已经是第一章了
ตอนที่453 ขอร้องคุณอย่าไปนะ
ตอนที่453 ขอร้องคุณอย่าไปนะ
นัชชางง แต่เธอก็รับมันมาเปิดดูและมันก็ทำให้เธอตกใจอึ้ง
ผลตรวจตัวใหญ่เขียนไว้บนหัวกระดาษ ตัวเลขข้างล่างเธอรู้ดีว่ามันหมายความว่ายงไง เธอหน้าซีด ปิดกระดาษวางลงบนตู้วางรองเท้า พยายามยกยิ้ม “คุณบอกไปหาพี่ธนัทไม่ใช่หรอ คุณให้อันนี้ฉันทำไมล่ะ คุณคิดว่าพี่ปรัณไม่ค่อยละเอียดหรอ ถ้าคุณกังวลวันหลังเรากลับไป.............”
“นัชชา” เขาพูดแทรกขึ้น แล้วพูดคำที่นัชชากลัวที่จะได้ยินมากที่สุด “ฉันรู้หมดแล้ว”
รู้แล้วหรอ รู้อะไร
เหมือนถูกคนตีหัวกะทันหัน นัชชาเจ็บและมึนงงแต่เธอต้องแกล้งทำเป็นเข้มแข็ง “คุณพูดอะไรของคุณ เรื่องนั้นเราเคยคุยกันแล้วหนิ คุณไม่เชื่อพี่ปรัณหรอ น้ารินเตรียมอาหารไว้ ลูกก็บ่นว่าหิวแล้ว เราไปกินข้างกัน............”
เตชิตมองดวงดูตาที่แสดงออกถึงความหวาดกลัวของเธอ
ทั้งบ้านเงียบสนิท เขายื่นมือไปจับหน้าเธอไว้ แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเบาๆ “ไม่มีใครเคยบอกหรอกว่าคุณโกหกไม่เนียน”
“…………..”
“อย่าโกหก และไม่ต้องปิดบัง เพราะฉันรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว” เขาพูดย้ำอีกครั้ง ความหวังของเธอแตกสลาย “นี่ถึงจะเป็นผลตรวจของจริงใช่มั้ย ที่เธอกับปรัณพยายามปิดบังฉันเพราะมันไม่ใช่แค่เป็นเพราะฉันกำลังอยู่ในช่วงฟื้นตัว แต่เป็นเพราะฉันเสพติด แล้วจะหายขาดได้มีเพียงแค่50%เท่านั้น”
ทุกคำพูดของเขา เหมทอนเป็นการตอกย้ำให้เธอทรมาน
เสียงเธอขาดหาย อยากบอกว่ามันไม่ใช่อย่างที่เขาคิด แต่เหมือนไม่มีเสียงพุดออกมาไม่ได้
เธอตื่นกลัว หัวใจเต้นเร็วเหมือนจะหลุดออกจากตัว รู้ว่าสักวันเขาจะต้องรู้ความจริงแต่ไม่นึกว่ามันจะเร็วขนาดนี้ เธอไม่ทันได้เตรียมใจไว้
“เธอรู้ว่ามันเลวร้าย กลัวว่าฉันจะรู้ กลัวฉันจะรับไม่ไหว แต่ฉันเป็นคนป่วย ฉันต้องได้รู้ความจริง มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ถ้าถึงระยะสุดท้าย สติฉันจะค่อยๆขาดหายไป อาจจะเผลอทำร้ายเธอกับลูก...............”
“ไม่ ไม่มีทาง” นัชชาส่ายหน้า ยื่นมือไปจับมือใหญ่ของเขา “พี่ปรัณบอก ไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น ถ้าเราช่วยกันปัญหาพวกนี้จะไม่เกิด”
“มันไม่ใช่อย่างอื่น ไม่ใช่พยายามแล้วจะหักห้ามใจได้ มันมาจากข้างใน อาจทำให้ฉันขาดสติ” ตาเขาเริ่มแดง พูดด้วยความเจ็บปวด และออกแรงดึงมือออกจากเธอ เพราะเขากลัวว่าตัวเองจะใจอ่อน “นัชชา ฉันต้องรับผิดชอบเธอและลูก”
เขาไม่สามารถหักห้ามมันได้ มันต่างอะไรกับคนติดยาบ้า มันไม่ต่างอะไรกันเลย จะทำให้ให้พวกเขามีชีวิตที่ไม่ปกติ วันๆจะต้องมีชีวิตอยู่อย่างหวาดกลัว
“การที่คุณรักษาให้หายขาดคือการรับผิดชอบที่ดีที่สุดแล้ว” นัชชายิ้ม ไม่รู้ตัวว่ามีน้ำตาไหลจากหางตา “ฉันไม่ต้องการอย่างอื่น แค่ขอให้คุณหายแล้วกลับมาเป็นปกติ”
“ถ้า........มันไม่หายขาดล่ะ” เขาถามคำถามที่เลวร้ายออกไป ไม่คาดหวังกับอีก50%ที่สามารถทำให้หายขาดได้
ในสายตาเธอ ขอแค่เขาสามารถอดทนผ่านมาไปได้ ทุกอย่างก็จะดีขึ้น ไม่รู้ว่าถ้ามันกำเริ่มขึ้นมา เขาเองก็ไม่สามารถบอกได้ว่าจะควบคุมสติตัวเองได้มั้ย รับประกันไม่ได้ว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
เขาไม่สามารถเอาความคิดของตัวเองมาเดิมพันกับเธอและลูก เขาไม่อยากทำร้ายพวกเธอ
นัชชาตอบไม่ออก เธอไม่เคยคิดเรื่องนี้แบบจริงจัง เพราะเธอเชื่อใจและเชื่อมั่นในตัวเขามาก
พอโดนถามเธอเพิ่งรู้สึก เธอก็แอบหมดหวังกับ50%ที่จะขาดหาย
แต่ไม่ว่าจะใช้เวลานานแค่ไหน เธอก็จะอยู่เคียงข้างเขา ถ้าใช้เวลาครึ่งปีไม่หายงั้นก็หนึ่งปี หนึ่งปีไม่หายก็สองปี ไม่ว่าจะนานแค่ไหน เธอก็จะไม่หมดหวังแล้วไปจากเขา
“ฉันจะอยู่เคียงข้างคุณเอง” นัชชาพูดด้วยน้ำเสียจริงจัง “ไม่ว่าผลมันจะออกมาเป็นยังไง ฉันก็จะอยู่ข้างๆคุณ”
การที่เธอบอกว่าจะอยู่เคียงข้างเขา มันทำให้เขารู้สึกเจ็บปวด
เผชิญหน้ากับเธอ มันทำให้คำพูดเลวร้ายที่เขาเตรียมมาทั้งเย็นหายไป พูดไม่ออก รู้สึกยากรำบาก
ทั้งคู้สบตากัน บรรยากาศรอบตัวเงียบสนิท คนหนึ่งเหมือนไม่กลัวอะไรสนใจแต่เขา อีกคนกลัวจนพูดไม่ออก
เงียบสนิท ทั้งคู่ต่างทำเพื่อกันและกัน แต่เหมือนไม่สามารถจะก้าวเข้าไปใกล้ได้มากกว่านี้
สักพัก เขาละสายตาดึงมือกลับ เดินหน้าหนีแล้วพูดขึ้น “เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ฉันตัดสินใจแล้ว เธอลองคิดดูดีๆ ทางลูกฉันจะเป็นคนบอกเขาเอง”
“เตชิต” เธอพูดขึ้นด้านหลัง “คุณบอกว่าทำเพื่อฉัน ทำเพื่อลูก ทำเพื่อครอบครัว แต่คุณเคยนึกถึงจิตใจความรู้สึกของฉันมั้ย”
สิ่งที่เธอกลัวที่สุดคือกลัวที่เขาจะจากไป ซ่อนตัวแล้วสู้อยู่คนเดียว
เธอไม่อยากจากเขา เตชิตเองก็ไม่อยาก แต่ในความเป็นจริงที่เลวร้าย เขาต้องให้ความสำคัญต่อความปลอดภัยของเธอและลูก การที่เขาเป็นแบบนี้ไม่ควรอยู่ใกล้พวกเธอ
เขากำมือไว้แน่น ไม่ได้พูดอะไรกลับไป ก้าวขาเดินต่อ
นัชชามองดูแผ่นหลังของเขา “เตชิต”
เขาไม่หันกลับมามอง เดินหน้าไปเรื่อยๆ
เธอกัดฟันแน่น น้ำตาไหล เธอเดินไปกอดเขาจาดด้านหลังไว้ พูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น “คุณอย่าไปนะ”
เตชิตก้มหน้า มองดูมือที่ถูกเธอกอดจาดด้านหลัง เขาสูดหายใจเข้าแล้วถอนหายใจออกช้าๆ เขาทำใจยกมือไปแกะมือเธอออก “ปล่อย”
“ไม่” นัชชารู้ว่าถ้าครั้งนี้คอยปล่อยมือ เขาก็จะหายไป “ห้าปีที่แล้วเราเคย_______กันแล้ว ถ้าครั้งนี้คุณตัดสินใจเองแบบนี้ ฉันจะไม่รอคุณอีก”
ได้ยินดังนั้น เตชิตเซมือหยุดชะงักไปเล็กน้อย นัชชาหวัง รอให้เขาหันหลังกลับมาแล้วดึงเธอเข้าไปกอด
เสียดายที่มันไม่ได้เป็นอย่างที่คิด
วินาทีต่อมา เขาออกแรงดันเธอออก ไม่ได้พูดอะไร ก้าวขาเดินขึ้นชั้นสองไป
นัชชายืนดูเขาก้าวขึ้นไปทีละก้าว จนกระทั่งแผ่นหลังเขาหายไปจากสายตา ในห้องเหลือเพียงตัวเธอคนเดียว ในหัวมีความคิดมากมาย หลากหลายอารมณ์ จมูกตันเหมือนถูกหนีบไว้ เธอยกมือจับหน้าอกไว้ เริ่มหายใจติดขัดหายใจไม่ออก
已经是最新一章了
加载中
