ตอนที่452 ความจริงที่พวกเธอพยายามปกปิดไว้

ตอนที่452 ความจริงที่พวกเธอพยายามปกปิดไว้ Lee เอาใบเก่าที่ได้มาจากเขาออกมาเทียบตัวเลขให้เขาดู “ตัวเลขไม่เหมือนกับที่แกไปตรวจที่ปรัณมา และมันต่างกันมาก เต ฉันไม่รู้ว่าทางโน้นเขาบอกอะไรแก แต่จากที่ฉันเห็นของฉัน ร่างกายแกไม่ได้เป็นเพราะความผิดปกติธรรมดาที่เกิดจากการฟื้นตัวของร่างกาย ในร่างกายแกมีตัวยาหลงเหลืออยู่ มันเป็นตัวยาที่ทำให้เสพติดชนิดหนึ่ง ไม่ได้มีขายทั่วๆไป” Leeหันไปมองหน้าเตชิต “ตอนนี้ร่างกายแกมีอารมณ์ปฏิกิริยาโต้ตอบแบบรุนแรงใช่มั้ย” เตชิตใจหล่นไปตามคำพูดของเขา เขาหลับตาลงช้าๆ ย้อนนึกว่าที่ผ่านมาทำไมร่างกายขาดการควบคุม เขาเข้าใจขึ้นมาทันที “ใช่” ถึง Lee ไม่อยากเห็นเขาเป็นแบบนี้ แต่ก็ต้องบอกความจริงกับเขา “มันเป็นยายาระงับที่มีผลข้างเคียงทำให้เสพติด มันไม่ได้ร้ายแรงถึงแก่ชีวิต แต่มันเป็นตัวยาที่มีส่วนผสมแรง อาจทำให้ร่างกายแกมีปัญหาเสพติดที่ค่อนข้างแรง” แววตากังวล “โอกาศเลิกได้กี่เปอร์เซ็นต์” Leeยกมือมาดันแว่น “50%” พอมาถึงันนี้เขารู้เหตุผลที่นัชชากับปริณปิดเงียบไม่ยอมเปิดปากบอกเขาเพราะอะไร เขาเข้าใจแล้ว 50% เขายกยิ้มอย่างเศร้าๆ แสดงว่ามีโอกาศหายขาดแค่50% นั่นแสดงว่าเขามีโอกาศสูงที่จะต้องทนทุกข์ทรมานแบบนี้ไปตลอด เขานึกถึงสภาพตอนที่อาการกำเริ่ม เขายังจำภาพเล่านั้นได้ชัดเจน มันไม่เหมือนกับที่ปรัณเคยบอกเขาไว้และนัชชาก็รู้เรื่องทุกอย่าง “ถ้าระยะสุดท้ายมันจะเป็นยังไง” เสียงเขาอ่อนล้า หมดหวัง ไม่มีพลัง “ก็เป็นได้หลายแบบ อาการที่แกแสดงออกตอนกำเริ่มมันจะหนักและร้ายแรงขึ้นกว่าเดิมไปเรื่อยๆ แล้วสติก็จะค่อยๆหายไป” สติหรอ เตชิตหลับตาลง “จะถึงขั้นทำร้ายนัชมั้ย” “ถ้ามันร้ายแรงก็...........” พูถึงนี่Leeหยุดชะงักแล้วพูดต่อ “ทำร้าย” เป็นคำตอบที่โหดร้ายมากสำหรับเขา ถึงเขาจะรู้สึกว่าปรัณกับนัชชามีท่าทีแปลกๆไป แต่ก็นึกไม่ถึงว่ามันจะร้ายแรงขนาดนี้ ตอนนี้มันก็เลวร้ายขนาดนี้แล้ว ถ้าหลังจากนี้จะร้ายแรงขึ้น มันไม่ได้เป็นผลแค่กับตัวเขาเองแต่มันจะส่งผลให้นัชชากับลูกถูกทำร้ายไปด้วย ทั้งหมดนี้เป็นภาพที่ เตชิตไม่อยากเห็น เขาจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายภรรยากับลูกของเขา แม้กระทั่งตัวเขาเองก็ไม่ได้ เขาทั้งคู่เงียบไปนาน จนLeeรู้สึกได้ว่าเขากำลังเศร้าเสียใจ เขากับเตชิตรู้จักกันมานานกว่าแปดปี เพราะเตชิตช่วยเหลือเขาไว้เลยทำให้เขามีวันนี้ได้ ตอนนั้นไม่มีใครเชื่อในตัวเขายกเว้นเตชิต ที่ผ่านมาLee ไม่เคยเห็นเตชิตสิ้นหวังขนาดนี้มาก่อน ตอนนี้เขาเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขากำลังหมดหวัง สับสน ทำอะไรไม่ถูก คนที่ใหญ่โตแข็งแกร่งอย่างเขาก็คงจะมีความรู้สึกแบบนี้ได้เหมือนกัน เขารู้สึกไม่ดี แต่ก็พูดปลอบเขา “เต แกจะเอายังไงต่อ” เอายังไงต่อหรอ เตชิตถอนหายใจ ตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกมากมาย เขาไม่รู้จะเผชิญหน้านัชชากับลูกยังไงในตอนนี้ ไม่ใช่แค่ศักดิ์ศรี เขากลัวว่าจะขาดสติแล้วทำร้ายพวกเธอ ถ้าให้จากไปมันก็เป็นทางที่เจ็บปวดไม่ต่างกัน เขากำมือแน่นพยายามสงบสติอารมณ์เอาไว้ เงียบไปสักพัก เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ “เตรียมห้องพักเดี่ยวไว้ให้ฉันห้องหนึ่งละกัน” เขาพูดแบบนี้เพราะตัดสินใจแล้ว Leeดีใจที่เขาไม่ยอมแพ้ พยักหน้า “ได้ เดี๋ยวฉันจัดการให้ แกสบายใจได้” ………………. เตชิตหายไปหลายชั่วโมง นัชชารอตั้งแต่เช้าจนถึงบ่าย เขาส่งมาเพียงข้อความเดียวว่าตอนบ่ายจะไม่กลับมากินข้าว นัชชานึกว่าเขางานยุ่งเลยไม่ได้โทรไปรบกวนเขา แต่เวลาค่อยๆผ่านไป แล้วจากบ่ายถึงเย็น จนถึงรับธีมนต์กลับมาจากโรงเรียนแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นเขา จนในที่สุดนัชชาก็ทนไม่ได้ รู้วาทำแบบนี้คงไม่ดี แต่ก็กดเบอร์โทรหาธนัท ไม่นานสายก็ถูกรับ “ฮัลโหล พี่ธนัทใช่มั้ยคะ” “ใช่ ว่าไง” ธนัทกับนัชชาไม่ค่อยติดต่อกันเป็นการส่วนตัว ปกติจะติดต่อกันผ่านทางเตชิต แต่วันนี้เห็นเธอโทรมาเขาค่อนข้างแปลกใจ “พี่ธนัท ตอนนี้พวกพี่ยังยุ่งอยู่หรอคะ เมื่อกี้นัชส่งข้อความหาเตชิตเขาก็ไม่ตอบ” นัชชากังวลว่าอาการเขาจะกำเริ่มอีก และแล้วคำตอบของธนัทก็ทำให้ความกังวลกลัวของเขาเธอเป็นจริง “เตหรอ เขาจะมาหรอ ฉันอยู่นี่ทำไมไม่เจอเขาล่ะ” นัชชาหัวใจตกลงไปอยู่ตาตุ่ม มือเริ่มเย็นสั่น เสียงหายพูดไม่ออก “พี่ว่า......เตชิตไม่ได้ไปหาพี่หรอ” ธนัทได้ยินน้ำเสียงตกใจ ไม่ค่อยเข้าใจ “ฉันอยู่บริษัททั้งวัน แต่ก็ไม่เห็นเตนะ เตมันออกจากบ้านตอนไหน” “เมื่อเช้านี้” นัชชามือไม้สั่น วันนี้ทั้งวันที่เธอกังวลมันเริ่มกลับมาอีกครั้ง ได้ยินดังนี้ ธนัทเริ่มขมวดคิ้ว เงยหน้ามองนาฬิกา ใกล้หกโมงเย็นแล้ว ถ้าออกมาตั้งแต่เช้ามันไม่ทางที่ตอนนี้ยังมาไม่ถึง คงไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรอกใช่มั้ย ความคิดนี้ผุดขึ้น นัชชาเริ่มกลัว เธอรีบวางสาย กดเบอร์โทรหาเตชิต แต่มีเสียงคนปลดล็อคประตูมาจากหน้าประตู นัชชามองตามเสียง เธอจ้องมองตรงประตู ประตูค่อยๆเปิดออก จนเห็นหน้าคนปิดในที่สุด เป็นเขา นัชชาโล่งใจ เธอสบายใจขึ้น อารมณ์ขึ้นๆลงๆ จนตาเธอแดง “นัชชา เป็นอะไรรึเปล่า” ธนัทเห็นเธอเงียบไปนาน นัชชาหลับตาลง “เปล่าค่ะ เขากลับมาแล้ว” “งั้นก็ดีแล้ว มีอะไรโทรหาฉันได้ตลอด” “ค่ะ” หลังจากวางสาย นัชชาเงยหน้ามอง สบตากับผู้ชายที่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู น้ารินรู้สึกเหมือนจะไม่ค่อยปกติ พาธีมนต์ที่นั่งดูทีวีอยู่ขึ้นไปชั้นสอง เหลือเพียงพวกเขาสองคน นัชชาใจร้อน ไม่รอให้เขาเดินมา เธอีบเดินเข้าไปอยู่ตรงหน้าเขา เล้วถามไปแบบตรงๆ “คุณไปไหนมาทั้งวัน” เขาไม่ตอบ หน้านิ่ง ริมฝีปากอันมีเสน่ห์ยกขึ้นเล็กน้อย สายตาจ้องมองเธอแบบไม่กระพริบเหมือนมีตัวหนังสือติดอยู่หน้าเธอ ทำให้เธออารมณ์ขึ้นมากกว่าเดิม “เตชิต ฉันถามได้ยินมั้ย” รู้สึกไดถึงอารมณ์ของเธอ เตชิตไม่ได้เปิดปากพูด แต่ยื่นกระดาษเอกสารให้เธอ “เปิดดูซิ”