已经是第一章了
ตอนที่428ช่วงเวลาอันตราย
ตอนที่428ช่วงเวลาอันตราย
เตชิตไม่อยากให้เธอรับรู้เรื่องนี้เขาพยายามฝืนตัวเองให้พูดปกติที่สุด“ไม่มีอะไรผมเคลียร์งานอยู่ที่บริษัท”
นัชนัชขมวดคิ้วหันตัวออกไปทางหน้าต่างแล้วมองออกไปบนถนนในต่างประเทศในใจรู้สึกไม่ดี“ธีมนต์ล่ะเมื่อคืนไม่ได้โทรวิดีโอคอลกันเลยคุณอยู่บริษัทแล้วลูกอยู่กับน้ารินเหรอคะ”
เขาว่านอนสอนง่ายคุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอก“เขากลัวว่านัชชาจะเป็นอะไรด้วยอีกคนถึงตอนนั้นเขาคงจะแยกร่างไปอังกฤษไม่ได้”
เขาคิดว่าเขาจะจัดการทุกอย่างได้รอเธอกลับมาค่อยเล่าให้ฟังทีเดียวถึงตอนนั้นนัชชาจะโมโหขนาดไหนก็จะตามใจทุกอย่าง
นัชชาบอกไม่ได้ว่าไม่สบายใจยังไงแต่เตชิตพูดถึงขั้นนี้แล้วก็ไม่คิดว่าจะมีการจับตัวเรียกค่าไถ่อะไรเลยแค่บอกเตชิตไปว่า“เครื่องออกพรุ่งนี้น่าจะถึงมะรืนตอนเช้ามืดคุณดูแลตัวเองกับลูกดีๆนะคะ”
“ครับคุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ”เขาไม่กล้าพูดอะไรมากกลัวว่านัชชาจะจับพิรุธได้“ที่ประชุมรอผมอยู่ผมวางสายก่อนนะ”
ได้ค่ะ
วางสายลงเสียงหญิงสาวที่นุ่มนวลหายไปจากหูเขาปิดโทรศัพท์มือถือลงนั่งหลังชนกับเบาะค่อยๆหายใจเข้าลึกๆหลับตาลงไปครุ่นคิดสักพักลืมตาขึ้นมาอีกครั้งกลับมาอยู่ในโหมดเคร่งขรึมอีกครั้ง
เครื่องยนต์สตาร์ทขึ้นอีกครั้งราวกับนัชชาไม่เคยโทรเข้ามาเลย
เขาเร่งเหยียบคันเร่งจนถึงที่หมายเป็นเหมือนอย่างที่ชนัยพูดไว้จริงๆร้านอาหารธรรมดาร้านหนึ่งหน้าร้านมีเพียงชายหนุ่มวัยกลางคนนั่งอยู่
บนตัวเตชิตมีแต่ของแบรนด์เนมสุดหรูไม่เข้ากันสักนิดกับร้านอาหารธรรมดาแบบนี้ในร้านแคบมากเขาชะเง้อเข้าไปดูแต่ก็ไม่เห็นวี่แววของประทินเลย
เตชิตใจคอไม่ดีหยิบมือถือขึ้นมากดเบอร์ประทิน“คุณอยู่ไหน
ฉันถึงแล้ว
เตชิตกำลังจะถามต่อแต่พอดีได้ยินเสียงลมคล้ายกับคนลดกระจกรถลงเขาขมวดคิ้วขึ้นมา“คุณไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอ”
ประทินอยู่บนรถแท็กซี่“ฉันจะให้คุณหาฉันเจอง่ายๆได้ยังไงฉันก็ต้องมั่นใจก่อนว่าคุณจะมาคนเดียว”
ผมมาคนเดียวตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนเขาพยายามซักถามอย่างใจ
วินาทีนี้ประทินหยิบเครื่องรับสัญญาณเล็กเท่านิ้วสองนิ้วออกมากดดูหน้าจอแสดงหน้าร้านอาหารที่มีแต่สีขาวดำ
เตชิตถือโทรศัพท์มือถือยืนอยู่คนเดียวข้างตัวไม่มีคนอื่น
ประทินรู้สึกโล่งใจขึ้นที่พบว่าเขาชิตมาคนเดียว“วางสายแล้วฉันจะส่งที่อยู่ให้คุณ”
เตชิตรู้สึกว่าประทินกำลังจะวางสายเลยลองถามเรื่องลูก“ลูกอยู่ไหนผมอยากคุยกับเขา”
คุณมาแล้วจะได้เจอลูกเอง
“ลูกไม่ได้อยู่กับคุณเหรอ”เขารีบถามทันที
ประทินไม่รู้ว่าเตชิตเดาออกแล้วหรือแค่อยากจะปั่นหัวตัวเองหัวใจรู้สึกเต้นแรงไม่พูดอะไรมากแล้วรีบวางสายไป
เงยหน้าขึ้นมาบังเอิญไปประจบกับสายตาที่สงสัยในกระจกมองหลัง
คนขับแท็กซี่
คนขับรถรีบหลบสายตาไปแต่ประทินก็รู้สึกได้ถึงความสงสัยแคลงใจนั้น
เขาได้ยินบทสนทนาที่เธอพูดกับเตชิตแล้วถึงแม้เธอจะไม่ได้พูดอะไรแต่คงรู้สึกได้ว่าไม่ค่อยปกติเท่าไหร่
ประทินละสายตาไปพูดขึ้นมาอย่างเรียบๆว่าคุณได้ยินแล้วสินะ
เธอไม่ได้ถามแต่กำลังบอกเล่าเรื่องจริง
หลังพูดจบรถแกว่งไปข้างนึงอย่างเห็นได้ชัดแต่ก็กลับมาตรงทางอย่างรวดเร็วไม่ได้รอให้คนขับรถพูดอะไรเธอก็พูดต่อ“ส่งฉันให้ถึงที่หมายก็พอเรื่องอื่นไม่เกี่ยวกับคุณ”
ดูภายนอกเป็นผู้หญิงอ่อนแอที่ดูแล้วน่ารังแกคนหนึ่งแต่สำหรับคนขับรถผู้ชายวัยสี่สิบกว่ากลับรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้น่ากลัวไม่ธรรมดา
คนขับรถรีบพยักหน้า“ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้นคุณวางใจเถอะผมจะส่งคุณถึงที่หมาย”
ประทินสัมผัสความรู้สึกของการเป็นคนเลวครั้งแรกเธอกระแอมทีหนึ่งแล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ
ตอนแรกที่ประทินบอกที่อยู่ที่จะไปคนขับรถยังแอบดีใจที่ได้งานใหญ่แต่ตอนนี้คิดแค่ว่าทำยังไงก็ได้ที่จะรีบพาคนข้างหลังไปส่งให้ถึงที่เร็วที่สุดเท่านั้น
ตัวเลขบนมิเตอร์เพิ่มขึ้นเรื่อยๆแต่คนขับรถกลับไม่รู้สึกดีใจหรือมีความสุขสักนิด
กว่าจะถึงจุดหมายเหงื่อบนหลังไหลจนเสื้อเปียกเขารีบเปลี่ยนป้ายรถว่างขึ้นมา“ถึงแล้วครับ”
ประทินเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อยที่หมายของเธอคือสถานที่ที่เมืองและชนบทมารวมกันใต้ตลาดJถนนเส้นนี้เป็นถนนสายการค้าที่เพิ่งสร้างใหม่ยังไม่ได้เปิดเป็นทางการมีเพียงร้านสองร้านเท่านั้นที่กำลังตกแต่งร้านอยู่รอบๆก็มีแต่คนงานก่อสร้างที่สกปรกมอมแมม
เท่าไหร่ประทินล้วงเงินออกจากกระเป๋า
ทำงานเสร็จแล้วจะไม่รับเงินก็ไม่ได้น้ำมันขับไปก็ไม่น้อยเขาไม่ได้อยากได้เงินแต่ก็ไม่อยากชดเชยเงินตัวเองแต่ก็ไม่ได้บอกจำนวนเงินบนมิเตอร์เก็บคร่าวๆแค่สองร้อยหยวน
ประทินไม่ได้อยากยึกยักอะไรวินาทีนี้เธอไม่ได้สนใจอะไรมากกับเงินเธอจ่ายเงินไปตามจำนวนของมิเตอร์แถมให้มากกว่าตัวเลขบนนั้นด้วยซ้ำ“รับเงินของคุณไปแล้วตั้งใจทำงานของตัวเองเรื่องอื่นไม่เกี่ยวกับคุณเข้าใจมั้ย”
คนขับรถได้เจอผู้หญิงที่น่ากลัวแบบนี้ครั้งแรกเขารับเงินแล้วพยักหน้า“คุณวางใจเถอะผมแค่ชาวบ้านธรรมดาคนนึง”
ประทินไม่พูดอะไรต่อหันมองเขาแวบหนึ่งแล้วลงจากรถไป
คนขับกลับหัวรถขับออกไปเขาเหงื่อแตกพล่านในใจก็อยู่ไม่เป็นสุขคิดอยู่ตลอดว่าเงินนี้จับอยู่ก็ร้อนมือ
ชัดเจนมากว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนดีน่าจะทำความผิดอะไรมาถ้าหากตอนนี้เขาไม่ทำอะไรเลยจะพลอยติดร่างแหไปด้วย
คิดไปคิดมาเขาก็ทนไม่ได้เขานำรถจอดข้างทางแล้วกดเบอร์110“คุณตำรวจผมขอแจ้งความ”
ตำรวจรับเรื่องแล้วก็นำมาประติดประต่อกับข้อมูลที่เตชิตให้มาจนได้เรื่องว่าต้องเป็นประทินคนเดียวกันแน่ๆ
จะว่าลึกลับก็ไม่ลึกลับจะว่าพลุกพล่านก็ไม่พลุกพล่านที่แบบนี้ค้นหายากที่สุด
เขารีบส่งคนตามไปตามโลเคชั่นที่เตชิตอยู่
已经是最新一章了
加载中
