ตอนที่435 ในที่สุดก็ฟื้นขึ้นมา

ตอนที่435 ในที่สุดก็ฟื้นขึ้นมา นัชชาอยู่ที่โรงพยาบาลเป็นเพื่อนอยู่ตลอดเวลา ได้รู้จากจินต์ว่าชนุดมไปเยี่ยมลูกทุกวัน ในใจเธอก็รู้สึกผ่อนคลายลงเล็กน้อย เจียดเวลาโทรศัพท์หาเขา เขาก็ไม่ได้พูดอะไรมาก คุยกันไม่กี่ประโยคก็รีบวาง เตชิตอยู่โรงพยาบาลมาวันที่สามแล้ว แต่ชายที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยไม่ได้มีท่าทีว่าจะฟื้นขึ้นมาเลย ในหัวเธอมีคำพูดก่อนหน้านี้ของปรัณ ระยะเวลาสังเกต 72 ชั่วโมง ยิ่งเวลาเริ่มใกล้เข้ามา ในใจเธอก็ยิ่งไม่มั่นคง “พี่ปรัณ ทำไมเขายังไม่ฟื้น? เป็นไปได้ไหมว่าร่างกายจะมีปัญหาตรงไหน?” ปรัณมองคนที่มาหาเขาเป็นครั้งที่สี่ภายในหนึ่งวัน ภายในใจตนก็กังวลเช่นกัน “เครื่องมือแสดงขึ้นมาว่าสัญญาณชีพจรคงที่มาก เป็นไปได้ว่าสติอาจจะยังมีไม่มากพอให้ฟื้นขึ้นมา” “แต่วันนี้เป็นวันที่สามแล้ว ฉันกลัวว่าจะมีอะไรไม่คาดคิด......” สองมือนัชชาเย็นเหมือนน้ำแข็ง ไม่กี่วันมานี้เธออยู่ที่โรงพยาบาลตลอดเวลา กินไม่ได้นอนไม่หลับ มองดูแล้วเปลี่ยนไปอย่างมาก “ตอนนี้กังวลเรื่องพวกนี้ไปก็ไม่มีประโยชน์ พวกเราทำได้เพียงรอเตชิตฟื้นขึ้นมาก่อน ตราบใดที่ร่างกายไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงมากนักก็เป็นเรื่องที่ดี” ตั้งแต่เกิดเรื่องจนถึงวันนี้ เขาทำได้เพียงปลอบเธอแบบนี้ อย่างไรก็ตาม ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน ภายในห้องทำงานผู้อำนวยการก็พลันเกิดเสียง ‘ติ๊ดๆ’ ขึ้นมา ซึ่งก็คืออุปกรณ์ที่เชื่อมต่อกับเตียงผู้ป่วยเตชิตเกิดเสียงเตือนขึ้น วินาทีต่อมา ปรัณก็ลุกขึ้นมาจากที่นั่งทันที หลังจากตรวจสอบอุปกรณ์อย่างระมัดระวังแล้ว ก็หันไปมองนัชชาด้วยความตกใจปนดีใจและตื่นเต้น “เขาฟื้นแล้ว!” ทั้งสองรีบเข้าไปในห้องผู้ป่วย ผลักประตูเดินเข้าไปข้างเตียงก็สบสายตาดำที่คุ้นเคย ใครก็ไม่คาดคิดว่าห่างกันไปไม่กี่นาที ผู้ชายคนนี้ก็ฟื้นขึ้นมาทันที ดวงตานัชชาแดงขึ้นมา สองสามวันมานี้น้ำตาได้เกือบเหือดแห้งไป เธอยืนนิ่งอยู่ที่หัวเตียง โน้มตัวลงไปจูบ “ในที่สุดคุณก็ฟื้นแล้ว!” เตชิตมองสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าทั้งหมด สลบไปสองสามวันทำให้ร่างกายเขากลายเป็นเชื่องช้า รอจนนัชชายืนขึ้นเขาถึงรับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น การหายตัวไปของธีมนต์ รอยยิ้มน่าขยะแขยงของประทิน และยังมีภาพเหตุการณ์ภายในห้องไหลเข้ามาในหัวเขาจนล้น ผู้ชายขมวดคิ้ว มีท่าทางค่อนข้างเจ็บปวด อุปกรณ์ที่หัวเตียงแสดงให้เห็นการเต้นของหัวใจและความดันเลือดกำลังสูงขึ้น ปรัณเดินเข้าไปปรับสายน้ำเกลือให้เร็วขึ้นหน่อย เพื่อให้อารมณ์เขาคงที่ “ขอบคุณพระเจ้า ในที่สุดนายก็ฟื้นแล้ว ถ้าคืนนี้นายยังไม่ฟื้น ฉันจะต้องสงสัยฝีมือการรักษาของตัวเองแล้วเนี่ย!” เป็นเพื่อนกันมาหลายปีเอาชีวิตรอดมาได้ ปรัณก็ตื่นเต้นอย่างไม่สิ้นสุด วันพวกนี้เขาคือคนที่กังวลมากที่สุด ถึงอย่างไรการรักษาทั้งหมดก็เป็นฝีมือเขา ถ้าเตชิตโชคไม่ดีจริงๆ ทั้งชีวิตนี้เขาคงไม่สามารถเผชิญหน้ากับตนเองได้ ยังดีที่เขาฟื้นแล้ว “คุณเป็นยังไงบ้าง รู้สึกว่าไม่สบายตรงไหนไหม?” นัชชาเห็นเขาขมวดคิ้ว จึงถามซ้ำ สายตากังวลเผยออกมา เตชิตจ้องมองเธอย่นใบหน้า ดูออกว่าไม่กี่วันมานี้เธอกังวลไม่น้อย ผมมันเล็กน้อย เสื้อผ้าบนร่างกายก็ยับยู่ยี่ คิดว่าทั้งหมดนี้ก็เพื่อตน เขาก็รู้สึกประทับใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เขาคิดอยากจะยกมือขึ้นดึงเธอมาไว้ในอ้อมกอด แต่ไม่ว่าเขาจะออกแรงมากกว่าครึ่งก็ขยับแขนไม่ได้แม้แต่น้อย ผู้ชายยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้น ดวงตาลึกมองไปที่ร่างกาย “ผม......ขยับไม่ได้” เมื่อพูดออมา ลำคอก็เจ็บเหมือนร้อนซ่าๆ ทำให้ไอโดยไม่รู้ตัว เพียงแค่ทุกครั้งที่บริเวณปอดสั่นก็ทำให้เขาเจ็บจนหน้าซีด นัชชามองแล้วเจ็บปวดอย่างไม่มีสิ้นสุด มือยกขึ้นยกลงไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน ปรัณนำหน้ากากออกซิเจนข้างๆออกมาครอบบนปากเขา “ก่อนที่นายสลบไปได้สูดดมแก๊ซที่เป็นอันตรายเข้าไป ทางเดินอากาศหายใจและบริเวณปอดได้รับผลกระทบนิดหน่อย อย่าเพิ่งพูดอะไรไปก่อน” พูดจบ เขาก็รีบสังเกตสถิติ แล้วเรียกหมอและพยาบาลด้านหลังดำเนินการตรวจสอบหนึ่งชุด ระหว่างการปฏิบัติการ เตชิตมองดูแขนและขาตนที่ถูกยกขึ้นวางลง การรวมกันของเหน็บชาและความไม่ยืดหยุ่น ความรู้สึกร่างกายที่ไม่เป็นดั่งใจทำให้เขาทรมาณ นัชชารู้สึกว่าสายตาของผู้ชายได้ข้ามผ่านไป ก็รีบเข้าไปถามทันที “เป็นอะไร? ถ้าเจ็บคอใช้สายตาบอกฉันก็ได้นะว่าอยากได้อะไร” สายตาเตชิตอึมครึม สุดท้ายก็ส่ายศีรษะ และไม่ได้พูดอะไรออกมา ภายในห้องผู้ป่วยเงียบสงบมาก มีบทสนทนาของคุณหมอไม่บ่อย ดวงใจของนัชชาอยู่ที่เขาทั้งหมด รอคอยผลสรุปการตรวจสอบอย่างตื่นเต้นอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ หลังจากปรัณดูสถิติทั้งหมดเสร็จ ก็ถอนหายใจออกมาในที่สุด “นอกจากบริเวณปอดแล้วยังมีจุดดำที่ยังต้องตรวจสอบอีกขั้นหนึ่ง ในด้านอื่นๆไม่มีปัญหาอะไรมากนัก ถ้าพรุ่งนี้อาการคงที่แล้วสามารถย้ายไปที่ห้องผู้ป่วย VIP แบบธรรมดา วางใจได้” ผลสรุปนี้สำหรับนัชชาแล้วดีที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย เธอมองปรัณอย่างรู้สึกขอบคุณ “ขอบคุณนะคะ ขอบคุณ......” “ทำไมร่างกายผมขยับไม่ได้?” แม้ว่าลำคอจะเจ็บสาหัส เขาก็ยังอดทนเปล่งเสียงแหบพร่าออกมา “แก๊ซที่นายหายใจเข้าไปมีส่วนประกอบสามชนิด ทั้งหมดล้วนเป็นสิ่งที่ระเหยได้ นายอยู่ในห้องเป็นระยะเวลามากกว่ายี่สิบนาที ผลข้างเคียงเลยค่อนข้างมากหน่อย ร่างกายเป็นอัมพาตชั่วคราวก็นับเป็นหนึ่งในนั้น” ปรัณพูดจบก็ยกมือขึ้นมาดูนาฬิกาข้อมือ “คืนนี้นายก็ใกล้จะลงจากเตียงได้แล้ว แต่ถ้าอยากจะเดินขยับสะดวกจะต้องทำกายภาพ” เตชิตฟังอยู่ ไม่ได้อารมณ์ขึ้นๆลงๆเป็นพิเศษนัก ดวงตาดำสนิทคู่นั้นกลับครุ่นคิดอะไรอยู่ ความเพิกเฉยของเขาทำให้หมอและพยาบาลค่อนข้างประหลาดใจ แต่คิดอีกทีผู้ชายแบบนี้ไม่เหมือนคนปกติอื่นอยู่แล้ว “นายเพิ่งฟื้นต้องพักผ่อนเยอะๆ มีปัญหาอะไรก็เรียกฉัน” ปรัณพูดไปก็ส่งสายตาให้นัชชา “นัชชา ออกมาฉันมีเรื่องเรื่องสำคัญจะคุยด้วย” “โอเค” ประตูห้องผู้ป่วยปิดลง ปรัณเดินไปสุดทางเดินของโรงพยาบาล นัชชาอยู่ด้านหลัง ทั้งสองยืนอยู่ต่อหน้ากัน ภายในใจรู้สึกเข้าใจโดยไม่ต้องพูดออกมา “เตชิตแม้ว่าจะฟื้นมาครั้งนี้แต่ร่างกายก็ไม่เหมือนแต่ก่อนนัก การฟื้นฟูของการทำงานในร่างกายต้องคงไว้ระยะเวลาประมาณหนึ่งสัปดาห์ ก็ยังดี แต่ว่าความรู้สึกของร่างกายเป็นอัมพาตจะค่อยๆหายไปการเสพติดที่ฉันเคยพูดกับเธอก่อนหน้านี้จะค่อยๆเพิ่มขึ้น” สีหน้าแววตาปรัณไม่ค่อยผ่อนคลาย นัชชารับรู้ถึงความรุนแรงของเรื่องนี้ “พี่ปรัณ สบายใจได้ ฉันจะอยู่เคียงข้างเขาอยู่เสมอ” ในประเด็นนี้ปรัณไม่ได้สงสัยเลย เพียงแต่......เขาเห็นความกังวลในแววตานัชชาเพียงเสี้ยววิ จึงรุกถามอย่างใกล้ชิด “เธอมีปัญหาอื่นอะไรถามพี่ได้นะ” นัชชากัดริมฝีปาก ลังเลสักพักถึงพูดออกมา “ฉันไม่รู้ว่าควรพูดเรื่องนี้กับเขายังไงดี เขาเป็นคนที่หยิ่งในศักดิ์ศรี หากรู้เรื่องพวกนี้......” พูดถึงตรงนี้เธอก็เงียบลง เธอกังวลในสิ่งที่ปรัณเคยใคร่ครวญมาก่อนแล้ว ที่จริงแล้วเขาก็รู้สึกขัดแย้งมาก แต่เรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้ว พูดมากก็ไร้ประโยชน์ ทำได้เพียงดำเนินต่อไปอย่างไร้แผนการ “ค่อยๆไปทีละก้าวกันเถอะ ทำกายภาพร่างกายก่อน สำหรับเรื่องอื่น ค่อยๆทำให้อารมณ์ของเตชิตมั่นคงช้าๆกันเถอะ”