ตอนที่456 ความรักของเธอไม่ได้มอบให้ผิดคน

ตอนที่456 ความรักของเธอไม่ได้มอบให้ผิดคน เช้าตรู่ของวันต่อมา ชนุดมเดินลงจากเครื่อง มองดูฟ้าที่กำลังจะสว่าง เขายังปรับตัวไม่ค่อยทัน ครั้งที่แล้วที่มายังไมรู้สึกถึงมัน แต่ครั้งนี้เขากลับมีความรู้สึกที่เปลี่ยนไปจากเดิม ผู้ช่วยยกกระเป๋าสัมภาระใส่รถเข็น เห็นเขาเหม่อลอย พูดเรียกสติเขาเบาๆ “คุณชนุดมครับ รถจอดรออยู่ข้างนอกแล้ว เราออกไปกันเลยมั้ยครับ” ได้ยินดังนั้น สติเขาถึงจะกลับมา หันไปตอบด้วยแววตานิ่งเฉย “อืม” นอกสนามบิน มีรถหรูสีดำจอดรับเขาไว้แล้ว ชนุดมรีบก้าวขาเดิน ตอนนี้ฟ้ากำลังจะเริ่มสว่าง คนไม่ค่อยเยอะ และทันใดนั้น มีเหงาบางอย่างผ่านตัวเขาไป เร็วมาก เขาไม่ทันได้ตั้งตัว ก็มีบางอย่างชนเข้าที่ไหล่ของเขา และหลังจากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงบางอย่างตกกระจัดกระจาย ของจากในกระเป๋าผู้หญิงคนหนึ่ง เขายังไม่ทันได้มองดูดีๆ ก็มีเสียงหวานพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเร่งรีบ “ขอโทษค่ะๆ” แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ยืนขึ้น บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลังก็เดินเข้ามาคุ้มกันเขาไว้ “คุณเป็นใคร” ชีวภาตกใจกับภาพตรงหน้า มือที่เก็บของขึ้นมาจากพื้นตกลงพื้นอีกครั้ง เธอกลืนน้ำลายลงคอ พูดติดๆขัดๆ “ฉัน ฉันรีบเลยเดินไม่ทันได้ระวัง ไม่ได้ประสงฆ์ร้ายใดๆ ต้องขอโทษจริงๆ.............” บอดี้การ์ดได้ยินดังนั้นก็ไม่ได้ถอยหลบ ชนุดมเหมือนเห็นร่างเล็กที่ยังนั่งอยู่กับพื้น เขาเดินเข้ามาใกล้ถึงจะเห็นเป็นผู้หญิงผมยาวคนหนึ่ง เขาขมวดคิ้ว ถามขึ้นแบบไม่สบอารมณ์ “เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น” เขาพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เหมือนเสียงของต้นไม้ที่ถูไถกันเพราะลมพัด หยาบกร้าน ชีวภาเงยหน้ามองตามต้นเสียง เธออึ้งตาค้าง เขาใส่เสื้อเชิ้ตสูท ไม่ได้ผูกไท เสื้อเปิดอกเล็กน้อย ทำให้เห็นกระดูกไหปลาร้า ข้างนอกสวมเสื้อโค้ทยาวทับ ไม่รู้ว่าเขาจะรู้สึกร้อนมั้ย ใบหน้าเขาดูดีมาก จมูกโด่ง ริมฝีปากบางที่ตอนนี้กำลังบึ้งไม่พอใจ ดวงตาคมทำให้คนไม่กล้ามอง ตั้งแต่หัวจรดเท้าเขาไม่เหมือนคนปกติทั่วไป ต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน ชีวภารู้สึกเพียงความเหนื่อยล้าเมื่อครู่หายไปแล้ว เธอไม่อยากมีปัญหา พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ต้องขอโทษด้วยนะคะ คือฉันกำลังรีบเลยไม่ทันได้มองคุณ คุณเป็นอะไรรึเปล่า” น้ำเสียงที่อ่อนโยนมแต่แฝงไปด้วยความพยายามกดกลั้นอารมณ์ไว้ ชนุดมหูฟัง แต่ดวงตาคู่นั้นมองดูเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า หยุดอยู่ที่ใบหน้าเธอ เธอผิวขาวมาก นี่เป็นความรู้สึกแรกที่เขารู้สึก ปากน้อยอมชมพู เป็นผู้หญิงเอเชียที่สวย หน้าผากกลม คางแหลม ริมฝีปากคู่นั้นเหมือนกับนัชชา ตอนแรกชนุดมไม่ได้รู้สึกอะไร แต่พอคิดได้ดังนั้นเขาก็แอบมอง ตอบกลับเธอ “ไม่เป็นไร” ชีวภาเกือบจะทนสายตาของเขาไม่ได้ การที่เขามองมามันทำให้เธอรู้สึกกดดัน แต่ดีที่เขาตอบกลับ เธอโล่งใจ “อะ อ่อค่ะ ถ้าไม่มีปัญหาอะไรแล้วฉันขอตัวก่อนนะคะ” ชนุดมก็ไม่ได้อยากอยู่ต่อ ไม่รอตอบเธอเขาเดินจากมาแล้ว ชีวภาถูกบอดี้การ์ดยืนบังไว้ รอจนแผ่นหลังของเขาหายจากสายตาไป ถึงจะยอมปล่อยเธอไป เธอรีบเก็บของใส่กระเป๋า หนึ่งในนั้นเป็นสมุดที่เต็มไปด้วยรายชื่อผู้ป่วย เธอรีบหยิบมันขึ้นมาดูแล้วใช้มือปัดฝุ่นทิ้ง ใส่มันเข้าไปในกระเป๋าตามเดิม เก็บของเสร็จ เธอรู้สึกเหมือนมีลมเย็นพัดมาจากข้างหลัง เธอหันหลังไปมอง ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ในหัวมีภาพหน้าของผู้ชายเมื่อกี้ เธอส่ายหน้า “มีสติหน่อย ไม่ว่าเขาจะเป็นใครมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอ............” ………………….. พอออกจาสนามบิน ชนุดมไม่ได้ไปหานัชชา เขารู้ว่าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เธอต้องการเวลาในการจัดการกับอารมณ์ตัวเอง เขากลับไปที่พัก แล้ววานให้คนติดต่อเตชิต ตอนแรกนึกว่าจะไม่ได้เรื่องอะไร แต่นึกไม่ถึงว่าเตชิตจะเป้นคนโทรหาเขาเอง “ไม่ง่ายที่คุณจะเป็นคนโทรหาฉัน” ชนุดมพูดด้วยคำหยอกล้อแต่แอบแฝงไปด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย เตชิตไม่อ้อมค้อม ถามไปตรงๆ “แกกลับมาแล้วหรอ” “อืม” ทั้งสองคนเงียบไม่พูดอะไร และเตชิตก็พูดขึ้นก่อน “เจอนัชชารึยัง” ได้ยินเขาถามแบบนี้ เขาไม่อยากตอบดีๆ “ทำไมแกตื่นเต้นหรอ” “………..” เตชิตที่นั่งอยู่บนเตียง รู้ว่าเขากำลังล้อเลียนตัวเอง สีหน้าเขาไม่พอใจ พยาบาลที่อยู่ข้างๆตกใจ ปกติเขาก็ดุอยู่แล้ว แต่ตอนนี้อารมณ์เสียขึ้นมา ไม่ใช่คนปกติที่จะรับไหว.......... “ไม่ต้องห่วง ฉันยังไม่ได้ไปเจอ” ชนุดมเห็นเขาเงียบไป รู้ว่าเขาคงถูกตัวเองพูดแทงใจดำ “ได้ยินมาว่าแกเข้ารักษาตัว แล้วยังไม่ติดต่อกับเธออีกด้วย” แหล่งข่าวของเขาไม่เคยทำให้เตชิตผิดหวัง เขารู้สึกว่าตัวเองก็เป็นคนที่ทำอะไรแบบเงียบๆแล้ว ผ่านไปแค่วันเดียว เขาที่อยู่อังกฤษได้ข่าวตอนนี้กลับมาอยู่ที่นี่แล้ว ความเร็วนี้ทำให้เขาต้องปรับเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อเขาใหม่แล้ว “เรื่องของฉัน ฉันจัดการเอง ไม่จำเป็นต้องให้คุณมาคอยเป็นห่วง” “งั้นก็ดี อย่าลืมว่านัชชายังรอแกอยู่” ชนุดมรีบตอบกลับ “ถ้าเกิดแกทนไม่ไหวเป็นอะไรขึ้นมาฉันจะยืนมองอยู่เฉยๆโดยจะไม่เข้าไปช่วย” เขาหมายความว่าอะไรเตชิตรู้ดี ความรู้สึกที่เขามีต่อนัชชายังคงเหมือนเดิม ถึงแม้ว่าหลังมานี้เป็นเพราะเขา เขาเลยต้องพยายามหักห้ามใจ แต่ไม่ว่าจะผ่านไปแค่ไหนเขาก็ไม่เคยลบเธอออกไปจากใจได้ เรื่องนี้เตชิตรู้ดีทุกอย่าง เตชิตก้มดูเสื้อคนป่วยที่เขากำลังใส่อยู่ “ถ้าเป้นปกติ แกไม่มีทางได้พูดแบบนี้แกรู้ใช่มั้ย” ชนุดมอึ้ง ไม่นึกว่าเขาที่กำลังไม่สบายอยู่แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ พูดข่มขู่เขา ความอ่อนโยนของเขาคงจะมีไว้ยอมให้นัชชาแค่คนเดียว ความจริงเขาไม่ได้สนใจว่าเขาจะเป็นตายร้ายดียังไง แต่เป็นเพราะเขาเกี่ยวข้องกับความเป็นอยู่ของนัชชาเขาเลยต้องสนใจ เขาจะพูดข่มขู่เขาอีก แต่ก็เปลี่ยนใจ “แต่ตอนนี้มันเป็นโอกาสดีของแกแล้ว.....” ชนุดมยกคิ้ว ฟังเขาต่ออย่างเงียบๆ เตชิตกำมือถือในมือไว้แน่น “ฉันไม่สบายอยู่ดูแลพวกเธอไม่ได้ แต่ก็ต้องยอมรับ นอกจากฉันแกเป็นคนที่สนิทกับพวกเธอที่สุด เพราะฉะนั้นคงต้องรบกวนคุณ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นขอให้คุณยื่นมือช่วยเข้าไปดูแลหน่อย” เขายอมเสียหน้าทิ้งศักดิ์ศรีลงเพื่อขอร้องเขา ชนุดมแปลกใจ แต่เป็นความตกตะลึงมากกว่า เขายอมทำเพื่อนัชชาเพื่อลูกมากมายขนาดนี้ ถึงแม้ต้องยอมทิ้งศักดิ์ศรีมาขอร้องเขา หัวเราะเยาะ ดูถูก หายไปหมดแล้ว เขาหวังอยากให้เตชิตเป็นผู้ชายที่ปากแข็ง รักศักดิ์ ไม่มีวันยอมแพ้ แต่ตอนนี้ชนุดมรู้สึกว่าตัวเองพ่ายแพ้ให้เขา เพราะครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าความรักที่นัชชามอบให้เขามันไม่ได้สูญเปล่า เขายกยิ้ม พยักหน้ารับ “ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะดูแลเอง”