ตอนที่450 สิ่งที่ควรมาได้มาถึงแล้ว

ตอนที่450 สิ่งที่ควรมาได้มาถึงแล้ว ปกติแล้วสิ่งที่เธอกังวลที่สุดคือเธอจะบอกกับเขาเรื่องการไปตรวจสอบอย่างไร ทุกครั้งเธอเหมือนผู้ร้าย ที่แกล้งทำท่าทางปกติ ในขณะที่กำลังปรึกษาปรัณในเรื่องของอาการถอนยา ตอนนี้เขาเป็นคนพูดออกมาเอง แต่ในใจนัชชากลับไม่ได้มีความสุข “โอเค ฉันจะไปกับคุณ” แม้ว่าจะไม่แน่ใจ แต่เธอรู้ว่าตัวเองไม่มีทางปฏิเสธ อาการติดยาที่กำเริบมาอย่างไว และเหมือนมีเมล็ดฝังอยู่ก้นบึ้งหัวใจของทั้งสอง เป็นอันตรายที่แฝงอยู่ระหว่างพวกเขา นัชชารู้ว่านี่คือระเบิดเวลา ต้องมีวันหนึ่งที่มันจะระเบิด แต่เธอนอกจากจะไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ก็เหมือนกับคนที่ถูกตัดสินโทษประหาร เธอรู้ว่าวันหนึ่งเตชิตจะต้องค้นพบ เธอทำได้เพียงยื้อไว้เปลี่ยนแปลงผลลัพธ์ไม่ได้ ดีที่สุดคือก่อนหน้าที่เขาจะรู้ อาการเสพติดจะต้องถอนออกได้ทั้งหมดแล้ว แต่ความอัศจรรย์นี้จะเกิดขึ้นจริงๆไหม? เธอไม่รู้ เพียงเพ้อฝันว่ามันจะเป็นเช่นนี้ “ไปเถอะ ผมไปส่งคุณกลับบ้าน” เตชิตคลายอารมณ์ลง ยืนขึ้นหยิบเสื้อคลุมบนโซฟาขึ้นมา นัชชาอยู่ด้านหลังเขา เห็นรอยเหงื่อบนเสื้อเชิ้ตเขา และมีรอยยับเป็นจำนวนมาก ไฟตรงทางเดินสะท้อนอยู่ด้านบนศีรษะเขา เกิดเป็นเงาโดดเดี่ยว ‘กลับบ้าน’ สองคำนี้ส่งเข้ามาในหู ในที่สุดบรรยากาศทั้งร่างก็ไม่ได้เย็นชาขนาดนั้น เธอก้าวไปข้างหน้าสองเก้าแล้วจูงมือใหญ่ที่อยู่ลำตัวของเขา ก้าวนิ้วมือทั้งห้าเชื่อมกันอย่างไม่รู้ตัว รีบออกแรงคว้ามือเธอไว้อย่างรวดเร็ว …… เช้าวันต่อมา หลังจากเตชิตตื่นนอน ข้าวเช้าไม่ต้องกิน รีบบึ่งไปที่โรงพยาบาลของปรัณ การตรวจร่างกายถ้าไม่กินข้าวไปจะแม่นยำที่สุด ตอนถึงโรงพยาบาลยังไม่เก้าโมง นัชชาตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับปรัณ ตอนนี้ได้เจอหน้ากันตรงๆ เธอค่อนข้างตื่นตระหนก แต่ยังดีที่ปรัณแสดงออกปกติ ก็ตามขั้นตอนที่ตรวจเช็คก่อนหน้านี้ให้เขาทำการตรวจร่างกายทั้งหมด เครื่องมือของโรงพยาบาลประจำตระกูลของปรัณในอุตสาหกรรมเดียวกันนั้นถือว่าทันสมัยที่สุด ข้อมูลการตรวจสอบร่างกายในทุกส่วนถูกปริ้นท์ผ่านเครื่องมือออมากโดยทันที นัชชามองใบผลสรุปที่ออกมาสดๆร้อนๆในมือของเขา ในใจก็บีบรัดขึ้นมา ปรัณเห็นท่าทางของเธอ ก็แกล้งแหย่งอย่างจงใจ “ไม่ต้องห่วง ผลสรุปเป็นปกติ” ได้ยินประโยคนี้ นัชชาก็แอบโล่งใจเงียบๆ รู้ว่าปรัณได้เตรียมทุกอย่างไว้อย่างเหมาะสม “รบกวนพี่แล้ว พี่ปรัณ” “ที่ไหนล่ะ คนกันเอง” เตชิตมองใบผลสรุปในมือ ขมวดคิ้วขึ้นมา ค่าตัวเลขด้านบนขึ้นลงไม่ต่างจากผลก่อนหน้านี้มากนัก แต่ร่างกายเขานั้นชัดเจน อาการเมื่อวานเป็นไปได้หรอที่จะไม่มีผลอะไรเลย “ผลไม่ได้ผิดพลาดใช่ไหม?” น้ำเสียงสงบนิ่งแทรกเข้ามาในบทสนทนาของทั้งคู่ ปรัณยกมือขึ้นตบบ่าเขา “เตชิต เกิดอะไรขึ้นกับนาย รู้จักกันมานานไม่เชื่อใจฉันหรอ?” ร่างสูงร้อยแปดสิบกว่าเซนติเมตรของทั้งสอง ยืนข้างกันแล้วมีออร่าที่แปลกๆ เป็นเพื่อนกันมานานแค่มองตาก็รู้สึกถึงกันและกัน เตชิตรู้ ตนไม่กล้าถามอะไรปรัณที่นี่ ขมวดคิ้วแล้วนำใบผลสรุปยื่นให้นัชชาข้างๆ “ไม่เป็นไรแล้ว ช่วงนี้ร่างกายจะแปลกๆหน่อย อาจจะเป็นเพราะฉันอ่อนไหวเกินไป” “นายกังวลอะไร บอกฉันได้นะ” เขาทำท่าคิดเล็กน้อย พูดเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับตัวเองออกไป “บางครั้งฉันก็ทำร้ายนัชชา มีทางที่จะควบคุมได้ไหม?” เขาเจ็บปวดหรือรู้สึกแย่นิดหน่อยไม่เป็นไร สิ่งที่กลัวที่สุดก็คือตัวเองสูญเสียการควบคุมจนทำร้ายนัชชา ปรัณพยักหน้า “ฉันจะออกยาเสริมให้นิดหน่อย ทานให้ตรงเวลา จะช่วยบรรเทาลงได้” ด้วยเหตุนี้นัชชาก็จะไม่ต้องแอบใส่ยาผสมลงไปแล้ว “โอเค มีอะไรก็บอกฉันโดยตรงก็พอ ฉันไม่ได้อ่อนแออย่างที่นายคิด” นึกถึงโทรศัพท์มือถือของนัชชาเมื่อคืน ความถี่ของสายที่โทรเข้าออก รู้ว่าพวกเขาทำเพื่อตน แทนที่จะโกรธพวกเขา ไม่สู้โกรธตัวเองดีกว่า เขาพูดแบบนี้ก็โล่งใจแล้ว แต่ที่ได้รู้จักเขาม ปรัณไม่ได้รู้สึกว่าเขาเชื่อจริงๆ “เตชิต ฉันรับประกันเลยว่าฉันจะคืนสุขภาพที่แข็งแรงให้นาย แต่ระยะในกาฟื้นฟูนั้นยาวหน่อย แต่นายวางใจได้ ถ้านายรักษาที่นี่ไม่ดีจริงๆ ใครอื่นก็ไม่มีประโยชน์ ฉันกล้ารับประกันเลยว่าจะไม่เกิดข้อผิดพลาดแม้แต่นิดเดียว” บทสนทนามาถึงตรงนี้ เตชิตก็ไม่ได้พูดอะไรมาก คุยกันสองประโยคธรรมดาๆก็ออกจากโรงพยาบาลไป กลับไปที่ถนน นัชชาทนความง่วงไม่ไหว เมื่อคืนมัวแต่กังวลการตรวจสอบของวันนี้ เกือบนอนไม่หลับทั้งคืน ตอนนี้รู้สึกเบลอๆงงๆ เตชิตมองผู้หญิงตัวเล็กที่กำลังหายใจหนัก ลดเสียงต่ำลงกลัวเธอตื่น บอกคนขับเบาๆให้ปรับแอร์ลดต่ำลงมาหน่อย เตชิตมองขอบตาดำของเธอ ไม่ได้ร้ายแรงแต่ว่าเพราะผิวเธอขาวเลยเห็นชัดเป็นพิเศษ ช่วงนี้เธอไม่ได้พักผ่อนอย่างดีมาโดยตลอดล่ะมั้ง เขายื่นมือไปจับศีรษะของเธอเลื่อนมาทางเขาเบาๆ ให้เธอซบลงมาที่ไหล่หนา นัชชาเหมือนว่าจะสัมผัสได้ ไม่ได้ลืมตา เพียงแต่ถูที่ไหล่และช่วงคอเขาอย่างเคยชิน ความรู้สึกสนิทสนมแม้ว่าจะหลับอยู่กับส่งผ่านมาถึงเขา เขาเพลิดเพลินและชอบที่เธอมาพิงตน เธอคือคนที่เขารัก ไม่มีใครอยากอยู่เคียงข้างเธอได้เท่าเขา แต่ว่า...... เขาขมวดคิ้ว ใบผลสรุปที่เขาเห็นตอนอยู่โรงพยาบาล เขาจ้องเธอสักพักหนึ่ง เมื่อมั่นใจว่าเธอหลับสนิท ก็หยิบโทรศัพท์ออกมา หาในรายชื่อที่ตั้งว่า ‘Lee’ ส่งข้อความไปตรวจสอบผลสรุปที่โรงพยาบาลของปรัณ ไม่นาน โทรศัพท์ก็มีเสียงสั่นสองที อีกฝ่ายตอบกลับมา เป็นภาษาจีนสั้นๆ การตรวจสอบผลสรุปไม่มีปัญหา ทุกๆดัชนีล้วนปกติเหมาะสม อารมณ์ภายในใจของเตชิตไม่ได้คลายลงเพราะข้อความนี้ สายตากวาดไปที่คำว่า ‘ปกติ’ ตามความชำนาญของปรัณแล้ว แม้ว่าเขาจะอยากปิดบังตน จะต้องทำข้อมูลทั้งหมดทั่วทุกด้าน ไม่เหลือจุดอ่อนที่เห็นชัดเจนเกินไป พึมพำกับตัวเองสักครู่หนึ่ง เตชิตก็เรียบเรียงข้อความอีกครั้ง——ยืนยัน? คราวนี้ รอเกือบจะสิบนาทีอีกฝ่ายถึงตอบกลับมา เมื่อเทียบกับบทสนทนาเมื่อครู่แล้วรวมๆ...... แต่ดูค่าตัวเลขของผลสรุปการตรวจสอบไม่มีปัญหา แต่ถ้าต้องการพิสูจน์ที่ละเอียดและแม่นยำจริงๆ จะต้องทำการตรวจสอบภาพรวม ถ้าคุณมีเวลาสามารถมาหาฉันที่นี่ได้ ถ้าวิเคราะห์กระดาษเดี่ยวๆไม่มีปัญหา เตชิตเก็บเนื้อหาไว้ในสายตา ทันใดนั้นรถก็เหยียบที่ลูกระนาด แม้ว่าตัวรถจะเกิดการหน่วง แต่ยังทำให้ร่างกายกระตุกสองที เขานำโทรศัพท์วางด้านข้างทันที ยังดีที่นัชชาไม่ได้ถูกปลุกให้ตื่น เพียงแต่ขยับตัวอย่างไม่สบาย เขาจะไม่เสียเวลาอีก นิ้วมือเคาะบนหน้าจออย่างรวดเร็ว—— เย็นวันพรุ่งนี้ผมจะไปหาคุณที่นั่น เจอกันเวลานั้น