ตอนที่418พบผู้ใหญ่ด้วยกัน

ตอนที่418พบผู้ใหญ่ด้วยกัน หลังจากคุณจุลินทร์ได้ยินก็ชะงักไปชั่วครูใช้น้ำเสียงอย่างราบเรียบ"จันทร์จิราเองหรอกหรอมีอะไรถึงได้โทรหาฉันตอนนี้" "พูดไปก็อายก่อนหน้านี้เตชิตกับประทินกำลังคบหากันอยู่อยู่ดีๆไม่รู้เขาเป็นอะไรไปอารมณ์ไม่ดีดูเศร้าซึมฉันเห็นท่าไม่ดีเลยคุยกับลูกถามว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นถึงรู้ว่าเขาทะเลาะกับเตชิตฉันถามรายละเอียดเขาก็ไม่ยอมพูดหรือเราลองเรียกเตชิตมานั่งคุยกันพร้อมหน้าคุณว่าดีไหม?”จันทร์จิราพูดอย่างระแวดระวังกลัวว่าจะทำให้คุณจุลินทร์ไม่พอใจ ที่จริงตั้งแต่ที่เตชิตประกาศกับตระกูลว่ามีลูกกับนัชชาแล้วคุณตาคุณยายแห่งตระกูลจิวะพงษ์ก็คิดว่าจะห่างเหินกับครอบครัวนี้แล้วเมื่อก่อนไม่รับรู้ก็คือไม่รับรู้แต่ตอนนี้รับรู้แล้วเมื่อข้าวสารกลายเป็นข้าวสุกก็ไม่อยากลากคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องอีก ในเวลานี้ได้ยินเธอพูดแบบนั้นชายชราขมวดคิ้ว"จันทร์จิราเรื่องของพวกเขาไม่ใช่เรื่องที่ผู้ใหญ่อย่างเราจะเข้าไปก้าวก่ายเธอก็รู้นิสัยของเตชิตหมอนั้นใครพูดก็ไม่ยอมฟังหรอกถึงแม้ว่าเราจะเรียกเขามาคุยถ้าเขาไม่ฟังมันก็เท่ากับว่าเสียเวลาเปล่า" ได้ยินดังนั้นจันทร์จิราก็เข้าใจหมดทุกอย่างดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่อยากยุ่งเรื่องของหลานแล้วทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจพูดไปเธอก็เป็นผู้หญิงที่ชอบใช้อารมณ์เธอจึงพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจทันที"คุณจุลินทร์ประทินลูกสาวของฉันเป็นเด็กดีแกคบกับเตชิตมาก็สองสามปีแล้วแต่พอเกิดเรื่องขึ้นคุณบอกว่าให้พวกเขาเคลียกันเองไม่สนใจแบบนี้มันจะขาดความรับผิดชอบไปหรือเปล่า" "การบังคับขืนใจคนมันไม่ดีหรอกนะเพราะฉันเป็นผู้ใหญ่ถึงต้องทำแบบนี้"คุณจุลินทร์แม้จะอายุมากแล้วแต่สมองยังใช้การได้ดีอยู่รู้จักใช้คำพูดของฝ่ายตรงข้ามตอกกลับ"เมื่อก่อนใช่ว่าฉันจะไม่เคยสนับสนุนให้เด็กทั้งสองคบกันแต่สุดท้ายไม่เหมาะสมกันฉันเป็นผู้ใหญ่พูดไปก็ไม่มีประโยชน์จะพูดไปคนที่ต้องอยู่ด้วยกันเป็นเขาสองคนไม่ใช่พวกเรา" จันทร์จิราจะไม่รู้เหตุผลเหล่านี้ได้อย่างไรแต่เมื่อเธอนึกถึงท่าทีของประทินเมื่อครู่เธอก็ไม่คิดถึงสิ่งอื่น"คุณจุลินทร์ฉันคิดว่าเรื่องนี้จำเป็นที่จะต้องพูดอะไรกันสักหน่อยเรื่องนี้มันก็นานมากแล้ว..." “จันทร์จิราถ้าเธอพูดแบบนี้ฉันก็ไม่ค่อยชอบสักเท่าไรไม่ใช่แค่ประทินที่เสียเวลาเตชิตก็เสียเวลาเหมือนกันเด็กทั้งสองคนเป็นเด็กที่ฉลาดเป็นตัวของตัวเองอยู่ที่ไหนก็เป็นที่สะดุดตาของผู้ที่พบเห็นอย่าให้เรื่องพวกนี้ทำให้ความสัมพันธ์ร้าวรานเลยมันจะทำให้เด็กทั้งสองคนไม่มีทางถอยหลัง" ประโยคที่เขาพูดออกมามีคำเตือนอยู่ในนั้นแล้ว จันทร์จิรารู้สึกถึงความไม่พอใจจากน้ำเสียงฝ่ายตรงข้ามแม้ว่าเธออยากจะเถียงแต่เห็นแก่หน้าเตชิตอีกอย่างเธอก็ไม่กล้ากระทบกระทั้งกับคุณจุลินทร์ตรงๆจึงทำดีที่สุดได้เพียงแค่นี้"ถ้าอย่างนั้นก็ได้ฉันจะลองไปเกลี้ยกล่อมประทินดูคุณก็ลองไปเกลี้ยกล่อมเตชิตดูเป็นผู้ใหญ่กันแล้วถ้ามีปัญหาอะไรกันก็ควรคุยกันต่อหน้า" ประทินยืนอยู่ระเบียงชั้นบนฟังบทสนทนาระหว่างแม่ของเธอกับคุณจุลินทร์เมื่อฟังถึงนี้ก็รู้ว่าหมดหวังเธอจะไม่ได้เจอกับเตชิตอีก ความคิดหนึ่งแวบขึ้นมาในหัวความคับแค้นที่เมื่อกี้เพิ่งจะสงบลงก็กลับมากลืนกินหล่อนอีกครั้ง ยังไม่ทันที่จันทร์จิราจะขึ้นมาถึงชั้นบนหล่อนก็หันหลังกลับไปที่ห้องปิดประตูเสียงดัง'ปัง'ความดังของเสียงทำให้หูชาทีเดียว เธอเห็นท่าทางประทินแบบนั้นก็เป็นห่วงมากขึ้นรีบเดินกึ่งวิ่งขึ้นบันไดไปชั้นบนเธอเคาะประตูอย่างต่อเนื่อง"ประทินประทินลูกมีอะไรค่อยๆคุยกันก็ได้นิลูก" "ออกไปให้พ้นให้หนูอยู่คนเดียวสักพัก!"ประทินโมโหอาละวาดทำลายข้าวของขว้างปาทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะขบเคี้ยวเขี้ยวฟันพูดดีๆไม่มีใครสนใจใช่ไหมได้สงสัยฉันต้องใช้วิธีอื่นแล้วแล้วจะมาโทษฉันทีหลังไม่ได้นะ! ...... หลังจากนัชชาตัดสินใจที่จะอยู่ต่อวันที่สองเตชิตก็พาเธอไปที่สถานีตำรวจเพื่อเพิกถอนสถานะเป็นบุคคลสาบสูญและทำชื่อเข้าทะเบียนบ้านเหมือนเดิมเป็นเพราะเวลาที่เธอหายตัวไปผ่านมาหลายปีจึงต้องให้เธอไปทำเรื่องดำเนินการกรอกรายละเอียดในแบบฟอร์มก่อน หลังจากเดินเข้าไปในสถานีตำรวจคนที่มาต้อนรับเธอก็คืออธิบดีสถานีที่ทำการระงับสถานะของเธอนั้นเองท่านตฤณเข้าไปทักทายกับเตชิตหลังจากนั้นก็มองไปที่นัชชา เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อห้าปีก่อนเขาเป็นคนรับเรื่องมาโดยตลอดดังนั้นสำหรับเขาแล้วนัชชาเหมือนคนแปลกหน้าที่คุ้นเคย "คุณนัชชาไม่ใช่เรื่องง่ายเลยห้าปีให้หลังผมยังพบกับคุณอีกผมดีใจจริงๆ!" นัชชายิ้มรับ"ขอบคุณค่ะท่านอธิบดีเมื่อห้าปีก่อนรบกวนคุณห้าปีให้หลังก็ยังต้องรบกวนคุณอีก" คำพูดติดตลกของเธอทำให้บรรยากาศผ่อนคลายขึ้นมากถึงอย่างไรเรื่องนี้สำหรับท่านตฤณแล้วก็ค่อนข้างเก้อเขินแต่เมื่อเธอพูดอย่างนั้นก็ทำให้ผ่อนคลายลงมากทันที "ที่ไหนกันผมหวังว่าคุณจะกลับมายิ่งกว่าคนอื่นซะอีก"ท่านตฤณพาทั้งสองเดินไปที่ห้องทำงานเขาให้ลูกน้องเตรียมพวกเอกสารล่วงหน้า"คุณกรอกข้อมูลในแบบฟอร์มนี้วันพรุ่งนี้ผมก็สามารถเพิกถอนสถานะบุคคลสูญหายของคุณเรื่องทั้งหมดจะจัดการเรียบร้อย" "ได้คะรบกวนด้วยนะคะ"นัชชาจรดปากกาดำลงกระดาษเติมไปทีล่ะคำๆเธอเขียนสิ่งต่างๆมากมายมีทั้งซ้ำกันและไม่ซ้ำกันและยังมีเขียนรายละเอียดเหตุผลการสูญหายเธอไม่รู้ว่าเขียนไปเท่าไหร่แต่ความรู้สึกนี้ดีมาก เรียบง่ายติดดินทำให้เธอรู้สึกว่าเธอกลับมาอยู่ในที่แห่งนี้อย่างแท้จริง เมืองนี้ให้ชื่อกับเธอภูมิหลังของเธอทุกอย่างของเธอความทรงจำที่ดีมีมากกว่าความทรงจำที่เลวร้ายตอนที่อยู่อังกฤษชนุดมใช้เงินเพื่อซื้อตัวตนของเธอเธอไม่ได้ชื่อนัชชาแต่ชื่อSuranห้าปีที่ผ่านมาเธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวตนของSuranไม่ว่าเวลาจะผ่านไปสักเพียงไหนเธอไม่มีวันที่จะรู้สึกถึงความเป็นเจ้าของได้เลยเพราะนั้นไม่ใช่ตัวตนของเธอที่แท้จริง ตอนนี้ที่กลับมาการเขียนทุกอย่างเกี่ยวกับเธอลงไปเป็นเหมือนการเติมเต็มชีวิตของเธอให้สมบูรณ์แบบนี้ถึงจะเป็นตัวเธอเองจริงๆ หลังจากเขียนเอกสารเสร็จเจ้าหน้าที่ก็รีบรับส่งให้อธิบดีทันทีอธิบดีอยากจะเชิญทั้งสองให้ร่วมทานข้าวด้วยแต่เตชิตปฏิเสธ "อีกสักพักพวกเรามีธุระต้องกลับไปสะสางอีกวันหลังผมเป็นเจ้ามือเอง"เตชิตรู้สึกเสียมารยาทเล็กน้อยท่าทางสง่าผ่าเผยของเขาไม่เหมือนตอนอยู่ที่บ้านเลยสักนิด นัชชายืนอยู่ข้างๆเธอรู้สึกเหมือนเจอเขาเมื่อห้าปีก่อนเขายังคงดูสง่าผ่าเผยเป็นที่สะดุดตาใครต่อใครท่าทีที่ทรงพลังของเขาทำให้คนที่เห็นยอมศิโรราบที่แทบเท้า ธรรมชาติของชายผู้นี้เขาเกิดมาเพื่อเป็นผู้นำอย่างแท้จริงเขามีคุณสมบัติและท่าทางสมกับเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จอย่างครบถ้วน หลังจากออกจากสถานีตำรวจทิศทางที่เตชิตหันหัวรถตรงกันข้ามกับทางกลับบ้าน นัชชาจ้องมองไปที่ถนนด้านนอกหน้าต่างถามเตชิตอย่างงงๆ"เราไม่กลับบ้านเหรอ?คุณมีธุระอย่างอื่นเหรอคะ?" "เราจะไปบ้านตระกูลจิวะพงษ์"เขาแอบมองเธอแวบหนึ่ง"ผมกลัวว่าหล่อนจะตื่นเต้นเลยไม่ได้บอกเธอก่อนของอย่างอื่นฉันซื้อเตรียมไว้หมดแล้ววางไว้ที่หลังรถ" นัชชารู้สึกตะลึงไปชั่วครู่ถึงได้เข้าใจว่าทำไมวันนี้ประรมถึงไม่ได้ขับรถมาเองที่แท้ก็มาส่งของให้ เมื่อนึกถึงสองตายายแห่งตระกูลจิวะพงษ์ใจของนัชชาก็ล่วงมาที่ตาตุ่ม“ผมผมไปแล้วจะทำอะไรต้องให้ผมพูดอย่างไร?” ชายหนุ่มยิ้มและยื่นมือไปจับมือเธอเพื่อให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้น"เธออยากพูดอะไรก็พูดได้เลย" "จะทำอย่างนั้นได้ยังไงยิ่งพวกท่านไม่ชอบฉันอยู่แล้วด้วยถ้าฉันพูดอะไรผิดไปล่ะก็......"นัชชาเม้มปากที่จริงเธอเป็นห่วงท่าทีที่สองตายายจะแสดงกับเธออีกเรื่องหนึ่งก็คือเรื่องที่เธอไปอาละวาดเพราะธีมนต์หายตัวไปทำให้เธอหวาดหวั่นใจอย่างมาก ที่เธอไม่พูดออกมาเพราะกลัวเตชิตอยู่ตรงกลางจะอึดอัดใจแต่เรื่องแบบนี้ก็ทำให้เธอรู้สึกเครียดจนแทบอยากจะอ้วก เตชิตมองแปบเดียวก็เดาความคิดของเธอออกก่อนหน้านี้เขาเตรียมการไว้เรียบร้อยแล้ว"เมื่อคืนนี้ฉันโทรไปหาที่บ้านแล้วเธอวางใจเถอะพวกท่านไม่ทำอะไรเธอหรอก" แม้ว่า'การให้อภัย'ของทั้งสองตายายจะเป็นเพราะความเอ็นดูที่มีต่อธีมนต์แต่ต้องพูดว่าเป็นเพราะ ธีมนต์ทำให้ท่าทีของคนชราทั้งสองยอมรับในตัวเธอมากขึ้นไม่ว่าเพราะอะไรก็ดีถ้ามันไปในทางที่ดีก็ย่อมดีกว่าเสมอสำหรับเรื่องความรู้สึกและอื่นเธอเชื่อมั่นว่าเธอสามารถค่อยๆทำให้มันดีขึ้นได้