ตอนที่429อยากได้เขา

ตอนที่429อยากได้เขา เตชิตรับสายชนัยคนขับรถที่เป็นพยานบอกว่าเด็กไม่ได้อยู่กับประทินพวกเขาแยกกันเป็นไปได้ว่าหนึ่งคือเด็กถูกพามาที่นี่ก่อนหน้านี้แล้วสองคือเด็กถูกขังไว้ประทินไม่ได้พาออกมา เตชิตมองว่าข้อสองจะเป็นไปได้มากกว่าชนัยจึงรีบให้คนตามหาคิดว่าจะเจอในไม่ช้า เตชิตไปตามที่อยู่ที่ประทินให้เป็นโรงแรมเล็กๆบนถนนการค้าป้ายโรงแรมยังติดไม่เสร็จเลยหน้าเคาท์เตอร์เพียงเพียงป้าตัวดำคนนึงนั่งอยู่ เตชิตเงยหน้าขึ้นไปดูนิดนึงทั้งตึกสูงแค่สี่ชั้นเขาเดินเข้าไปข้างในได้ยินเสียงต้อนรับจากหญิงสาวหน้าเคาท์เตอร์ ทันทีที่ได้เห็นผู้ชายรูปงามเดินเข้ามาเธอก็หน้าแดงขึ้นมา“สุดหล่อจะมาพักที่นี่เหรอจ๊ะ” เตชิตเดินไปข้างหน้ามองดูผู้หญิงคนนั้นอย่างละเอียดให้แน่ใจว่าเธอกับประทินไม่ได้เป็นพวกเดียวกัน “เมื่อกี้มีคนเข้ามาไหม” ร้านของเราเพิ่งเปิดไม่นานแขกมาพักยังไม่เยอะค่ะย้อนนึกไปก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้มีผู้หญิงเข้ามาคนหนึ่งไม่ได้พกบัตรประจำตัวประชาชนด้วย“คุณมาพบเธอเหรอคะ” อืมเตชิตทำเสียงตอบรับและถามต่อว่า“เธอมาคนเดียวหรือเปล่า” “ใช่ค่ะฉันไม่เห็นว่าเธอจะพาใครมาด้วยชั้น4ห้องแรกนะคะคุณขึ้นไปได้เลยค่ะ” พอรู้ว่าประทินมาคนเดียวเตชิตก็โล่งอกขึ้นถ้าไม่มีเด็กอยู่ด้วยอย่างน้อยก็ไม่กล้าข่มขู่อะไรเขามากมายประทินไม่น่าจะกล้าทำอะไรธีมนต์ในตอนนี้ เตชิตหันไปขึ้นบันไดพื้นที่ถูกทำแบบลักไก่ส่งเสียงดังตลอดตั้งแต่ชั้น1ถึงชั้น4พอถึงหน้าห้องแรกของชั้น4เขาก็ยืนนิ่งมองดูประตูที่ทาด้วยสีขาวบานนั้นจมูกก็ยังได้กลิ่นของสีทาบ้านอยู่เลย เขายกมือขึ้นเคาะประตู3ครั้ง2ครั้งสั้น1ครั้งยาวตามสัญลักษณ์ของเธอ รออยู่พักใหญ่ก็ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมาประตูก็ยังปิดอยู่ตามเดิมเตชิตยกมือขึ้นจะเคาะอีกครั้งแต่ไม่ทันได้เคาะประตูก็เปิดขึ้นมาก่อน เอี๊ยด.....เสียงดังขึ้นล็อคประตูค่อยๆคลายบานประตูค่อยๆเปิดกว้างขึ้นเป็นช่องยิ่งเปิดก็ยิ่งกว้างสุดท้ายประทินก็ปรากฎมาจากช่องนั้น เธอสวมชุดกระโปรงผ้าชีฟองยาวสีนู้ดพริ้วสลวยมันไม่สอดคล้องกับดวงตาอำมหิตของเธอในตอนนี้เลย ดวงตา4ดวงประสานกันเตชิตนิ่งเหมือนเป็นภูเขาแค่ยืนเฉยๆแบบนี้ก็ทำให้หัวใจของประทินหวั่นไหวแล้ว“เตชิตคุณมาแล้วเหรอคะ” “เข้าไปคุยข้างในเถอะ”เตชิตมองผ่านไปด้านหลังประทินแวบเดียวก็เห็นทุกอย่างในห้องได้อย่างชัดเจน ประทินเปิดทางให้เตชิตได้เข้ามาในห้องตอนแรกเธอก็กลัวอยู่ว่าเขาจะพาใครมาด้วยหรือเปล่าแต่ไม่ไม่มีอะไร พอเขาเดินเข้ามาประทินก็ปิดประตูกลับไปเหมือนเดิมขณะเดียวกันก็เปิดขวดสีเงินเล็กๆในมืออกมามือหนึ่งพาดไปทางตู้ใส่เสื้อผ้าใกล้ตัวการกระทำพวกนี้แล้วเสร็จอย่างรวดเร็วเพราะมีการฝึกซ้อมมาก่อนแล้ว ทั้งห้องมีแค่โต๊ะหนึ่งตัวเก้าอี้หนึ่งตัวเตียงหนึ่งเตียงขนาดทีวีสักเครื่องยังไม่มีเลยเพราะเป็นห้องแรกของชั้น4เลยไม่มีหน้าต่างถือว่าเป็นห้องที่ทรุดโทรมมาก ประทินเดินไปด้านหน้าเขาไม่พูดอะไรมากก็ดึงมือหนาๆของเขามาแต่เตชิตตั้งสติได้ก็รีบหลบแล้วรวบมือของเธอไปไว้ด้านหลัง ประทินคิดไม่ถึงว่าเขาจะใช้กำลังงงไปครู่นึงๆพอตั้งสติได้ก็หัวเราะขึ้นมาเสียงดัง“เตชิตนี่คุณจะทำอะไรฉันเจ็บนะ” เตชิตล็อคตัวเธอไว้แน่นจากด้านหลังใบหน้าแสดงออกถึงความเกลียดชัง“เด็กอยู่ที่ไหนกันแน่” “คุณคิดว่าฉันจะบอกคุณมั้ย” ผู้ชายเหล่ตา“ถึงแม้เธอจะไม่พูดแต่อีกไม่นานชนัยก็จะหาตัวเขาเจอคุณประทินคุณมาลักพาตัวลูกผมคุณคิดไหมว่าคุณจะต้องเจอกับอะไร” “ฉันไม่ได้คิดถึงผลที่จะตามมาหรอกแต่...”พอพูดถึงนี้เธอก็หยุดชะงักอยู่พักนึง“หลังจากที่หาลูกชายคุณเจอจะเกิดอะไรขึ้นฉันคิดไว้แล้ว” หลังจากพูดจบประทินก็รู้สึกได้ชัดเจนว่าเขาดึงแขนเธอแรงขึ้นช่วงต่อระหว่างแขนกับไหล่เจ็บเหมือนจะแยกจากกันเธอไม่ร้องสักแอะ“เตชิตถ้าคุณจะทำเรื่องแบบนี้คุณควรวางแผนให้รอบคอบกว่านี้นะ” คำพูดแต่ละคำแต่ละประโยคทำให้เตชิตเกลียดเธอสุดขีดแต่ก็ทำอะไรเธอไม่ได้เขาไม่กล้าล้อเล่นกับชีวิตของลูก “เธอทำอะไรเขา” “คุณปล่อยฉันก่อนสิ” มือที่กำมือสองข้างของเธอไว้กำแน่นขึ้นแบบไม่รู้ตัวแต่ในที่สุดก็ต้องปล่อยไป มุมปากของประทินเผยอขึ้นหมุนตัวเข้าไปชิดกับเอื้อมมือเขาสายตาของเธอยังคงอาลัยอาวรณ์ยิ่งมองละเอียดก็ยิ่งชอบ เธอยกมือขึ้นมาจับแก้มของเขาถึงแม้ผิวใต้มือจะตึงเหมือนเหล็กแต่เธอก็ไม่ได้สนใจคำพูดของเธอเหมือนเรื่องราวความรักที่เลวร้ายที่สุด“ฉันติดระเบิดตั้งเวลาไว้บนตัวเขาแล้ว” ประโยคเดียวทำให้เตชิตหยุดชะงักไปเลย ประโยคนี้ทำให้เขาเจ็บปวดไม่น้อยไปกว่าระเบิดที่เธอติดไว้บนตัวธีมนต์หัวใจของเขาเหมือนถูกระเบิดออกเป็นชิ้นๆในคอมันจุกจนพูดไม่ออก“อย่าทำอันตรายเขา” คำพูดล้านคำหมื่นคำพูดถึงตรงนี้ก็เหลือแค่ประโยคนี้ประโยคเดียว “ฉันรู้ว่าคุณรักเด็กคนนี้ที่สุดถ้าคุณยอมเป็นของฉันฉันจะไม่ทำอะไรเขา”ประทินจูบลงบนริมฝีปากเซ็กซี่ของเขามันเป็นความรู้สึกที่เธอไม่เคยได้รับมาก่อนเลย ดูเหมือนว่าร่างกายจะมีกระแสไฟฟ้าวิ่งตามริมฝีปากของเธอตลอดจนถึงส้นเท้าตัวประทินเหมือนโดนไฟช็อตแต่การจูบไม่สามารถช่วยได้เธอต้องการมากกว่านี้ และยิ่งเธอมีความสุขมากเท่าไหร่เตชิตยิ่งทรมาณมากเท่านั้นมันยากแค่ไหนที่ต้องยับยั้งความอยากที่จะผลักเธอออกไป “เตชิตคุณรู้มั้ย.......”ประทินจูบไปที่คางคอคอหอยของเขาไม่หยุด“ฉันอยากได้คุณมานานแล้วฉันรอเวลานี้มาตั้งสามปีและตอนนี้คุณกำลังจะเป็นของฉัน” ประโยคนี้ทำให้รู้ชัดเจนแล้วว่าเธอต้องการอะไรเตชิตรู้ว่าเขาขัดขืนไม่ได้ได้แต่ถ่วงเวลาให้ชนัยไปหาลูกชายให้พบ “คุณรักผมมั้ย”เขาถามด้วยความสงสัย ประทินคิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดเรื่องแบบนี้ออกมาถึงตอนนี้เธอค่อยๆก้มหน้าลงไป“ฉันรักคุณที่เป็นคุณรักทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นคุณ” “เพราะอะไรเตชิตพยายามข่มความรังเกียจที่สะสมมานาน“เพราะหน้าตาหรือฐานะของผมล่ะ” “ไม่ใช่นะ”ประทินตื่นเต้นขึ้นมาเสียงก็สูงขึ้นตามมา“ฉันรักคุณจริงๆถึงคุณจะไม่มีอะไรเลยฉันก็รักคุณ”