ตอนที่425เรียกฉันว่าเมียสิ

ตอนที่425เรียกฉันว่าเมียสิ ในขณะที่ธีมนต์ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเขาพยุงตัวลุกขึ้นท่ามกลางความมืดมิดและรกรุงรังรอบๆตัวมือและเท้าถูกพันธนาการด้วยเชือกไนล่อนเส้นใหญ่ขนาดนิ้วมือสามนิ้วปากก็ถูกปิดแน่นด้วยกระดาษกาวเหนียวๆเพราะถูกผูกมัดเป็นเวลานานมือก็ถูกไพล่ไว้ด้านหลังทำให้เลือดไหลเวียนไม่สะดวกจึงมีอาการปวดและชา โชคยังดีที่ดวงตาของเขาไม่ถูกปิดทำให้เขามองเห็นสภาพแวดล้อมของที่นี่ มันคือห้องๆหนึ่งที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนก้อนอิฐสีแดงเข้มเรียงซ้อนต่อกันขึ้นมาตรงกลางแซมด้วยของสีเทาเข้มซึ่งเขาไม่รู้ว่าคืออะไรด้านนอกมีแสงไฟสลัวๆลอดเข้ามาให้ความรู้สึกน่ากลัวไม่น้อย ต่อให้ธีมนต์จะเก่งมากแค่ไหนแต่ยังไงเขาก็เป็นแค่เด็กน้อยวัยห้าขวบเมื่อตกอยู่ในสภาวะที่คับขันและอันตรายแบบนี้ร่างกายก็ยังไม่หยุดที่จะควบคุมตัวเองน้ำตาไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างแต่เขาก็ยังอดทนไม่ให้ส่งเสียงร้องออกมาได้ เพราะว่าเขาได้ยินเสียงคนกำลังพูดโทรศัพท์อยู่ไม่ไกลนัก"ฉันบอกแล้วไงเรื่องเงินของแกยังไงก็ได้ครบทุกบาททุกสตางค์แน่นอนแต่เรื่องเด็กคนนี้จะอยู่ที่ไหนทำอะไรนี่แกไม่ต้องมายุ่งฉันขอเตือนว่าให้แกเอาเงินแล้วหนีไปซะอย่ามายุ่งวุ่นวายกับฉัน" เสียงหญิงสาวค่อนข้างแหลมแต่หล่อนพยายามกดให้ต่ำทำให้รู้สึกบาดหูเล็กน้อย เด็กคนนี้ หมายถึงเขาใช่มั้ยธีมนต์กระพริบตาที่แดงเพราะร้องไห้ถี่ๆหันหลังให้กับเสียงที่พูดอยู่นั้นควบคุมความกลัวไว้ไม่อยู่ เงียบไปสักสองวินาทีเสียงแหบพร่าน่ากลัวนั้นก็ดังขึ้นอีก"ทำงานแล้วรับเงินมันคือสิ่งที่แกควรจะทำฉันจะบอกให้แกฟังนะเรื่องมันเกิดแล้วแกกับฉันก็เหมือนลงเรือลำเดียวกันแล้วถ้าแกไม่กลัวตายก็เชิญไปบอกเตชิตได้แล้วดูสิว่ามันจะใจกว้างให้อภัยคนที่ทำร้ายลูกมันหรือว่ามันจะทรมานให้แกรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น เมื่อพูดจบประโยคนั้นก็เงียบเสียงไปสักพักกว่าธีมนต์จะรู้ตัวอีกทีเงาดำๆก็เคลื่อนมาปกคลุมอยู่บนศรีษะเขาแล้วเขาหลับตาดวงที่มีน้ำตาคลอเบ้าดวงนั้นไม่ทัน ประทินมองดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเด็กน้อยก่อนจะแสยะยิ้มน่ากลัวออกมาแล้วพูดว่า"ตื่นแล้วเหรอ" แน่นอนว่าเด็กน้อยที่ถูกปิดปากไว้ไม่สามารถตอบหล่อนได้แต่หล่อนก็เหมือนจะเสียสติไปแล้วหล่อนทรุดตัวลงนั่งยองๆแล้วใช้มือบีบที่แก้มเด็กน้อยอย่างโกรธแค้น"ตื่นแล้วทำไมไม่บอกฉันอ้อมารยาเก่งแบบแม่แกสินะ" เล็บยาวๆของหล่อนครูดไปบนแก้มบางๆของเด็กน้อยเกิดรอยถลอกเลือดไหลซิบๆสองแถวเด็กน้อยก็บอกไม่ถูกถึงความเจ็บปวดนี้เป็นความเจ็บปวดที่น่ากลัวน่าขยะแขยงที่สุดเขาเคยเจอมาตั้งแต่เกิดหน้าเขาเหมือนจะถูกบีบให้แยกจากกัน ความเจ็บปวดแบบนี้หากเป็นเด็กคนอื่นคงทนไม่ไหวต้องร้องไห้ออกมาแล้วแต่ไม่ใช่ธีมนต์เขาอดทนแม้น้ำตาจะไหลแต่ไม่มีเสียงร้องออกมา ภาพท่าทางที่เด็กน้อยพยายามอดทนต่อความเจ็บปวดนั้นช่างเหมือนนัชชาผู้เป็นแม่เสียเหลือเกินนั่นยิ่งทำให้ประทินเพิ่มความโกรธแค้นมากยิ่งขึ้นเหมือนมีภาพของนัชชาทับซ้อนขึ้นมาอยู่ตรงหน้าหล่อนถูกไฟแห่งความริษยาเคียดแค้นครอบงำร่างกายจนไม่เหลือตัวตนเดิมอยู่แล้วหล่อนเห็นภาพหลอนที่จิตใจสร้างขึ้นทำให้หล่อนยกมือขึ้นตบหน้าเด็กน้อยเต็มแรง "เพี๊ยะ"เสียงดังสนั่นแค่ได้ยินเสียงก็รู้แล้วว่าหล่อนใช้แรงทั้งหมดที่มี ธีมนต์รู้สึกว่าใบหน้าครึ่งซีกนั้นกับบริเวณหูและหัวเจ็บมากแรกๆจะเริ่มรู้สึกชาก่อนจากนั้นก็สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่แท้จริงตั้งแต่เด็กจนโตเขาไม่เคยโดนกระทำอย่างรุนแรงป่าเถื่อนขนาดนี้มาก่อนสัญชาตญาณของเขาทำให้เขางอตัวด้วยความหวาดกลัว ประทินเห็นภาพที่น่าสงสารของเด็กน้อยตรงหน้านอกจากจะไม่รู้สงสารเห็นใจแล้วหล่อนยังรู้สึกสะใจอีกด้วย หล่อนลุกขึ้นยกขาเตะไปที่ร่างอ่อนแอบอบบางของเด็กน้อยเตะไปครั้งสองครั้งยังไม่สาแก่ใจหล่อนต้องเตะสี่ห้าครั้งหล่อนจึงยอมหยุด "เจ็บมั้ยทรมานมั้ยมันคือสิ่งที่แม่เธอติดค้างฉันเธอเป็นลูกก็ต้องชดใช้แทนแม่ของเธอ"ประทินตะคอกใส่เด็กน้อยอย่างบ้าคลั่งหล่อนเหมือนคนเสียสติไปแล้ว ในขณะเดียวกันนั้นเองโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของหล่อนก็ส่งเสียงดังขึ้น ประทินวางมือจากก้อนกลมเล็กๆที่พื้นตรงหน้าเอามือล้วงกระเป๋าไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์โทรที่เธอนั้นคุ้นเคยเป็นที่สุดหล่อนมองไปรอบๆตัวอย่างหวาดระแวงก่อนจะเดินไปหลบที่มุมกำแพงให้พ้นจากแสงไฟ ความมืดมิดยามค่ำคืนเป็นเกราะกำบังที่ดีที่สุดของการทำความชั่วหล่อนรู้สึกสบายใจขึ้นเมื่ออยู่ในความมืด เมื่อกดรับสายน้ำเสียงนิ่งเย็นประหนึ่งน้ำแข็งที่แช่อยู่ในถังพุ่งเข้ามาที่หัวใจ"ประทิน" เมื่อได้ยินปลายสายเรียกชื่อของตนนัยตาหล่อนเหมือนปรากฏความหลงใหล่เคลิบเคลิ้มมาชั่วแวบหนึ่ง"เตชิตในที่สุดคุณก็โทรหาฉันเร็วกว่าที่ฉันคิดไว้ผู้ชายคนนั้นเป็นคนบอกคุณสินะ" เบอร์โทรศัพท์ที่หล่อนใช้อยู่นี้ไม่มีใครรู้และก็ไม่ได้ใช้บัตรประจำตัวประชาชนลงทะเบียนไว้ด้วยหากจะตามตัวหล่อนคงต้องใช้เวลาสักพักสิ่งที่สามารถอธิบายถึงเหตุผลว่าทำไมเขาถึงตามตัวหล่อนเจอได้เร็วนักก็มีเพียงอย่างเดียวนั่นก็คือผู้ชายคนนั้น หล่อนถูกเขาหักหลังเสียแล้วแต่ไม่เป็นไรเพราะหล่อนก็เตรียมใจไว้แล้วว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้ "เด็กอยู่ที่ไหน"เสียงชายหนุ่มถามอย่างเคร่งเครียด ผ่านมาหลายปีแล้วหล่อนรู้สึกตื่นเต้นหวาดกลัวตั้งแต่ยังไม่ได้พบเขามาถึงวันนี้หล่อนเป็นฝ่ายควบคุมความตื่นเต้นหวาดกลัวนี้แทนหล่อนรู้สึกดีใจอยู่ลึกๆ"เด็กเหรอ…" หล่อนอาศัยแสงจันทร์ที่สาดแสงลอดเข้ามาเดินไปอยู่ข้างๆตัวเด็กน้อยมองดูเด็กน้อยที่นอนอยู่บนที่ที่เต็มไปด้วยฝุ่นนัยตาหญิงสาวแดงประหนึ่งกระหายเลือด"เขาก็อยู่ข้างๆฉันนี่แหละแต่ว่าตอนนี้เขาคงเปิดปากพูดอะไรไม่ได้แล้ว" "คุณทำอะไรเขา"เสียงของเตชิตสูงและดังขึ้นทันทีเพราะเขาใช้เสียงดังเกินไปจึงทำให้เสียงฟังดูแหบมือที่กำแน่นของเขาสั่นขบกรามแน่นก่อนจะพูดว่า"ให้เขาพูดโทรศัพท์เดี๋ยวนี้" ประทินมองไปที่เด็กน้อยไม่เพียงไม่ยอมทำตามที่เตชิตบอกแต่หล่อนยังเรียกร้องให้เขาทำในสิ่งที่น่าสมเพช"เตคะให้เขารับโทรศัพท์ได้ค่ะแต่ว่าท่าทีกับน้ำเสียงของคุณควรจะดีกว่านี้หน่อยนะคะเมื่อก่อนตอนที่ฉันขอร้องคุณมันไม่ใช่แบบนี้ไม่ใช่เหรอคะ" หล่อนจับลูกของเขาไปกลางวันแสกๆต่อหน้าคนอื่นทั้งๆที่รู้ว่ายังไงเขาก็ต้องหาตัวหล่อนจนเจอไม่พอยังมีหน้ามาเรียกร้องให้เขาทำตามในสิ่งที่หล่อนต้องการหล่อนต้องการตัวเขาต้องการให้เขาปฏิบัติต่อหล่อนเหมือนที่เขาทำต่อนัชชา เมื่อได้ยินสิ่งที่หล่อนเรียกร้องเตชิตถึงกับนั่งอยู่บนโซฟาไม่ได้ลุกยืนขึ้นมาเขาโกรธซะจนแทบอยากจะเอามีดไปฆ่าผู้หญิงชั่วๆคนนี้ตอนนี้เลยแต่ว่าเขายังไม่รู้ว่าหล่อนอยู่ที่ไหนลูกก็ยังอยู่ในมือหล่อนดังนั้นคนเป็นพ่ออย่างเขาจะผลีผลามไม่ได้ แก้มทั้งสองข้างของชายหนุ่มขยับเล็กน้อยเพราะการข่มอารมณ์ของเขาสีหน้าโกรธแค้นสายตาจับจ้องไปยังโต๊ะน้ำชาที่อยู่ไม่ไกล เมื่อไม่ได้ยินคำตอบจากอีกฝ่ายประทินจึงหัวเราะออกมา"ในเมื่อคุณไม่ยอมก็อย่ามาโทษว่าฉันใจร้ายเวลาที่เด็กถูกตัดแขนตัดขา" "ได้ผมขอร้องคุณ"เตชิตขมวดคิ้วแน่น"ผมขอร้องคุณขอให้เด็กรับโทรศัพท์หน่อยได้มั้ย" "แบบนี้จะได้ยังไงล่ะคะ"หล่อนยังไม่พอใจเมื่อนึกถึงเวลาที่เตชิตเรียกนัชชาอย่างรักใคร่สนิทสนม"คุณต้องเรียกฉันว่าเมียจ๋าเหมือนน้ำเสียงที่คุณเรียกนังนัชชา" สำหรับลูกผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่งการถูกร้องขอให้ทำเรื่องแบบนี้ถือว่าน่าสมเพชแต่ในสถานการณ์ที่เขาไม่มีทางเลือกใดๆแบบนี้เขาจำเป็นต้องทำ เขาไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะต้องใช้คำพูดแบบนี้แทนตัวผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่นัชชาแม้มันจะเป็นเพียงแค่ลมปากแต่สำหรับผู้ชายอย่างเขานี่ก็คงเปรียบเสมือนบทลงโทษ เตชิตยกมือขึ้นชกไปที่ผนังอย่างแรงลำคอตีบตันสุดท้ายก็ยอมปริปากออกมา"เมียจ๋าขอให้ผมพบลูกหน่อยได้มั้ย"