ตอนที่417ของฉันก็เหมือนของเธอ

ตอนที่417ของฉันก็เหมือนของเธอ นัชชาเห็นเขาโกรธหน้าดำก็ไม่ยั่วโมโหเขาอีก"ชื่อของฉันเป็นผู้สาบสูญยังไม่ได้ดำเนินการขอแจ้งเปลี่ยนสถานะเลยสองวันนี้ฉันต้องทำเรื่องยื่นเอกสารถ้าจะแต่งงานก็ต้องรอเรื่องนี้ดำเนินการเสร็จก่อน" "เดี๋ยวฉันหาคนช่วยให้เรื่องนี้ดำเนินการเร็วขึ้นใช้เวลาไม่ถึงสองสามวันหรอก" หัวใจของนัชชาดีใจมากแต่ก็ทำเล่นตัวไปอย่างนั้น“ไม่มีแหวนไม่มีขอแต่งงานคุณอยากแต่งงานก็แต่งแบบนั้นฉันก็เสียเปรียบแย่นะสิ?” หลังจากฟังจบเตชิตชะงักไปชั่วครู่ไม่รู้ว่าอะไรไปจี้จุดเขาๆหัวเราะไม่หยุดพลางพูดว่า"เธออยากให้ฉันมอบแหวนเพชรคุกเข่าขอเธอแต่งงานทีละขั้นตอนอย่างนั้นเหรอ?" เขาหัวเราะซะจนนัชชาชักรู้สึกอายและโกรธๆเอื้อมมือไปพลักเขา"ใครอยากกันล่ะไม่ได้อยากแต่งงานกับคุณซะหน่อย" เตชิตรู้ว่าปากเธอไม่ตรงกับใจก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรเขาเอื้อมแขนไปดึงตัวเธอเข้ามากอดไว้เต็มอก"แต่ฉันไม่โรแมนติกแล้วก็ไม่มีประสบการณ์แบบนี้มาก่อนด้วยคนที่อยู่รอบๆตัวฉันก็มีแต่ชายโสดทั้งนั้นฉันมีแค่ใจที่อยากอยู่กับเธอจนแก่เฒ่าทุกสิ่งของฉันคือของเธอไม่ว่าจะเป็นบ้านรถเงินฝากในธนาคารเธอเอาไปได้ทั้งหมดดีไหม?" แม้ว่านัชชาจะไม่เคยต้องการอะไรจากเขาแต่พอฟังเขาพูดดังนั้นในใจก็ชักจะโอนอ่อน"คุณให้ฉันหมดเลยเหรอ?ทั้งหมด?" "อืม"เขาตอบโดยไม่ลังเลเลยสักนิด"ของฉันก็คือของเธอ" "......"นัชชาสำลักชายคนนี้คงไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นประชาชนคนธรรมดาหรอกนะ?เขารู้หรือว่าทรัพย์สินของเขาทั้งหมดมีเท่าไรให้เธอง่ายๆแบบนี้? ไม่ได้ยินคำตอบของเธอเขาขมวดคิ้วกระซิบที่ข้างหูของเธอทำให้จักกระจี้"ทำไมไม่พูดล่ะ?" "ไม่มีอะไรฉันก็แค่ตกใจนิดหน่อย" "ตกใจอะไร" หลังจากที่เขาถามคำถามนี้นัชชาก็ยิ่งอยากรบเร้าในอ้อมกอดที่แข็งแรงของเขาเธอเงยหน้าขึ้นสิ่งที่เห็นเป็นอย่างแรกคือคางที่ได้รูปของเขา“คุณไม่กลัวว่าฉันจะหุบสมบัติของคุณทั้งหมดหรือ?” "ถ้าเราสองคนแต่งงานกันจะพูดว่าเธอหุบสมบัติของฉันได้อย่างไร?" นัชชากระทุ้งเอวของเขาทีหนึ่ง"ไม่ใช่ซะหน่อยคุณเอาเงินมาฝากที่ฉันคุณไม่กลัวเหรอ?" "กลัว?"เตชิตก้มลงมองตาสดใสกลมโตของเธอถามเธอด้วยความสงสัย"เธออยากจะพูดอะไรกันแน่?" นัชชามองไปที่แววตาที่เปิดเผยของเขาไม่รู้ว่าจะพูดยังไงต่อดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจเรื่องเงินจริงๆและไม่เคยคิดว่าจะขีดเส้นเรื่องเงินๆทองๆกับเธอ ถามสักนิดว่าในเมืองเจนี้มีชายที่สมบูรณ์แบบที่ประสบความสำเร็จสักกี่คนที่ยอมสละทุกอย่างได้เพื่อแต่งงานกับผู้หญิงคนเดียวอย่าพูดว่าเหมือนกับเขาส่วนใหญ่ชายที่พอจะมีความสำเร็จอยู่บ้างก็คงคิดเรื่องสิทธิ์จะรักษาขอบเขตเรื่องสมบัติของตัวเองทั้งนั้น ข้อสงสัยเปลี่ยนเป็นถอนหายใจนัชชาถอนหายใจด้วยความเหนื่อยใจ"คุณเต็มใจแบบนั้นจริงๆเหรอ......" "ผู้หญิงของผมผมมีอะไรไม่เต็มใจล่ะ"เขาไม่ได้สนใจเรื่องแบบนี้เลยสักนิดสำหรับเขาเงินเป็นแค่จำนวนตัวเลขที่อยู่ในธนาคารเท่านั้นมีจำนวนเท่าไรไม่สำคัญที่สำคัญคือจะใช่เงินพวกนี้กับใคร ถ้าเป็นเธอกับลูกเท่าไรเขาก็ยอม นัชชาส่ายหัวพลางถอนใจ"คุณโชคดีที่พบฉันที่ใจดีไม่เห็นแก่เงินถ้าเป็นคนอื่นคุณก็คงโดนดูดแห้งไปแล้ว" จริงๆแล้วเมื่อห้าปีก่อนที่เธอเจอเตชิตสำหรับเธอแล้วเขาเป็นคนเย็นชาไร้ความปราณีทุกเรื่องต้องคิดอย่างนักธุรกิจไม่มีอะไรที่ขาดทุนแต่ตอนนี้เมื่อรู้จักเขาอย่างลึกซึ้งถึงจะรู้ว่าเขาไม่ได้เป็นคนเย็นชายิ่งไปกว่านั้นจะเหมือนคนโง่ที่มีเงินมากสะด้วยซ้ำ ดูดยังไง? ประโยคนี้แว่วผ่านมาในหูของเธอสิ่งแรกที่คิดไม่ใช่เงินแต่เป็น... เขายิ้มอย่างชั่วร้ายเข้าไปใกล้ๆเธอนัยน์ตาสีดำเต็มไปด้วยเสน่ห์อันน่าหลงใหล"ผมอยากจะให้เธอดูดผมคืนนี้เลยก็ทำได้" ฟังจบนัชชาแทบไม่เข้าใจว่ามันหมายถึงอะไรรอเธอคิดออกเขาก็หันหลังเดินออกไปจากห้องแล้ว เธออายจนหน้าแดงแต่ไม่รู้จะเอาเรื่องเขายังไงได้แต่กระทืบเท้าอยู่กับที่ว่าเขา"คนบ้า!" ...... หลังจากที่ประทินถูกเตชิตปฏิเสธท่ามกลางฝูงชนหล่อนก็ไม่ออกจากบ้านเลยมาเป็นเวลาสองวันกินข้าววันละมื้อการกระทำของเธอทำให้พ่อแม่ตกใจเป็นห่วงกันยกใหญ่โดยเฉพาะผู้เป็นแม่มองลูกสาวผอมลงทุกวันเธอก็ยิ่งปวดใจมากขึ้น "ประทินลูกเป็นอะไรกันแน่เล่าให้แม่ฟังหน่อยสิลูก"เธอยืนอยู่นอกห้องเคาะประตูยังไงก็ไม่เปิดประตูห้องก็ถูกล็อคไว้จากด้านใน ประโยคเดียวกันนี้เธอถามมานับครั้งไม่ถ้วนประทินไม่ตอบเลยสักคำ เธออดที่จะกังวลไม่ได้ใจก็คิดว่าต้องหาเรื่องให้ลูกสาวสนใจก่อนแล้วค่อยๆให้ลูกสาวเล่าเรื่องให้เธอฟังไม่เช่นนั้นใจของเธอคงเย็นต่อไปไม่ไหวแน่ๆ แต่เธอสนใจเรื่องอะไรล่ะ? คิดไปคิดมาก็มีแต่เรื่องเตชิตเท่านั้นเธอชอบเตชิตมากขนาดไหนใครๆก็เห็น คิดถึงตรงนี้เธอก็ยกมือเคาะประตูเบาๆพูดอย่างใจเย็นว่า"ประทินถ้าลูกรู้สึกไม่สบายใจลูกลองออกไปเดินเล่นสักพักถ้าไม่อยากไปคนเดียวก็ชวนเตชิตไปด้วยลูกสองคนไม่ได้คบหากันอยู่เหรอเขา..." พูดยังไม่ทันจบบานประตูด้านหน้าก็ค่อยๆเปิดออกจากด้านใน'แอ๊ด'เห็นประทินที่อยู่ตรงหน้าเธอกำลังจะดีใจยังไม่ทันได้ยิ้มออกก็ถูกประทินต่อว่าอย่างรุนแรง "เตชิตเตชิตเตชิต!พูดแต่เตชิตอยู่นั้นล่ะเขาไม่เคยสนใจเรื่องอะไรเกี่ยวกับหนูแม้แต่หนูสภาพยังไงเขาก็ไม่เคยชายตามามองถ้าเขาไม่เห็นหน้าหนูเขาถึงจะสบายใจ!คุณแม่กับคุณพ่อแนะนำเขาให้หนูมันดีตรงไหนเขาไม่ชอบหนูเลยสักนิดเขาชอบคนอื่น!ตอนนี้ยายผู้หญิงหน้าด้านนั่นมันกลับมาแล้วเขาไม่มีทางจะคิดถึงหนูเลย!”ประทินกรีดร้องเหมือนโดนผีเข้าเอะอะต่อว่าผู้เป็นแม่น้ำลายก็พ่นออกมาไม่เหมือนผู้ดีสักนิด หลังโดนลูกสาวตะโกนใส่ผู้เป็นแม่ชะงักไปชั่วขณะตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่พวกเขาเลี้ยงเธออย่างประคบประงมตามใจทุกอย่างเธอไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่ถามอย่างเป็นห่วง"ลูกทะเลาะกับเตชิตเหรอ?" “ทะเลาะ?”ประทินยิ้มเยาะการแสดงออกของหล่อนเหมือนคนโรคจิต"แม้แต่ทะเลาะเขายังไม่ให้โอกาสหนูเลย" ในคืนนั้นท่าทีของเตชิตเขาไม่เต็มใจที่จะพูดอะไรกับเธอซะด้วยซ้ำถ้าเขาเต็มใจที่จะทะเลาะกับตนก็คงดี "หรือไม่...หรือไม่แม่ลองโทรไปหาตระกูลจิวะพงศ์ถามดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น?เมื่อสองวันก่อนยังดีๆกันอยู่เลยทำไมตอนนี้กลายเป็นอย่างนี้ไปได้?"เห็นสภาพของประทินตอนนี้คนเป็นแม่รู้สึกปวดใจอย่างบอกไม่ถูก ประทินได้ยินดังนั้นถึงมีท่าทีอ่อนลงเพียงแต่สายตาที่บ้าคลั่งและเย็นชายังไม่หมดไปท่าทางน่ากลัว"ถ้าอย่างนั้นคุณแม่ก็ไปโทรสิตอนนี้นอกจากติดต่อตระกูลของเขาก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว" "ได้จ๊ะได้แม่จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ"พูดพลางเดินไปชั้นล่างคว้าโทรศัพท์บ้านไร้สายค้นหาหมายเลขโทรศัพท์ของตระกูลจิวะพงษ์เธอกลัวว่าหากโทรไปเบอร์ส่วนตัวจะไม่มีคนรับ โทรศัพท์ดังขึ้นครู่หนึ่งแล้วก็มีคนรับสายพ่อบ้านรายงานให้เจ้านายทราบก่อนที่จะมอบให้คุณตาของเตชิตคุณจุลินทร์ "สวัสดีครับ?" "คุณจุลินทร์ฉันเองจันทร์จิรา"น้ำเสียงของเธอพูดคุยอย่างคุ้นเคยท่าทางอย่างกับญาติสนิททีเดียว