาดูแล้วก็ตลกดี
นัชชาเหลือบมองเขาพลางพูดว่า"เดี๋ยวฉันเอาไปอุ่นให้ก่อน"
เธอเอื้อมมือจะไปหยิบกล่องเกี๊ยวแต่เขากั้นไว้"ไม่ต้อง"
วินาทีต่อมาเขาหยิบตะเกียบขึ้นแล้วคีบเกี๊ยวใส่เข้าไปในปากไม่ว่ามันจะร้อนหรือเย็นเขากินอย่างเอร็ดอร่อย"แม่ของเธอฝีมือดีจัง"
ส่วนใหญ่เขาทานอาหารหรูในภัตตาคารน้อยมากที่จะชมเชยใครตอนที่นัชชาถือกล่องเกี๊ยวกลับมาก็ไม่ได้คิดอะไรมากตอนนี้ถึงได้รู่ว่ากล่องเกี๊ยวนี้ทำให้ชายที่อยู่ตรงหน้าตื้นตันใจได้ขนาดนี้
"เตชิต..."เธอเรียกเขาเสียงเบาเห็นเขากินอะไรได้อย่างเอร็ดอร่อยเป็นครั้งแรก
"บ้านของฉันชอบทำเกี๊ยวทุกเทศกาลเป็นความเคยชินของคนรุ่นก่อนแต่ไม่มีครั้งไหนที่ฉันรู้สึกอร่อย"เขาพูดขึ้นมาเบาๆนึกถึงเกี๊ยวที่ถูกทำในช่วงเทศกาลของที่บ้านไม่ใช่ว่ารสชาติไม่อร่อยและก็ไม่ใช่ว่าเกี๊ยวที่ณัชชนม์ทำจะรสชาติดีเลิศอะไรแต่นั่นเป็นน้ำใจ
มีเพียงไม่กี่คนที่อยากทำอาหารให้เขาทานอย่างจริงใจอาหารบางทีมันก็เป็นเพียงสัญลักษณ์หลายปีที่ผ่านมาเขาเพิ่งจะรู้สึกอบอุ่นในสายสัมพันธ์ทางสายเลือดได้ตอนนี้นี่เอง
ที่จริงโทษคนอื่นไม่ได้เพราะเขาเองเลือกที่จะแปลกแยกออกมาจากคนอื่นแต่ความสัมพันธ์ในครอบครัวมันยากที่จะรักษาไว้เหมือนเดิมเขาไม่อยากให้ใครต้องลำบากใจเขาจึงเลือกที่จะเดินออกไป
แต่ลึกๆในใจเขาทำไมเขาจะไม่ต้องการสิ่งเหล่านี้?
เตชิตกินเร็วมากไม่ถึงสิบนาทีเกี๊ยวหมดไปกว่าครึ่งกล่องยังเหลืออีกไม่กี่ชิ้นนัชชาไม่ให้เขากินต่อ"พอเถอะตอนเย็นกินมากเกินไปกระเพาะย่อยไม่ทันนะถ้าคุณอยากกินอีกพรุ่งนี้ค่อยอุ่นให้ทานต่อ"
เขาถึงเลิกกินเดินไปที่ห้องครัวเพื่อล้างมือ
ในเวลานั้นเองโทรศัพท์ของเตชิตดังขึ้นตอนนี้เวลาสามทุ่มเกือบสี่ทุ่มแล้วเวลานี้ใครโทรมาก็ไม่มีมารยาท
เขาขมวดคิ้วพอมองดูหน้าจอโทรศัพท์ที่แท้ก็เป็นสายจากรปภ.ของหมู่บ้านเขาขมวดคิ้วพลางรับสาย"ครับ?"
"คุณเตชิตครับที่ประตูวิลล่ามีผู้หญิงคนหนึ่งมาพบคุณครับขับรถขวางอยู่ที่หน้าประตูวิลล่าถ้าคุณไม่รู้จักผมจะได้ให้รถลากมาลากไป"เสียงของผู้จัดการทรัพย์สินพูดเสียงค่อยรู้สึกขอโทษที่โทรมารบกวนดังออกมาจากโทรศัพท์
นัชชาอยู่ใกล้ๆได้ยินอย่างแว่วๆเมื่อก่อนเธอรู้พิษสงของประทินมาก่อนดังนั้นความคิดแวบแรกก็คือเธอ
กลางคืนดึกดื่นขนาดนี้รถคันนั้นขวางประตูไว้?
มันไม่เหมือนสิ่งที่ผู้หญิงคนอื่นจะสามารถทำได้
"มีอะไรก็ต้องแจ้งให้ฉันรู้ก่อนเห็นฉันเป็น..."
คำพูดปฏิเสธยังไม่ทันหลุดจากปากของเตชิตก็ถูกนัชชาปิดปากไว้"ไปเจอเถอะคะถ้ายิ่งหลีกเลี่ยงก็เหมือนเล่นกับเธอสู้พูดให้มันชัดเจนไปเลยดีกว่า"
เตชิตมองแววตาของเธอแม้ว่าไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไรแต่ก็เปลี่ยนคำพูดประโยคถัดไป"รอสักครู่ฉันกำลังจะไป"
ผู้จัดการทรัพย์สินรีบให้ความสะดวกทันที"ได้ครับคุณเตชิตไม่ต้องรีบ"
หลังจากวางสายเตชิตมองเธออย่างไม่เข้าใจนัชชาไม่หลบตาจ้องตากับเขาตรงๆพูดหยอกเขาแบบประชดๆ"คราวนี้ผู้หญิงคนนั้นมาหาคุณเองดีล่ะตอนนี้หล่อนมาจริงๆคุณว่านี่ไม่ใช่ว่าอ่อยหล่อนหรอกหรอ?"
ชายหนุ่มขมวดคิ้ว"เธอพูดมั่วอะไร"
"ฉันไม่ได้พูดมั่วนิก็คุณเองที่จับมือหล่อนแล้วปฏิเสธฉัน"
"ตอนนั้นฉันก็แค่โกรธที่เห็นเธอกับชนุดม"ถ้าธอไม่เเริ่มก่อนเขาจะใช้ประทินเป็นไม้กันหมาได้อย่างไร?
นัชชาเบ้ปาก"ชนุดมเขาไม่ใช้วิธีขวางประตูตอนดึกดื่นขนาดนี้หรอก"
"เขาอาจจะคิดอยู่แต่ส่วนใหญ่ถูกใช้ในความพยายามที่จะจัดการกับฉันก็เลยไม่มีเวลาจะทำแบบนี้"เตชิตพูดอย่างไม่เกรงใจถ้าเป็นคู่แข่งเรื่องความรักเขาไม่เคยเกรงใจใคร
"คุณ!"
"เอาล่ะผมออกไปดูเสียหน่อย"เตชิตมองไปที่เธอที่โมโหจนผมจะระเบิดยกมือขึ้นลูบหัวเธอถึงแม้จะการกระทำเดียวกันแต่ลูบหัวเธอไม่เหมือนกับตอนลูบหัวธีมนต์เวลาที่เขาลูบหัวนัชชาเขาจะใช้แรงเยอะเสมอ
นัชชามองดูเขาหันหลังเดินออกไปข้างนอกไม่รู้ยังไงหัวร้อนเลยเดินตามไปด้วย"ใครบอกว่าให้คุณไปคนเดียวฉันก็จะไปด้วย"
เขากำลังเปลี่ยนรองเท้าแล้วก็หยุดชะงักไปพักหนึ่ง"เธอจะไปด้วย?"
"ใช่ไงฉันไปด้วยคุณก็ไม่ต้องอธิบายให้เมื่อยทุกอย่างก็ชัดเจน"
แสงจากเพดานส่องมาที่ใบหน้าของเธอแววตาของเธอเปล่งประกายมีแสงระยิบระยับอยู่ในนั้น"หึ"เตชิตหัวเราะออกมาเบาๆมือเท้าสะเอวพูดถามเธอแบบหยอกๆ"หึงหรอ?"
นัชชากะพริบตาแล้วก็กระพริบตาจากนั้นก็ค่อยๆก้าวออกห่างเขานิดหนึ่ง"ใครหึงกันล่ะ"
"มาให้ฉันดูหน่อยสิหน้าแดงหรือเปล่า"เขาพูดพลางเขยิบเข้าไปช้อนคางของเธอ
นัชชารีบหลบพูดเสียงสูงออกมาอย่างอายๆ"จะไปไม่ไปล่ะ..."
เตชิตส่ายหัวทั้งไม่มีทางเลือกทั้งหลงรักเธอ"แค่นี้เองหรอ
已经是最新一章了
加载中
