ตอนที่445 ให้เธอติดคุกนานๆ

ตอนที่445 ให้เธอติดคุกนานๆ คิดถึงการฟื้นฟูร่างกายของเตชิตยังไม่ได้ดีทั้งหมด คุณพ่อและคุณแม่ไม่ได้ไปหลังจากทานข้าวเสร็จ ขึ้นข้างบนไปหาธีมนต์ นั่งสักครู่หนึ่งแล้วบอกให้คนขับรถขับกลับไป นัชชาเดินไปส่งผู้อาวุโสทั้งสองที่ประตูทางเข้า คุณพ่อมีเรื่องอยากจะคุยกับเขาอย่างชัดเจน แต่ตั้งแต่ต้นจนจบไม่ได้พูดออกมา ราวกับว่าจะหาคำพูดที่เหมาะสมอยู่ เธอมองออกไป และไม่อยากให้ผู้อาวุโสอารมณ์เสียพูดออกไป “ฉันรู้ความคิดในใจคุณท่านนะคะ เรื่องราวก่อนหน้านี้เป็นความรับผิดชอบของฉันและเตชิต ฉันไม่โกระใครหรอกค่ะ แต่ตอนนี้ทุกอย่างดี ก็พอแล้ว” คุณพ่อฟังเธอพูดอย่างนี้ก็มองไปอย่างบังเอิญ จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นชมเชยและโทษตัวเอง “ฉันก็ใช้ชีวิตมานานแล้วและมีตอนที่ทำผิดพลาด หวังว่าเธอจะให้อภัยและลืมเรื่องราวนั้น” “ท่านวางใจได้ ตัวฉันความจำไม่ดีหรอกค่ะ ใจกว้าง”นัชชาเม้มปากยิ้ม พูดด้วยโทนเสียงสบายๆให้คุณพ่อสบายใจ คนขับรถขับเข้าไปถึงประตูทางเข้า จากนั้นก็จอดรถแล้วไปพยุงทั้งสองเข้าไปในรถ นัชชายืนอยู่ประตูทางเข้าจนกระทั่งรถได้หายไปแล้วจึงหันหลังเข้าบ้าน ภายในรถ คุณพ่อมองภาพสะท้อนนอกหน้าต่าง ภายในใจถอนหายใจด้วยอารมณ์ เหลือเพียงผู้อาวุโสสองคน สุดท้ายเขาก็ถอนหายใจออกมา “แต่ก่อนพวกเราโง่มากเลย” “จริงด้วย ตอนนั้นเจ้าเตชิตพูดอะไรพวกเราก็ไม่ฟัง เหมือนโดนผีสิง ตอนนี้ดูแล้วน่าขันจริง” พูดจบ ชนาพรก็อดพูดไม่ได้ “ถ้าฉันเป็นนัชชานะ เกรงว่าคงไม่มีปณิธานแรงกล้าแบบนี้” แต่ก่อนพวกเขาไม่ยอมรับนัชชา ดังนั้นเวลาทำอะไรก็ไม่เคยพิจารณาเข้าข้างอีกฝ่ายเลย ตอนนี้หลังจากรู้นิสัยของเธอแล้ว ก็รู้ตัวทันทีว่า กลับไปย้อนมองเรื่องราวต่างๆแต่ก่อนก็เหมือนละครตลก “ตราบใดที่เจ้าเตชิตผ่านเรื่องราวทั้งหมดไปได้ก็คุ้มค่า” พวกเขาก็อายุปูนนี้แล้ว ยอมรับได้ทุกอย่าง เพียงแต่หวังว่าให้หลานชายมีความสุขก็พอ …… เรื่องที่เตชิตออกจากโรงพยาบาลก็ได้รู้กันทั่วในกลุ่มเล็กพวกเขา ชนัยแทบจะถามวันที่เขาออกจากโรงพยาบาลทุกวันจากปรัณ ตอนนี้นั่งไม่ติด วันที่สองก็ทำการมาหาที่บ้าน รู้ว่าตอนนี้การใส่ใจอาหารการกินเขาสำคัญมาก ชนัยนำส่วนผสมอาหารที่มีค่ามากมายมาด้วย ส่วนมากล้วนเป้นสิ่งที่นัชชาไม่เคยเห็นไม่เคยกิน วิธีทำอย่างไรนั้นทำให้น้ารินก็ลำบากใจ “ต่อไปผมให้คนทำอาหารมาให้ พี่สะใภ้มาดูนี่สิครับ ไม่น่ายาก” ชนัยเกาหัว ในเมื่อพึ่งเขาก็พึ่งไม่ได้ เขาทำอะไรไม่เป็นเลย บะหมี่ยังเปิดไฟไม่เป็น ปรัณได้ยินคำนั้นก็รีบเดินเข้ามาใกล มองส่วนประกอบแวบเดียว ก็บอกน้ารินอย่างกังวล “ผสมเมนูผมเข้าไปด้วย ส่วนที่ต้องเลี่ยงก็ไม่ต้องใส่ครับ” น้ารินตกใจทันที “โอเคค่ะ ฉันจะทำให้แม่น!” ธนัทไม่อยากจะมองพวกเขาทั้งสองจริงๆ ตะโกนเรียกออกไป “ได้แล้ว พวกนายมานั่งมา เตชิตมีนัชชาคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง คนโสดอย่างพวกนายอย่าทำเป็นตาบอดกังวลไปเลย!” สายตาของปรัณค่อยๆเปลี่ยนไปเล็กน้อย พูดด้วยเสียงอ่อนโยนอย่างเคย “ใครบอกว่าโสด ฉันไม่โสดนะ” ความสัมพันธ์เขากับสุวีราคลุมเครือมาโดยตลอด คบกันได้ล่ะมั้ง ระหว่างเขาทั้งสองดูเหมือนจะไม่ดีพอ อาจจะไม่ได้คบกันล่ะมั้ง ช่วงปีนี้นอกจากสุวีราที่คอยมาป้วนเปี้ยนข้างกายของปรัณก็ไม่มีคนที่สองแล้ว แต่สุดท้ายความรู้สึกของทั้งสอง นอกจากทุกคนเคยถามแล้วก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องอื่นอีก สิ่งที่ปรัณพูดในตอนนี้ก็เท่ากับยอมรับความสัมพันธ์กับสุวีราตรงๆ ประโยคนี้พูดก็เหมือนโจมตีชนัยไม่น้อย เขาเบิกตากว้าง มองปรัณอย่างไม่อยากจะเชื่อ ราวกับเขากำลังจะขอโทษตนอยู่อย่างนั้นแหละ “ว่าไงนะ?! พะ พี่ทำไมเป็นงี้อ่ะ ไหนว่าจะโสดไปด้วยกันแต่แอบไปหาแฟนเงียบๆหรอ!” นัชชาหัวเราะคิกคักออกมา ซึ่งไปกระตุ้นความโกรธเคืองของเขา “นี่พี่สะใภ้ ขำผมหรอ?” ความโสดเป็นความผิดเขาไหม ใช่ไหม!? เขาไม่อยากหาแฟนไม่ใช่หรอ ไม่ใช่ว่าหาไม่ได้...... “แต่พี่ว่า ชนัยนายควรจะหาแฟนจริงๆแล้ว ผ่านวันเกิดไปก็อายุสามสิบห้าแล้วปะ?” ธนัทเสริมทันที ในเมื่อตอนนี้เขามีจินต์นี่ เขาก็ไม่กลัวสิ ชนัยรู้สึกว่าตัวเองเป็นเป้าหมายในกลุ่มที่จะโดนล้อ จึงหันไปมองเตชิต “พี่เตชิต พวกเขาเล่นผมขนาดนี้ไม่เกินไปหน่อยหรอ?” ดวงตาที่สวยเหมือนดอกลูกท้อตอนนี้กำลังมองเตชิตอย่างคาดหวังอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ คาดไม่ถึง ประโยคนี้ของเตชิตทำให้ความหวังเขาทลายลงมา “พวกเขาก็หวังดีต่อนาย นายก็โตแล้วไม่ใช่เด็ก ควรจะแต่งงานได้แล้ว” “......” โอเค แกล้งเขาให้หมด แกล้งว่าเขาว่าโสดไม่มีแฟน! ในใจของชนัยบอกไม่ถูกว่าโกรธ และก็ไม่รู้จะหัวแข็งกับใคร จึงยืดคอตั้งมั่นแล้วพูดอย่างกระฟัดกระเฟียด “พวกนายคอยดูเลย ไม่ถึงครึ่งเดือนผมจะหาแฟนให้ได้! “แน่ใจนะว่าเป็นแฟน ไม่ใช่......” ปรัณพูดจนถึงตรงนี้ก็หยุด ไม่ได้พูดต่อ แต่ทุกคนในที่นี้ล้วนเข้าใจความหมาย ชนัยในช่วงปีนี้แม้ว่าจะไม่ได้มีแฟนเป็นตัวเป็นตน แต่ผู้หญิงข้างกายนั้นไม่น้อย นกน้อยได้ก่อรัง เถ้าแก่มูตี้คลับเฮาส์ จะขาดผู้หญิงได้อย่างไร แต่คนที่เขารักจริงๆ ไม่มีเลยสักคน “แน่นอน หาแฟนจะต้องมีเงื่อนไขด้วยหรอ!” มีโอกาสก็เล่นสนุกบ้างเป็นครั้งคราวให้คนมันดู ถ้าให้พูดอีกครึ่งหนึ่ง เงื่อนไขเขาค่อนข้างสูง “งั้นก็ได้ พวกเรารอข่าวดีจากนายอยู่นะ” ธนัทขยิบตาให้เตชิต เตชิตเข้าใจโดยปริยาย “ถ้านายหาไม่ได้ โทษว่าทุกคนเล่นงานนายไม่ได้นะ” มื้อนี้รอบข้างชนัยจะเต็มไปด้วยคำว่า ‘แฟนสาว’ แต่เขาก็สร้างบรรยากาศให้ดีขึ้นมาก หลังจากนัชชาทานข้าวเสร็จ ทักทายเสร็จก็ขึ้นไปข้างบนเป็นเพื่อนธีมนต์ เห็นเธอเข้าในห้องไป เตชิตก็ค่อยๆเบนสายตามาที่ร่างชนัย เอ่ยปากถามช้าๆ “ประทินยังอยู่กับนาย?” เปลี่ยนหัวข้อบทสนทนาอย่างไว ชนัยยังไม่ทันมีสติ “ครับ อยู่” “ยังมีชีวิตอยู่ไหม?” “อืม” พูดถึงประทิน ความผ่อนคลายที่หน้าของชนัยก็หายไป มีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมา “ส่งตำรวจเถอะ ให้อยู่กับนายตลอดมันไม่ใช่เรื่อง” เตชิตคิดอยู่สักพัก ก่อนจะกำชับเขาทีละคำ จริงๆคือกังวลว่าเขาจะเกิดเรื่อง ถึงอย่างไรกิจการมูตี้คลับเฮาส์ก็ดีมาก คนจำนวนมากคอยจ้องมองเขา รอคอยเขาเกิดเรื่อง ประทินก็รอให้เขาเสียผลประโยชน์มานาน “ปล่อยเธอไปไม่ได้เป็นการให้ประโยชน์เธอหรอ?” “งั้นนายว่ายังไง ทำให้พิการเป็นบ้าหรือทำให้ตาย?” เตชิตพูดอย่างไม่รีบ คำพูดดูน่ากลัว ท่าทางไม่ได้เปลี่ยนไปสักนิด “ชนัย ฉันไม่อยากให้นายความวัวไม่ทันหายความควายเข้ามาแทรก หยุดเรื่องนี้ตอนนี้ ถ้านายเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ฉันอาจจะฆ่าเธอได้จริงๆ” ประทินเป็นคนสร้างปัญหาตั้งแต่ต้นจนจบ เอาคนแบบนี้ไว้ใกล้ตัวก็เหมือนระเบิดเวลา ได้ยินเขาพูดแบบนี้ แม้ว่าชนัยจะไม่พอใจแต่ทำได้เพียงเลิกทำ “โอเค พรุ่งนี้ผมจะให้คนของท่านตฤณมารับเธอไป” ธนัทแอบโล่งอกในใจ ตบบ่าเขา “วางใจได้ ฉันจะให้เธอติดคุกนานๆ ไม่มีโอกาสออกมาได้ทั้งชีวิต”