ตอนที่449 จูบอันคุกคาม

ตอนที่449 จูบอันคุกคาม นัชชาถูกเขาถามจนใจเต้น ‘ตึกตัก’ สบตากับเขา ในใจเต้นจนสับสน “ก่อนหน้านี้พี่ปรัณเคยบอก......” เธอพูดไปพลางเบนสายตาหนี กลัวว่าจะเผยความร้อนรนออกไป เตชิตจับคางเรียวสวยของเธอไว ใช้แรงเพียงนิดเดียวให้เธอขยับไปไหนไม่ได้ ทำได้แต่ทนกับนัยน์ตาดำที่ชัดเจนของเขา นัชชาทำได้เพียงทำหน้าให้นิ่งปกติที่สุด แต่เผชิญหน้ากับชายผู้ที่ทำให้คนกดดันเป็นสองเท่า ก็ทำไม่ได้อย่างที่ต้องการ ครึ่งนาทีผ่านไป นัชชาถูกเขามองจนขนหัวลุกเกรียว ยกมือขึ้นกุมฝ่ามือเขาแล้วพูดอย่างอ่อนโยน “เตชิต คุณเป็นอะไร?” “นัชชา” เขาตะโกนเรียกชื่อเธอในทันที ความกดดันทางสายตาทำให้อากาศรอบข้างเบาบางลง “คุณปิดบังผม?” “เปล่านะ!” นัชชาไม่อยากจะปฏิเสธ พูดจบก็พว่าท่าทางของตนนั่นโอเวอร์เกินไป ยิ่งทำให้น่าสงสัย จึงรีบเปลี่ยนอารมณ์อย่างรวดเร็ว “ฉันอยู่บ้านกับคุณทุกวัน จะไปบิดบังอะไรคุณ?” “ผมเป็นโรคอะไรกันแน่” เขาตั้งใจจะซักถาม ภาพที่เกิดขึ้นวันนี้ที่ห้องประชุมโดยฉับพลันทำให้เขารับรู้ว่าเหตุการณ์มันไม่ได้ปกติอย่างที่นัชชาและปรัณได้เคยบอกไว้ ร่างกายของเขาเกินกว่าที่ยาจะคุมอยู่ กระอักกระอ่วนต่อหน้าทุกคนและต่อหน้าเธอ บางครั้งยังทำร้ายเธอด้วย แม้ว่าจะไม่ร้ายแรง แต่สำหรับเตชิตแล้วมันคือการทรมาณอย่างหนึ่ง “ก็อย่างที่พี่ปรัณบอก การฟื้นฟูต้องมีวิธีดำเนินการ ระยะสุดท้ายร่างกาย สิ่งที่บรรจุในร่างกายจะหนักหน่อย ตอนนี้คุณอยู่ในลำดับนี้ แต่มันเป็นเรื่องปกติ ฉันเข้าใจว่าคุณเจ็บปวดมาก แต่มันไม่มีเหตุผลอื่นจริงๆ” นัชชา กัดริมฝีปากยังไงเธอก็บอกเขาไม่ได้ว่าเป็นเพราะติดยา เพราะเธอรู้ว่าถ้าหากพูดออกไป ชายคนนี้จะต้องตัดสินใจทำในสิ่งที่เธอไม่อยากจะเห็น เขาเห็นใบหน้าเล็กซีดเซียวเล็กน้อย ก็ยิ้มเยาะออกมา “ร่างกายขาดการควบคุมนี่คือปฏิกิริยาปกติหรอ?” นัชชารู้ว่าในใจเขาสงสัย อยากจะเบี่ยงเบนความสนใจเขา ยื่นมือไปจับฝ่ามือใหญ่ของเขา เอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย เคลื่อนศีรษะเข้าไปใกล้ริมฝีปากเขา คิดไม่ถึงว่าพอเธอเข้าไปใกล้ เขาก็ขยับลำตัวออกไปด้านหลังเล็กน้อย หลีกเลี่ยงจูบของเธอ ขนตานัชชาสั่นไหว เห็นท่าทางเลี่ยงของเขา นึกถึงตั้งแต่ช่วงนี้กลัวว่าจะถูกเขามองออกอย่างทะลุปรุโปร่ง ไม่รู้ทำไม ในอกก็ท้วมล้นไปด้วยความน้อยใจทันที ขอบตาเต็มไปด้วยความพร่ามัวอย่างรวดเร็ว เธอก้มศีรษะหมายจะถอยหลัง แต่กลับถูกเขาล็อคศีรษะไว้ เตชิตลดสายตาลงมองขอบตาแดงของเธอ ความโกรธก็หายไปในพริบตา “ร้องไห้ทำไม” “ไม่ได้ร้อง” เขาขมวดคิ้ว เปิดเผยคำพูดปดที่ชัดเจนของเธอ “ไม่ได้ร้องแล้วทำไมตาแดง?” “......คุณไม่เชื่อใจฉัน” “ไม่ใช่ไม่เชื่อใจ” เขาโน้มศีรษะลงมาเข้าใกล้ให้เธอมองเห็นดวงตาเขา “แต่ร่างกายมันผิดปกติเกินไป ผมค่อนข้างกังวล” “ฉันเคยถามพี่ปรัณ เขาบอกว่าพวกนี้คือปฏิกิริยาที่อาจจะเกิดขึ้น ฉันไม่ได้พูดเล่นกับสุขภาพของคุณ” เธอยกสายตาสดใสขึ้นมองเขา ดวงตาดำสนิทราวกับถูกชำระล้าง เธอเป็นห่วงสุขภาพตนมาก ไม่ต้องพูดเตชิตก็รู้ และไม่เคยสงสัยในข้อนี้มาก่อน เขาเพียงสงสัยเกี่ยวกับสภาพของตน บรรยากาศค่อนข้างเคร่งเครียด ตอนนี้ โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของนัชชาก็พลันดังขึ้นมา เสียงสั่น ‘ครืดๆ’ ทำลายความนิ่งของเวลานี้ เธอถอนหายใจกำลังจะยกขึ้นมา หยิบขึ้นมาพอดูหน้าจอก็เป็นชื่อของปรัณอย่างคาดไม่ถึง นัชชาอึ้งไปสักพัก ยังไม่ทันโต้ตอบอะไรโทรศัพท์ในมือก็ถูกฉกไป “เฮ้!” เธอถอนหายใจออกมา โทรศัพท์ตกไปอยู่ในฝ่ามือหนาของเขา เตชิตไม่รอให้เธอโต้ตอบกลับมา กดรับโทรศัพท์โดยตรง น้ำเสียงกังวลของปรัณถามตามสายมา “อาการเตชิตเป็นยังไงบ้าง?” “ไม่เป็นยังไง” เตชิตนานมากกว่าจะตอบ อารมณ์ที่เพิ่งสงบลงกลับมาเคร่งขรึมอีกครั้ง “นายกับนัชชาสองคน กำลังทำอะไรอยู่กันแน่?” อีกด้านหนึ่ง ปรัณคิดไม่ถึงว่าคนรับสายจะเป็นเตชิต ก็ตกใจจนนั่งขึ้นมาบนโซฟา แต่เขาเป็นคนที่เจ้าเล่ห์ ไม่ได้ตื่นตระหนกกับเรื่องแบบนี้ “ทำอะไรล่ะ สุขภาพของแกไง ฉันวางใจไม่ลง” “ไม่เรื่องปกติหรอกหรอ?” เขาพูดไปด้วยพลางกดเปิดลำโพง นิ้วเรียวยาวเลื่อนไปที่สมุดรายชื่อ เห็นประวัติการโทรในช่วงนี้ก็เห็นชื่อของปรัณ รวมจำนวนโทรเข้าออกเยอะจนทำให้เขาโกรธ นัชชาเห็นการกระทำของเขา ในใจก็บีบรัดแน่น เธอยื่นมือไปจับโทรศัพท์ก็ถูกเขากุมข้อมือ สายตาคมถูกส่งไปที่ใบหน้าเธออีกครั้ง แต่พูดกับปรัณว่า “โทรหากันวันละกี่ครั้งเนี่ย ปรัณ นี่ความสัมพันธ์เธอกับนายดีขนาดนี้ตั้งแต่ตอนไหน?” เขารู้ว่าปรัณดีต่อนัชชา แต่ดีขนาดว่าทุกวันโทรหากันมากกว่าห้าครั้ง จำนวนเท่านี้เขายังไม่เคยเลยสักครั้ง ปรัณขมวดคิ้ว แล้วตั้งใจกล่าว “เตชิต นายหมายความว่ายังไง?” “ไม่ได้หมายความว่าอะไร แค่ถาม” เขาพูดอย่างสบายๆ แต่ทุกถ้อยคำทำให้อีกฝ่ายหายใจไม่ออก ความรู้สึกของนัชชาตึงเครียดมาก มองการกระทำของเขาอย่างไม่กะพริบตา ยิ่งไม่มีความมั่นใจ ริมฝีปากยิ่งแข็งทื่อ “เตชิต ส่งโทรศัพท์มาให้ฉัน” คราวนี้ เกินความคาดหมายของเตชิต พูดตรงๆว่า ‘ค่อยคุยกันทีหลัง’ แล้วคืนโทรศัพท์เธอ เธอรับมา ไม่กล้าพูดอะไรมากก็วางทันที ภายในห้องทำงานตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ทั้งคู่สบสายตากัน ความรู้สึกสับสนในใจซ่อนยังไงก็ซ่อนไม่มิด การโกหกก็เป็นแบบนี้ ถ้าถูกจับได้ ก็เหมือนกับโดนเทถุงทราย ไหลออกมาทั้งหมด กั้นไว้ก็กั้นไม่ยุ่ “เตชิต......อื้อ!” นัชชากำลังจะอ้าปากพูดอะไร ยังไม่ทันได้เปล่งเสียงก็ถูกเขากลืนคำพูดไป ปากบางที่เย็นเล็กน้อยของเขาประทับลงมา ไม่อ่อนโยนและไม่อดทน รุกล้ำเข้าไปในโพรงปากเธอ เกือบจะปลุกเร้าพื้นที่ในปากเธออย่างหยาบคาบ กลีบปากเธอถูกดูดดึงจนเจ็บ เสียงเปล่งร้องถูกเขากลืนเข้าปากทั้งหมด มืออีกข้างประคองที่ลำคอและปกคอเสื้อเธอที่เผยให้เห็นเนื้อขาว นิ้วกดลงไปบนผิวหนังอย่างรุนนแรง ทำให้ร่างสั่นไหว การกระทำของเขาเต็มไปด้วยกามารมณ์แต่ขณะที่ดวงตาว่างเปล่า เธอรู้ว่าเขาใช้วิธีนี้ปลดปล่อยอารมณ์ ให้เธอได้รู้ความรู้สึกของเขา ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน นัชชาถูกจูบจนขาดอากาศหายใจจนเขาต้องค่อยๆคลายออก กลีบปากถูกเขากัดจนบวมแดง ด้านบนแวววาว เตชิตยกมือขึ้นปัดผมข้างหูเธอไปด้านหลัง สิ่งที่เห็นตรงหน้ามีเพียงใบหน้าเล็กขาวเนียน นานแล้วที่ไม่ได้ใบหน้าแดงก่ำของเธอ เพื่อเขา เธอทรมาณมาโดยตลอด อาการป่วยของเขานี้ เธอไม่ได้พอใจไปมากกว่าตนเลย “พรุ่งนี้พาผมไปหาปรัณหน่อย” ลูกกระเดือกของเขาขยับ น้ำเสียงมีความสั่นเทิ้มตรงอก “ไปตรวจสอบ”