ตอนที่431 ในที่สุดก็ช่วยไว้ได้

ตอนที่431 ในที่สุดก็ช่วยไว้ได้ ปฏิกิริยาโต้ตอบแบบนี้กะทันหันเกินไปจริงๆ เกินขีดความอดทนปกติของร่างกายโดยสิ้นเชิง หัวใจเต้นเร็วเป็นพิเศษ จนหน้าอกเต้นโครมครามเหมือนกับขุดหลุม ด้านหลังของศีรษะเหมือนถูกคนทุบอย่างแรง เจ็บเหมือนโดนคนจับไว้แน่น “นี่คุณทำอะไร?!” เตชิตก็สังเกตเห็นความแตกต่างทันที มือข้างหนึ่งยันกำแพงแล้วจ้องประทินที่อยู่ไม่ไกล ประทินไอสองที เพราะถูกเขาคว้าไว้อย่างรุนแรงจนทำลายเส้นเสียง เสียงที่พูดออกมาก็แหบพร่าไม่เป็นคำพูด “เตชิต ฉันจะให้คุณหนีไปได้ง่ายๆได้ยังไงล่ะ? ทุกอย่างที่ฉันทำลงไปก็เพื่อให้ได้คุณมา คุณเข้าใจไหม?” ระหว่างที่พูดอยู่ เธอก็เดินเข้าไปข้างกายเตชิตอย่างหยั่งเชิงและระมัดระวัง ท่าทางเขาที่ดูโหดร้ายเมื่อครู่ทำให้ประทินค่อนข้างหวาดกลัว กลัวฤทธิ์ยาไม่เพียงพอ สิ่งที่บรรจุอยู่ในขวดสีเงินคือยาอีที่ระเหยได้ เธอใช้ความพยายามอย่างมากในการหาคนขายในอินเตอร์เน็ต เพียงอยู่ในห้องเกินกว่ายี่สิบนาที พอออกแรงเพียงนิดเดียวก็จะเกิดปรากฏการเหนื่อยล้าทั่วทั้งร่าง แต่ความตระหนักรู้ของคนยังมีอยู่ ซึ่งเป็นผลลัพธ์ที่เธอต้องการ เธออยากให้เตชิตจำเรื่องระหว่างพวกเขาทั้งหมดได้อย่างชัดเจน ทำได้เพียงเบิกตาโพลงมองโดยที่รู้สึกไม่สามารถหยุดได้ เขายังลองทำดู! เตชิตแค่รู้สึกปากแห้งลิ้นแห้ง พละกำลังของร่างกายไร้เรี่ยวแรงเหมือนกับถูกใช้ไปจนหมด ภาพตรงหน้าพร่ามัว เปลือกตาหนักอึ้งราวกับถูกถ่วงด้วยตะกั่ว แต่ความรู้สึกนึกคิดกลับชัดเจน ประทินทำให้เขาเดินโซเซนิดหน่อย ยกศีรษะขึ้นมาด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย ตอนที่รู้ว่ายาออกฤทธิ์ เธอก็เบาใจขึ้นมา หิ้วร่างสูงใหญ่ของผู้ชายอย่างใจกล้า เดินไปข้างเตียงแล้วผลักเขาลงไป แล้วค่อยหันตัวเดินไปที่ประตูทางเข้าแล้วปิดขวดสีเงินนั้นอีกครั้ง ก่อนที่เตชิตจะมา ประทินได้ทานยาป้องกันไว้แล้วล่วงหน้า ดังนั้นมันจะไม่เป็นอะไรสักนิด มองขวดเล็กๆในมือแล้วมองผู้ชายบนเตียงที่แม้แต่จะลุกขึ้นมานั่งยังต้องใช้แรงมหาศาล เธอหัวเราะออกมา “คิดไม่ถึงว่าเจ้านี่ยังมีประสิทธิภาพจริงๆ” เธอในตอนนั้นเพื่อป้องกันเกิดเหตุการณ์ที่อาจเกิดขึ้นได้ ไม่คิดว่าจะยังมีประโยชน์จริงๆ ถ้าไม่ใช่เหลือมืออีกข้าง เดาว่าตอนนี้เธอคงถูกเตชิตควบคุมตัวตั้งนานแล้ว ประทินเดินกลับไปที่ข้างเตียงอีกครั้ง นำขวดเล็กสีเงินถือโอกาสทิ้งลงถังขยะ ปีนขึ้นเตียงที่เดิมทีไม่ได้ใหญ่ เธอตั้งใจเอียงไหล่ลาดเล็กน้อย ทำให้คอเสื้อตกลงมาบางส่วน มือสองข้างเตร็ดเตร่ไปทั่วร่างผู้ชายอย่างไม่รักดี “เตชิต เตชิต......” เธอบีบลำคออย่างจงใจพลางตะโกนเรียกชื่อเขา เตชิตอยากผลักเธอออกแต่ไม่มีแรง ตามองเธอถอดเสื้อคลุมตัวเองทิ้ง กัดลิ้นแรงอย่างไม่ลังเลในภาวะล่อแหลม แรงจนมีเลือดไหลออกมาในช่องปากทันที ความเจ็บปวดทำให้มีสติ เขาขมวดหว่างคิ้วแน่น สะบัดมือเธอออกไป “ไสหัวไป!” เฝ้าคอยมาเวลานี้มาตลอด ประทินจะยินยอมง่ายๆได้อย่างไร? เธอยิ้มพลางปลดเสื้อท่อนบนเขา ถอดเสื้อเชิ้ตเขาออกไป มองร่างกายกำยำของผู้ชาย เธอเกือบละสายตาออกไปไม่ได้ เสพสุขสารคีโตนที่ดีอย่างละโมบ “เตชิต ฉันรักคุณมาก คุณไม่รู้สึกเลยหรอ?” เธอโน้มตัวลงมาราวกับเป็นศาสนิกชนผู้เคารพเลื่อมใสกำลังกราบไหว้ ไล้ริมฝีปากแตกระแหงไปบนร่างกายผู้ชายเบาๆ เธอไม่พลาดจูบในทุกๆที่บนร่าง “เตชิต คุณรู้สึกกับฉันใช่ไหม?” “ไสหัวไป น่ารังเกียจ!” เตชิตแทรกคำพูดเธออย่างไม่ไว้หน้า ไม่มีความปรารถนาในตัวผู้หญิงที่เขาเกลียดเข้ากระดูกดำสักนิด เขาอยากผลักเธอออกไป แต่ร่างกายแม้แต่แขนก็ยกไม่ขึ้น ประทินเคลื่อนไหวตัวไม่หยุด ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดค่อยๆแทนที่ด้วยกามารมณ์ลมหายใจเธอเริ่มถี่ขึ้น ในหัวมีอยู่ความคิดเดียวเท่านั้น——คืออยากได้เขา ไม่ว่าจะให้เธอจ่ายเท่าไหร่ แค่ได้ผู้ชายคนนี้ก็ยอมหมด เธอทนไม่ไหวที่จะยื่นมือไปสำรวจหาหัวเข็มขัดของผู้ชาย สายตาเป็นประกายทำให้น่าขยะแขยง เตชิตรู้สึกถึงบางอย่างลูบไล้ร่างกายอยู่ เวลาผ่านไปยาวนาน สติก็เริ่มเลือนราง แต่แม้จะเป็นเช่นนี้ เขาก็ยังเสี่ยงใช้กำลังทั้งร่างนำมีดสั้นในกระเป๋าออกมาแทงแขนเธอ ปลายมีดแหลมเพียงแค่เฉือนโดนเบาๆก็ทำให้เกิดบาดแผลใหญ่ได้ มีดไหลลงไปที่ขาเตียง ประทินเจ็บจนร้องออกมาแล้วปิดบาดแผลที่เลือดไหล “โอ๊ย!” เธอมองแขนที่เลือดไหลออกมานิดหน่อยไม่หยุด ดวงตาสองข้างเบิกกว้างคล้ายกับลูกบอลลูนที่เติมลมจนเต็ม จากนั้นเธอก็หัวเราะอยู่ในภวังค์ “ฮ่าๆๆ นี่คุณยังไม่ยอมง่ายๆจริงนะ!” เธอค่อยๆยันตัวขึ้นมา ความเย็นชาพลันปรากฏ “ทำไม กลัวว่ามีอะไรกับฉันแล้วนัชชาจะไม่ต้องการคุณแล้ว?” ในตอนนี้ เตชิตก็พลันไปเห็นระยะห่างระหว่างประตูและซอกที่ทะลุผ่านบานประตูด้านหลังเธอ มีแสงเลเซอร์สีแดงสะท้อนเข้ามา นั่นเป็นสิ่งของที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี คนของชนัยมาแล้ว พวกเขาบอกเขาด้วยวิธีนี้ ว่าสามารถเข้าไปได้ไหม มีการข่มขู่หรือไม่ เตชิตไม่ได้พูดอะไร ใบหน้าสงบนิ่งราวกับไม่เห็นอะไร เขาทำหน้าใจเย็นโดยที่ไม่พูดอะไรสักแอะ กำลังหาโอกาสที่ปลอดภัยที่สุดอยู่ ประทินไม่ทำให้เขาผิดหวัง เธอวางเท้าเปลือยลงจากเตียง ดวงตาสองข้างจ้องเขาเขม็ง จนกระทั่งเธอโน้มเอวลงไปหยิบมีดสั้นบนพื้นเล่มนั้น...... เตชิตพลันตะโกนออกมาด้วยสายตาหวาดกลัว “เข้ามา!” ประทินตกใจเสียงตะโกนของผู้ชายจนสะดุ้ง ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งวิ ประตูด้านหลังก็ถูกคนพังเข้ามาจากด้านนอก มีกลุ่มผู้ชายสวมชุดติดอาวุธสีดำเข้ามาโครมคราม เธอรู้สึกตัวว่ามีบางอย่างแปลกๆในทันที แต่อีกฝ่ายไม่แม้จะให้โอกาสเธอในการต่อต้านสักนิด ในขณะที่สติกำลังฟื้นคืนเธอก็ถูกผู้ชายสองคนกดแนบลงที่พื้น หัวเอียงข้างอย่างไม่มีทางเลือก แก้มกระแทกพื้นอย่างแรงจนฟันกระทุ้งริมฝีปาก เธอเพียงลองขยับตัวนิดเดียวก็ยิ่งถูกควบคุมด้วยแรงที่มากขึ้น “ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉัน!” ประทินดวงตาสองข้างแดงก่ำ เส้นเลือดตรงคอปูดออกมาระหว่างตะโกน เธอไม่ยอม ถ้าช้ากว่านี้อีกนิดเดียวก็จะสำเร็จแล้วเชียว ก็จะสามารถ...... “ไสหัวไปนะ ไสหัวออกไปจากที่นี่ให้หมด! อย่าแตะต้องตัวเขานะ นั่นเป็นผู้ชายของฉัน!” ประทินพูดซ้ำไปซ้ำมาดูโรคจิต เสียงแหลมของเธอแสบแก้วหูอย่างแท้จริง สองคนด้านหลังขยิบตาส่งสัญญาณให้กัน ใช้สันมือด้านนอกทุบลงไปที่คอเธอ ทำให้เธอสลบลงไปตรงหน้า เตชิตถูกคนประคองลงมาจากเตียง เขามึนหัวอย่างรุนแรง ถ้าหากไม่ใช่เพราะจิตใจเด็ดเดี่ยวที่แน่วแน่ ตอนนี้คงสลบไปตั้งนานแล้ว เหลือบตามองคุณหมอที่เดินผ่านหน้าประตูที่กำลังเดินตามเข้ามา เขาอดทนกับความรู้สึกที่อยากอาเจียนออกมาอย่างมาก เสียงแหบห้าวหยุดเสียงฝีเท้าลง “อย่าเข้ามา ผมโดนยาอี!” ผู้ชายกลุ่มแรกที่เข้ามาเมื่อครู่ล้วนใส่หน้ากากป้องกันแก๊ซ คุณหมอที่ไม่มีสิ่งป้องกันจะต้องทรมาณอย่างแน่นอน แต่เขาอยู่ในห้องนี้นานเกินไป หลังจากออกแรงทั้งหมดตะโกนประโยคนนั้นออกไป เลือดก็ทะลักออกมา ภาพตรงหน้าก็ดับลงมืดสนิท มีเพียงเสียงทุกคนร้องตะโกนข้างหู “ประธานเตชิต ประธานเตชิต......!”