ตอนที่426ข้อกำหนดที่พิลึกพิลั่น

ตอนที่426ข้อกำหนดที่พิลึกพิลั่น หลังจากที่ประทินได้ยินคำว่าเมียจ๋าถึงแม้จะได้มาจากการข่มขู่แต่เวลานี้ในใจเธอก็เต็มไปด้วยความดีใจเธอโน้มตัวลงเพื่อเตรียมจะแกะผ้าเทปจากปากเด็ก ความเหนียวที่โอเว่อร์ของเทปกาวทำให้ธีมนต์เจ็บจนร้องโอ๊ย เตชิตได้ยินเสียงร้องที่โหยหวนของความเจ็บปวดอย่างชัดเจนในใจของเตชิตเหมือนถูกทิ่มแทงธีมนต์ใช่ไหม เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยธีมนต์ใช้เวลาถึงสองวินาทีเพื่อชะลอความรู้สึกเล็กน้อยเมื่ออยู่ต่อหน้าคนในครอบครัวก็ยากที่อดกลั้นความรู้สึกอีกต่อไปจึงร้องขึ้นคุณพ่อคุณพ่อ เตชิตได้ยินเสียงร้องไห้คร่ำครวญของลูกหัวใจเขาเหมือนจะสลายเขาพยายามทำเสียงตัวเองให้นิ่งลงเพื่อจะปลอบใจลูกบอกพ่อสิหนูได้รับอันตรายตรงไหนรึเปล่า ธีมนต์ไม่รู้ว่าตัวเองได้รับบาดเจ็บรึเปล่าเพราะทั้งมือทั้งเท้าก็ถูกมัดอยู่เขาเจ็บมากตรงที่โดนประทินลากแต่ก็ลังเลว่าจะพูดยังไงประทินใช้สายตาที่เหี้ยมโหดมองผ่านมาเด็กน้อยรับรู้ได้ถึงความอาฆาตนั้นได้แต่พูดว่าผมไม่เป็นไร เตชิตได้ยินเสียงพูดอ้อนวอนของลูกไม่รู้ว่าลูกอยู่ที่ไหนเป็นอย่างไรบ้างหัวใจเขาเหมือนถูกแขวนไว้บนหน้าผาเขายกมือขึ้นจับหางตาตาของลูกผู้ชายวัยสามสิบกว่าแดงขึ้นมาทันใด“ลูกรักไม่ต้องกลัวนะลูกพ่อจะรีบไปช่วยอดทนไว้นะลูกโอเคมั้ย” เตชิตไม่ได้รับคำตอบใดๆประทินก็ไม่ได้ให้เวลาพวกเขาคุยกันนานมากนักเอาโทรศัพท์กลับมาแนบกับหูตัวเองเตชิตตอนนี้คุณเชื่อแล้วใช่ไหมว่าเด็กอยู่ในมือฉัน อย่าแตะต้องเขานะนอกจากเด็กแล้วเธอจะเอาอะไรก็ได้เสียงของเขาดึงเครียดคล้ายกับสายพิณที่ถูกปรับให้ตึงถึงขีดสุดดึงอีกนิดก็จะขาดได้แล้ว ประโยคเหล่านี้ทำให้ประทินเดือดขึ้นมาทันทีเลือดของเขาสูบฉีดอย่างรวดเร็วเขาพูดว่าจะรับปากเราทั้งหมดทุกอย่าง แต่เขาก็ยังยืดเยื้อต่อไปใช้น้ำเสียงและเวลามาทรมาณเขาดึงดูดความสนใจของเขาทั้งหมด“ฉันต้องการให้คุณเลิกติดต่อกับนัชชา” ตกลงผมรับปาก เชอะคุณมองว่าฉันโง่รึไงที่จะเชื่อคำพูดคุณง่ายๆแบบนี้ เขารักนัชชาเพียงใดสามปีที่ผ่านมาประทินรู้ดีที่สุดเพียงแค่ตอนนั้นนัชชาเปรียบเสมือนคนตายคนหนึ่งจึงทำอะไรไม่ได้แต่ตอนนี้เขากลับมาแล้วกลับมาเป็นอุปสรรคขัดขวางความสุขของเขา เพราะฉะนั้นถ้าอยากจะกำจัดอุปสรรคให้หมดไปก็ต้อง...... คุณต้องการอะไรกันแน่เตชิตกัดฟัน ฉันไม่ได้ต้องการอะไรมากมายประทินหัวเราะขึ้นมาหลังจากพูดประโยคนี้ฉันต้องการแค่คุณหัวใจของคุณคนของคุณทุกสิ่งทุกอย่างของคุณ เตชิตไม่มีอารมณ์ไปฟังคำพูดไร้สาระพวกนี้ของหล่อนเขาต้องการแค่จะได้เจอลูกให้เร็วที่สุดงั้นคุณบอกมาว่าคุณอยู่ที่ไหนผมจะไปหาคุณ ประทินไม่คิดว่าเขาจะรับปากง่ายขนาดนี้เกิดความไม่คาดคิดขึ้นและความไม่คาดคิดนี้ทำให้เขาใจหายไม่ต้องรีบร้อนฉันคิดดีแล้วจะบอกคุณ พูดจบเขาก็วางสายแล้วปิดเครื่อง การปิดที่ไม่เหมือนใครของโทรศัพท์มือถือสมัยเก่าดังขึ้นในอากาศที่เงียบสงบทุกอย่างกลายเป็นเรื่องแปลกธีมนต์มองดูผู้หญิงที่กำลังยืนอยู่ในที่มืดความปรารถนานัยน์ตาค่อยๆจางหายไป โทรศัพท์ของคุณพ่อถูกวางไปแล้วไม่ได้ยินเสียงพ่อแล้วความกลัวและอารมณ์เศร้ามัดตัวเด็กอายุห้าขวบไว้แน่นอีกครั้งเขาหายใจอย่างรวดเร็วอยากจะร้องก็ทำได้แค่อดกลั้นไว้ในหูของเขาเหลือแต่คำพูดของเตชิตที่ว่า“อดทนไว้นะ” มือเล็กๆที่ถูกมัดยื่นมือออกมาผ่านการเคลื่อนไหวเล็กๆดังกล่าวเพื่อส่งเสียงเชียร์อย่างเงียบๆให้ตัวเขาเอง พ่อต้องมาช่วยเขาไม่ต้องกลัวรอให้พ่อมาช่วยก็พอ..…… อีกฝั่งหนึ่งในขณะที่เตชิตเอามือถือออกจากหูสองตายายก็รีบแล่นเข้ามาถามสถาณการณ์เด็กน้อยไม่หยุด ในตอนนี้ใจเขารีบร้อนดั่งไฟหลังจากที่รีบเอาโลเคชั่นที่ได้มาเมื่อสักครู่ส่งให้ชนัยเรียบร้อยแล้วก็ไม่มีอารมณ์จะไปสนใจความรู้สึกของสองตายายเท่าไหร่ได้แต่ตอบสั้นๆไปว่าเด็กน้อยปลอดภัยดี ชนาพรอยากจะถามต่อให้ละเอียดแต่ไม่มีโอกาสได้เปิดปากเตชิตก็หยิบกุญแจรถวิ่งออกไปก่อน“เตชิตเธอจะไปที่ไหนชีวิตลูกสำคัญแต่ตัวเองก็ต้องระวังตัวด้วยนะ” “ผมจะไปรวมตัวที่บ้านชนัย”พอเดินถึงประตูขาก็พลันนึกอะไรบางอย่างได้จึงเดินกลับเข้ามาอีก“อย่าบอกเรื่องนี้กับใครนะครับรวมถึงนัชชาด้วยทุกคนรออยู่ที่บ้านไม่ต้องออกไปไหนมีความคืบหน้าผมจะรีบบอกทุกคน” ชนาพรไม่สบายใจเขาอยากจะลุกขึ้นพูดอะไรแต่ก็ถูกชายชราดึงไว้ผู้ชายด้วยกันถึงแม้จะอายุอานามจะมากกว่า90ปีแต่ความเป็นลูกผู้ชายไม่ได้ลดน้อยลงไป“ตกลงฝากนายด้วยนะช่วยหลานชายฉันให้กลับมาอย่างปลอดภัยด้วย” เตชิตพยักหน้า“แน่นอนครับ” รอให้เขาหาตัวประทินเจอก่อนเถอะจับผู้หญิงคนสับเป็นชิ้นๆเลย เตชิตรีบมุ่งหน้าไปที่มูตี้คลับเฮาส์ออฟฟิศของชนัยวุ่นวายกันมากเขาพลางคุยโทรศัพท์ไปพลางปรึกษาหารือกับคนข้างๆไปพอเห็นเตชิตเดินเข้ามาก็รีบยื่นมือถือในมือให้เตชิตดู“พี่เตชิตโลเคชั่นที่พี่ส่งมาเมื่อกี้เป็นเบอร์ของต่างประเทศสัญญานเข้ากันไม่ได้หาตำแหน่งไม่เจอเลย” ข้อมูลนี้ยิ่งทำให้เตชิตยิ่งลนลานขึ้นไปอีกหัวใจเขาเต้นเร็วยังกับจะหลุดออกมา“มีวิธีอื่นอีกมั้ยหารถจากกล้องวงจรปิดรึยัง” หาแล้วครับคาดว่าอีกสักพักจะได้ข้อมูลทีเป็นประโยชน์มาบ้างชนัยมองหน้าผู้ชายที่ใบหน้ามีแต่ความวิตกกังวลแต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงจะทำยังไงถึงจะช่วยเขาได้ทำได้เพียงช่วยกันหาวิธีช่วยเหลือเด็กให้เร็วที่สุดเด็กรอไม่ได้ เวลาผ่านไปเรื่อยๆทุกวินาทีมีความหมายกับเตชิตมากเหมือนกับเชื้อไฟที่อยู่ใกล้ไม้ขีดไฟซึ่งจะโดนเผาเมื่อไห่ก็ไม่รู้ ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงคนของชนัยก็โทรเข้ามาอีกครั้ง หาตำแหน่งของรถเจอแล้วครับ ในไมโครโฟนเสียงยืนยันของชายผู้นั้นกระทบหัวใจของทุกคนแต่ในวินาทีต่อมาคำพูดของเขาก็ทำให้ใจของเตชิตที่พองโตขึ้นมาค่อยๆห่อเหี่ยวลงไปอีกครั้ง“มันเป็นทางแยกของถนนแห่งชาติ104ที่เชิงเขาไม่มีสิ่งใดในรถหมายเลขทะเบียนรถและรุ่นเป็นรุ่นเดียวกับที่แจ้งมาเขาน่าจะเปลี่ยนไปใช้รถคันอื่นแล้ว” เตชิตคว้าโทรศัพท์มือถือตาสองข้างแดงเหมือนสัตว์ป่าที่ใกล้จะสิ้นหวัง"เฝ้าติดตามต่อไปกล้องสองตัวที่อยู่กลางถนนเอามาเปรียบเทียบดูว่ารถคันไหนเข้าที่ออกแล้วไม่ได้เข้ามาอีก” ได้ครับ การตามหาล่าช้าขึ้นเรื่อยๆนอกจากรอแล้วก็ทำได้แค่รอหัวใจของเตชิตเหมือนโดนไฟที่ร้อนระอุแผดเผาเหมือนโดนมีดแหลมทิ่มแทงเขาไม่กล้าแม้แต่จะหลับตาลงพอหลับตาก็จะเห็นแต่ภาพของลูกที่น่าสงสาร ในใจภาวนาแล้วภาวนาอีกต้องรอคุณพ่อรอคุณพ่อมาช่วย