ตอนที่443 อย่าขยับถูให้เกิดไฟ

ตอนที่443 อย่าขยับถูให้เกิดไฟ ผู้ชายหายใจรดบริเวณคอเธอ เธอหดตัวอย่างช่วยไม่ได้ มองร่างที่เกือบจะแนบชิดกันในกระจก กดเสียงต่ำพูด “คุณเขยิบไปข้างๆนิดนึง” เตชิตเหมือนจะไม่ฟัง แขนยาวยื่นข้ามด้านหลังเธอไปที่อ่างล้างมือ ท่าทางเหมือนว่ากำลังโอบกอดเธอจากด้านหลัง หลังจากมือชุ่มน้ำแล้ว เขาก็บีบสบู่แล้วจับมือเธอมาถูด้วยกัน ความรู้สึกเปียกลื่นส่งผ่านระหว่างมือทั้งคู่ ด้วยอุณหภูมิกันและกัน เขา ‘ช่วย’ เธอล้างมือราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่พรากสักรายละเอียดเดียว ล้างไปก็ถอนหายใจไป “ทำไมมือคุณนุ่มและเล็กขนาดนี้?” เขาจับมือเธอเบาๆเกือบจะกุมทั้งมือเธอได้ทั้งหมด นัชชามองขนตายาวของเขาที่แผ่ลงมาในกระจก แสงไฟบนศีรษะกระทบลงมา ขนตาทิ้งเงาลงมา ทำให้ดวงตาเขาดูลึกซึ้ง ทิ้งความดุเดือออกไป “ฉันล้างเองได้” เสียงเล็กๆของเธอเตือน แต่เตชิตไม่สนใจ เปิดก๊อกน้ำ น้ำอุ่นไหลลงมา หลังจากเกิดการเสียดสีที่หลังมือ เขาถึงดึงผ้าข้างๆมาเช็ดมือเธอให้แห้ง เหล่ตาสบสายตาเขินๆของเธอ “ดูแลผมตั้งหลายวัน ให้ผมบริการคุณกลับบ้าง” เสียงเขาทุ้มต่ำในลำคอ ส่งมายังใบหูราวกับโจมตีเข้าผนังหู สั่นเทิ้มจนจะเป็นลม นัชชามองมือทั้งสองข้างที่สะอาดหมดจด ในใจก็มีความสุขพองโต “คุณรู้ด้วยหรอว่าวันพวกนั้นฉันลำบากมาก” ปกติแล้วเขาไม่พูดสักคำ ทุกวันนอกจากตรวจสอบแล้วก็คือทดสอบใหม่ เดิมทีไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ แต่เก็บไว้ในใจทั้งหมด “ผอมอย่างเห็นได้ชัดขนาดนี้ ผมไม่รู้ได้ยังไง?” ร่างกายเธอปกติก็ไม่ค่อยมีเนื้ออยู่แล้ว ตอนนี้ก็ผอมลงอย่างเห็นได้ชัด เขาเห็นด้วยตาแต่ทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงให้ตนจับไว้แน่นๆ การเอ่ยด้วยปากไม่ใช่สไตล์ของเขา แทนที่จะให้พูดจาเอาอกเอาใจ ไม่สู้การกระทำให้มากดีกว่า รู้ว่าตนถูกเขาใส่ใจ นัชชายิ้มหวานปลอบใจเขา “ฉันไม่เป็นไร อ่อนแอที่ไหนล่ะ” “ผู้หญิงของผมอ่อนแอบ้างก็ดี” เตชิตยื่นมือไปรวบเอวเธอเข้ามา “ผมไม่ชอบผอมเกินไป เหมือนโครงกระดูก ทุกวันนี้ไม่มีอะไรก็อยู่บ้าน ให้น้ารินคอยบำรุงคุณ” ถ้าไม่มีครึ่งประโยคแรก นัชชาคงรู้สึกประทับใจ แต่พอได้ยินคำว่า ‘กระดูก’ สองพยางค์ ความประทับใจก็ไม่เหลือ โอบล้อมที่อกเขาเบาๆ “คุณจริงจังหน่อยได้ไหม!” ไม่รอให้เตชิตได้พูด เสียงตะโกนเรียกของธีมนต์ดังเข้ามาจากประตูทางเข้า “พ่อครับแม่ครรับ มาทานข้าวกันเร็ว ผมหิวจนจะเป็นลมแล้ว!” ที่บ้านธีมนต์สอนมาดีมาก ถ้าทุกคนยังไม่นั่งกันพร้อมหน้าก็ห้ามขยับตะเกียบเด็ดขาด นัชชาค่อนข้างใส่ใจกับมารยาทละเอียดละออพวกนี้ ดังนั้นก็เลยให้ความสำคัญกับการสอนเรื่องพวกนี้ตั้งแต่ยังเด็ก ได้ยินดังนั้น ผู้ใหญ่ทั้งสองก็มองกันในห้องน้ำอย่างช่วยไม่ได้ ยิ้มไร้เสียงออกมา เตชิตนำออกไปก่อน ทำตัวเป็นพ่อแม่ที่ซื่อตรง “มาแล้วครับ” นัชชามองร่างสูง อดไม่ได้ที่จะแอบวิพากษ์วิจารณ์ในใจ “หน้าซื่อใจคด!” หลังจากกินอิ่มมื้อหนึ่งแล้ว ก็ไปพักผ่อนกันเล็กน้อย น้ารินก็พาธีมนต์ออกไปเล่นแถวบ้านเพื่อย่อยอาหาร ในตอนแรกนัชชาค่อนข้างกังวล ถึงอย่างไรเกิดอุบัติเหตุมา ในใจเธอก็คงหดหู่ แต่เตชิตรับปากแล้ว “ไปเถอะ อย่าออกไปนอกเขตวิลล่าก็พอ” “ค่ะ คุณผู้ชาย” หลังจากที่น้ารินพาเจ้าซาลาเปาออกไป นัชชาถามชายที่นั่งข้างกายอย่างกังวล “ให้น้ารินพาลูกไปคนเดียวจะไม่เป็นไรใช่ไหม?” “ไม่เป็นไรหรอก” เตชิตใช้สองมือโอบวงแขนเธอ แล้วยกขึ้นมาวางที่หน้าขาตน “ผมสั่งให้ชนัยเลือกบอดี้การ์ดเก่งๆมาสองคน ต่อจากนี้เวลาออกไปข้างนอกก็จะตามลูกไปด้วย” นัชชาคิดไม่ถึงว่าเขาตัดสินใจเตรียมการเรื่องพวกนี้อึ้งนิดหน่อยสักพักก็มีความกังวลอื่นอีก “แบบนี้ธีมนต์จะไม่รู้สึกว่าขาดอิสระหรอ?” “ก็อาจจะมี แต่ผมไม่ได้ให้พวกเขาเข้าไปใกล้มาก ไม่อาจให้ส่งผลกระทบมากเกิน” เตชิตรู้ว่าเรื่องที่โดนลักพาตัวไปครั้งงที่แล้วทำให้เธอไม่ค่อยไว้วางใจ ปลอบโยนเธออย่างอดทน “แต่ก่อนฉันไม่ได้ใส่ใจ เพราะความสะเพร่าของผมทำให้เกิดเรื่องประทินขึ้น ตอนนี้ธีมนต์เป็นลูกชายผม เขายังต้องการการปกป้องจากคนอื่นด้วยจริงๆ สละอิสระทิ้งนิดหน่อยเมื่อเทียบกับความปลอดภัย เลือกอย่างหลังดีกว่า” เขาหวังให้ลูกตนมีวัยเด็กที่เรียบง่ายและมีความสุข แต่วัยเด็กนี้จะต้องอยู่ภายใต้การรับประกันความปลอดภัยด้วย นัชชารู้ว่าสิ่งที่เขาทำทั้งหมดก็เพื่อลูก จึงพยักหน้ายอมรับ “ก็จริง” “ต่อจากนี้ไปผมจะดูแลคุณกับลูกทั้งสอง ไม่ต้องกังวล ดูทีวีสิ” พูดไปพลางหยิบรีโมทข้างกายยัดใส่มือเธอ “เปลี่ยนช่อง” นัชชาก้มศีรษะลงกำลังจะกดรีโมท ทันใดนั้นก็มีปฏิกิริยาอะไรบางอย่าง......ทำไมเธอนั่งอยู่บนขาเขาได้แบบงงๆเนี่ย! อาจจะเป็นเพราะเธออ่อนไหวเกินไป นัชชาจึงรู้สึกว่าบั้นท้ายสัมผัสถูกอะไรร้อนๆจนนั่งไม่ติด เธอขยับบั้นท้ายไม่สะดวก อยากจะลงมาจากบนร่างเขา แต่คาดไม่ถึงว่าขยับได้สองทีก็ถูกเตชิตกดไหล่ไว้ น้ำเสียงอันร้อนแรงอันตรายส่งผ่านมา “อย่าขยับไปมา!” นัชชาได้ยินเสียงเขาค่อนข้างร้อนรน นึกว่าเขาจะรำคาญ ในโทนเสียงนั่นดูหงุดหงิด “ปล่อยฉันลงสิ นี่มันกลางวันแสกๆนะ อีกเดี๋ยวน้ารินและลูกกลับมาแล้วจะทำยังไง!” นัชชาเป็นคนหน้าบาง ค่อนข้างรักนวลสงวนตัว กลัวที่สุดว่าจะคนจะมาเห็นเรื่องความใกล้ชิดนี้ แม้ว่าจะเป็นการกอดจูบเท่านั้น เตชิตรู้อยู่แล้ว แต่ว่าตอนนี้...... สองมือเขาบีบเอวเล็ก แนบเสียงแหบพร่าที่ข้างหู “ถูให้เกิดไฟแล้วอย่าโทษผมว่าไม่เตือนคุณนะ” นัชชาตัวแข็งทื่อในพริบตา ไม่กระดิกตัว จึงเข้าใจแล้วว่าเมื่อครู่ทำไมเขาถึงได้พูดอย่างรีบร้อน ที่แท้ก็......รับรู้ถึงสิ่งนี้ เธอรับรู้ได้ถึงผ้าบางๆที่กั้นอยู่ ความเปลี่ยนแปลงของร่างใต้บั้นท้ายที่เห็นได้ชัด “นี่คุณ......!” เธอเบิกตากว้างพูดอะไรไม่ออก ใบหน้าเขาไม่พอใจ ราวกับว่าตนทำอะไรไม่ดีอย่างนั้นแหละ ตั้งแต่เธอกลับอังกฤษจนถึงตอนที่ลูกถูกลักพาตัวไป ไปจนถึงตอนที่เขาฟื้นฟูร่างกายที่โรงพยาบาล ไม่ได้เข้าใกล้กันสักวัน แม้ว่าตอนนี้จะทำได้เพียงโอบกอดอย่างเดียว ร่างกายเขาได้ร้องไห้อย่างบ้าคลั่งอยากจะได้ความโหยหาจากเธอ “คุณอย่าว่าว่าผมใจร้ายนะ ผมไม่ได้ทำแบบนี้กับคนอื่น” เดาได้ว่าเธอเตรียมจะพูดอะไร ไม่รอให้เธอได้พูดเตชิตก็รีบดักก่อน นัชชาไม่อยากจะคุยแล้ว อยากจะมุดรูหนีด้วยความอาย ในโทรทัศน์กำลังฉายรายการแข่งร้องเพลงช่วงนี้ เธอไม่ได้ดูโทรทัศน์เป็นปกตินานแล้ว ไม่มีเวลาและไม่มีแรง มีแต่ใบหน้าที่แปลกหน้า เธอไม่สนใจ แต่เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจึงโฟกัสขึ้นมา แต่ผ่านไปได้ไม่นาน มือใหญ่ที่เดิมทีอยู่ระหว่างเอวเธอก็เริ่มปัดป่ายขึ้นมาไม่หยุดหย่อน ค่อยๆไต่ขึ้นมาตามเอวเธอช้าๆ แล้วรุกรานเข้าไปที่หน้าอกเธอ......