ตอนที่430แผนซ้อนแผน

ตอนที่430แผนซ้อนแผน “ไม่”เขาปฏิเสธคำสารภาพรักของหล่อนอย่าไงม่มีชิ้นดี“หากผมไม่มีอะไรเลยคุณไม่มีทางที่จะรักผมหรอก” เตชิตพูดอย่างชัดเจนประทินได้แต่คิดที่จะอยู่กับเขาอย่างบ้าคลั่งไม่ใช่ว่าหล่อนรักตัวเองขนาดนั้นแต่ว่าหล่อนรับไม่ได้กับสภาพที่ตัวหล่อนเองถูกทิ้งการไม่ได้อยู่ในสายตาเขานี่แหละตั้งแต่เริ่มแรกจนถึงตอนนี้หล่อนรักแค่ตัวหล่อนเองเท่านั้น ประทินได้แต่ส่ายหัวปฏิเสธไปมาอย่างเอาเป้นเอาตาย“ไม่ใช่นะเตชิตคุณไม่รู้หรอว่าฉันสนใจคุณขนาดไหนหากว่าไม่ได้รักจริงฉันจะทำแบบนี้ทำไม?” นับตั้งแต่วินาทีที่หล่อนจับตัวธีมนต์หล่อนก็รู้ว่าไม่มีทางหลบหนีไม่ว่าท้ายสุดแล้วจะจบยังไงก็ไม่ทางรอดพ้นโทษแน่ๆ ประทินเลยสร้างเหตุผลให้ตัวเองขึ้นมาว่าเพราะหล่อนรักเขามากหล่อนถึงรับได้กับสถานการณ์นี้ “คุณก็รู้ว่าฉันเกลียดนัชชาขนาดไหนไหมก่อนหน้านี้หล่อนก็ไม่ได้อยุ่เมืองJก็เหฌนว่าคุณก็ยังคงระลึกถึงแต่มันตลอดเวลาตอนนี้มันกลับมามันทำให้สิ่งที่ฉันทำให้คุณตลอดระยะวเวลา3ปีที่ผ่านมานั้นมันกลายเป็นความพ่ายแพ้ไม่มีชิ้นดีเตชิตคะมันไม่ควรมาแทรกกลางระหว่างเราถ้าไม่มีมันเหตุการณ์ต่างๆก็ไม่มีทางกลับตาลปัตรมาเป็นแบบนี้หรอก!”เมื่อพูดถึงนังผู้หญิงคนนั้นถึงแม้ว่านัชชาจะไม่ได้อยู่ตรงหน้าก็ตามประทินก็ยังเกลียดจนกัดฟันไปตามนั้น เตชิตเห็นกองไฟความเครียดแค้นที่อยู่ดวงตาของเธอกำลังลุกโชนไม่ว่าจะพูดยังไงเขาก็ไม่สามารถเปลี่ยนความคิดของผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาได้แต่เพราะต้องถ่วงเวลาและทำให้เธอยอมแพ้“หากไม่มีนัชชาเราก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอกเพราะผมคิดว่าชีวิตนี้ทั้งชีวิตไม่คิดที่จะแต่งงานเรื่องพวกนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับนัชชาเธอเลย” คำพูดประโยคทำให้ใจของประทินดีขึ้นหน่อยในดวงตาของหล่อนมีประกายความหวังอยู่“ไม่ใช่หรอกค่ะเตชิตเมื่อก่อนที่คุณคิดแบบนั้นเพราะว่ามสิบกว่าปีที่ผ่านมานั้นฉันยังไม่ปรากฎตัวขึ้นแต่ตอนนี้ฉันอยู่ข้างๆคุณแล้วทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมแล้วอยู่กับฉันได้ไหม?ฉันจะดีกว่าคนอื่นๆของคุณ!” “เธอจับตัวธมนต์แล้วจะให้ฉันอยู่กํบเธอได้ยังไง?”เตชิตพูดตามหลังประโยคที่หล่อนเพิ่งพูดเสร็จ“ตอนนี้วางมือก็ยังไม่สายเกินไปนะ” ประทินเห็นสายตาที่กำลังส่องประกายนั้นวูบลงไปหล่อนจ้องหน้าอันเหลาที่อยู่ด้านหน้าสีหน้านึกไม่ถึงประมวลผลการสูญเสียสุดท้ายกลายเป็นความแน่วแน่“ไม่เตชิตตอนนี้ฉันจะอยู่กับคุณ” หล่อนเข้าใจอย่างชัดเจนว่าเพียงแค่หล่อนได้ตัวเขามาถึงแม้ว่าจะเปลี่ยนอะไรไม่ได้อย่างน้อยก็สร้างรอยแผลในใจให้นัชชาหากว่าไม่ได้ขึ้นมาหล่อนก็จะใช้วิธีการที่ทำให้ทุกคนลืมไม่ลง พูดเสร็จประทินก็เงยหน้าจูบเขาเตชิขมวดคิ้วและพยายามหลบหลีกเขาพยายามที่จะควบคุมตัวเองแต่ว่าร่างกายของเขากลับไม่สามารถควบคุมได้ การสัมผัสของประทินทำให้เขารู้สึกขยะแขยงที่สุดขนาดที่ว่าตรงไหนเข้าใกล้หน่อยมันทำให้กระดูกยังรู้สึกถึงการต่อต้าน ไม่รู้ว่าเพราะอะไรยิ่งเขาอยากหลบความต้องการของประทินยิ่งทวีคูณขึ้นหล่อนเอื้อมมือไปกระชากเสื้อเชิ้ตของเขาปลดกระดุมแต่ละเม็ดด้วยปลายนิ้วมือทั้งสี่เม็ดหล่อนยื่นมือไปยังเสื้อเชิ้ตลูกบรเสณหน้าอกของเขาที่อยุ่ด้านล่าง..... กล้ามหน้าอกเป็นก้อนผิวหนังที่เรียบเนียนไร้รอยเตชิตได้แค่รู้สึกว่ามือคู่นั้นมันเป็นมืออาบยาพิษที่กำลังพ่นพิษบนร่างกายของเขาเขารีบกำมือข้างนั้นที่กำลังวุ่นวายอยุ่บนกล้าหน้าอกเขา“ประทิน!” ประทินเองก็ยังไม่รับรู้ถึงอาการปฏิเสธของเขากระซิบข้างหูของเขาพลางพูดว่า“เตชิตจูบฉัน” หล่อนจำได้ดีว่าเตชิตเคยดึงนัชชาแล้วจูบอันดื่มด่ำในอ้อมกอดทุกครั้งในยามค่ำคืนดึกดื่นหล่อนมักจินตนาการให้ตัวเองว่าเขาก็ทำแบบนั้นกับหล่อนเหมือนกัน ก่อนหน้านี้เตชิตก็เตรียมใจไว้แล้วแต่ว่าเรื่องก้มาถึงขนาดนี้แล้วมองใบหน้าที่ทำให้เขาเกลียดยิ่งกว่าเกลียดร่างกายเขาเหมือนโดนสะกดจุดไว้ขยับไม่ได้เขาทำเรื่องที่จะสนิทสนมกับประทินไม่ได้อย่าคิดถึงการจูบเลย เขามองนาฬิกาที่แขวนบนผนังห้องอย่างเงียบๆเขามาที่นี่เกินสิบห้านาทีแล้วตอนนี้เองที่ดทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้น สักพักก็ถูกตัดสายทิ้งประทินหันไปหาเสียงที่ดังขึ้นมา เตชิตเอาโทรศัพท์ออกมาไว้ในมือคิดว่าจะหันหลังไปรับโทรศัพท์แต่ก็ถูกเกาะไว้รอยยิ้มอันนั้นแทรกไปด้วยความขุ่นเคือง“รับสายที่นี่แหละ” เขามองเบอร์ที่ปรากฎขึ้นเขากดรับสายสายตายังคงจับจ้องผู้หญฺงที่อยู่ข้างหน้าเขาไม่รอให้ทางนั้นได้เอ่ยอะไรพลางรีบโพล่งออกไป“สั้นๆไม่พูดยาว” คำพูดของชนัยหยุดชะงักที่ปากเป็นเวลาหลายปีแล้วที่เขาเข้าใจความรู้สึกกับคำพูดนี้เขาไม่สะดวกที่จะพูด “เด็กหาเจอแล้วบนตัวมีระเบิดจับเวลาแต่ว่าไม่ใช้ระเบิดที่สามารถควบคุมได้ในระยะไกลนักกู้ระเบิดก็หาได้แล้วความยากของการกู้ก็ไม่ใหญ่มากสามารถควบคุมได้”ชนัยค่อยถอนหอยใจได้อารมณ์ของเขาขึ้นๆลงๆเขาเปิดหน้าจอและเห็นตำแหน่งของเตชิตแล้ว“คนของเราน่าจะใช้เวลาประมาณสิบห้านาทีก็จะไปถึงตำแหน่งของแกนี่เตแกไม่ต้องอดทนแล้วผู้หญิงคนนั้นจะไม่ข่มขู่อะไรแกได้อีกแล้ว” ขอแค่หาเด็กเจอทั้งหมดก็พูดง่ายขึ้น ได้ข้อสรุปที่เตชิตอยากได้ที่สุดแล้วได้รู้ว่าเด็กปลอดภัยใจเขาค่อยผ่อนคลายลงริมฝีปากบางก็เริ่มขยับขึ้นมานิด“ฉันรู้แล้ว” คำพูดง่ายๆไม่กี่คำอะไรก็บอกไม่ได้แต่ประทินได้ยินกับหูในใจหล่อนเต้นอย่างหนักหน่วงหรือว่าในสถานการณ์คับขันเช่นนนี้ทำให้มันยิ่งหนักหน่วงขึ้นหล่อนคิดว่าแค่คำไม่กี่คำนั้นมันคือข่าวร้ายที่สุด หรือว่าหาธีมนต์เจอแล้ว สิ่งที่หล่อนวิตกกังวลนั้นถูกพิสูจน์ในทันทีเพราะวินาทีหลังจากนั้นเตชิตบีบคอเธอไม่ได้มีความพยายามที่จะอดทนเหมือนก่อนหน้านี้เลยในดวงตานั้นมีแต่ความเกลียดและความอาฆาต ต้นคอมันเจ็บปวดประทินรู้สึกได้ว่าอากาศที่ปากยิ่งเบาบางลงเธอถูกตรึงไว้ติดกับผนังกำแพงผนังกำแพงสีขาวด้านหลังมันทั้งแข็งทั้งเยือกเย็นเธอพยายามดิ้นรน“เตเตคะ...” “อย่ามาเรียกกู!”“เสียงคำพูดของเขาไม่กี่คำนั้นเล็ดลอดออกมาจากไรฟัน”หน้าอันหล่อเหลาของเขามันกลายเป็นสีแดงกล่ำเต็มด้วยความโกรธเสียงที่ดังอยู่รอบตัวนั้นเหมือนเสียงของปีศาจในขุมนรก“เธอควรจะขอบคุณเด็กนะที่ไม่เป็นไรไม่งั้นแกก็จะกลายเป็นหมาที่ตายในมือฉัน!” เขาไม่ใช้คำว่าคนมาเปรียบเทียบอะไรแล้วยิ่งใช้คำว่าหมามาเปรีบเทียบนี่ก็ถือว่าเป็นการดูถูกอย่างหนึ่งแล้ว ทุกอย่างที่เสแสร้งมาทั้งหมดถูกทลายลงเมื่อเจอธีมนต์ประทินถึงได้ตั้งสติได้แต่ว่าความฝันอันสั้นนี้หล่อนไม่อยากให้จบแบบข้อสรุปนี้ หล่อนใช้สายตามองไปยังประตูที่มีขวดเล็กๆสีเงินวางอยู่นึกถึงวิธีเวลาและวิธีการใช้งานหล่อนวางมือทับมือของเขาที่คอของตัวเอง“เตชิตคุณอยากฆ่าฉันใช่ไหมดีเลยใช้แรงอีกแค่ฉันตายเรื่องทุกอย่างก็จบหากฉันมีชีวิตอยู่ต่อฉันจะไม่ปล่อยให้คุณกับนัชชาสุขสบายแน่!” มาถึงจุดนี้สถานการณ์แบบนี้เตชิตที่เกลียดหล่อนยิ่งกว่าอะไรประทินที่พยายามใช้ชีวิตตัวเองยั่วโมโหเขามันทำให้เตชิตมีแรงเกลียดขึ้นมาอีก นิ้วมือทั้งห้านิ้วที่บีบแรงยิ่งขึ้นอีกโดยไม่รู้ตัวในดวงตาดำนั้นมันมืดมิดมืดขนาดเหมือนบ่อหน้าที่ไม่เห็นก้นบ่อเขาเห็นใบหน้าของประทินยิ่งแดงขึ้นเรื่อยและก็ซีดขาวแรงที่ปลายนิ้วมือนั้นก็เพิ่มขึ้นเช่นกันขณะที่พละกำลังนั้นใช้เกือบถึงที่สุดแต่มีผลข้างเคียงเกิดขึ้น ร่างกายของเขาไม่รู้เป็นอะไรอยู่ดีๆก็ไม่มีแรงสมองก็มีนๆเขาพยายามที่ใช้แรงอีกแต่ใจกลับสั่นยืนไม่ได้....