已经是第一章了
ตอนที่442 ฟื้นฟูร่างกายออกจากโรงพยาบาล
ตอนที่442 ฟื้นฟูร่างกายออกจากโรงพยาบาล
ตัวเลขนี้สำหรับนัชชาแล้ว ไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย ความเป็นไปได้ของห้าสิบเปอร์เซ็น แสดงว่าเตชิตยังมีความเป็นไปได้อีกครึ่งหนึ่งที่จะเลิกไม่ได้ และแสดงว่าการเลิกยายากแค่ไหน
“ตอนนี้มีเพียีงเธอเท่านั้นที่สามารถช่วยเขาผ่านความยากลำบากนี้ ถึงแม้ว่าทั้งหมดนี้จะไม่ง่าย แต่ก็ดีกว่าไม่มีหวัง เตชิตเป็นคนที่ควบคุมอารมณ์ได้ดี พวกเราเชื่อใจเขาสักครั้ง” ปรัณปลอบโยนเธอ แต่สีหน้าไม่ผ่อนคลายเลย
นัชชาเก็บความรู้สึกขัดแย้งกลับไปที่ห้องผู้ป่วย นั่งรถกลับบ้านกับเตชิตโดยที่สติยังไม่กลับคืนตลอดทาง
คนขับรถขับรถอยู่ด้านหน้า เตชิตกับเธอนั่งอยู่ด้านหลัง ไม่ได้ยินเสียยงผู้หญิงเจื้อยแจ้วอยู่นาน เขาหันข้างไปมอง เห็นเพียงใบหน้าด้านข้างที่สวยงามของเธอมองออกไปนอกหน้าต่าง เครื่องหน้าสะสมไปด้วยความหดหู่
เขาขมวดคิ้ว “เป็นอะไร?”
นัชชาที่กำลังคิดเรื่องอาการป่วยของเขา ระหว่างนั้นก็ไม่ได้ฟัง เหม่อลอยอยู่
“นัชชา?”
ตะโกนเรียกเธอเป็นครั้งที่สอง ในที่สุดนัชชาก็ได้ยิน รับรู้ถึงความไม่ปกติของตัวเอง รีบปิดบังสายตาลุกลี้ลุกลน “เอ่อ เป็นอะไร?”
เขาเม้มปากบาง มองสายตาเธออย่างสำรวจ “คิดอะไรอยู่หรอ?”
จู่ๆเขาก็ถามขึ้น นัชชาก็กังวลและสับสน และรู้ว่าอาการเหม่อลอยเมื่อครู่ถูกเขาเห็นหมดเลย ทำเป็นไม่สนใจก็ไม่ได้แล้ว รีบใช้หัวสมอง ในที่สุดก็นำคำพูดของปรัณพูดให้เขาฟัง “พี่ปรัณเพิ่งบอกเรื่องที่ต้องระวังหลังออกจากโรงพยาบาล ฉันเลยค่อนข้างกังวล”
ตอนออกจากโรงพยาบาลปรัณได้บอกเขาไว้สองประโยค บอกว่าต่อไปอาจจะมีปฏิกิริยาโต้ตอบทางด้านร่างกาย อาจจะลำบากหน่อย ให้เขาทำใจไว้ ตอนนี้ก็เป็นเหตุผลที่ทำให้เธอกังวลอย่างหนึ่ง
“เป็นห่วงผม?” สีหน้าท่าทางของเตชิตผ่อนคลายมาก เอื้อมมือไปเชยคางเธอ ช่วงเวลาที่ดูแลและเป็นกังวง เธอผอมลงไม่น้อย คางเธอเรียวเล็กอย่างเห็นได้ชัด “กลัวผมจะอดทนไม่ได้หรอ? ในสายตาคุณผมไร้ประโยชน์ขนาดนั้นเลยหรอ?”
นัชชาจับฝ่ามือใหญ่ของเขาไว้ “ไม่ใช่นะ ฉันแค่ไม่อยากให้คุณเจออะไรแบบนี้”
เตชิตลูบนิ้วโป้งเธอเบาๆ ให้พลังปลอบโยน “ตอนอยู่โรงพยาบาลผมก็ผ่านมาได้ หลังจากนี้ยิ่งไม่มีปัญหา ไม่ต้องเป็นห่วง”
เขาอยากจะปลอบโยนเธอ ใครจะไปรู้ว่าคำพูดแบบนี้ยิ่งทำให้เธอทรมาณ
เขาไม่รู้เลย หลังจากนี้คือสิ่งที่ท้ายอย่างแท้จริงรออยู่ เพียงแต่ในตอนนี้เวลานี้ สายตาที่มั่นคงของเขา นัชชาก็มีความมั่นใจเพิ่มทันที เขาไม่กลัว เธอก็ไม่มีอะไรจะต้องถอย
“ฉันเชื่อว่าคุณทำได้”
“เด็กดี” ทันใดนั้นเขาก็โน้มศีรษะลงมาจูบบนปากเธอ ด้วยความหนักแน่นแต่ก็ออกมาอย่างเร็ว ดวงตาดำลึกส่องแสงสว่างราวกับเพชร “กลับบ้านค่อยให้รางวัลคุณ”
คำพูดเขามีความหมายแฝง นัชชาเผลอหันไปมองทางคนขับรถ ปล่อยมือเขาออกอย่างตกใจ
รู้ว่าหน้าเธอบาง เตชิตเลยไม่ได้ทำอะไรเกินเลย
เดินทางโดนสวัสดิภาพ ในที่สุดรถก็ขับมาถึงหน้าประตูไวโรจน์วิลล่า คนขับรถจอดรถเสร็จ ทั้งสองยังไม่ทันลงจากรถ ประตูทางเข้าวิลล่าก็มีร่างเล็กร่างหนึ่งโผล่ออกมาที่ประตูใหญ่
หลังจากนัชชามองชัดๆแล้วก็รีบลงรถ ดึงเด็กน้อยเข้าอ้อมกอด “วิ่งช้าๆหน่อย ห้ามล้มนะ!”
น้ารินอายุมากแล้ว วิ่งตามอยู่ด้านหลังไม่กี่ก้าวก็หอบแล้ว “ธีมนต์ได้ยินเสียงรถก็ตื่นเต้นมากเลย รองเท้าแตะยังไม่ทันเปลี่ยนก็วิ่งออกไปแล้ว”
นัชชาลูบศีรษะเขาอย่างช่วยไม่ได้ เทียบกับตอนก่อนกลับมา สูงขึ้นอีกแล้ว “วิ่งเร็วขนาดนี้ทำไม?”
ใครจะรู้ว่าปากธีมนต์กลับเอ่ยถาม “พ่อล่ะครับ? ทำไมยังไม่ลงมา?”
ลูกชายพอเห็นคนเป็นแม่กลับไม่อยากจะเข้ามาใกล้ ในหัวมีแต่คุณพ่อ? นัชชาไม่รู้ว่าตัวเองจะดีใจหรือเสียใจ สรุปแล้วก็คือผิดหวังนิดหน่อย
แต่ก็ไม่มีทางอื่น ใครทำให้เตวิชเป็นฮีโร่ในใจเขาล่ะ
ไม่รอให้นัชชาตอบกลับ ประตูรถอีกฝั่งก็เปิดออก ขายาวของเขาก้าวเท้าลงมา กางเกงสูทร่นขึ้นมา เผยให้เห็นข้อเท้าที่ดูดีแต่แข็งแรง ก้าวเข้ามาตรงหน้าสองแม่ลูก ร่างกายดูสูงสง่า
น้ารินเห็นว่าเขาฟื้นฟูได้ดีขนาดนี้ ก็ดีใจ “คุณผู้ชายคะ ยินดีต้อนรับออกจากโรงพยาบาลค่ะ”
เตชิตพยักหน้าแสดงว่าได้ยินแล้ว จากนั้นก็หันไปมองเจ้าซาลาเปาข้างกาย “คิดถึงพ่อแล้วหรอ?”
ธีมนต์พุ่งตรงเข้าอ้อมกอดเขา ใช้ท่าทางบอกเขาว่าตนคิดถึงแค่ไหน “พ่อครับ ในที่สุดพ่อก็กลับมาแล้ว”
“พ่อสัญญากับหนูแล้วไงว่าจะกลับมาแข็งแร็งอย่างแน่นอน พูดอย่างไรก็ทำอย่างนั้น”
“ผมต่อจิ๊กซอว์ที่แต่ก่อนซื้อมาเสร็จแล้ว พ่ออยากดูไหมครับ?” ธีมนต์เงยหน้ายิ้มทำให้ใจคนอ่อนยวบ
เตชิตพลันไม่มีสีหน้าเข้มงวดอะไรออกมา เหลือไว้เพียงหัวใจที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน “เอาสิ”
ธีมนต์ดีใจมากๆ ตัวเองอยู่บ้านสองสามวันมานี้คิดถึงคุณพ่อคุณแม่มาก และเป็นห่วงคุณพ่อด้วย ตอนนี้คุณพ่อกลับมาแล้ว เขาก็รู้สึกมีความสุขมากๆ
ลากมือของเตชิตเดินมาข้างหน้าไม่กี่ก้าว เด็กน้อยจู่ๆก็นึกอะไรได้ขึ้นมา หยุดฝีเท้าหันหลังกลับเดินไปข้างกายนัชชา มือเล็กจ้ำม่ำจับมือเธอไว้แน่น “แม่ครับ แม่ก็ไปด้วยกันสิ”
การกระทำเล็กๆน้อยๆทำให้ความผิดหวังในใจที่ไม่มากหายไปเลย เธอหยักหน้า แล้วยกสายตาขึ้นมาผู้ชายข้างๆ สายตามองกันอย่างอบอุ่น
เดินเข้ามาในห้อง เตชิตตามธีมนต์เข้าห้องไปดูจิ๊กซอว์ นัชชาอยู่ที่ห้องครัวช่วยน้าริน แม้ว่าน้ารินจะให้เธอไปพักผ่อนซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ตาม
“เมื่อวานหมอปรัณให้คนส่งรายการโภชนาการอาหารมา อันไหนทานได้ อันไหนที่ต้องเลี่ยงก็ทำเครื่องหมายไว้แล้ว คุณผู้ชายเพิ่งออกจากโรงพยาบาลฉันก็ตุ๋นไก่สามเหลืองไว้หนึ่งตัว ตุ๋นไฟอ่อนตอนสายๆ ตอนนี้นำออกมาดื่มได้แล้ว” น้ารินพูดไปก็เปิดฝาหม้อไป กลิ่นหอมลอยขึ้นแตะจมูก
แม้ว่าอาหารที่โรงพยาบาลของปรัณจะไม่เลว แต่ส่วนมากจะขาดความใส่ใจและความอบอุ่นลงไป นัชชาได้กลิ่นจนหิวขึ้นมาจริงๆแล้ว
เธอนำภาชนะรับประทานอาหารไปที่ห้องอาหาร รอน้ารินนำอาหารยกมาที่โต๊ะอาหารอย่างกระตือรือร้น “น้าริน ฝีมืออาหารของน้านี่ดีมากจริงๆ ต้องทำให้สามีน้ามีความสุขทั้งชีวิตแน่”
น้ารินฟังแล้วยิ้มหน้าบาน ตอบกลับอย่างเขินๆ “เขามีความสุขทั้งชีวิต แต่น้าทรมาณนะ รับใช้เขายังต้องคอยใช้ชีวิตอย่างประหยัด คนธรรมดาอย่างพวกเรา ก็ต้องใช้ชีวิตแบบนี้”
“ความเรียบง่ายก็มีข้อดีนะคะ”นัชชาชื่นชมอย่างจริงใจ “อีกอย่าง ลูกชายตอนนี้ก็เอาการเอางานเลี้ยงดูครอบครังไม่สร้างปัญหา เพราะน้ามาทำงานยุ่งมากอยู่แล้ว”
พูดถึงลูกชาย ใบหน้าน้ารินก็ยิ่งยิ้มกว้าง “จริงค่ะ ชีวิตนี้โชคดีที่มีลูกชาย ไม่งั้นตาแก่ต้องทำฉันโกรธ!”
นัชชาเห็นใบหน้าภาคภูมิใจของน้าริน หลังเป็นพ่อแม่คนแล้วก็จะได้เข้าใจอารมณ์พวกนั้น ลูกของตนพูดถึงการเป็นพ่อแม่ที่โดดเด่นก็จะยิ่งทำให้ลูกมองพวกเขาเป็นแบบอย่างที่ดี
เตรียมทำอาหารเสร็จเรียบร้อย เตชิตและธีมนต์ทั้งสองก็เสร็จเหมือนกัน กำลังเดินลงมาจากข้างบนพอดี หลังจากนัชชาช่วยเด็กน้อยล้างมืออย่างละเอียด ตัวเองก็ยืนอยู่หน้าอ่างล้างมือ ยืนพิงกำแพงด้านหลัง ต้มน้ำ
已经是最新一章了
加载中
