ตอนที่415พวกเขาต้องการฉัน

ตอนที่415พวกเขาต้องการฉัน ประโยคนี้มาจากใจ เขาไม่เคยทำสิ่งที่เขาคิดว่าจะเสียใจในภายหลังในช่วงสามสิบกว่าปีที่ผ่านมาเขาถามตัวเองว่าไม่มีเรื่องอะไรที่เขาทำลงไปแล้วเสียใจในภายหลังแต่ในที่สุดตอนนี้มีแล้วการให้เธอกลับมาเป็นเรื่องผิดพลาดอันใหญ่หลวงของเขา ในเรื่องของความรู้สึกมีอะไรที่ปล่อยวางได้หรือปล่อยวางไม่ได้มันก็แค่คนใกล้ใจเธอก็ได้เธอไปครองเท่านั่นเองเขาใช้เวลาห้าปีถึงได้โอกาสมาสักครั้งแต่เพราะความทนงตัวทำให้โอกาสนี้หายไปในพริบตา "ชนุดม......"นัชชาเรียกชื่อของเขาอย่างรู้สึกไม่สบายใจ"คุณอย่าพูดแบบนั้นฉันผิดต่อคุณเองฉันขอโทษ" "ไม่ต้องขอโทษฉันเคยบอกเธอแล้วความรู้สึกที่ฉันให้กับเธอฉันไม่ได้หวังว่าผลตอบแทน"ในพื้นฐานความเป็นจริงเขาปิดกั้นตัวเองไว้กับคำว่า'สุภาพบุรุษ'เขาไม่บังคับใจเธอและไม่อยากบีบคั้นเธอบ่อยครั้งที่เขาทำให้เธอรับรู้ถึงความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอแล้วจะขอโทษได้อย่างไร "คุณอย่าพูดแบบนั้นความดีที่คุณมีต่อเราสองแม่ลูกฉันรับรู้ในใจเสมอฉันต้องขอบคุณทุกๆอย่างที่คุณค่อยช่วยเหลือมาโดยตลอด"หากพูดตามความเป็นจริงแล้วความรู้สึกของนัชชาที่มีต่อชนุดมแตกต่างจากคนอื่นๆทั่วไปบางครั้งเธอก็ไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นความรู้สึกแบบไหน "เมื่อห้าปีก่อนเธอบังเอิญช่วยฉันครั้งหนึ่งในอ่างเก็บน้ำของเมืแงเจต่อมาฉันก็เจอกับเธอในเมืองอื่นอีกเหมือนเป็นสิ่งที่ฟ้ากำหนดไว้แล้วห้าปีที่อยู่ด้วยกันตอนหลังฉันเองที่มีความหวังในตัวเธอในใจฉันก็เข้าใจดีบางทีอาจจะสักวันหนึ่งที่เธอจะจากฉันไป"เขาอยู่บนโลกนี้มานานเจอเรื่องราวมาร้อยพันเขาจึงมองทะลุเรื่องพวกนี้แล้วเขาคิดว่ามันอาจจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเขาแค่ไม่คิดว่าเรื่องนี้จะทำให้เขาเสียใจขนาดนี้เท่านั้นเอง "คุณอย่าพูดแบบนั้นการที่ฉันได้มาเจอกับคุณเป็นสิ่งที่โชคดีมาก"นัชชาไม่อยากให้เขามองตัวเองต่ำต้อยขนาดนั้นเธอไม่เคยคิดแบบนั้นมาก่อน "บางครั้งฉันก็มีคำถามว่าชะตาของเธอกับเตชิตจะผูกพันลึกซึ้งกันขนาดไหนห้าปีผ่านไปยังอุตส่าห์ข้ามน้ำข้ามทะเลเพื่อมาพบกันอีก"แรงกรรมที่ผูกพันกันมาของพวกเขาถึงแม้ว่าเขาใช้กำลังแย่งมาก็ไม่สามารถรอดพ้นชะตาชีวิตที่ถูกกำหนดมาได้ หากจะพูดว่าเตชิตและนัชชาพบๆผ่านๆมานับครั้งไม่ถ้วนนั้นเป็นชะตาที่ถูกกำหนดไว้แล้วถ้าเช่นนั้นเรื่องที่เขาก็ต้องเสียเธอไปก็คงเป็นเพราะชะตาฟ้ากำหนดเช่นกัน เขาเป็นคนที่ไม่เชื่อในเรื่องของโชคชะตาถ้าเขาเชื่อในโชคชะตาตอนที่เขาถูกซ้อมในตลาดมืดเขาก็คงไม่มีชีวิตรอดมาจนถึงทุกวันนี้แต่ตอนนี้เขาเริ่มจะเชื่อแล้ว "นัชชาในที่สุดความสัมพันธ์ของเราก็ต้องกลับไปเหมือนครั้งแรกที่เจอกัน"เขากล่าวด้วยความขมขื่นรู้ว่าจากวันนี้ไปความสัมพันธ์ของเธอกับเขาที่เกินเลยจะต้องหยุดลงในวันนี้ ฟังเขาพูดอย่างนั้นนัชชากังวลใจกลัวว่าเขาจะไม่สามารถรับความเสียใจจากเรื่องนี้ได้"ชนุดมอย่าพูดแบบนี้อย่าพูดแบบนี้จริงๆเราผ่านเรื่องราวต่างๆมาด้วยกันมากมายจะเหมือนครั้งแรกที่เจอกันได้อย่างไรสำหรับฉันคุณมีความสำคัญมากกว่าพี่น้องทางสายเลือดซะอีกสิ่งนี้จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง" ชนุดมจะไม่รู้ได้อย่างไรแต่ที่เขาต้องการไม่ใช่เป็นพี่น้องกับเธอ เขายกมือขึ้นวางบนหน้าผากปิดใบหน้าครึ่งหนึ่งในเงามืดที่เธอมองไม่เห็นเขาหลับตาลงเพื่อระงับความเจ็บปวดที่กำลังโหมกระหน่ำทั้งใจจนแทบไหลออกมาจากตาเขาพูดด้วยเสียงแผ่วเบา"ถ้านี่เป็นทางเลือกของเธอฉันขอให้เธอมีความสุข" หลังจากเขาพูดจบนัชชานึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนที่ประทินมาอาละวาดถึงวิลล่าในที่สุดเธอก็เข้าว่าระหว่างความรักเพื่อคนอื่นและความรักเพื่อตัวเองมันแตกต่างกันอย่างไรการรักใครสักคนคือให้ความเคารพในการตัดสินใจและดีใจเมื่อเห็นเขามีความสุขไม่ใช่การครอบครอง นัชชาเกือบหายใจไม่ออก"ชนุดมคุณควรได้เจอคนที่ดีกว่าฉัน" ชีวิตนี้ของเธอไม่สามารถแยกจากชายที่ชื่อเตชิตไม่เพียงแต่เธอมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเตชิตแต่เธอยังเป็นแม่ของลูกอีกเธอที่เป็นแบบนี้ไม่คู่ควรกับเขาสักนิด ชายหนุ่มยิ้มออกมาเบาๆเขาพูดด้วยเสียงถอนหายใจที่แทบไม่ได้ยิน"คนที่ดีที่สุดฉันพลาดมาแล้ว" ...... หลังจากนัชชาออกจากอพาร์ตเมนต์ไปหนึ่งชั่วโมงเธอจำแทบไม่ได้ว่าเธอพูดอะไรกับเขาออกไปบ้างในหัวของเธอเต็มไปด้วยภาพที่ชนุดมนั่งอยู่บนโซฟา คิดถึงทุกสิ่งที่เขาทำเพื่อตัวเธอสนับสนุนเธออย่างไม่มีเงื่อนไขในใจก็รู้สึกเจ็บปวดแปลบๆขึ้นมา เขาเป็นคนที่ดีมากๆแม้ว่าภายนอกจะดูเย็นชาแต่เมื่อมีใครสามารถเข้าใกล้หัวใจของเขาเขาจะมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้โดยไม่เหลือเก็บไว้เลย ชนุดมไม่เคยพูดถึงเรื่องอดีตของเขาที่ผ่านมาแต่รวมๆแล้วนัชชาก็พอจะเดาได้ว่าชายคนนี้มีแผลเป็นเต็มตัวในช่วงสิบยี่สิบปีก่อนๆก่อนที่เขาจะประสบความสำเร็จเหมือนในตอนนี้เขาไม่เคยมีความสุขจริงๆสักครั้ง หากเป็นไปได้เธอหวังว่าจะมีผู้หญิงที่มีชีวิตชีวาอ่อนโยนร่าเริงและละเอียดอ่อนข้างกายของเขาหญิงผู้นั้นไม่ได้มีอดีตที่หนักหนาสาหัสสามารถส่งความสุขที่เธอมีถ่ายทอดไปยังเขา ธีมนต์เงยหน้ามองแม่ที่เงียบมาตลอดทางมือเล็กๆที่จูงกับมือแม่อยู่เขย่าไปมา"คุณแม่ทะเลาะกับคุณลุงเหรอครับ?" "ไม่ได้ทะเลาะจ๊ะแม่แค่รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย" เด็กน้อยไม่คิดว่ามีเรื่องอะไรเขาเชื่อโดยไม่มีข้อสงสัยก้าวเท้าเร็วขึ้นพลางพูดว่า"ถ้าอย่างนั้นเรากลับบ้านเร็วๆกลับถึงบ้านเราก็จะได้พักผ่อน" ทั้งสองเดินไปที่ด้านข้างรถหลังจากขึ้นรถเรียบร้อยนัชชาไม่ได้ขับรถเองเธอมองไปที่ตึกสูงที่อยู่ไม่ไกลออกไปและพูดกับธีมนต์ว่า"ต่อไปลูกต้องมาเยี่ยมคุณลุงบ่อยๆนะเพราะเขาต้องคิดถึงลูกมากแน่ๆ" ถึงยังไงเขาก็เห็นธีมนต์มาตั้งแต่แบเบาะห้าปีแล้วถึงแม้ว่าปากของชนุดมไม่พูดออกมาแต่เธอก็รู้สึกได้ว่าเขารักธีมนต์มากขนาดไหน ธีมนต์ดีใจพลางตอบตกลง"คุณแม่ครับถ้าคุณแม่ไม่มีเวลาหนูมาหาคุณลุงคนเดียวได้มั้ย?" "ได้จ๊ะถ้าคุณลุงมีเวลาหนูก็มาหาเขาได้ทุกเมื่อ" "ดีจังวันนี้เลโก้ยังต่อไม่เสร็จคุณลุงบอกว่าวันหลังค่อยมาช่วยกันต่อใหม่ผมอยากต่อให้เสร็จก่อนจะเข้าโรงเรียน..." เสียงอ่อนโยนของเด็กน้อยดังก้องทำให้จิตใจของนัชชาที่เย็นเฉียบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อยจริงๆแล้วไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงและจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงไม่ว่าความรู้สึกที่เธอมีต่อเขาหรือความรู้สึกที่ธีมนต์มีต่อเขาตราบใดที่ชายหนุ่มต้องการชาตินี้พวกเขาจะไม่มีวันลืมเขาเลย ...... เมื่อกลับไปถึงไวโรจน์วิลล่าเตชิตกำลังประชุมทางวิดีโออยู่ในห้องอ่านหนังสือชั้นสามนัชชาให้เด็กน้อยอยู่กับน้ารินแล้วเธอก็ติดต่อเรื่องงานที่ลอนดอนเมื่อรู้ว่าเธอจะเปลี่ยนจุดศูนย์กลางของบริษัทมาที่ประเทศบ้านเกินผู้ช่วยLilyก็โทรข้ามน้ำข้ามทะเลมาหาเธอ นัชชาเดินไปที่ระเบียงห้องนอนเพื่อรับโทรศัพท์ไม่ได้พูดภาษาอังกฤษมาได้สักพักเลยชะงักไปพักหนึ่งแล้วพูดว่า"Lily"ไม่เจอกันนานเลยนะลำบากเธอที่ต้องให้จัดการเรื่องต่างๆมากมายของบริษัท" “Suranที่คุณพูดในกรุ๊ปของบริษัทหมายความว่ายังไงคุณจะไม่ทำต่อแล้วเหรอ?”เสียงประหลาดใจของLilyดังออกมาจากโทรศัพท์ ตั้งแต่กลับมาที่เมืองเจไม่มีใครเรียกชื่อภาษาอังกฤษของเธอเลยตอนนี้ได้ยินทั้งรู้สึกแปลกและคุ้นเคย"ฉันจะจัดการเรื่องของบริษัทให้เสร็จสำนักงานจะยังคงดำเนินงานตามปกติแต่หุ้นส่วนที่ฉันถืออยู่จะลดลง" "Why?!"Lilyประหลาดใจอย่างมาก"บริษัทนี้คุณสร้างขึ้นมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของคุณเองถึงแม้คุณไม่ได้อยู่ที่นี้มันก็ยังเป็นของคุณอยู่!" Lilyติดตามนัชชาตั้งแต่ก่อตั้งบริษัทจนถึงปัจจุบันดังนั้นเธอจึงเชื่อใจเธอมากไม่ต้องการให้เธอจากบริษัทนี้ไปก็เข้าใจได้ นัชชาขมวดคิ้วมองไปที่ต้นไม้เขียวขจีในสวนทำให้ใจของเธอสงบอย่างมาก"ฉันรู้ดีฉันก็ไม่อยากจากบริษัทไปแต่ฉันจำเป็นต้องกลับมาที่บ้านเกิดฉันมีลูกมีครอบครัวพวกเขาต้องการฉัน" ในตอนนี้เธอไม่ใช่ผู้หญิงเก่งงานและไม่ใช่Suranเธอเป็นแม่ของลูกเป็นผู้หญิงที่รักของเตชิต