ตอนที่448 เริ่มสงสัย

ตอนที่448 เริ่มสงสัย ‘ประธานเตชิตเพิ่งเข้าประชุมจู่ๆร่างกายก็กระตุกเกร็ง การประชุมเลยหยุดชั่วคราว ตอนนี้อยู่ที่ห้องทำงานไม่ให้ใครเข้าไป’ เสียงของประรมดังก้องอยู่ข้างหู ตีอยู่ในแก้วหูนัชชา หัวใจก็เต้นตึกตัก ไม่ทันได้คิดอะไรมาก นัชชาก็รีบเข้าโรงจอดรถแล้วขับรถออกไป เหยียบคันเร่งไปยังที่บริษัทเตชิต บนถนน นัชชาผ่าไฟแดงไปสองทีโดยไม่มีเวลามาสนใจ เมื่อนึกถึงว่าเตชิตอาจจะเกิดอะไรอันตราย ใจเธอก็เหมือนถูกย่างในชั้นร้อนๆ ในที่สุด รถก็มาถึงโรงจอดรถของบริษัท ลงรถก็ขึ้นลิฟต์มายังห้องทำงาน ภายนอกประตูไม้ที่ดูเคร่งขรึม ประรมก้าวเท้าเข้ามาอย่างกังวล เห็นเธอเดินมาเหมือนเห็นพระผู้เป็นเจ้า ก็รีบต้อนรับ “คุณนัชชา!” นัชชาพยักหน้าเบาๆบ่งบอกว่าได้ยินแล้ว เดินตรงเข้าไปหน้าประตูห้องทำงาน เห็นประตูใหญ่ที่ปิดสนิท และมีเลขาที่มีสีหน้าหวาดกลัวข้างๆ เธอเคาะประตูทันที “เตชิต เปิดประตู” ด้านในไม่มีคนตอบกลับ ประตูก็ยังปิดสนิท ก้นบึ้งหัวใจของนัชชาดิ่งลงมา หันไปทางเลขา “เอากุญแจมาให้ฉัน” เธอไม่มีเวลารอ เดาว่าตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่ หนึ่งนาทีกว่าผ่านไป เธอก็ยิ่งไม่สบายใจ สีหน้าของเลขาค่อนข้างรู้สึกแย่ ไม่กล้าบอกนัชชาโดยตรง แต่มองไปทางประรมข้างๆ “คือ คือว่านี่มันขัดกับกฎของทางบริษัท......” “กฎอะไร?” นัชชาที่เดิมทีกระวนกระวายใจอยู่ โทนเสียงจึงกังวลและรำคาญอย่างเลี่ยงไม่ได้ “ถ้าเตชิตเป็นอะไรอยู่ในห้องทำงาน เธอจะรับผิดชอบไหม?” สำหรับคนอื่น ผู้ชายคนนี้คือผู้นำ คือเจ้านาย แต่สำหรับนัชชา เขาเป็นผู้ชายของเธอ เป็นพ่อของลูกเธอ อย่างอื่นเธอไม่สนใจหรอก ประรมก็คิดเหมือนกัน จึงตำหนิตอกย้ำเข้าไป “ตอนนี้ใช่เวลามาพูดเรื่องกฎไหม รีบไปเอากุญแจเร็วเข้า!” เลขาตระหนักถึงความรุนแรงของปัญหา ก็เปิดลิ้นชักหยิบกุญแจออกมายื่นใส่มือนัชชาทันที “อันนี้ค่ะ” นัชชารับมา เดินไปที่หน้าประตูนำกุญแจเสียบรู แต่ว่ามือสั่นเกินไป ลองเท่าไหร่ก็ไม่สำเร็จ ประรมข้างๆทนมองต่อไปไม่ไหว เลยรับกุญแจมา “ผมเอง” เสียงดัง ‘กริ๊ก’ ในที่สุดประตูใหญ่หนาก็เปิดออก นัชชาแทรกตัวเข้าไป หันศีรษะไปมองแล้วสั่งประรมหนึ่งประโยค ว่าไม่ให้คนอื่นตามมา ภายในห้องทำงานใหญ่โตเงียบสงบ บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความนิ่งงันสุดขีดบนโซฟาเนื้อดีที่กลางห้อง เขาโค้งตัวนอนอยู่บนนั้น แม้แต่ตอนที่เธอเข้ามาเขายังไม่ยกหัวขึ้นสักนิด นัชชาเหมือนถูกบีบหัวใจอย่างแน่น อย่างเจ็บปวด รีบเดินเข้าไปย่อตัวข้างๆแล้วเรียกเขา “เตชิต?” เขายังปิดตาสนิทอย่างเดิม ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบใดๆ นัชชายื่นฝ่ามือไปที่หน้าผากเขา หลังจากเช็ดเหงื่อออกทั้งหมด ก็ลองวัดอุณหภูมิในร่างกายเขา ค่อนข้างสูงกว่าปกติ เธออดไม่ได้ที่จะเร่งเสียงขึ้น “เตชิต คุณตื่นขึ้นมาก่อนดีไหม?” คราวนี้ ราวกับว่ารู้สึกถึงมีคนขยับตัวอยู่ข้างๆ ในที่สุดคนบนโซฟาก็ลืมตาขึ้นมา นัยน์ตาดำลึกรู้สึกจนมุม มองเธอตอนนี้สายตาเหมือนสูญเสียจุดรวมแสง “นัชชา?” “ฉันเอง ฉันมาแล้ว” ได้ยินเสียงเธอที่คุ้นเคย เตชิตจึงมั่นใจว่าเธอมาแล้ว ยื่นมือโอบเธอเข้าอ้อมอก แรงของอาการติดยานั้นหยาบคายและรุนแรง มือที่กดไหล่เธอราวกับว่าจะหักกระดูกเธอออกเป็นเสี่ยงๆ เธอกัดฟันทนไม่เปล่งเสียงอะไรออกมา น้ำเสียงนุ่มนวลปลอบประโลมเขา “เป็นเป็นไรแล้ว มันผ่านไปแล้ว” ในกระเป๋าเธอซ่อนยาสำหรับการถอนยาที่หยิบมาจากตู้ก่อนเดินออกไป ก่อนหน้านี้ปรัณเคยบอกเธอว่าใช้ในยามจำเป็นจริงๆ เพราะสิ่งนี้อาจะทำให้เขาติดได้ แต่พอเห็นความเจ็บปวดของเขาที่รุนแรงขึ้นทุกวัน ร่างกายเดิมทีที่แข็งแรงตอนนี้ก็ซูบผอม เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกตื่นตระหนกไม่มีที่สิ้นสุด ความทรมาณแบบนี้เมื่อไหร่จะจบสิ้น ไม่มีใครรู้ เธอนึกอยากจะฆ่าประทินทุกเวลลา รู้ว่าธนัทส่งเธอเข้าคุกตลอดชีวิต แต่ยังไม่สาสม คนดีๆถูกเธอทำร้ายไปครึ่งหนึ่ง ถ้าไม่ใช่เธอเตชิตจะกลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร! เวลาผ่านไป ชายที่เธอประคองอยู่หลับลึกอีกครั้ง นัชชาถือโอกาสเอาแขนเขาออก เดินเข้าไปห้องน้ำบิดผ้าชุบน้ำเย็นมาเช็ดเหงื่อให้เขา หลังจากเสร็จเรียบร้อย ก็หันตัวไปหยิบผ้าเช็ดตัวจากลอบบี้มาห่มตัวเขา ยกสายตามองเขาหลับก็ยังจะขมวดคิ้วแน่น หยุดสักพักก่อนจะเดินออกจากห้องไปเงียบๆ นัชชาเจอห้องทำงานของประรม เป็นเลขาของเตชิตมาหลายปี ได้เห็นภาพนี้ เขาก็กังวลมาก เห็นเธอเดินเข้ามาก็รีบยืนขึ้นถาม “คุณนัชชาครับ อาการประธานเตชิตเป็นยังไงบ้างครับ?” “ไม่ค่อยดี” นัชชาไม่ปิดบัง พูดอย่างตรงไปตรงมา ไม่อยากควบคุมการทำงานของเขา แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ได้ “ช่วงนี้เตชิตไม่ควรมาบริษัท ร่างกายเขามีอาการพวกนี้ คุณก็เห็นแล้ว แต่ด้วยนิสัยเขาคงรับไม่ได้ ดังนั้นงานของบริษัทรบกวนคุณจัดการทีนะคะ” ประรมพยักหน้าอย่างเข้าใจ ตอนที่ประชุมวันนี้โรคเตชิตก็พลันกำเริบ เขาก็ตกใจอย่างมาก ตอนนี้คิดๆแล้วแม้เหตุการณ์นั้นจะผ่านไปแล้วแต่ในใจยังคงหวาดผวาอยู่ “คุณนัชชา เกิดอะไรขึ้นกับประธานเตชิตกันแน่ครับ?” นัชชาพึมพำกับตัวเองเพียงครู่ “เป็นโรคแทรกซ้อนน่ะค่ะ แต่ไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต เพียงแต่จะค่อนข้างทรมาณ” เธอไม่ได้พูดรายละเอียดมากนัก ไม่ใช่ว่าเธอคิดจะป้องกันใคร ยิ่งคนรู้มากเท่าไหร่ความเป็นไปได้ที่เตชิตจะรู้ก็มากเท่านั้น ประรมรู้ว่านัชชาวางตัว ถ้าไม่ใช่ปัญหาที่ร้ายแรง เธอคงไม่ปิดปากเงียบสนิทแบบนีน้ “โอเค ผมทราบแล้ว ต่อจากนี้เรื่องของบริษัทผมจะรายงานประธานเตชิตให้น้อยลง ให้เขาได้มีเวลาดูแลร่างกาย เรื่องที่สำคัญๆผมจะรายงาน ให้เขาได้ตรวจสอบ” นัชชาเชื่อใจเขา ตอนนี้รู้สึกขอบคุณ “ขอบคุณค่ะ” “คุณนัชชาสุภาพเกินไปแล้ว นี่เป็นหน้าที่ของผมครับ ได้ช่วยประธานเตชิต ผมก็รู้สึกเป็นเกียรติอย่างมาก” แม้ว่าจะพูดอย่างนี้ ไม่มีใครติดหนี้ใครทั้งนั้น ประรมเป็นเพียงลูกน้องของเตชิต นอกจากเรื่องงานแล้วก็ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องอื่น ที่เขาทำแบบนี้ เป็นความรู้สึกส่วนตัว คุยกับประรมสักครู่ นัชชาคำนวณดูอีกไม่นานต้องกลับไปห้องทำงานของประธาน คนบนโซฟาดูเหมือนว่าจะได้ยินเสียงเปิดประตูปิดประตูเข้า ร่างสูงใหญ่ที่นอนอยู่ขยับตัว นัชชาเดินไปย่อตัวลงตรงหน้าโซฟา นึกอยากจะดูอาการเขา คิดไม่ถึงว่าเขาจะตื่นขึ้นมา เบิกตากว้างในทันที “เตชิต?” เธอเอ่ยเรียกเขาเสียงแผ่ว เตชิตหลังเห็นสีหน้าเธอไม่ค่อยดี ราวกับว่าพยายามจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น “ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่?” นัชชางงที่เขาถามไปพักหนึ่ง อยากจะบอกว่าเธอมาถึงแล้ว เกือบจะพูดอะไรที่อยู่ในใจออกไป “ฉันมาเยี่ยมคุณ โทรศัพท์หาฉัน” เตชิตเห็นตัวเองอาการกำเริบต่อหน้า เขาเบนสายตาไปที่ใบหน้าสวยของหญิงสาว ก่อนพูดออกมาอย่างไตร่ตรอง “อาการเสพติดครั้งนี้ ผมหมดสติไปชั่วคราว” ดังนั้นเขาเลยให้ทุกคนอยู่ด้านนอก ไม่ให้ใครเข้ามา กลัวตัวเองจะทำอะไรลงไป ได้ยินดังนั้น นัชชาก็อึ้งไปสักพัก เป็นครั้งแรกที่อาการเขากำเริบโดยที่หมดสติหลังจากออกจากโรงพยาบาล พี่ปรัณเคยพูดว่า ในระดับสุดท้ายถ้าเกิดมันรุนแรงก็จะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ เธอเชื่อในโชคมาตลอด คิดไม่ถึงว่าสิ่งที่ต้องเกิดได้เกิดขึ้นแล้ว แม้ว่าจะกังวลใจ ใบหน้าก็ไม่สบายใจ แต่ก็ปลอบโยนเขาอย่างอดทน “ครั้งนี้ไปดูอาการล่วงหน้ากันเถอะ ให้พี่ปรัณดูให้” ประโยคนี้เข้าสู่หูของเขา ราวกับปักไปที่เนื้อ เขารู้สึกแปลกๆมาตลอด ตอนนี้รู้แล้ว การสังเกตที่ชาญฉลาดมองความรู้สึกเธอออก “ผลข้างเคียงร่างกายผมเยอะขนาดนี้ คุณไม่ตกใจเลยหรอ?”