ตอนที่455 รักษาด้วยการเปลี่ยนถ่ายเลือด

ตอนที่455 รักษาด้วยการเปลี่ยนถ่ายเลือด “เขาพูดแบบนี้จริงหรอ” ปรัณยืนมองหน้านัชชา ยื่นชาไปให้เธอ “เมื่อวานพี่โทรหาเขาก็ไม่รับสาย หลังจากนั้นก็ติดโตไม่ได้อีกเลย คงตัดสินใจจะไม่กลับมาจนกว่าจะหายขาด” คาดไม่ถึงที่เขาจะบอกให้เธอไม่ต้องรอ ทั้งๆที่เขาต้องการและรักเธอมากมมายขนาดนั้น นัชชาไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เมื่อวานหลังจากที่เตชิตจากไป เธอร้องไห้หนักมมาก หนักกว่าครั้งไหนที่ผ่านมา ถ้าเขาเพียงแค่จากไปเฉยๆไม่เท่าไหร่ แต่เขาจากไปเพราะเรื่องสุขภาพร่างกาย ในใจเธอเหมือนถูกมีดกรีด เลือดไหลไม่หยุด “พี่รู้ว่าตอนนี้เธอเสียใจ การที่เขาตัดสินใจทำแบบนี้เพราะต้องการปกป้องเธอกับลูก เขาคงเป็นคนที่เสียใจและเจ็บปวดมากที่สุด” ปรัณไม่รู้จะปลอบนัชชายังไง จะต้องพูดยังไง แต่เขาอยากจะพูดอะไรเพื่อปลอบเธอบ้าง นัชชายิ้มส่ายหน้า “ตอนนี้ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ต้อการเพียงให้เขาหายกลับมาเป็นปกติ พอนัชนึกถึงสภาพที่เขาต้องทนเจ็บปวด นัชก็แทบจะ..........” เธอหยุดชะงักพูดไม่ออก ความกังวลกลัวของเธอทำให้เธอน้ำตาแทบไหล “อยากไปเยี่ยมเขามั้ย” ปรัณลองถามขึ้น พวกเขารู้ที่ที่เตชิตทำการเข้ารักษาตัว ทำงานสายเดียวกัน ถึงจะไม่ใช่ชนัยเขาก็สืบได้ “ไม่ค่ะ” นัชชาตอบกลับแบบไม่ลังเล คำถามนี้เธอคิดมาทั้งคืน ตอนนี้เธอทำใจได้แล้ว “การที่เขาตัดสินใจจากไปแบบนี้ เขาคงคิดมาดีแล้ว นัชเคารพในการตัดสินใจของเขา ถ้านัชไป นัชกลัวจะหักห้ามใจตัวเองไม่ได้” ปรัณค่อนข้างแปลกใจที่เธอพูดออกมาแบบนี้ เขานึกมาตลอดว่าเธอเป็นคนที่ทำอะไรชัดเจน แต่นึกไม่ถึงว่ายังตัดสินใจแบบเด็ดขาดได้ด้วย “โอเค ถ้าอยากเจอเมื่อไหร่ให้บอกพี่” …………….. พอเตชิตถึงสถานบำบัดของLee เขาก็เดินเข้าไปในห้องพักที่เขาเตรียมไว้ให้ เขาทำการตรวจเช็คทั้งตัว ค่าตัวเลขแม่นยำกว่าครั้งก่อน และส่วนผสมในเลือดก็เห็นได้อย่างชัดเจน Lee เอาผลตรวจมาอธิบายจะทำการรักษาครั้งแรกยังไงให้เขาฟัง “ขั้นแรกพวกเราจะหยุดยาที่ปรัณให้แกกิน ถึงมันจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดได้ แต่ตอนนี้แกพักรักษาอยู่ที่นี่ไม่เหมือนตอนอยู่ที่บ้าน มันไม่ได้มีผลดีหรือช่วยในการรักษา” เตชิตไม่ขัดข้อง “ได้” “แต่มันจะมีผลตามมา ร่างกายแกจะรู้สึกไม่ปกติ ทำใจไว้ได้เลย” Leeพูดเตือนเขาทุกอย่าง “เจ็บปวดไม่เป็นไร ขอแค่หายเร็วๆ” เตชิตพูดโดยไม่ลังเล เขาเตรียมใจไว้แล้วการที่เขาอยากหายแล้วกลับมาเป็นปกติมันไม่ใช่เรื่องง่าย Leeได้ยินดังนี้ สีหน้าเปลี่ยนไป เขาคิดว่าตัวเองเก็บซ่อนไว้ได้ แต่เตชิตตาคมกว่า ถูกจับได้ “แกต้องการจะบอกอะไร บอกมาตรงๆ” เตชิตดูออกว่าเขากำลังลังเล Leeเงียบไปสักพัก มองดูหน้าจริงจังของเขา “ความจริงมันมีอีกหนึ่งวิธี........” เตชิตยกคิ้วขึ้น แววตาเริ่มมีความหวัง “เปลี่ยนถ่ายเลือด” Lee พูดออกมาด้วยน้ำเสียหนักใจ การที่เป็นหมอ ถึงแม้จะไม่ใช่หมอที่เก่งกาจ ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะใช้วิธีนี้ ไม่ต้องบอกว่าวิธีนี้จะเวิร์คหรือไม่เวิร์ค เพียงแค่คิดก็ไม่ควรจะคิดแล้ว แต่อะไรมันก็เกิดขึ้นได้ ถ้าถึงเวลาเตชิตไม่สามารถควบคุมไว้ได้ มันก็คงไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีไปกวานี้ วิธีนี้เขาไม่เคยได้ยินปรัณพูดถึง เขาไม่มีทางที่จะไม่รู้ คงเลือกที่จะไม่พูดถึงเพรายังไม่ถึงขั้นวิกฤตจริงๆ “เปลี่ยนถ่ายเลือดหรอ” เตชิตขมวดคิ้ว ถามอย่างไม่เข้าใจ “ใช่ พูดให้เข้าใจง่ายๆก็คือ นำเลือดของคนที่เข้ากับแกได้มากที่สุดเปลี่ยนถ่ายเข้าไปในตัวแกทีละนิด แต่แน่นอนมันก็ต้องมีผลข้างเคียงบางอย่างตามมา” “แล้วเปอร์เซ็นต์ความสำเร็จมีเท่าไหร่” “ไม่แน่นอน มันเป็นไปได้หลายแบบ” Lee ส่ายหัว ไม่งั้นคงไม่มีคนมากมายขนาดนี้ไม่ดีขึ้นหลังจากที่ผ่านการผ่าตัดไปแล้ว เตชิตเงียบ ในหัวมีความคิดมากมาย “ขอแค่หายขาดได้ ฉันยินดีจะยอมรับผลที่ตามมา” “เต มันไม่ได้ง่ายอย่างที่แกคิด จะอธิบายแบบนี้ละกันให้เข้าใจง่ายๆ ถ้าเลือกใช้วิธีนี้จริง มันไม่เหมือนกับการเปลี่ยนถ่ายเลือดในแบบปกติทั่วไป ต้องเปลี่ยนเลือดเดิมในตัวแกออกร้อยละหกสิบ มันไม่ได้จะเสร็จกันง่ายๆ ร่างกายคนเราต้องการเวลาในการรับตัว ถ้าจะให้เร็วสุดไม่ว่ายังไงก็คงต้องใช้เวลาประมาณครึ่งปี” Lee ไม่อยากให้เขาเลือกใช้วิธีนี้เพราะมันจะเสี่ยงเกินไป “เอางี้ แกลองรักษาในแบบวิธีเดิมไปก่อน ถ้าพอถึงเวลานั้นแล้วมันยังไม่ดีขึ้นเราค่อยเปลี่ยนมาใช้วิธีนี้ โอเคมั้ย” ถึงเตชิตจะใจร้อนอยากหายเร็วๆแล้วกลับไปหานัชชา แต่Leeเป็นถึงหมอ เขาก็ทำได้แค่ทำตามที่เขาบอก เขาก้มหน้ามองรองเท้า พยักหน้าตอบด้วยความเหนื่อยล้า “โอเค เอาตามที่แกว่าเลย” ……………….. อีกฝั่ง ชนุดมรู้เรื่องที่เตชิตไม่ได้อยู่กับนัชชาแล้ว ถึงรายละเอียดแน่ชัดเขาไม่รู้ เขาก็เริ่มรู้สึกไม่สบายใจ นั่งมองดูบรรยากาศกลางคืนที่ห้องทำงาน ชนุดมหยิบมือถือที่เงียยบสนิทขึ้นมาดู เปิดเข้าไปในรายชื่อ ชะงักค้างตรงเบอร์ที่กำลังจะโทรออก ครึ่งนาทีต่อมา เขาโยนมือถือลงโต๊ะ ยืนขึ้นเดินไปข้างหน้าต่าง ร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่ท่ามกลางแสงไฟ แลดูโดดเดี่ยว เขานึกว่าการที่เขาจากมาครั้งนี้นัชชากับเตชิตจะมีชีวิตที่สุขสงบ แต่ไม่นึกว่าผู้หญิงที่ชื่อประทินจะสร้างปัญหามากมายให้กับพวกเขา ทำให้ใจที่เริ่มปล่อยวางได้ของเขาก็กลับเป็นห่วงขึ้นมาอีกรอบ กี่ครั้งที่ก่อนนอนต้องเห็นภาพที่อยู่ในห้องผู้ป่วย เป็นภาพของนัชชากับเตชิตและธีมนต์ ทุกครั้งที่ตื่นมาจะรู้สึกไม่สบายใจ ผู้หญิงคนนั้นไม่มีทางเป็นของเขาอีก ไม่มีแม้แต่เหตุผลที่จะต้องคอยอยู่เคียงข้างเธอ ไม่ได้เป็นเพราะนัชชา แต่ปัญหามาจากตัวเขาเอง เพราะเขาไม่สามารถจะห้ามใจไม่ให้เต้นแรงตอนอยู่ใกล้เธอ เขาเลยเลือกที่จะจากมา วิ่งหนี ไม่เจอดีที่สุด แต่พอเขาได้ยินข่าวนี้ เขาก็ห้ามใจไม่ให้เจ็บไม่ได้ ความเจ็บนี้คอยเตือนเขาว่าไม่ว่ายังไงเรื่องระหว่างเธอกับเขาก็ไม่มีทางเป็นไปได้ ให้ตายเหอะ ชนุดมยิ้มเยาะตัวเองที่ไม่สามารถทำมันได้ ทำเพื่อเด็กแล้วกัน เขาลังเลอยู่นาน แต่ก็เลือกหาข้ออ้างให้ตัวเอง และรีบกดจองตั๋วบินกลับประเทศพรุ่งนี้เช้าอย่างไม่ลังเลอีกต่อไป และทันใดนั้น หลังจากที่เขาจองเสร็จ ก็มีสายเข้า “คุณชนุดมครับ พรุ่งนี้มีประชุมตอน11โมง ทางนั้นขอเลื่อนเป็นบ่าย2 คุณโอเคมั้ยครับ” “ยกเลิกไป” “ว่าไงนะครับ” “ยกเลิก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “ฉันมีเรื่องต้องไปจัดการ เลื่อนงานนัดทุกอย่างไปก่อน” ผู้ช่วยกำลังอึ้งอยู่เขาก็กดวางสายทิ้ง ชนุดมมองดูหน้าจอมือถือที่มืดสนิท เขาเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับงานมาโดยตลอด ไม่ชอบคนที่มองเรื่องความรัก อารมณ์ความรู้สึกเป็นเรื่องใหญ่ พอมาตอนนี้เขากลับมาเป็นเอง โชคชะตากลั่นแกล้ง เรื่องความรู้สึกมันกลับกลายเป็นเรื่องที่เขาไม่สามารถหักห้ามตัวเองได้