ตอนที่414แสดงความคิดออกมาอย่างชัดเจน

ตอนที่414แสดงความคิดออกมาอย่างชัดเจน หลังจากกลับไปที่วิลล่าน้ารินปลอบเด็กน้อยนอนหลับเรียบร้อยห้องรับแขกที่เงียบสงัดมีเพียงนัชชาและ เตชิตมองจ้องหน้ากันเท่านั้น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฉากที่ประทินมาอาละวาดหรือเปล่าอารมณ์ของชายหนุ่มดูไม่ค่อยดีสักเท่าไรจนรู้สึกได้ว่าเขาหงุดหงิดมากแต่เขายังคงพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองอยู่ไม่อยากออกอารมณ์กับเธอ"ในที่สุดก็แก้ปัญหาไปได้หนึ่งอย่าง" นัชชาเทน้ำวางไว้ตรงหน้าเขาหนึ่งแก้ว"ปัญหาเล็กๆถ้าไม่รีบแก้มันก็อาจจะกลายเป็นปัญหาใหญ่ได้เรื่องบางเรื่องคุยให้ชัดเจนตั้งแต่ต้นจะดีกว่า" ก่อนหน้านี้ก็ทีนาร์ตอนนี้ก็มีประทินมาอีกคนแต่โชคดีที่คราวนี้ไม่ได้ทำให้เกิดโศกนาฏกรรมแบบครั้งก่อน ชายหนุ่มหยิบแก้วดื่มน้ำอึกหนึ่งของเหลวอุ่นแทรกซึมอยู่ในลำคอถึงรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย"ดังนั้นฉวยโอกาสที่เรื่องพวกนี้ยังสามารถควบคุมได้พูดกับชนุดมให้ชัดเจนสิ่งที่ควรตัดสินใจก็ควรตัดสินใจให้เด็ดขาดสักที" นัชชาคาดไม่ถึงว่าเขาจะพูดถึงชนุดมเธอขมวดคิ้วกำลังจะเถียงกลับแต่คิดอย่างละเอียดสิ่งที่เขาพูดก็ไม่ผิด ที่จริงก็อยู่ในสถานการณ์เดียวกันก็แค่คนที่เผชิญหน้าด้วยแตกต่างกันก็แค่นั้นเอง เตชิตมองใบหน้ายู่ๆของเธอ"ฉันไม่ได้จะบังคับเธอให้ทำอะไรฉันรู้ว่าชนุดมเป็นผู้มีพระคุณของเธอแต่เขาคิดกับเธอมีความหมายอย่างอื่นเธอน่าจะรู้สึกได้" นัชชากัดริมฝีปากใช่เธอรู้สึกได้ เขาพูดน้ำเสียงนุ่มลง"นัชชาเราควรมองหัวใจของตนเองให้ชัดเจนและเราก็ควรมองหัวใจของผู้อื่นให้ชัดเจนเหมือนกัน" ...... ในที่สุดนัชชาก็ตัดสินใจที่จะอยู่ที่เมืองเจเมื่อเธอคิดดีแล้วคนแรกที่เธอบอกคือชนุดมเธอพาธีมนต์กลับมาที่อพาร์ตเมนต์แม้ว่าตอนที่เธอออกมาจากวิลล่าเตชิตจะไม่ค่อยพอใจแต่เมื่อคิดว่าสิ่งที่เธอทำไปทั้งหมดก็เพื่อเขาเขาจึงไม่ได้พูดอะไร ลิฟต์มาถึงชั้นที่เธอต้องการนัชชาจูงลูกเดินมาถึงหน้าประตูใจเธอประหม่าเล็กน้อยการเผชิญหน้ากับชนุดมด้วยความรู้สึกแบบนี้หลายปีมานี้ไม่เคยมีมาก่อน สูดลมหายใจเข้าลึกๆนัชชากดรหัสผ่านประตูที่จำได้อย่างแม่นยำเสียง'ติ๊ดๆ'ดังขึ้นประตูเปิดออก เมื่อเธอผลักประตูเข้าไปในห้องก็เห็นเงาตะคุ้มๆนั่งอยู่ที่โซฟา "คุณลุง!"ธีมนต์อ้าแขนวิ่งเข้าไปกอดเขาทันทีร่างเล็กๆพุ่งเข้ามาในอ้อมอกของเขาเด็กน้อยถูหัวไปมากับหน้าอกของเขา"Imissyou" บรรยากาศที่อึมครึมถูกทำลายด้วยท่าทางโดยไม่ตั้งใจของเด็กน้อยนัชชาขมวดคิ้วปิดประตูแล้วเดินไปที่โซฟานั่งลง ชนุดมจึงมองไปทางเธอ"มาแล้วเหรอ" นัชชาคอแข็งพยักหน้าพลางพูด"อืม" เธอคุยกับเขาผ่านทางโทรศัพท์พูดแค่ว่ามีเรื่องที่จะคุยกับเขาแต่ไม่ได้บอกว่าจะพูดเรื่องอะไรแต่หลังจากเข้าไปในห้องเธอรู้สึกถึงบรรยากาศที่กดดันอยู่ไม่น้อยนัชชาเดาว่าเขาน่าจะพอรู้ว่าเธอมาหาเขาเพื่อจะพูดถึงเรื่องอะไร ผู้ชายคนนี้สายตาเฉียบแหลมเสมอ "คุณลุงคิดถึงผมไหม?"ธีมนต์เงยหน้าถามเขาด้วยสายตาบ๋องแบ๋ว ชนุดมใบหน้าอ่อนโยนเขาก็คิดถึงเด็กน้อยจริงๆ"ลุงก็คิดถึงหนู" พอได้ยินเขาพูดดังนั้นธีมนต์ก็ดีใจใหญ่จับมือเขาแล้วลากเขา"คุณลุงไปเล่นเลโก้กับผมนะเราไม่ได้เล่นด้วยกันนานแล้ว" "ไม่ต้องรีบลุงขอคุยธุระกับคุณแม่ของหนูก่อนหนูเข้าไปในห้องเล่นคนเดียวไปก่อนนะอีกสักพักลุงค่อยไปหาหนูนะจ๊ะ"ชนุดมค่อนข้างเป็นห่วงจุดยืนของเด็กน้อยไม่อยากให้เขาต้องมารับรู้ปัญหาของผู้ใหญ่ ธีมนต์ว่าง่ายพยักหน้าและเดินเข้าไปเล่นในห้อง เมื่อมองเห็นเด็กน้อยเข้าไปในห้องแล้วเขาก็พูดตามความรู้สึก“ดูเหมือนว่าเขาไม่มีท่าทางห่างเหินกับฉันเลยนะ” "จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงเขาอยู่กับคุณมาตั้งนานเพิ่งจะจากกันไม่เท่าไหร่จะห่างเหินกับคุณได้อย่างไร……" พูดยังไม่ทันจบสายตาอับเฉียบคมของเขาจ้องมาที่เธอแววตาอันลึกล้ำนั้นบีบเธอไว้“แล้วเธอล่ะ?” นัชชาจุกอกกระพริบตาปริบๆดูเหมือนว่าเธอพูดออกไปโดยไม่ได้คิดทบทวนใดๆ“ฉันก็ไม่” หลังจากฟังเธอพูดจบชนุดมหัวเราะออกมาเบาๆถ้าเธอไม่ห่างเหินคงไม่ตอบคำถามของเขาด้วยท่าทีที่ร้อนรนเพื่อกลบเกลื่อนแบบนั้น เขาไม่ได้ถามต่อแต่เปลี่ยนหัวข้อเรื่องที่พูดแทน"เธอจะคุยเรื่องอะไรกับฉัน?" ในที่สุดก็พูดตรงประเด็นนัชชาต้องจำใจปล่อยวางความร้อนรนในใจไม่เต็มใจที่จะพูดออกมาสักเท่าไร"ชนุดมหลายวันที่ผ่านมาฉันคิดหลายๆเรื่องเกี่ยวกับเรื่องเลี้ยงดูลูกและที่เรียนของเขาในตอนแรกฉันสารภาพว่าฉันคิดถึงอังกฤษฉันคิดว่าฉันคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตที่นั่นแต่ตอนนี้ฉันพบว่าฉันแค่อยากหนีปัญหาที่เกิดขึ้นเท่านั้นแต่พ่อแม่ของฉันแล้วยังคุณทวดของเด็กก็อยู่ที่นี่ฉันจะเห็นแก่ตัวเดินจากไปแบบนั้นไม่ได้ฉันต้องรับผิดชอบตัวเองและรับผิดชอบต่อพวกเขาด้วย" ชนุดมไม่ได้พูดอะไรได้แต่ฟังอย่างเงียบๆไม่แม้แต่จะมองหน้านัชชามือทั้งสองยันอยู่ที่หน้าตักสายตามองตรงไปที่ทางใดทางหนึ่ง "ฉันไม่สามารถให้ธีมนต์อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ขาดความอบอุ่นเขาต้องการครอบครัวต้องการความรักจากพ่อแม่ตายายทวดสิ่งที่ฉันสามารถให้เขาได้น้อยเกินไปแต่ไม่ว่ายังไงก็ตามจากไปก็ดีหรือจะอยู่ต่อก็ดีแต่มันก็ไม่ได้ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเราเปลี่ยนไปธีมนต์สามารถลืมตาดูโลกอย่างแข็งแรงได้ก็เพราะคุณชาตินี้ฉันจะไม่มีวันลืมบุญคุณนี้เลย"ตอนที่นัชชาพูดถึงประโยคนี้ในหัวก็แวบภาพเมื่อห้าปีก่อนตอนที่เธออยู่ที่อังกฤษและกำลังท้องเขาค่อยให้ความช่วยเหลือทั้งเรื่องอาหารการกินที่อยู่หรือเสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่มทำให้เธอคลอดลูกออกมาได้อย่างปลอดภัย ชนุดมฟังอย่างเงียบๆจนจบเขายืดตัวขึ้นอย่างเงียบๆมองไปที่เธอ"พูดจบหรือยัง?" ปฏิกิริยาที่สงบเงียบของเขาทำให้นัชชาอึดอัดใจหากเขาว่าเธอสักนิดเธอคงรู้สึกดีขึ้นกว่านี้นัชชายกมือขึ้นแหนบผมข้างหู"อืม" "เธอจะกลับไปอังกฤษเมื่อไหร่?" น้ำเสียงของเขาหนักแน่นราวกับว่าเรื่องเมื่อสักครู่ที่ฟังไปไม่ได้เป็นปัญหาใหญ่หลวงอะไรแม้แต่เธอจะพูดว่าจะกลับไปอังกฤษเมื่อไรก็ไม่ต้องพูดต่อ สื่อสารกับคนแบบนี้ง่ายและตรงไปตรงมาแต่มันก็ทำให้เกิดความกระวนกระวายใจอยู่เหมือนกันเพราะไม่รู้ว่าคำพูดประโยคไหนจะทำให้เขาจับความคิดทั้งหมดของเธอได้ "น่าจะสองวันนี้"นัชชาไม่ปิดบังบอกแผนการของเธอทั้งหมดให้เขาฟัง"สถานะตัวตนของฉันถูกยกเลิกไปเมื่อห้าปีก่อนตอนนี้หากต้องทำตามขั้นตอนใหม่ต้องเตรียมเอกสารเยอะแยะไปหมด" เมื่อพูดจบบรรยากาศในห้องรับแขกตกอยู่ในความเงียบงันมันเงียบสะจนได้ยินเสียงเข็มนาฬิกาเดินก่อนที่จะมานัชชาก็คิดว่ามันน่าจะตกอยู่ในสถานการณ์ประมาณนี้เธอมีเรื่องอยากจะพูดมากมายแต่ติดอยู่ที่ปากไม่รู้ว่าจะพูดอธิบายออกมาอย่างไร เธอรู้สึกขอโทษชนุดมไม่คู่ควรกับความรักของเขาที่มีต่อเธอ "เหตุผลที่เธอจะอยู่ที่นี่เพราะเขาใช่ไหม?"ทันใดนั้นเสียงต่ำของชายหนุ่มดังแว่วขึ้นในหู นัชชาชะงักไปชั่วครู่ผ่านไปสองสามวินาทีถึงเข้าใจความหมายของคำว่า'เขา'หมายถึงใครหัวใจของเธอเต้นเร็วเธอก้มหัวลงไม่อยากหลอกลวง"ก็มีเหตุผลนั้นด้วย" เมื่อได้ยินประโยคนี้หัวใจของชนุดมจมดิ่งถึงจุดต่ำสุดลูกกระเดือกกลิ้งไปมาเหมือนคลื่นความรู้สึกที่อยู่ในใจเขากำลังโหมกระหน่ำเขาเม้มมุมปากอย่างขมขื่นยิ้มออกมาไม่ไหว"ฉันไม่ควรให้เธอกลับมาที่นี่"