已经是第一章了
ตอนที่440 ปล่อยวางลงตรงนี้
ตอนที่440 ปล่อยวางลงตรงนี้
นัชชาเห็นทั้งสองโต้ตอบกันอย่างเป็นมิตร ในใจก็เหมือนฟองน้ำชุ่มน้ำ ไม่รู้ขอบตาร้อนผ่าวตอนไหน ความสุขแบบนี้ไม่ได้มาง่ายๆ เธอรอมานานแสนนาน
ธีมนต์และคุณหมอช่วยกันพยุงเขากลับไปที่ห้องผู้ป่วย เขากลัวลูกจะออกแรงมากเลยไม่ได้ใช้แรงอยู่ตลอด เมื่อนอนลง นัชชาก็ไปหยิบผ้าอุ่นมาเช็ดเหงื่อที่ศีรษะเขาทันที “ทำกายภาพกินแรงเลยล่ะสิ?”
“ยังทนได้” เขาพูดเสียงเรียบ ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรมาก ราวกับว่าคนที่กัดฟันกรอดใช้แรงเมื่อครู่ไม่ใช่เขา
นัชชารู้ว่าเขารักศักดิ์ศรี ในใจต้องเข็มแข็ง และไม่ได้พูดอะไร
“พ่อครับ พ่อปวดตรงไหน เดี๋ยวผมนวดให้” ธีมนต์ไม่รู้ว่าเตชิตไม่สบายตรงไหน เพียงแต่จำตอนดูละครโทรทัศน์ได้ว่าทำนวดแบบนี้แล้วจะสบาย
นัชชากำลังจะพูด ไม่รอให้พูดก็ถูกเสียงนุ่มของเขาขัดขึ้น “งั้นหนูช่วยพ่อนวดนิ้วแล้วกัน”
ตอนนี้ทั้งร่างเขารู้สึกไม่ค่อยสบาย มีเพียงนิ้วมือเท่านั้นที่ให้เขาเล่นได้
เด็กน้อยพยักหน้าทันที เคลื่อนตัวมาที่หัวเตียง สองมือเล็กยังใหญ่ไม่เท่าฝ่ามือใหญ่ แม้ว่าท่าทางจะเงอะงะแต่ก็นวดให้เขาอย่างระมัดระวัง
เตชิตมองใบหน้าที่เหมือนพิมพ์แบบมาจากเขา ความรู้สึกอัศจรรย์ใจไหลมาในสายเลือดเขา
ความกตัญญู อย่างนั้นล่ะมั้ง
ภายนอกห้อง ชนุดมยืนอยู่ข้างห้องผู้ป่วย เพิ่งเห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้า สามคนพ่อแม่ลูกมีความสุข แม้ว่าจะถูกกั้นด้วยบานประตูที่หนา แต่เขาก็รู้สึกถึงความอบอุ่นอันแสนหวานอย่างเคย แต่มันไม่เกี่ยวข้องกับเขา
อิจฉาหรอ?
คงไม่มีใครไม่อิจฉาหรอกมั้ง แต่อิจฉาแล้วอย่างไรล่ะ ไม่ใช่ของของเขาไม่ว่าจะอย่างไรก็ไม่ใช่ของของเขา
วันนี้จริงๆแล้วจะไปเยี่ยมธีมนต์ที่ไวโรจน์วิลล่า ไปถึงถึงจะรู้ว่านัชชาพาเด็กมาที่โรงพยาบาล เขาก็รีบมาอย่างไม่สบายใจ ได้เห็นภาพภายในห้องผู้ป่วย ก็รู้สึกเจ็บชาในใจ
ความรู้สึกที่มีต่อนัชชา ตั้งแต่ต้นจนจบเขาก็ช้ากว่าหนึ่งก้าว เตชิตกลายเป็นคนที่ตรานาบในใจเธอไปแล้ว ทั้งชีวิตนี้ก็ไม่อาจลบออก
ชนุดมรู้มาตลอด เพียงต่เขาไม่ยอมรับให้มันผ่านไป
“จะเข้าไปไหม?”
ขณะที่เขากำลังหมกมุ่นในใจ ก็มีเสียงอ่อนโยนของผู้หญิงดังขึ้นมาข้างกาย
ชนุดมหันร่างไปมองหญิงที่สวมชุดกาวน์ตัวยาวสีขาวด้านหลัง ผมเธอถูกสางมาทั้งหมด เผยเห็นใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือ เครื่องหน้าสละสวย ตรงหน้าอกมีป้ายติดเขียนสามพยางค์——สุวีรา ด้านล่างคือตำแหน่งเธอ ศัลยแพทย์
เขาขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว ความคุ้นเคยองระบบประสาทเตรียมพร้อมป้องกันก็คลายลงเล็กน้อย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไม่ครับ”
สุวีรารู้จักเขา แม้ว่าไม่เคยพบมาก่อน แต่เมื่อก่อนเคยได้ยินนัชชาพูดถึง เธอเดินผ่านแถวนี้ แต่ถูกร่างใหญ่ดึงดูดสายตาอย่างไม่คาดคิด
อาจจะเป็นเพราะไหล่ที่กว้างเกินไป แต่ทั้งร่างมองดูแล้วเศร้าๆ
เธออดไม่ได้ที่จะหยุดฝีเท้า มองใบหน้าด้านข้างของเขาชัดๆ ประจวบเข้ากับชื่อที่เธอเคยได้ยินมา มีผู้ชายคนที่นิสัยโอหังแบบนี้ ก็คือชนุดมนั่นเอง
“คุณมาหาเธอ ทำไมไม่เข้าไป?” สุวีราค่อนข้างไม่เข้าใจ เขาไม่ควรมาเสียเวลาบมองไกลๆแบบนี้หรือเปล่า?
“คุณคิดไม่ผิด” ชนุดมไม่ใช่คนที่อัธยาศัยดี เขาคุยกับคนที่มีประโยชน์เท่านั้น ตอนนี้กลับคุยกันสองสามประโยคอย่างไม่รู้ตัว “ผมอยากเจอเธอ แต่ไม่อยากรบกวนเธอ”
ได้ยินดังนั้น สุวีราอึ้งไปสักพัก ยากที่จะจินตนาการว่าประโยคนี้ออกมาจากปากผู้ชายคนนี้
ผู้ชายคนที่คิดว่าตัวเองดีที่สุดในโลกนี้พูดว่า ไม่อยากรบกวนเธอ
สุวีราค่อนข้างปวดใจในทันที ไม่ใช่เพราะอย่างอื่น แต่เพราะในใจเขานึกว่าความรักและความห่วงใยของตนจะกลายเป็นการรบกวนอีกฝ่าย ก็เลยรีบมาที่หน้าประตูห้อง เพื่อมองแวบเดียว
มีความคิดนับไม่ถ้วนปรากฏในสมอง ผู้ชายตรงหน้ากลับยกเท้าก้าวไปอีกทางหนึ่งทันที
สุวีราก้าวเท้าตามเขาไปสองเก้า พลางตะโกนเรียกเขา “คุณชนุดม”
เสียงเธอไม่ดัง ยิ่งไปกว่านั้นสามารถบอกได้ว่ามีความขี้ขลาด แต่ในโทนเสียงนั้นกลับหนักแน่น
ชนุดมหยุดฝีเท้าลง หยุดไปสองวินาทีก่อนจะหันกลับมาครึ่งหน้า “มีอะไรหรอครับ?”
“คุณไม่ได้กวนเธอหรอก เธอจะรู้สึกขอบคุณพระเจ้ามากที่ตัวเองได้เจอคุณ” สุวีราลังเลไปครู่หนึ่งก่อนพูดขึ้นมา
ที่จริงเธอก็ไม่รู้ว่าพูดแบบนี้มันดีหรือไม่ดี แต่นี่เป็นความหมายที่นัชชาเคยแสดงออกมาจริงๆ เธอเพียงรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้สูญเสียไปเยอะ แม้ว่าจะเห็นแก่ตัว แต่ก็ไม่ได้เป็นคนเลวแน่นอน ไม่ควรจะเดินออกไปเศร้าสร้อยแบบนี้
เกือบไม่คาดคิดว่าเธอจะพูดประโยคนี้ หลังจากชนุดมฟังจบก็อึ้งไป กำปั้นที่กำแน่นอยู่ข้างลำตัว ระงับอารมณ์ไว้
ทั้งที่ประโยคธรรมดาๆไม่แน่นอนนี้ กลับสาดเป็นวงกว้างภายในใจเขา
ราวกับว่าความรู้สึกหลายปีที่ผ่านมาในที่สุดก็มีบทสรุป ที่จริงแล้วไม่ใช่ว่าไม่เคยได้ยินประโยคนี้จากปากของนัชชา เพียงแต่ว่าตอนนี้เวลานี้ฟังแล้วยิ่งเป็นรูปธรรม ยิ่ง......ลึกซึ้ง
สุวีรามองเขายืนอยู่กับที่เกือบจะครึ่งนาที ในตอนที่เขากำลังจะเดินมาข้างหน้า ทันใดนั้นเขาก็พูดอย่างอึมครึม “ขอบคุณ”
สองพยางค์ลอดผ่านอากาศเข้าสู่หู ฟังดูแล้วไม่ค่อยชัด ยากที่จะคิดว่าคนอย่างชนุดมจะบอกขอบคุณเธอจริงๆอะนะ?
ตอนที่รอสุวีราคืนสติมาได้ ร่างที่อยู่ไม่ไกลก็ได้หายไปที่มุมตั้งนานแล้ว
บนทางเดิน แสงนอกหน้าต่างลอดผ่านเข้ามา ราวกับว่าไม่เคยมีคนเดินผ่านมาก่อน สุวีราเบนสายตาไปมองห้องผู้ป่วย สุดท้ายไม่ได้พูดอะไรออกมา แล้วเดินออกไปอีกทาง
หลังจากชนุดมออกมาจากโรงพยาบาลก็สั่งให้ผู้ช่วยจองตั๋วเครื่องบินให้ แล้วบินไปประเทศอังกฤษ ในวันต่อมา
ไม่ใช่อ่อนแอ ไม่ใช่ว่าทนไม่ได้ ไม่ใช่ว่าช็อคหรืออื่นๆ เขาเพียงรู้สึกว่าความสัมพันธ์ในตอนนี้ควรจบลงเพียงเท่านี้
ห้าปีก่อนเธอช่วยเขาไว้ที่ริมทะเลสาบโดยไม่ได้ตั้งใจ ทั้งหมดเริ่มที่ตรงนั้น จากนั้นทุกอย่างก็ชัดเจนประทับในหัวสมองราวกับเกิดขึ้นเมื่อวาน
ชนุดมเปิดประตูรถเข้าไปนั่ง เงยศีรษะผ่านช่องแสงบนหลังคามองท้องฟ้าด้านนอก ความรู้สึกผิดหวัง ความรู้สึกเสียดาย อารมณ์เสียดายสิ่งนี้สิ่งนั้นก็ยังมี ใช้ชีวิตมาสามสิบกว่าปี เป็นครั้งแรกที่รู้ว่ารักคืออะไร รู้อย่างลึกซึ้ง
ตอนที่เขาบอกเธอว่าจะอยู่ด้วยกัน เขาได้ตัดสินใจจะให้อนาคตและความรับผิดชอบแก่เธอ แต่ตอนที่เธอเลือกที่จะจูงมือหนีไปกับผู้ชายอีกคน เขาก็ได้รู้แล้วว่าตัวเองไม่มีโอกาสแล้ว
บางครั้งจังหวะชีวิตก็สำคัญ เขานึกว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเพียงจุดเริ่มต้น แต่ไม่รู้ว่าตัวเองสายไปนานแล้ว
ปากบางของเขายกยิ้มขึ้นมาอย่างขมขื่น อย่างนี้ก็แล้วกัน ความสุขของเธอก็คือสิ่งที่เขาอยากเห็นมากที่สุดไม่ใช่หรอ?
ไม่มีคำว่าเสียดาย เสียใจ ไม่มีความรู้สึกผิดหรือถูก ตราบใดที่ครั้งหนึ่งเคยจริงใจต่อกัน ทั้งหมดก็มีความหมาย ไม่ถือว่าไม่คุ้มค่า
已经是最新一章了
加载中
