ตอนที่432 เสี่ยงอันตรายถึงชีวิต

ตอนที่432 เสี่ยงอันตรายถึงชีวิต ตอนปรัณรับสายโทรศัพท์ที่โรงพยาบาลทั้งร่างก็สับสนมึนงง เขารู้ว่านัชชาไปอังกฤษแล้ว แต่ไม่แน่ใจว่าช่วงเวลาไม่กี่วันมานี้ลูกถูกประทินลักพาตัวไป เขาไม่ได้แพร่งพรายไปทั่ว เขาเข้าใจ ทั้งหมดก็เพื่อลูก แต่เขาจะเกิดอุบัติเหตุหมดสติไปได้อย่างไรล่ะ? หัวใจปรัณเหมือนกับถูกทอดซ่าๆในกระทะร้อน เขาก้าวฝีเท้าอย่างต่อเนื่องที่หน้าประตูห้องโถงในโรงพยาบาล ลูกน้องในโรงพยาบาลแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยเห็นท่าทางเขากระวนกระวายใจแบบนี้มาก่อน แต่ตอนที่รถหวอพยาบาลดังขึ้น แล้วหยุดลงหน้าประตูโรงพยาบาล ตอนที่เขาก้าวเท้าพรวดพราดเข้าไปดูใบหน้าที่คุ้นเคยในเปลหาม ก็ยังคงตกตะลึงอยู่ ใบหน้าเขาซีดเซียน หน้าผากผุดเหงื่อที่ไหลออกมามากผิดปกติ สติหายไปหมด สิ่งที่กลัวยิ่งกว่าก็คือ ระหว่างทางปากและจมูกเขามีอาการเลือดไหลออกมา เลือดสีแดงเข้มไหล่ลงบนหน้าต่อกันไม่ขาดสาย น่าสยดสยอง รู้จักกันมาหลายปี เป็นครั้งแรกที่เห็นท่าทางเขาแบบนี้ต่อหน้า ปรัณถึงขนาดค่อยๆไม่มีสติ “คุณหมอปรัณ ประธานเตชิตอาการไม่ค่อยดี ต้องรีบช่วยให้ปล่อยภัย!” คุณหมอในอาชีพเดียวกันรู้จักผู้เชี่ยวชาญในด้านนี้ท่านนี้ เห็นเขากำลังเหมือนคว้าความหวังสุดท้ายอยู่ เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญแผนกศัลยกรรม วิชาเฉพาะทางด้านอื่นก็เข้าใจอยู่บ้างนิดหน่อย แต่ตอนนี้อาการของโรคชนิดนี้ที่ไม่เข้าใจเขาไม่เคยมีประสบการณ์จัดการมันมาก่อน ปรัณถูกคุณหมอดึงกลับมาสู่ความเป็นจริง ดวงตาอ่อนโยนคู่นั้นยังคงแดงอยู่ อาการของเตชิตไม่อนุญาตให้เขาเกิดความเพิกเฉยแม้แต่น้อย เวลาเท่ากับชีวิตคน เขาต้องรีบรักษาให้รอดพ้นจากอันตรายอย่างมีประสิทธิภาพ! “นำคนเข้าห้องฉุกเฉิน!” ปรัณฝืนกลั้นน้ำตาไว้ ตามหมอและพยาบาลนำเขาเข้าไป ทางนี้ ทางด้านชนัยเมื่อรู้ข่าวว่าลูกปลอดภัยก็รีบไปโรงพยาบาลออกมาจากลิฟต์ก็เห็นปรัณเปลี่ยนชุดแล้วเตรียมเข้าไปในห้องฉุกเฉิน คิดอยากจะหยุดเขาไว้ “พี่ปรัณ พี่เตชิตไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” “ไม่แน่ใจ” สีหน้าปรัณหนักอึ้งมาก ก่อนที่จะวินิจฉัยโรค เขารับประกันอะไรไม่ได้อย่างไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงภาวนาในใจให้เขาปลอดภัย จิตใจชนัยจมดิ่งลงไป “งั้น......ต้องบอกนัชชาไหม?” ทางเดินโรงพยาบาลตกอยู่ในความเงียบ นานสักพัก เขายกสายตาขึ้น กั้นด้วยผ้าปิดปากของแพทย์ ด้วยโทนเสียงหนักแน่น “บอกเถอะ เด็กๆปลอดภัยแล้ว สถานการณ์ของเตชิตยังต้องการเธอ” ทิ้งประโยคหนึ่งไว้ ก่อนจะหันตัวเข้าไปในห้องฉุกเฉินที่ส่องไฟสีแดงดูน่าหวาดกลัว ทางเดินนอกห้องมีคนของเขาซึ่งสวมชุดเดียวกันที่เขาพามาด้วย เครื่องแต่งกายสีดำสนิทค่อนข้างน่าเกรงกลัว ชนัยกังวงอย่างต่อเนื่อง โบกมือไปมาอย่างกระสับกระส่าย “พวกนายสามคนอยู่ที่นี่ ที่เหลือกลับไปให้หมด” “ครับ!” เสียงฝีเท้าดังขึ้นข้างหู ค่อยๆห่างออกไป จนในที่สุดก็เกิดความเงียบอีกครั้ง ประตูหนึ่งกั้นไว้อยู่ บรรยากาศตลบอบอวลไปด้วยความอดทนต่ำอย่างต่อเนื่องทำให้คนที่อยู่ตรงนั้นล้วนเกิดภาพลวงตาที่ใกล้จะทำให้หายใจติดขัด ชนัยเดินเข้าไปในทางสัญจรที่ปลอดภัยอีกด้าน หยิบบุหรี่หนึ่งมวนออกมาจากกระเป๋าด้วยท่าทางที่รีบร้อน ในตอนนี้มีเพียงแก๊ซที่แสบจมูกนี้เท่านั้นที่สามารถผ่อนคลายความกังวลในใจเขาได้ เวลาผ่านไป การรอคอยที่แสนยาวนานและยากที่จะอดทน เขาสูบบุหรี่จัดมาก ครึ่งนาทีบุหรี่มอดไปมากกว่าครึ่ง ขี้บุหรี่ร่วงลงสู่พื้นดิน เขาไม่มีเวลามาสนใจ รอจนเศษขี้บุหรี่นั้นร่วงถึงปลายเท้า แล้วทิ้งมันลงไป สายตาเขาเปลี่ยน หยิบมือถือออกมาโทรหานัชชา เสียง ‘ตู๊ดๆ’ ราวกับเป็นการป่าวประกาศที่สงบเงียบครั้งสุดท้าย ในที่สุดก็รับสาย “ฮัลโหล?” เสียงนุ่มนวลของหญิงสาวจากส่งมาจากปลายสายอย่างเย็นชา ถ้าไม่จำเป็น ชนัยไม่แข็งใจพอที่จะบอกเธอเรื่องนี้จริงๆ เขาปิดตาลง ค่อนข้างกังวล “พี่สะใภ้ ผมชนัยนะครับ” “อ๋อชนัย ว่าไง?” นัชชาน้อยครั้งที่จะติดต่อกับชนัยเป็นการส่วนตัว น้ำเสียงฟังแล้วดูเหมือนมีเหตุสุดวิสัย แต่ประโยคต่อมาของชนัยทำให้เธอติดอยู่กับที่อย่างตาไม่กะพริบ “พี่สะใภ้ครับ ธีมนต์ถูกประทินลักพาตัวไป พวกผมเพิ่งช่วยไว้ได้ มีรอยฝกช้ำนิดหน่อยแต่ไม่สาหัส ตอนนี้ถูกเคลื่อนย้ายไปในที่ปลอดภัยแล้ว” พูดถึงตรงนี้ ชนัยก็ลืมตามองไปที่ห้องฉุกเฉินซึ่งอยู่ไม่ไกลอย่างไม่รู้ตัว มองไม่เห็นตัวอักษร มองไม่เห็นผู้คน มองเห็นเพียงไฟสีแดงคล้ายเลือดเท่านั้น อากาศหายใจของนัชชาถูกพรากเอาไปในชั่วพริบตา อารมณ์ผ่อนคลายก่อนหน้านี้เหมือนตกสู่เหวในวินาทีต่อมาโดยสิ้นเชิง เธอไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแต่หายใจหนักขึ้น เธอรู้ว่าจะต้องมีข่าวร้ายรอเธออยู่อย่างแน่นอน อย่างที่คิดไว้ ชนัยยังคงพูดออกมาอย่างข่มอารมณ์ “ส่วนอาการพี่เตชิตยังไม่ดี รายละเอียดผลสรุปยังไม่แน่ชัด พี่ปรัณอยู่ในห้องผ่าตัด......” เสียงดัง ‘ครืน’ มีอะไรกำลังจะระเบิดในหัว นัชชาตกตะลึงอย่างแท้จริง หัวสมองเธอว่างเปล่าไปชั่วขณะหนึ่ง พอได้สติขึ้นมา หยดน้ำตาเม็ดใหญ่ก็ไหลออกมาราวกับแม่น้ำ ไหลออกมาเปาะแปะ เสียงของชนัยดังก้องอยู่ข้างหูไม่หยุด ลำคอถูกความเศร้ามหาศาลกักไว้ ทุกคำที่เปล่งออกมาเหมือนกับถูกมีดเฉือน “นาย......ว่าอะไรนะ?” ชนัยรู้ตัวดีว่าตอนนี้พูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์ เพียงเอ่ยฝากฝังเธอด้วยเสียงทุ้มต่ำ ​“พี่สะใภ้ กลับมาเถอะ พี่เตชิตเขาต้องการพี่นะครับ” ในขณะนั้น นัชชากำลังยืนอยู่ที่สนามบิน วันนี้เป็นเที่ยวบินของเธอ พรุ่งนี้ก็จะถึง ตั้งใจมาสนามบินดื่มกาแฟ แต่กลับได้รับข่าวอันน่าสลดใจ ลูกถูกลักพาตัว เตชิตเกิดอุบัติเหตุ คนสองคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตเธอเกิดเรื่องใหญ่โตขนาดนี้ แต่เธอกลับไม่ได้อยู่ข้างกาย ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงวันนี้ที่โทรศัพท์หาเตชิต น้ำเสียงเขาแหบแห้งขนาดนั้น ทั้งๆที่เธอก็รู้สึก ทั้งๆที่...... “โทษที่ฉันทั้งหมด ฉันมันไม่ดี ฉันสะเพร่าเกินไป......” นัชชาโทษตัวเองและรู้สึกเสียใจ รู้สึกเสียใจที่ตนอยู่ต่างประเทศอะไรก็ช่วยพวกเขาไม่ได้ ชนัยไม่รู้จะปลอบเธออย่างไร ไม่ว่าใครที่ได้ฟังข่าวแบบนี้ก็คงต้องใจสลายกันทั้งนั้น “พี่สะใภ้ครับ พี่ต้องกลับมาอย่างปลอดภัย ผมเชื่อว่าพี่เตชิตจะไม่เป็นอะไร ดูแลตัวเองให้ดีนะครับ คนที่พี่เขาห่วงที่สุดก็คือพี่นะครับ” นัชชาร้องไห้สะอึกสะอื้น น้ำตาน้ำมูกไหลรวมกัน ในสถานการณ์ที่ยากลำบากและกระอักกระอ่วนใจ มองดูเศร้า แต่เธอเป็นกังวลสายตาแปลกๆจากรอบข้างโดยสิ้นเชิง แต่ทำได้เพียงพยักหน้าอย่างเต็มที่ “ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้......ชนัย นาย ดูเขาไว้ให้ดี ถือว่าฉันขอร้อง” “แน่นอนครับ” ชนัยต้องตอบรับอย่างจริงจัง “พวกเราจะไม่ให้พี่เตชิตเป็นอะไร ไม่อย่างแน่นอน” หลังวางสายโทรศัพท์ นัชชาก็นั่งลงบนโซฟาอย่างหมดแรง สายตาว่างเปล่าไม่มีจุดโฟกัส หยดน้ำตาไหลรินลงมา ดูแล้วเหมือนผู้หญิงเสียสติ เธอกัดริมฝีปากแน่น ภายในใจเกลียดมาก เกลียดประทินอย่างมาก เกลียดพระเจ้า ทำไมถึงทำกับเธอแบบนี้ อายุยังไม่ถึงสามสิบปีกลับใช้ชีวิตล้มลุกคลุกคลานอย่างหาเปรียบไม่ได้ ตอนที่กำลังสู่เส้นทางแห่งความหวัง กลับเกิดเรื่องราวแบบนี้อีก ธีมนต์ถูกลักพาตัวไป เตชิตได้รับอาการบาดเจ็บสาหัส ต้องเป็นผลจากการไปช่วยลูกอย่างไม่ระมัดระวังแน่นอน ดังนั้นเลยกลายเป็นแบบนี้? อารมณ์สุดขีดภายในร่างกายมากเกินไป มากเสียจนความเศร้าและความกังวลไหลพลุ่งพล่านในเลือด เธอเกือบจะทนไม่ไหว ร่างกายเอนตัวลงบนโต๊ะสั่นเทิ้มอย่างน่ากลัว ในตอนนี้ ในที่สุดเธอก็รู้แล้วว่าเตชิตเป็นอะไรสำหรับเธอ เขาสำคัญ สำคัญถึงขั้นที่เธอสามารถแลกชีวิตตัวเองเพื่อเขาได้