ตอนที่454 ตอนฉันไม่อยู่ดูแลตัวเองดีๆ

ตอนที่454 ตอนฉันไม่อยู่ดูแลตัวเองดีๆ เตชิตเดินมาถึงชั้นสอง เขาไม่ได้ไปที่ห้องตัวเอง แต่ไปหาธีมนต์ที่ห้อง เปิดประตูออก ธีมนต์กำลังนั่งเล่นของเล่นอยู่บนพรหมกับน้าริน เขาเพิ่งกลับมาจากโรงเรียน ยังไม่ทันได้เปลี่ยนชุดออก เห็นเขาเข้ามา เขารีบวิ่งเข้าไปหาเขา “พ่อครับ” เข่าของเขาถูกธีมนต์กอดไว้แน่น สัมผัสนี้ทำให้เขาตาเริ่มแดง เขาส่งสายตาให้น้าริน น้ารินพยักหน้ารับแล้วเดินออกมาพร้อมกับปิดประตูลง “พ่อครับ ทำไมวันนี้ไม่ไปรับผมที่โรงเรียนล่ะครับ” เขาเงยหน้าถามด้วยสายตาใสซื่อบริสุทธิ์ เตชิตย่อตัวนั่ง มองหน้าเด็กน้อย หน้าตา70%เหมือนเขามาก อีก30%ได้นัชชามา ตอนนี้ พอนึกถึงเวลาอีกครึ่งปีหรืออาจจะไม่ได้เจอลูกอีกเลย มันทำให้เขาเจ็บปวดหัวใจอย่างมาก “ทำไมคุณพ่อไม่พูดอะไรเลยล่ะครับ” ธีมนต์งงทำไมเขาเอาแต่จ้องหน้าเขา การที่ลูกเรียกเขาว่าพ่อมันทำให้เขารู้สึกผิด เขายังไม่ได้รับส่งลูกไปโรงเรียนเลย ยังไม่ทันได้พาเพื่อนๆของเขามาเล่นที่บ้าน ยังอยากได้ยินเขาเรียกว่าตัวเองพ่อ ยังมีความรักอีกมากมายที่อยากมอบให้เขา แต่เขาไม่สามารถทำมันได้ เพื่อเป็นการที่เขาจะไม่ถูกเขาทำร้าย เตชิตต้องคอยอยู่ห่างจากพวกเขาสองแม่ลูก “ลูกคิดถึงพ่อมั้ยครับ” เขาถามขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ธีมนต์ไม่เข้าใจว่าเขาถามทำไม แต่ก็พยักหน้าตอบออกมาตามความจริง “คิดถึงครับ” เพียงประโยคเดียว เตชิตกลั้นไว้ไม่อยู่ เขาเอนหน้าหนี ก้มไปหยิมของเล่นขึ้นมา “ชอบของเล่นมั้ย ยังมีอะไรที่ลูกชอบอีกมั้ย” “มีรถของเล่น ก่อนหน้านั้นลุงชนุดมเคยซื้อให้ผมเยอะมาก............” ธีมนต์บอกของเล่นทุกอย่างของตัวเองให้เขาฟัง เขาไม่รู้ว่าเตชิตถามเขาทำไม แพอนึกถึงของเล่นของเขาก็จะตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก เตชิตพยายามจำไว้ ถึงเขาจะจากไป แต่เขาก็สามารถฝากให้คนอื่นมาส่งให้ลูกได้เป็นระยะๆ เห็นใบหน้ายิ้มแย้มดีใจของเขา เตชิตกัดฟันแน่น พยายามพูดออกมา “ธีลูก พ่อจะไปทำงานที่ไกลๆและอาจจะไม่ได้กลับบ้าน อยู่บ้านลูกต้องเชื่อฟังแม่ เป็นเด็กดี รอพ่อกลับมาพ่อจะเอาของเล่นกลับมาฝากดีมั้ยครับ” ธีมนไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด แต่รู้เพียงว่าพ่อของเขาจะจากไปนาน หน้าเริ่มเศร้าๆ “พ่อจะไปนานแค่ไหนครับ” “ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่ก่อนจะกลับพ่อจะบอกก่อนโอเคมั้ยครับ” ตอนพูดแบบนี้ ในหัวเขาคิดถึง50%ที่ล้มเหลว ถ้าเกิดล้มเหลว แล้วมันจะเป็นยังไง เขาไม่กล้าจินตนาการ เด็กจะมีความรู้สึกการรับรู้ที่ค่อนข้างดี เหมือนเขาจะรับรู้ได้ถึงความเศร้าของเตชิต ธีมนต์ยื่นมือมาจับมือใหญ่ของเขาไว้ ไออุ่นจากมือน้อยส่งมาให้เขา เตชิตตกใจอึ้ง ก้มหน้ามองมือน้อยๆของเขา นุ่มๆ ขาวๆ ถึงแม้จะพยายามจับแค่ไหนแต่ก็จับได้เพียงไม่กี่นิ้วของเขา สายเลือดเดียวกัน พ่อลูก ไม่จำเป็นต้องพูดอะไร แค่การกระทำเพียงเล็กน้อยมันก็ทำให้เตชิตขยับตัวไม่ได้ ความร้อนส่งขึ้นไปยังสมอง แววตามัวเออล้นไปด้วยน้ำตา เขารีบลุกขึ้นยืน หันหน้าหนีไม่อยากให้ลูกเห็น “พ่อเป็นอะไรครับ” “เปล่าครับ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆ พูดออกมาด้วยความยากลำบาก “พ่อจะลงไปดูแม่แปปนึงนะครับ” เขารีบเดินออกมาจากห้อง แล้วเดินเข้าห้องตัวเองไป เขาเข้าไปในห้องน้ำมองดูสภาพตัวเองในกระจก เขาแทบจะไม่รู้ตัวเองแล้ว ถือว่าเป็นการหนีปัญหามั้ย ที่เขาจากไปเพราะต้องการจะปกป้องพวกเขา ไม่ต้องการให้พวกเธอโดนเขาทำร้ายและทรมาน แต่เขาก็ไม่ค่อยอยากยอมรับความจริงข้อนี้ เตชิตเอ้ยเตชิต แกเกียดการที่เป็นสามีไม่ได้เรื่องตอนนี้แกกลับมาเป็นเอง เขาหัวเราะเหมือนคนเสียสติอยู่ดีๆน้ำตาก็ไหล เขาเริ่มตึงเครียด ตัวเริ่มสั่นทรมาน กัดฟันแน่นไม่ให้มีเสียงออกมา มีอะไรบางอย่างไหล่เข้ามาในร่างกาย กดทับ โมโห อยากคำราม.....สุดท้ายกลายเป็นความนิ่งเงียบ 50%ตัวเลขนี้ทำให้ชีวิตเขาเดินอยู่บนเส้นด้าย เดินเข้าไปเหมือนจะใกล้กับทางออกเจอแสงสว่าง แต่ก็เหมือนจะเป็นแสงไฟของนรก เขาไม่สามารถเลือกทางไหนได้เลย ทำได้แค่รอคำพิพากษา ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน จนน้ำตาจะแห้งหายไปแล้ว เขาเงยหน้ามองตัวเองในกระจก ดวงตามืดมัวเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีแดง ถ้าเขาสามารถหายขาดได้ ชีวิตนี้เขาจะไม่ห่างจากนัชชาไปไหนอีก แต่ถ้าสุดท้ายเขาล้มเหลว เขาก็ไม่อยากเห็นเธอต้องคอยดูแลเขาอย่างทุกข์ทรมาน ไม่มีความสุข เขาจะดูแลค่าใช้จ่ายทุกอย่างของนัชชากับลูก ให้มีชีวิตที่สุขสบายไปตลอด ....................... เตชิตยืนอยู่ข้างบนนานแค่ไหน นัชชาก็ยืนอยู่ข้างล่างนานเท่านั้น เธอโทรไปเล่าเรื่องทุกอย่างให้ปรัณฟัง หลังจากวางสายไปไมนาน ก็เห็นเขาเดินลงมา คงเป็นเพราะปรัณโทรหาเขา นัชชามองดูเขาเดินมาทางเธอทีละก้าว ในมือถือถุงกระดาษสีดำ น้ำหนักเบา ไม่ใช่เสื้อผ้า ไม่ใช่ของใช้ในชีวิตประจำวัน เต่เป็น.......หนังสือรับรอง ขายาวก้าวเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าเธอ เปิดปากพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “ฉันไปก่อน” นัชชายืนรอจนขาชา กลับได้คำตอบนี้มา เธอยกยิ้ม “ไม่ว่ายังไงคุณก็จะไปให้ได้ใช่มั้ย” ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร หรือทำอะไร เขาก็ไปอยู่ดี ถ้าเขาตัดสินใจไปแล้วไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจเขาได้ เธอรู้อยู่แล้วไม่ใช่หรอ แต่ทำไมในใจเธอก็ยังแอบคาดหวัง หวังให้เขาบอกว่าเขาจะไม่ไปแล้ว ไม่ว่ายังไงพวกเราก็จะอยู่ด้วยกัน เตชิตมองดูแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึก ทุกครั้งที่เธอแสดงออกถึงความจริงใจ การอ้อนวอนมันทำให้เขาเจ็บปวด การที่เธอเจ็บปวดเขาจะเจ็บปวดยิ่งกว่า นิ่งเงียบไปนาน เขาตอบมาเพียง “อืม” “ได้ งั้นคุณไปเถอะ” นัชชาสีหน้าไม่สู้ดีนัก เธอขยับหลบทางให้เขา “ฉันบอกลูกว่าจะไปทำงานที่อื่นไกลๆสักพัก ถ้าลูกถามถึงเธอก็บอกไปตามนี้ ตอนฉันไม่อยู่ระวังให้มาก น้ารินจะคอยอยู่เป็นเพื่อน ถ้ารู้สึกเบื่อหาอะไรทำเล่น งานไม่ต้องทำแล้ว ลูกยังเด็กเกินไป ต้องการแม่คอยดูแล เรื่องเงินเธอไม่ต้องเป็นห่วง พอใช้ ฉันจะใช้ให้คนคอยดูแล ถ้าต้องการเพิ่มให้ไปหาประรม ถ้ามีเรื่องอะไรเร่งด่วนต้องบอกฉัน” เขาพูดออกมาพร้อมกัน เหมือนคิดทุกอย่างไว้แล้ว การที่เขาห่างหายไป ทำให้เขาอดเป็นห่วงไม่ได้ นัชชาที่พยายามเข้มแข็ง แต่พอได้ยินเขาพูดแบบนี้ น้ำตาเธอไหลลงอย่างห้ามไม่อยู่ ข้างหูเขาได้ยินเสียงสะอื้นของเธอ เหมือนสัตว์น้อยที่บาดเจ็บ ร้องด้วยความเจ็บปวด เธอพูดขึ้น “ดูแลตัวเองดีๆ” ได้ยินคำนี้จบ เตชิตรีบก้าวขาเดินต่อ นัชชานิ่งไปสองวิ หันหลังตะโกนเรียก “เตชิต” เขาหยุดชะงักเท้า แต่ไม่ได้หันหลังมอง กลัวว่าตัวเองขะใจอ่อน “ฉันให้เวลาคุณครึ่งปี ฉันจะรอคุณครึ่งปี ถ้าหลังจากครึ่งปีคุฯยังไม่กลับมาฉันจะไม่เอาคุณแล้ว” เธอร้องไห้สะอื้นหนัก “คุณต้องให้ความร่วมมือหมอ เข้ารักษาดีๆ ไม่งั้นฉันจะพาลูกไปแต่งงานใหม่ จะไม่ให้ลูกนับญาติเรียกคุณว่าพ่ออีก” ไม่ว่ามันจะฟังไม่เข้าหูขนาดไหน แต่เธอกำลังให้สัญญาไม่ว่าจะนานแค่ไหนเธอก็จะรอ รอให้เขากลับมา เตชิตที่ได้ยินดังนี้ เขาดีใจและซาบซึ้งมากเพียงใดที่เธอบอกว่าเขาจะรอเธอ เขาอยากวิ่งเข้าไปกอดเธอมากเพียงใด แต่ทำไม่ได้ เขาจะไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้ไม่ได้ ในห้องเงียบสนิท เขาถอนหายใจ ใจแตกสลาย “ถ้าเกินครึ่งปีฉันยังไม่กลับมา เธอก็ไม่ต้องรอแล้ว”