ตอนที่446 อาการติดยากำเริบ

ตอนที่446 อาการติดยากำเริบ พวกเขาฉันพี่น้องเพราะเรื่องนี้จึงอดกลั้นมาโดยตลอด รอประทินเดินออกมาจากชนัยจริงๆ ทุกอย่างถึงจะเริ่มต้น แม้ว่าปรัณจะเป็นคนตีสองหน้า แต่เขาก็เป็นหมอ ได้ยินพวกเขาพูดเรื่องพวกนี้ แม้ว่าจะต่อต้านกับความคิดนี้แต่ก็เห็นด้วยไม่น้อย ยกชาบนโต๊ะขึ้นมาจิบ แล้วเปลี่ยนบทสนทนา “สองวันนี้ร่างกายไม่มีปัญหาใช่ปะ?” “ไม่มี” เตชิตพยักหน้าเบาๆ ออกจากโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ไม่มีอาการที่แปลก ปรัณนับเวลาดู ในใจก็ไม่ค่อยสบายใจแต่ไม่กล้าแสดงออกมาชัดเจน “ยังจำที่ฉันพูดกับนายได้ใช่ไหม ต่อจากนี้ร่างกายอาจจะมีโรคปรากฏขึ้นมา แต่ไม่ต้องกังวล เป็นแค่ชั่วคราว” เขาเน้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า กระตุ้นให้เตชิตหันสายตามา “ฉันดูอ่อนแอมากในสายตานาย?” “ก็ได้ๆๆ” ปรัณยิ้มพลางโบกมือ “ฉันไม่สนแล้ว ไม่ถามแล้ว เชื่อใจนาย” หน้าเขาผ่อนคลายลง แต่ในใจกลับตึงเครียด โรคของเตชิตเป็นอย่างไรเขาก็ยังไม่แน่ใจที่สุด พอคิดถึงสิ่งที่ต้องเผชิญในภายภาคหน้า ก็ทรมาณแทนเขา ยังดีที่เขามีนัชชาอยู่ข้างกาย ไม่อย่างนั้นไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรดี สี่หนุ่มใหญ่นั่งคุยกันที่ห้องนั่งเล่นสักพั มองดูเป็นเวลาสามทุ่มครึ่งแล้ว กลัวว่าจะรบกวนเวลาพักผ่อน เลยบอกว่าจะขอลา ธีมนต์หลับไปแล้ว นัชชาใส่เสื้อคลุมลงมาส่งแขก ส่งทีละคนจึงค่อยหันหลังกลับเข้าบ้าน เตชิตสัมผัสมือเล็กๆของเธอที่เย็นเพราะถูกลมพัด เขาขมวดคิ้ว “ใส่เสื้อผ้าน้อยเกินไปแล้ว” “ไม่มีปัญหา ใกล้นิดเดียวเอง ไม่เป็นไร” นัชชาเปลี่ยนรองเท้า เงยหน้าขึ้นมองเขา สายตาสบกับแสงบริเวณห้องโถง สีหน้ารอยยิ้มชัดเจนทำให้หลงใหล “คุณขึ้นไปอาบน้ำผ่อนคลายหน่อย ฉันเตรียมน้ำไว้ให้แล้ว” แม้ว่าเขาตั้งแต่ต้นจนจบไม่ได้แสดงความเหนื่อยล้าออกมาสักนิด แต่สุดท้ายก็ไม่มีแรงเพราะเพิ่งฟื้นฟูจากโรคร้าย ใช้เวลาหนึ่งวันเต็มๆ ก็รู้สึกเหนื่อยล้าแน่นอน ความใจดีของเธอทำให้เขาใจอ่อนขึ้นมา ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นมาปลอบโยนแก้มนิ่มเธอ พูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “คุณไม่อาบ?” “ฉันอาบน้ำฝักบัวก็ได้” นัชชาไม่ปล่อยโอกาสให้เขาได้แหย่ ทำตามคำแนะนำคุณหมออย่างระมัดระวัง เตชิตรู้สภาพร่างกายตน และไม่อยากให้มันเกิดปัญหาอย่างแน่นอน แต่มันอดไม่ได้จริงๆ ก็อยากหาความสุขให้ตัวเองใช่หรือเปล่า? เขายื่นมือโอบเธอเข้าอ้อมอก ลมหายใจอุ่นร้อนรดผิวหนังทั้งคู่ “ช่วยอาบนวดผมหน่อย” นัชชายกมือขึ้นกั้นระหว่างตัวพวกเขา ผลักให้ออกห่างนิดหน่อย ให้ความร้อนใบหน้าไม่สูงขนาดนั้น “วันนี้ไม่ได้ออกไปไหนต้องอาบน้ำอีกหรอ?” “อืม” นัชชาฟังเขาตอบอย่างยืนยัน บอกเขาอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “คุณอย่าแกล้ง” “เปล่านะ” เห็นเขายืนกราน นัชชาไม่อยากทำให้เข้าใจผิด เขากัดริมฝีปากสมใจคิด “ก็ได้” ในเมื่อตอนนี้เขาเป็นผู้ป่วยครึ่งหนึ่ง แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นอย่างนั้น ทั้งสองขึ้นชั้นบนเข้าห้องไปพร้อมกัน ประตูปิดลง ความมีชีวิตชีวาของตอนกลางวันถูกันไว้นอกประตู พื้นที่ว่างอีกฝั่งคือสถานที่ที่คุ้นเคยที่สุดของทั้งสอง เตชิตโอบกอดเธอเข้าอ้อมอก คางอันเซ็กซี่วางลงที่หัวไหล่เธอ ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแต่โอบกอดร่างเล็กของเธอไว้แน่นๆ ความว่างเปล่าในใจจิตถูกเติมเต็มแล้ว หลังจากเล่นกันส่งเสียงดัง แม้แต่บรรยากาศก็สงบเงียบมากขึ้น ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรออกมา ใช้เพียงสองร่างอุ่นรับรู้กันและกัน ซึ่งอบอุ่นมากกว่าทุกครั้ง ลมในค่ำคืนผ่านหน้าต่างเข้ามาจากทางด้านหลัง ล้อมรอบผ้าม่านสีขาวอีกด้านหนึ่ง มีรังสีแห่งความอ่อนช้อยและสง่างาม เขาโน้มศีรษะลงมาจูบหน้าผากเธอเบาๆ กั้นด้วยผมเส้นบางแต่ก็รับรู้ได้ถึงริมฝีปากอุ่น “ผมเข้าไปก่อนนะ” ไม่รู้ทำไม ใบหน้านัชชาก็ร้อนผ่าวขึ้นมา ยื่นมอไปผลักเขา แต่แรงเหมือนแกล้งทำ “คุณรีบเข้าไปเลย” เตชิตหายใจเข้าลึกๆ สองแขนปล่อยจากไหล่เธอ ถ้าทำไมก็ไม่อยากปล่อยเธอไปจริงๆ ไม่มีทางเลือก ต้องฟังคำพูดของคุณหมอ เขาหมุนตัวเข้าไปในห้องน้ำ ประตูบังไว้อยู่แต่ไม่ได้ปิดสนิท กั้นด้วยกระจกที่มีฝ้าขาว ร่างที่สูงใหญ่ของเขาก็ยิ่งดูสูงใหญ่ขึ้น นัชชาเอาสองมือปิดหน้า พยายามใช้วิธีนี้ในการลดอุณหภูมิบนใบหน้า มองเห็นไอน้ำมัวๆที่ผ่านลอดประตูเข้ามาแล้วขึ้นไปกระทบแสง คิดถึงเรื่องที่กำลังจะทำ หัวใจก็เต้นแรง เธอเปลี่ยนเป็นชุดนอนไหมพรมลูกไม้สีขาว ผ้าเนื้อบางมาก สัมผัสกับร่างกายแล้วเย็น มัดผมขึ้นไป เผยลำคอที่ขาวเนียน เตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ขณะที่เธอรอเขาเรียกตน ในห้องน้ำก็พลันมีเสียงล้มอย่างรุนแรงดังขึ้นมา เธอตกใจมาก เธอพลางก้าวเท้าเร็วๆไปทางห้องน้ำพลางเรียกชื่อเขาไปด้วย “เตชิต? คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?” เสียงที่ตอบเธอกลับเป็นสียงที่ยิ่งหดหู่ เสียงดัง ‘โครม’ ฟังแล้วเหมือนเสียงคนล้มลงกับพื้น จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงหายใจเหนื่อยหอบอันเจ็บปวดของเขา เธอเดินไปผลักประตูออก ตอนผลักเข้าไปก็ตะลึงกับภาพตรงหน้าในพริบตา เห็นเพียงน้ำในอ่างอาบน้ำสาดกระเซนออกมา สบู่ที่เดิมทีอยู่ตรงที่ล้างมือก็ตกลงมากระจาย และผู้ชายที่ควรอาบน้ำดีๆตอนนี้แขนสองข้างลื่นยันอยู่กับพื้น ทั้งร่างงอตัวชันเข่าหนึ่งข้างด้วยความเจ็บปวด คลานอยู่บนพื้น นัชชาตกใจ เดินไปย่อตัวตรงหน้าเขา เห็นสีหน้าซีดเซียวของเขาในพริบตา “เป็นอะไรหรือเปล่า? ไม่สบายตรงไหน?” เตชิตเกือบจะกระตุกมุมปากตอบเธอ เขาอยากจะพูดอะไรออกไป แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูด รู้สึกแย่เกินไป เวียนศีรษะ ในอกหดหู่เหมือนกับถูกหินหนักๆทับ เขาต้องใช้แรงในการหายใจอย่างมากจากการสำลัก แม้จะคำเดียวก็เปล่งเสียงออกมาไม่ได้ นัชชาเห็นเหงื่อบนหน้าผากเขา นอกจากนั้นร่างกายและใบหน้ายังสั่นอย่างไม่รู้ตัว ในหัวก็แวบคำแนะนำของปรัณขึ้นมา เธอรู้ว่าสิ่งที่กำลังจะมาถึงทั้งหมด ช่วงแรกของการถอนยาได้ปรากฏขึ้นแล้ว เห็นท่าทางที่ทนทุกข์ทรมาณของเขา เธอรู้ว่าไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ทั้งหมด ในใจก็ร้อนรนที่จะช่วยเขา สิ่งที่ยิ่งทรมาณเลยก็คือเธอไม่สามารถบอกอะไรเขาได้ ได้แต่มองเขาอดทนอย่างช่วยอะไรไม่ได้ “เตชิต คุณโอเคไหม? ได้ยินที่ฉันพูดไหมคะ?” นัชชาจับแก้มที่ร้อนผ่าวของเขาไว้แน่น สบสายตาที่ระส่ำระส่ายของเขา โชคดีที่ในวินาทีต่อมาเขาก็พยักหน้ารับ ดวงตาเธอแดงก่ำอย่างตื่นเต้น “งั้นก็โอเค ไม่ต้องกังวลนะ พี่ปรัณบอกว่านี่เป็นเรื่องปกติ เพียงคุณทนได้ก็จะผ่านไปได้” เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ทำได้เพียงใช้โทนเสียงปลอบประโลมเขา เตชิตกัดฟันแน่น สีหน้าหวาดกลัวอย่างรุนแรง กระดูกที่กระทบกันความรู้สึกเหมือนคลื่นน้ำ คลื่นน้ำที่กระแทกมาที่เขา มึนศีรษะอย่างมาก แม้แต่การเคลื่อนไหวของนัชชาตรงหน้าก็เปลี่ยนเป็นช้าลง ราวกับเคลื่อนไหวช้าๆ ทั้งหมดคือภาพหลอนของเขา ทั้งหมดเลย ร่างกายรู้สึกแย่มาก เขาลุกไม่ขึ้น ทำได้เพียงโค้งเอวเพื่อลดความเจ็บปวด แต่โชคดีที่ยังมีสติอยู่ และรู้ว่าตัวเองทรมาณอะไร ร่างกายเริ่มจะเปลี่ยนเป็นช้าลง น้ำลายยืดไหลมาตามมุมปาก นัชชาไม่ได้รังเกียจ เพียงรู้สึกเจ็บปวดหัวใจ เธอหยิบผ้าข้างกายมาช่วยเขาเช็ด เห็นริมฝีปากเขาสั่นและมุมปากกระตุกอย่างไม่รู้ตัว เธอโน้มตัวลงไปจูบเขา ซึ่งต่างกับอุณหภูมิที่ร้อนผ่าวที่หน้าเขา ริมฝีปากเขาเย็นจัดอย่างน่าตกใจ เธอแนบริมฝีปากนุ่มลงไป เตชิตราวกับจะฉวยพูดขัดออกมา เขาอ้าปากกัดอย่างไม่รู้ตัว อย่างแรง จนมีเลือดออกมาจากช่องปากอย่างรวดเร็ว ความเจ็บปวดในปากลามไปถึงสมอง แต่เธอก็ไม่ได้ถอย กลับยิ่งเข้าไปใกล้ ตราบใดที่สามารถลดความเจ็บปวดเขาได้สักหน่อย ก็ไม่เป็นอะไร ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน ร่างกายของเขาก็ค่อยๆทุเลาลง ความรู้สึกที่ฉับพลันเมื่อครู่ราวกับเหมือนกระแสน้ำลงค่อยๆหายไปจากร่างกาย ทันใดนั้นเขาก็ล้มลงไปบนพื้นอย่างผ่อนคลาย แขนพิงอยู่ที่ขอบอ่างด้านหลัง ร่างกายชุ่มไปด้วยน้ำ ดวงตาดำลึกค่อยๆกลับมาชัดเจน และเห็นปากที่เขากัดจนเลือดไหลชัดๆ เตชิตทำสีหน้าเคร่งเครียด “ผมทำคุณเจ็บหรอ?”