ตอนที่421กลับบ้านเดิม

ตอนที่421กลับบ้านเดิม ช่วงบ่ายวันที่นัชชาจะต้องเดินทางกลับอังกฤษเตชิตกับลูกขับรถมาส่งหล่อนที่สนามบินด้วยตนเองผู้คนมากมายเดินไปมาภายในอาคารผู้โดยสายที่สนามบินนัชชายืนอยู่ด้านหน้าเครื่องสแกนกำลังมองผู้ใหญ่กับเด็กน้อยคู่หนึ่งตรงหน้ารู้สึกใจหายขึ้นมา "แม่ครับแม่จะกลับมาเมื่อไหร่ครับ"เด็กน้อยเงยหน้าถามหล่อนลูกผู้ชายต้องไม่ร้องไห้เขาพยายามสะกดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา ระหว่างทางจากบ้านมาที่สนามบินเขาถามด้วยคำถามเดียวกันนี้มาเป็นรอบที่สี่แล้ว นัชชาลูบศีรษะเขา"แม่ไปไม่นานก็กลับแล้วครับหนูต่อจิ๊กซอว์ที่เพิ่งซื้อมาใหม่เสร็จแม่ก็กลับมาแล้วล่ะจ้ะ" เมื่อคืนวานเตชิตสั่งจิ๊กซอว์ลายการ์ตูนแผ่นใหญ่ให้เขาราคาสองพันกว่าบาท นึกถึงจิ๊กซอว์แผ่นใหญ่มโหฬารนั้นนัชชาเองก็ชักเริ่มไม่ค่อยแน่ใจ"เอ๊ะถ้าอย่างนั้นจะต้องนานมากเลย" "ไม่หรอกจ้ะวันมะรืนแม่ก็กลับมาแล้วหนูต้องเป็นเด็กดีเชื่อฟังผู้ใหญ่แบบนี้แม่ถึงทำงานได้อย่างสบายใจจะได้กลับมาเร็วๆไงจ๊ะ"หล่อนเองก็มีเรื่องที่ยังกังวลอยู่ไม่น้อยเวลาที่ต้องเดินทางอย่างกะทันหันแบบนี้เรื่องที่กังวลที่สุดเห็นจะเป็นเรื่องการทำหน้าที่พ่อของเตชิต เตชิตมองเห็นความกังวลในแววตาของหล่อนจึงก้าวมาข้างหน้าค่อยๆคว้าตัวหล่อนเข้าไปกอด"อย่าคิดมากคุณรีบไปจัดการธุระทางโน้นของคุณให้เสร็จแล้วรีบกลับมาผมกับลูกรอคุณอยู่นะ" นัชชายังคงสงสัย"คุณแน่ใจนะว่าคุณไหว" เตชิตยิ้มออกมาเมื่อได้ยินหล่อนถามก่อนจะกระซิบเสียงต่ำๆข้างหูของหล่อนว่า"ผู้ชายเค้าไม่พูดว่าไม่ไหวคุณไม่รู้เหรอ" นัชชาผลักเขา"นี่ฉันพูดเรื่องจริงจังกับคุณอยู่นะ" "ผมรู้แล้ว"เขายิ้มพร้อมกับจูบที่ศีรษะหล่อนไอร้อนจากลมหายใจรดที่ศีรษะหล่อน"ไม่ต้องเป็นห่วงมีผมอยู่ทั้งคน" อ้อมกอดอันอบอุ่นคำพูดปลอบใจของเขาทำให้สนามบินที่จากเดิมดูยุ่งเหยิงและเย็นเยือกไม่ได้ดูเลวร้ายอีกต่อไปแม้ว่าจะไปเพียงไม่กี่วันแต่นัชชาก็ยังรู้สึกใจหายที่ต้องจากคนทั้งคู่ไป หล่อนสูดลมหายใจ"ฉันจะรีบกลับมา" "อืม" ผู้คนที่เดินไปมาภายในอาคารผู้โดยสารมองภาพชายหญิงที่กำลังกอดกันกลมหลายคนก็แอบมองพวกเขาอยู่ชายร่างสูงกับสาวสวยไม่ต้องพูดถึงหน้าตาแต่บุคลิกท่าทางภายนอกก็ทำให้พวกเขาดูโดดเด่นท่ามกลางฝูงชนอยู่แล้ว ท่ามกลางสายตาที่มองพวกเขาอย่างอิจฉาอยู่นั้นเตชิตก็ค่อยๆปล่อยหล่อนออกแต่ก็ไม่ได้ถอยออกมาซะทีเดียวเขาก้มหน้ามองลงมาที่เด็กน้อยแค่เสี้ยววินาทีฝ่ามือใหญ่ของเขาก็เลื่อนลงมาปิดบังดวงตาคู่นั้นเตชิตโน้มลงไปจูบริมฝีปากหล่อนอย่างดูดดื่ม ไม่ต้องพูดถึงเวลาปกติที่อยู่บ้านเขาก็มักจะหยอกเย้าหล่อนเป็นประจำแม้แต่ในที่สาธารณะแบบนี้ก็ไม่เว้นเขาน่าจะต้องควบคุมตัวเองบ้างเพื่อเห็นแกหน้าหล่อนและยังมีลูกอยู่ตรงนี้ด้วยทั้งคน เตชิตรีบผละออกจากหล่อนส่งหล่อนเดินผ่านเครื่องสแกนเข้าไปแล้วเขาจึงพาธีมนต์เดินออกมา ทั้งสองเพิ่งจะเดินออกจากสนามบินได้เพียงก้าวเดียวพลันได้ยินเสียงเครื่องบินพอดีได้ยินเสียงของเครื่องบินดังอยู่ข้างหู ธีมนต์กุมมือใหญ่เขายืนอยู่ที่เดิมชี้นิ้วไปบนท้องฟ้าอย่างตื่นเต้นพร้อมกับตะโกนออกมาว่า"พ่อครับนั่นคือเครื่องบินของแม่ใช่มั้ย" เตชิตเงยหน้ามองไปชีวิตเขา37ปีที่ผ่านมาหมดไปกับงานซะส่วนใหญ่การทำงานเป็นกิจวัตรประจำวันในชีวิตของเขาเรียกว่าเป็นสิ่งเดียวที่เขาทุ่มเทกำลังกายกำลังใจให้เขาอุ้มลูกชายขึ้นมาแล้วยิ้มออกมาอย่างเจิดจ้าสดใสยิ่งกว่าพระอาทิตย์ที่ส่องแสงบนศรีษะเสียอีก"ใช่ครับอีกไม่นานแม่ก็กลับมาแล้ว" "ได้ครับงั้นผมจะอยู่กับพ่อรอแม่กลับมานะครับ"ธีมนต์เงยหน้ายิ้มให้เขาท่าทางแบบนี้เหมือนกับเขาตอนเด็กๆมาก โลกของพวกเขาสองคนช่างสวยงามเหลือเกินความสัมพันธ์ทางสายเลือดของเขาพ่อลูกไม่มีอะไรจะมาแทนทีได้อีกแล้ว ไม่นานชนุดมก็ทราบเรื่องที่นัชชาเดินทางกลับไปอังกฤษหล่อนส่งข้อความหาเขาก่อนที่จะเดินทางหนึ่งวันแต่เขาไม่ได้ตอบกลับแต่สำนักงานใหญ่ของเขาก็ตั้งอยู่ที่ลอนดอนหากเขาต้องการที่จะทราบความเคลื่อนไหวของหล่อนนั้นง่ายนิดเดียวแต่เขาก็ไม่ได้สั่งให้ใครรายงานอะไรต่อเขา หลังจากที่ผู้ช่วยของเขารายงานเรื่องงานต่างเสร็จแล้วดูเหมือนว่าเขายังมีอะไรค้างคาใจอยู่ช่วงระหว่างคิ้วและดวงตาเหมือนมีอะไรซ่อนอยู่เหมือนมีคำพูดอยากจะพูดแต่ติดอยู่ที่มุมปากแต่สุดท้ายก็ปริปากออกมาจนได้"คุณชนุดมครับที่ให้จับตาดูคุณเตชิตอยู่จะให้ดำเนินการต่อเลยมั้ยครับ" จริงๆแล้วบรรดาลูกน้องของเขาต่างก็ทราบกันหมดเรื่องที่อยู่ชนุดมก็เดินทางกลับมาเพื่อที่จะเผชิญหน้ากับบริษัทของเตชิตแต่จุดประสงค์หลักก็คือนัชชาเขาต้องยอมเสียสละหลายสิ่งหลายอย่างเพื่อที่จะควบคุมเตชิตในฐานะของผู้สังเกตุการณ์ชนุดมที่มีนิสัยเห็นแก่ผลกำไรมาก่อนสิ่งอื่นใดนั้นนี่คือบทเรียนอันใหญ่หลวงตอนนี้นัชชาก็จากเขาไปแล้วเขาเองก็คงจะเปลี่ยนความคิดไปแล้วเช่นกัน ชนุดมได้ยินที่เขาพูดแต่ไม่ได้ตอบอะไรยกมือเปิดลิ้นชักชั้นบนออกภายในลิ้นชักที่โล่งสะอาดนั้นมีกล่องกำมะหยี่ยาวๆสีดำกล่องหนึ่งวางอยู่ภายในกล่องคือสร้อยที่เขาไปสั่งให้ช่างของร้านอัญมณีชื่อดังแห่งหนึ่งในอังกฤษทำขึ้นโดยใช้เวลานานถึงครึ่งเดือนจึงทำเสร็จเดิมทีเขาตั้งใจจะใส่ให้หล่อนด้วยตัวเองก่อนที่จะเดินทางกลับอังกฤษอีกครั้งพร้อมหล่อนแต่ตอนนี้สร้อยเส้นนี้คงไม่มีโอกาสจะได้ใช้อีกแล้ว Eternalนิรันดร ชื่อของสร้อยเส้นนี้ตอนแรกเขาว่ามันฟังดูไพเราะแต่ตอนนี้มันเหมือนหนามแหลมที่คอยทิ่มแทงใจ คิดไปคิดมาก็ไม่ผิดนิรันดรไม่จำเป็นต้องความรักเพียงอย่างเดียวความสัมพันธ์ระหว่างเขาสองคนก็เช่นเดียวกัน ต่อหน้าหล่อนทำเป็นใจกว้างแล้วจะมีประโยชน์อะไรความเจ็บปวดภายในใจก็ใช่ว่าจะเลือนหายไปเพราะว่าเขาแสร้งทำว่าไม่เป็นอะไร ชายหนุ่มผลักลิ้นชักปิดประตูในใจก็ถูกปิดลงเช่นกันความเศร้าหมองในดวงตาถูกซ่อนเอาไว้เหลือเพียงความเยือกเย็น"อะไรควรจะทำก็ทำไปไม่ต้องมาถามฉัน" เขาต้องสูญเสียผู้หญิงที่เขาเฝ้าทะนุถนอมมาตลอดห้าปีไปการที่เขาจะทำให้เตชิตสูญเสียงบางสิ่งบางอย่างไปบ้างก็ถือว่าสมควรแล้ว ผู้ช่วยของเขาจึงไม่กล้าพูดอะไรต่ออีกได้แต่รับคำสั่งเขาอย่างสุภาพ"ได้ครับ" หลังจากที่นัชชาเดินทางเตชิตก็ตัดสินใจมอบหมายงานที่บริษัททั้งหมดให้ประรมจัดการเขาได้แต่ควบคุมอยู่ไกลๆเว้นเสียแต่มีเอกสารสำคัญก็จะนำเอกสารนั้นมาให้เขาเซ็นที่บ้านฟังแล้วอาจจะดูไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่แต่เขาก็สบายใจที่ได้ใช้ชีวิตแบบนี้ได้ดูแลลูกอย่างเต็มที่ สองวันแรกผ่านไปยังพอไหวทุกวันเขาจะเล่นเป็นเพื่อนลูกดูการ์ตูนแต่พอมาถึงวันที่สามธีมนน์ตื่นมาพร้อมกับความเบื่อหน่ายอ้อนให้เขาพาไปเที่ยวข้างนอกไม่หยุด แม้ว่าเตชิตจะอยากพาเขาไปเที่ยวสวนสนุกมากแต่ก็เพราะว่าคนเยอะและเขาเองก็ไม่มีประสบการณ์เลี้ยงเด็กมาก่อนหากเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นเขาคงจะรู้สึกผิดมาก พอดีกับคุณตาของเขาโทรมาอยากเจอธีมนต์เตชิตยังไม่ได้ตกลงในตอนแรกเขารอถามความเห็นของนัชชาก่อนจึงยอมพาธีมนต์ไปพบ เตชิตพยายามหาสูทสีน้ำเงินเข้มมาใส่เพื่อให้เข้ากับชุดของลูกในใจคิดจะลองใส่ชุดครอบครัวดูบ้างโชคดีที่เขารักษารูปร่างให้ดูดีอยู่เสมอธีมนต์เองก็หล่อคมทั้งผู้ใหญ่และเด็กเวลามายืนคู่กันจึงทำให้ได้ภาพที่ดูดีมาก เมื่อขับรถมาถึงบ้านหลังเก่าก่อนที่จะลงจากรถธีมนต์มีอาการตื่นกลัวขณะที่มองไปยังคฤหาสน์หลังนี้ เตชิตเห็นถึงความปกตินี้จึงไม่ได้เร่งรัดให้เขาลงรถพร้อมปลอบเขาเบาๆว่า"พ่อรู้ว่าลูกยังคงตกใจกลัวเรื่องครั้งก่อนแต่ครั้งนี้พ่อรับรองว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว" จริงๆแล้วครั้งก่อนคุณตาทวดก็ไม่ได้ทำอะไรธีมนต์เพียงแค่ท่าทางอาจจะดูแข็งกร้าวไปนิดทำให้ในใจธีมนต์ยังคงติดภาพแบบนั้นอยู่เขายังมืออูมๆเล็กๆของเขาขี้นมาพร้อมถามขึ้นว่า"ครั้งนี้จะเอาเข็มมาทิ่มผมอีกมั้ย" ครั้งที่แล้วเขาถูกคุณตาทวดจับตรวจดีเอ็นเอเตชิตฟังแล้วรู้สึกสงสารจับใจดึงเขาเข้ามากอด"ไม่แล้วลูกพ่ออยู่นี่ไม่ต้องกลัวนะ"