已经是第一章了
ตอนที่447 สถานการณ์รุนแรง
ตอนที่447 สถานการณ์รุนแรง
นัชชาส่ายศีรษะ“ฉันไม่เป็นไร คุณรู้สึกยังไงบ้าง?”
เขาเม้มปากแน่น เหงื่อบนหน้าผากไหลตามแก้มลงมา มองมือตัวเองสองข้างอย่างแรงกล้า “ไม่เป็นไร เมื่อกี้ทำให้คุณตกใจกลัว”
นัชชาไม่ได้พูดอะไร เธอกลัวก็จริง แต่ไม่ใช่เพราะเขาทำร้ายเธอ แต่กลัวว่าร่างกายเขาที่มีอาการแบบนี้จะเกิดอุบัติเหตุ
อาการชักกระตุก เกิดขึ้นเป็นช่วงๆ ร่างกายรู้สึกอ่อนเพลีย หายใจสั้นลง ปฏิกิริยาอาการแบบนี้รุนแรงกว่าที่เธอจินตนาการไว้อย่างมาก
สิ่งที่ยิ่งทำให้เธอไม่แน่ใจก็คือ แต่นี่เป็นเพียงแค่ระดับแรกของอาการเสพติดกำเริบเท่านั้น แล้วหลังจากนี้ล่ะ......เธอไม่กล้าคิด
หลังจากความรู้สึกของร่างกายที่อยากจะอธิบายได้หายไป เตชิตลองลุกขึ้นยืน แขนและขายังไม่มีแรง แต่ถ้าออกแรงมากๆก็ยึนขึ้นได้
นัชชาคิดอยากจะพยุงเขา แต่ถูกเขาห้าม “ไม่เป็นไร”
น้ำเสียงเย็นชาผสมกับความเจ็บปวดที่อดทนอยู่ เขาฝืนไม่ให้ร่างกายตัวเองล้มลงไป ไม่อยากให้ร่างกายที่อ่อนแอไร้เรี่ยวแรงของตัวเองถูกเธอเห็นเข้า
แต่ตอนนี้นัชชาจะให้เขาทำตามใจได้อย่างไร ไม่ว่าเขาจะต่อต้านหรือไม่ ยื่นแขนออกไปสองข้างโอบเขาโดยตรง และใช้วีธีนั้นประคองร่างเขาไว้
ร่างกายของผู้ชายในอ้อมอกแข็งตึงขึ้นมาในพริบตา ต่อมาก็มีเสียงแหบพร่าที่อัดอั้นตันใจดังขึ้นด้านบนศีรษะ “นัชชา ผมไม่เป็นไร”
เขาไม่เป็นอะไร ไม่ต้องการการดูแลที่ห่วงหน้าพะวงหลังของผู้หญิงตัวเอง
“ฉันรู้ ฉันรู้” ปากเธอพูดอย่างนั้นแต่ก็ไม่ได้ปล่อยเขา ฝ่ามือปลอบโยนแผ่นหลังเขา “พวกเรารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ตั้งนานแล้วไม่ใช่หรอ? ฉันไม่กลัวหรอก นิดนึงก็ไม่กลัว ฉันแค่เป็นห่วงคุณ ให้ฉันได้ดูแลคุณดีๆได้ไหม?”
น้ำเสียงเธอเบาบาง ท่าทางก็อ่อนโยนผิดปกติ กังวลเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้อย่างอดทนและเห็นใจ
ความรู้สึกหงุดหงิดไม่สบายใจของเตชิตเพิ่มขึ้น และขุ่นเคือง ซ่อนอยู่ในร่างกายไม่ปล่อยออกมา เขากำมือแน่น นานมากกว่าจะโพล่งออกมา “คุณออกไปก่อน ผมจะอาบน้ำ”
นัชชาเห็นว่าเขายังจะอยากอาบน้ำ คิ้วเรียวสวยก็ขมวดขึ้นมา “ไม่ต้องอาบแล้ว พรุ่งนี้ค่อยกว่ากัน”
“ผมอาบแป๊ปเดียว”
“แต่ว่า......”
“ผมไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น” เขากระตุกมุมปาก แต่มุมปากไม่ได้แสดงถึงความพอใจและผ่อนคลายเลย
นัชชากลัวไปทำร้ายอีโก้ของเขา จึงยอมแพ้ไป “งั้นก็ได้ เร็วๆหน่อยนะ มีอะไรก็ตะโกนเรียกฉัน”
“อืม”
หลังจากออกมาจากห้องน้ำ ผ่านไปครึ่งนาที ข้างในห้องน้ำก็มีเสียงน้ำไหลกระทบอีกครั้ง นัชชาหยิบโทรศัพท์ที่หัวเตียงมา เดินออกไปห่างจากห้องน้ำที่สุดแล้วโทรหาปรัณ
โทรศัพท์ดังไม่นานก็มีคนรับ “ฮัลโหล นัชชาหรอ?”
“พี่ปรัณ” นัชชาเมื่อเริ่มพูดก็อดไม่ได้ที่เสียงจะขึ้นจมูก เรื่องนี้มีเพียงพวกเขาทั้งสองเท่านั้นที่รู้ ปรัณเป็นคนที่เธอปรึกษาได้คนเดียว “เมื่อกี้เตชิตมีอาการถอนยา แต่ดูเหมือนจะรุนแรงมาก เขาดูเจ็บปวดเป็นพิเศษ ฉันจะทำยังไง......”
ปลายสายอีกด้าน ปรัณหมุนพวงมาลัยกลับรถอย่างฉันพลัน รถรีบเข้าทางโค้งแล้วจอดข้างถนน “เธออย่าเพิ่งตื่นตระหนกไปก่อน บอกมาทีว่ามีอาการอะไรบ้าง”
“เขาเหงื่อออกมาก ร่างกายสั่นไม่หยุด น้ำลายไหลโดยไม่รู้ตัว ดูเหมือนจะหนาวมากแต่ก็ดูเหมือนจะร้อนมาก ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน หายใจเร็วมาก แต่ก็มีความรู้สึกหายใจไม่ออก” นัชชาพูดแทบจะไม่เชื่อมโยงกัน คิดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ทั้งหมดแม้เหตุการณ์นั้นจะผ่านไปแล้วแต่ในใจยังคงหวาดผวาอยู่
ปรัณต้องจำทุกคำที่นัชชาพูดอย่างจริงจัง เพียงการแสดงท่าทางต้องยิ่งจริงจังและหนักแน่น อาการถอนยาของเตชิตรุนแรงกว่าที่เขาเคยคิดไว้ นั่นไม่ใช่ข่าวดี
นึกถึงความเจ็บปวดที่ผู้ชายคนนั้นต้องทน เขาก็อดจะสบถในใจไม่ได้ ประทิน ผู้หญิงคนนั้นต้องให้ปริมาณยาเขาเยอะมากแน่นอน!
“เธอไม่ต้องกังวลนะ อย่าให้เตชิตพบเงื่อนงำ ให้คอยสังเกตชั่วคราวเวลาที่เขามีอาการถอนยาและความถี่ ทุกครั้งต้องบอกพี่นะ แล้วก็ยาเสริมที่พี่ให้เธอก็ผสมกับยาให้เขาทานนะ วิธีทานเธอยังจำได้อยู่ใช่ไหม?”
“ฉันจำได้” นัชชารีบพยักหน้า อดไม่ได้ที่จะกังวลอีก “เขาจะไม่เป็นอันตรายแก่ชีวิตใช่ไหม?”
“ถ้าตามหลักแล้วไม่นะ” แต่ก่อนปรัณได้เคยทำการวิจัยด้านนี้มาก่อน ถ้าเกิดมีเหตุร้ายจริงๆ เขาไม่ให้เตชิตออกจากโรงพยาบาลหรอก แต่ตอนนี้ปฏิกิริยาหนักขนาดนี้ เขาก็กังวลเหมือนกัน “แต่ถ้าป้องกันเหตุการณ์ที่อาจจะเกิดขึ้น เธอก็มาตรวจสอบทุกอาทิตย์ดีกว่า พี่จะดูสภาพร่างกายเขาให้”
“โอเคค่ะ” นัชชาอยากพูดอะไรต่อ แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงในห้องน้ำเงียบลง เธอร้อนรนใจ รีบวางโทรศัพท์ “พี่ปรัณ เดี๋ยวฉันโทรหาใหม่นะคะ”
“อืม ดูแลเตชิตดีๆ แล้วก็ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะ”
“โอเคค่ะ” นัชชาวางสาย หลังจากลบประวัติการโทรในโทรศัพท์ก็เอาโทรศัพท์วางไว้ที่เดิม ก้าวเท้าเร็วๆเดินไปที่หน้าประตูห้องน้ำ มองร่างสูงใหญ่เดินผ่านกระจกที่มีฝ้า เอ่ยถามอย่างไม่สบายใจ “เตชิต คุณอาบเสร็จหรือยัง?”
ด้านในไม่มีเสียงตอบ สิ่งที่ตอบเธอคือบรรยากาศอันเงียบสงบ
นัชชาเป็นกังวลอย่างต่อเนื่อง ยื่นมือไปเคาะเบาๆสองที เหมือนกับหัวใจเธอที่เต้นอย่างกระสับกระส่าย “เตชิต?”
คราวนี้ ประตูตรงหน้าเปิดออกโดยตรง เขาคลุมผ้าเช็ดตัวบางๆออกมาปรากฏตัวอยู่หน้าประตู ด้านหลังยังมีไอร้อนหนาๆ
คิดไม่ถึงว่าเขาจะออกมาโดยทันนที นัชชาอึ้งไปสักพัก ตามด้วยถอนหายใจ “ทำไมคุณไม่พูด ฉันกลัวจะตายอยู่แล้ว”
เตชิตมองใบหน้าเล็กที่ซีดเซียว เห็นได้ชัดว่าเธอหวาดกลัวตนเมื่อครู่ แต่เธอไม่ยอมรับ เธอร้อนใจเพราะตน เพราะสภาพเขาน่ากังวลอย่างต่อเนื่อง อย่างไรก็ตามเรื่องทั้งหมดนี้เธอพยายามจะอดทน อยากจะดูแลร่างกายเขาด้วย ในขณะเดีวกันก็กังวลเกี่ยวกับอีโก้เขา
แต่เธอกลับไม่รู้ว่า ยิ่งเป็นแบบนี้ ในใจเขาก็ยิ่งรู้สึกแย่
เขายกแขนขึ้นมาประคองใบหน้าด้านข้างเธอ ไล่ลงมาจากใบหน้าสวยไปยังริมฝีปาก ใช้นิ้วสัมผัสลงไปเบาๆ แต่แม้จะเพียงแบบนี้เธอก็ยังเจ็บจนตัวงอ
สีหน้าท่าทางของเตชิตเคร่งขรึม ปากบางเอ่ยเบาๆ “คุณยังไม่ได้ส่องกระจกใช่ไหม”
น้ำเสียงเขาเย็นชา ทันใดนั้นก็พูดออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย นัชชาไม่เข้าใจ “อะไรหรอ?”
ทั้งคู่สบตากัน ความรู้สึกของนนัชชาทั้งหมดอยู่ในแววตา ได้สบตากเขาที่เธอมองไม่ออก ราวกับถูกถอดเสื้อผ้ามาตรวจสอบ เขามองความคิดเธอออกทุกอย่างทะลุปรุโปร่ง
เตชิตหยุดไปสักพัก โค้งตัวลงเล็กน้อย สายตาหยุดอยู่ที่คราบเลือดบนปากเธอ ลูกกระเดือกขยับสองที อยากจะพูดอะไรก็ไม่ได้พูดออกมา เพียงแค่จูบลงไปเบาๆ สัมผัสลงไป แลบเลียในส่วนที่เขาทำให้เจ็บ
ขนตานัชชาสั่นไหว รู้สึกถึงพลังความรักของเขา ไม่เหมือนกับเมื่อครู่ที่ถูกอาการเสพติดเข้าครอบงำ แม้ว่าเขาไม่ได้พูดสักประโยคเดียว แต่ความเสียใจ ความเจ็บปวดของเขา เธอรับรู้ได้ทั้งหมด
นัชชาอ้าปากตอบรับเขา พวกเขาไม่ได้จูบกันรุนแรง เพียงรับสัมผัสอีกฝ่ายเบาๆ นานสักพัก เธอหอบจนเขย่งปลายเท้าแล้วโอบรอบคอเขา
เขารีบยื่นมือมาโอบรอบเอวเธอ ฝ่ามือใหญ่ปลอบประโลมแผ่นหลังเธอสักพัก “ไม่ต้องกลัว มันจะดีขึ้น”
นัชชาพยักหน้าในอ้อมอกเขา และบอกตัวเอง ทุกอย่างจะดีขึ้น อย่างแน่นอน
เช้าวันต่อมา นัชชาเริ่มใส่ยาที่ช่วยเสริมอาการถอนยาเสพติดที่ปรัรณให้มา ไม่ว่าความตั้งใจของเตชิตจะมากแค่ไหน สุดท้ายก็อยู่ที่เนื้อหนังมนุษย์ อาการติดยากำเริบเป็นปฏิกิริยาทางร่างกาย เขามีกำลังแค่ไหนสุดท้ายก็ทนไม่ได้
เพื่อให้เขาได้ลดความเจ็บปวด นัชชายังกำชับกับน้ารินว่าให้ทำอาหารอ่อนๆและมีโภชนาการ ไม่ต้องสนใจกับรสชาติปากของเธอ
ทั้งหมดที่เธอทำเตชิตได้รับรู้ทั้งหมด ความใส่ใจความละเอียดที่แผ่ซ่านเข้ามาในชีวิตประจำวันทีละเล็กทีละน้อย ทำให้เขายิ่งรักเธอมากขึ้น
แม้ว่าจะพยายามทำทุกอย่างที่ทำได้ แต่ความเจ็บปวดจากอาการถอนยานั้นไม่ปล่อยเขาไป
เหมือนกับที่ปรัณบอก หลังจากเย็นวันนั้น ความถี่อาการถอนยาของเตชิตยิ่งเพิ่มขึ้น และอาการปรากฏอย่างชัดเจนยิ่งรุนแรงขึ้น ดีที่ทุกครั้งมีนัชชาคอยอยู่เคียงข้าง
แต่เรื่องราวก็ดำเนินไปยังทิศทางที่ไม่คาดคิดอย่างรวดเร็ว มีวันหนึ่งประรมโทรมาจากบริษัท มีน้ำเสียงกังวลอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ทำให้หัวใจของนัชชาตกลงมาจากหน้าผาสูง
已经是最新一章了
加载中
