ตอนที่438 ไม่อนุญาตให้แกล้งเธอ

ตอนที่438 ไม่อนุญาตให้แกล้งเธอ หันศีรษะกลับไปเห็นท่าทางหยอกล้อของเขา นัชชาก็ไม่อยากจะอธิบายอะไรโดยทันที ให้เขาได้รับรู้รสชาติ ให้คนที่ขยับไม่ได้แบบเขาไม่มีคนปกป้อง ปรัณพอเห็นเธอยอมรับโดยปริบาย ยิ่งพูดอย่างกระตือรือร้น “อย่าบอกว่าที่บ้านเป็นยังไง นี่คือที่โรงพยาบาล โดยเฉพาะเป็นโรงพยาบาลของฉัน ฉันไม่ให้แกรังแกคนในครอบครัวหรอกนะ” อย่างอื่นเตชิตทนได้ แต่นี่ปรัณมันยกระดับตนต่อหน้าภรรยาเขา เขาทนไม่ได้แม้แต่น้อย พบว่านัชชาเชื่อฟังและเคารพปรัณเกินกว่าจะบรรยายตั้งนานแล้ว ตอนนี้เขารู้แล้วว่ามันมาจากไหน ทั้งหมดล้วนเป็นความโอเวอร์ไร้ยางอายของตน “นายเห็นฉันรังแกเธอหรอ?” ชายแก่อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ความเหยียดหยามและดูถูกแปะอยู่ที่แววตา “อยากให้ฉันหยิบผลบังคับใช้หรอ” เตชิตไม่ได้ปฏิเสธ แต่กลับคล้อยตามคำพูดเขา “ฉันแกล้งเธอ เธอก็รู้ตัวไหม เมื่อกี้เธอยังคุยกับฉันอยู่เลย ” นัชชาพอได้ยินคำนี้ ไม่รอให้ปรัณพูดก็รีบชิงตัดหน้าก่อน “เตชิต คุณอย่าเอาเปรียบแล้วอวดฉลาดซักที!” ปรัณพูดแทนตน เธอไม่ให้อีกฝ่ายอับอายเด็ดขาด “นายก็ต้องพึ่งพานัชชาที่ทำดีกับนาย ซึ่งเป็นผลดีกับนายเอง!” ปรัณไม่สนใจเขา ในเมื่อเขาป่วยอยู่ ทุกอย่างก็ตามๆนั้น อาการป่วยสำคัญที่สุด หลังจากกำชับปริมาณยากับนัชชา ปรัณก็ยื่นบัตรทานอาหาร VIP ของทางโรงพยาบาลให้นัชชา “สองสามวันนี้ต้องทานอาหารอ่อนๆ อาหารข้างนอกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ VIP อันนี้เป็นห้องครัวเดี่ยวทั้งหมด นักโภชนาการเป็นคนจัดให้เหมาะสม เธอเอาบัตรนี้ไปใช้ได้” นัชชารับมา “ขอบคุณค่ะพี่ปรัณ” “ไม่เป็นไร” ปรัณหันตัวเดินออกไปข้างนอก ก่อนไปก็ไม่ลืมหันมาส่งสายตาให้นัชชา “ถ้าโรคเขากำเริบเธออย่าทำอะไรนะ ให้มาบอกฉันก็พอ” ประตูห้องเปิดออก แล้วปิดลง ในห้องเหลือคนสองคนมองหน้ากันอย่างช่วยไม่ได้ ดวงตาสี่ข้าง สายตาสองคู่จ้องมองกันอย่างเงียบสงบ ไม่รู้ทำไม ในใจนัชชารู้สึกขำ เธอไม่นึกอยากจะละสายตาออกมา มุมปากกระตุกขึ้นอย่างอดกลั้น และมองชายของเธอก็เป็นเหมือนกัน ปากบางกระตุกขึ้น ด้วยใบหน้ามีความสุข …… อีกด้านหนึ่ง บรรยากาศที่ไม่เหมือนกับโรงพยาบาล ประทินถูกขังไว้ที่ห้องชั้นใต้ดินเป็นวันที่สี่แล้ว เธอไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลากี่โมง และไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลากลางวันหรือกลางคืน ในห้องไม่มีแสงไฟแม้แต่นิดเดียว สายตาเห็นแต่ภาพสีดำสนิท เธอถูกชนัยจับตัวมา ตั้งแต่ช่วยชีวิตธีมนต์และเตชิตออกมาได้ เธอก็เหมือนถูกตัดสินประหารชีวิต ชนัยใช้วิธีของเธอทำให้เธอรู้ผลสรุปของเรื่องนี้ เขาใช้ของที่เธอใช้กับเตชิตมาใช้กับเธออีกครั้ง ด้วยปริมาณยาที่เพิ่มขึ้น ให้สารเสพติดพวกนั้นลอยเข้าสู่โพรงจมูกเธอ ให้ตามหลอดลมลงไปยังภายในปอด แล้วก็แพร่สู่ทั้งร่าง แรกเริ่ม เธอรู้สึกเจ็บปวด แต่เป็นไปอย่างช้าๆ เธอเห็นภาพหลอน เธอเห็นเตชิตในความมืด เห็นว่าเขาโอบกอดเธอ เธอหัวเราะอย่างมีความสุข ในใจกระโดดโลดเต้นอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ แต่ตอนที่เธอรู้สึกว่าความสุขกำลังจะมา ทั้งหมดก็กลับไปสู่เหวลึกในพริบตา เธอเสพติดมันแล้ว แต่ชนัยไม่ให้เธอสูดดมแก๊ซนั้นต่อ หลังจากเธอเสพติดมันก็ถูกจับมาขังไว้ที่ห้องใต้ดินอย่างไร้ความปราณี ตอนนี้ ประทินเพียงรู้สึกเหมือนมีมดหมื่นตัวกำลังคลานอยู่ในร่างกาย ขาสีดำเล็กๆนับไม่ถ้วนกำลังเดินบนผนังหลอดเลือดเธอ เดินอยู่ในสมองเธอ เดินขวั่กไขว่ไปทั่วกระดูกอันแหลมคม...... เธอเริ่มรู้สึกหนาวเย็น เริ่มน้ำลายไหล ไม่สามารถควบคุมการมองเห็นได้ ม้วนตัวอยู่ที่มุม สองมือโอบกอดร่างกายตนเอง นึกว่าการทำแบบนี้จะช่วยลดความเจ็บปวดลง เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ซึ่งมันไม่ได้ช่วยอะไร ความเจ็บปวด ความเจ็บปวดที่ไร้ขอบเขตไม่มีสิ้นสุด ก่อนหน้านี้ประทินคิดว่า แม้ว่าเธอจะไม่ได้รับประโยชน์ เตชิตก็ยังต้องใช้ชีวิตเสพติดแบบนี้ต่อไป แต่เธอกลับไม่เคยคาดการณ์มาก่อนว่าวันหนึ่งตัวเองจะประสบเหตุการณ์แบบนี้ ค่อยๆ ร่างกายก็เริ่มควบคุมไม่ได้ เธอทนไม่ไหวกับการทรมาณที่จู่โจมมา มือทั้งสองสั่นอย่างต่อเนื่อง แม้ว่าจะเป็นแบบนี้ เธอก็ยังจะพยายามสุดแรงคลานไปที่ประตู เคาะที่บานประตูไม่หยุด “เข้า เข้ามา......” เธอหมดสติไป ร่างกายก็เหมือนกับถูกสิ่งของลากอยู่ แต่ทั้งๆที่ไม่มีอะไรเลย มีเพียงภาพหลอนจากเส้นประสาท ความเจ็บปวดหายไป เธอเริ่มอยากอาเจียน แต่นอกจากน้ำลาย ก็ไม่มีอย่างอื่น ประทินเริ่มใช้ศีรษะแทนสองมือ กระแทกบานประตูอย่างแรง เสียงดัง ‘โครมคราม’ ดังก้องในห้องชั้นใต้ดินนี้ ดูน่าหวาดกลัวเป็นพิเศษ เธอรู้สึกว่าหน้าอกตนเหมือนมีอะไรกดทับอยู่ เปลี่ยนเป็นหายใจถี่ขึ้นมา ดวงตาสองข้างแดงก่ำ ร่างกายบิดเบี้ยว แม้แต่หน้าผากก็ถูกชนจนเกิดรอยเลือดสีแดง กะโหลกเหมือนจะแตกออกมา แต่เธอไม่สามารถหยุดมันได้ กระแทกต่อไปอย่างบ้าคลั่ง...... ผ่านไปครึ่งนาทีเท่านั้น สำหรับเธอเหมือนผ่านไปครึ่งปี ตอนที่เธอกำลังจะหายใจไม่ออก ในที่สุดประตูตรงหน้าก็มีคนเปิดประตูจากด้านนอก มีแสงสะท้อนเข้ามา ตรงมาที่ตาของเธอ ปกติชินกับความมืดตอนนี้เลยโดนแสงจนปวด ประทินปิดตาลงอีกครั้ง มองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ท่ามกลางความเลือนรางได้ยินเสียงร้ายกาจพูดขึ้น “ฉีดยาให้เธอ” รีบประกบตัวทันที แขนถูกอะไรบางอย่างมัด มีของเหลวเย็นฉีดเข้าสู่ชีพจร ร่างกายก็ค่อยๆสงบนิ่งคล้อยตาม เธอไร้เรี่ย่วแรงจนนอนลงอยู่บนพื้น เหมือนสุนัขดิ้นรนเอาตัวรอด มีชีวิตรอดไปวันๆ เธอเห็นผู้ชายสวมรองเท้าสีดำไร้รอยเปรอะเปื้อนเดินเข้ามาในห้อง เดินตรงมาตรงหน้าเธอ ผ่านไปสักพักหนึ่ง หลังจากปรับตัวเข้ากับแสงไฟแล้ว ประทินก็ออกแรงยกศีรษะขึ้นมา ก็เห็นใบหน้าที่มีเงานับไม่ถ้วน ประทินคว้าที่ข้อเท้าของเขา “ให้ฉัน ให้ยาฉัน......” ชนัยได้ยินเสียงเธอที่แหบพร่าอย่างมาก รู้สึกถึงแรงตรงช่วงขา ก็รู้สึกขยะแขยงทันที แล้วเตะขาออกไป “ให้ยาเธอ?” ประทินพยักหน้า แต่กลับพบเสียงหัวเราะเยาะของเขา “มีสิทธิ์อะไร?” “แกทำให้ฉันติดยา แกมีสิทธิ์อะไรไม่ให้ฉัน!” “เพราะฉันอยากทรมาณเธอไง” ชนัยไม่ได้ปิดบังความตั้งใจของตนแม้แต่น้อย “ให้เธอมีความสุข ฉันไม่สบายใจเอาซะเลย” พอนึกถึงที่ผู้หญิงคนนี้ทำอะไรกับเตชิตไว้บ้าง ด้วยความเป็นพี่น้องกันเขาอยากจะฉีกหนังเธอออกมา ประทินรู้สึกว่าใบหน้าหล่อและอ่อนโยนนี้แท้จริงคือปีศาจ ดวงตามองเขาอย่างรังเกียจ “ชนัย แกไม่กล้าฆ่าฉัน รอฉันออกไปได้นะ ฉันจะบอกให้หมดแล้ว ให้แกโดนลงโทษ ไม่ให้แกใช้ชีวิตอย่างมีความสุข!” “ก็ได้นะ” ชนัยขมวดคิ้ว สองมือแผ่ออกไปเล็กน้อย ไม่มีความกลัวสักนิดเขาย่อตัวลงช้าๆ บนรองเท้าราคาแพงเกิดรอยขึ้นมา เขาไม่ได้แต่ตัวเธอ มันสกปรกเกินไป “จุ๊ๆ ไม่รู้เหมือนกันนะว่าสภาพเธอตอนนี้ถ้าพ่อแม่เธอมาเห็นจะทำหน้ายังไง” พอได้ยินคำว่าพ่อแม่ ส่วนที่อ่อนไหวที่สุดในใจของประทินกระตุก “แกคิดจะทำอะไร!”