ตอนที่457 สถานการณ์ขั้นวิกฤต

ตอนที่457 สถานการณ์ขั้นวิกฤต ชนุดมไม่ได้เร่งรีบ หลังจากที่เขากลับมา นอกจากเตชิตเขายังไม่ได้ไปเจอใคร ทางนัชชาเขาก็ไม่ได้บอก เพียงแต่ให้คนคอยตามดูเธอ ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นให้บอกเขาทันที ตอนกลางวันเขาทำงานทางไกลอยู่ในห้อง ตอนกลางคืนเขาออกไปหาที่เงียบๆนั่งดื่มคนเดียว ที่นี่สำหรับเขามันไม่ใช่ที่ที่มีความทรงจำที่ดีหนัก มันดีตรงที่ที่นี่มีนัชชา ตอนเตชิตไม่อยู่ นัชชามีเวลาดูแลธีมนต์อย่างเต็มที่ แต่ลูกไปโรงเรียนแล้ว เวลาส่วนใหญ่เขาจะใช้ชีวิตอยู่ที่โรงเรียน ตอนเธอว่างๆมันเลยทำให้เธอฟุ้งซ่าน วันสองวันคงไม่เป็นไร แต่นี่เวลาผ่านมาร่วมเดือน มันทำให้เธอเริ่มเครียด เธอมักจะตกใจตื่นเพราะฝันร้าย บางวันก็นอนไม่หลับ ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะการที่เขาจากไป “คุณแม่เป็นอะไรไปครับ” เช้าวันหนึ่งตอนนั่งกินข้าวเช้า ธีมนต์เห็นเธอสีหน้าไม่ค่อยดี นัชชามือถือขนมปังไว้ แต่ใจลอย ได้ยินเขาเรียกเธอค่อยได้สติ ตอบเขาไปแบบยิ้ม “แม่กำลังคิดไปเรื่อยเปื่อย” ธีมนต์อ้าปากกัดกินขนมปัง จนกลืนลงคอหมดแล้ว ตากลมโตมองมาทางนัชชา เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนเบาด้วยความระมัดระวัง “แม่ครับ เมื่อไหร่พ่อจะกลับมาครับ” หลังจากที่เตชิตจากไป เวลาผ่านไปครึ่งเดือนแล้ว ตั้งแต่พวกเขาดีกัน เขากับเตชิตยังไม่เคยห่างไกลกันนานขนาดนี้ นัชชาตกใจ กลัวลูกจะจับได้ เธอพยายามทำตัวปกติ “คุณพ่อยังจัดการเรื่องงานไม่เสร็จ ถ้าเสร็จเดี๋ยวก็กลับมาแล้ว” “แล้วเมื่อไหร่ล่ะครับ” ตากลมโตมองเธอ ทำให้นัชชาไม่กล้าสบตา “อีกไม่นานครับ” นัชชาไม่กล้าบอกเวลาที่แน่นอนให้เขา กลัวเขาจะผิดหวังเมื่อถึงเวลานั้น “ลูกคิดถึงพ่อหรอ” ธีมนต์พยักหน้า “ครับ..........” ทุกคืนหลังทำการบ้านเสร็จ นั่งเล่นของเล่นเขาจะคิดถึงพ่อ เพราะก่อนหน้านั้นเป็นเตชิตที่คอยเล่นเป็นเพื่อนเขา ความรู้สึกของเด็กน้อยอ่อนโยนน่าเอ็นดู น้ารินที่เทนมอยู่ข้างยังรู้สึกสงสารแทน นัชชาดึงเขาเข้ามากอด ใบหน้าผิดหวังของเขา เธอรู้สึกเจ็บปวด เตชิตจากไปครั้งนี้ก็เพื่อเธอและลูก ถ้าเกิดตอนนี้เธอไม่สู้แล้วอ่อนแอ ความทรมานที่อดทนที่ผ่านมาก็ไม่มีความหมาย เธออ่อนแอไม่ได้ ลูกยังต้องการเธอ บ้านนี้ต้องการเธอ เธอต้องเข้มแข็ง “ลูก พ่อไม่อยู่ก็ยังมีแม่หนิครับ พ่อเขาไปเพราะต้องการหาเงินเลี้ยงดูพวกเรา พ่อคิดถึงลูกและรักลูกมากนะครับ” ธีมนต์ได้ยินดังนี้ เขาฉีกยิ้ม พยักหน้ารัวๆ “ครับ งั้นเรามารอจนกว่าคุณพ่อกลับมาด้วยกันนะครับ” นัชชาตาร้อน ยกมือลูบหัวเขา “โอเคครับ” ……………….. อีกฝั่งเตชิตกำลังทำการรักษา แต่สารพิษในร่างกายเขาค่อนข้างสูง ตามมาด้วยอาการที่เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ สติค่อยจางหาย เขาผอมลงอย่างรวดเร็ว อย่าว่าแต่อารมณ์กินข้าว ทุกครั้งที่อาการกำเริ่มเขาจะหมดแรงขยับไปไหนไม่ได้ ทนทุกข์ทรมาน เจ็บปวดมาก ความรู้สึกที่ทั้งตัวเหมือนโดนกัดกร่อนไม่มีใครสามารถรับรู้ถึงความเจ็บปวดนี้ได้ เหมือนมีมีดคอยกรีดตามอวัยวะในร่างกายเขา ร่างกายไม่ฟังคำสั่งจากเขา เขาจะคอยทำร้ายร่างกายตัวเอง จนหมอต้องมัดแขนมัดขาเขาไว้กับเตียง เตียงสั่นอย่างรุนแรง เหมือนเวลาผ่านไปนานมากกว่าทุกอย่างจะสงบลง อาการแบบนี้เขาจะเป็นวันหนึ่งประมาณ1-2รอบ ทุกครั้งจะทำให้เขาทนไม่ไหว ทุกครั้งที่เขาอยากยอมแพ้ เขาจะได้ยินเสียงและคำพูดของนัชชา เขายอมแพ้ตอนนี้ไม่ได้ เพราะเธอยังรอให้เขากลับไปอยู่ Leeมองดูอาการของเขาแย่ลงทุกวัน ถึงจะไม่ถึงขั้นอันตรายถึงชีวิต แต่การที่เขาเป็นแบบนี้ทุกวันมันทำให้เขากังวล “Lee ไม่งั้นเราเปลี่ยนไปใช้วิธีเปลี่ยนถ่ายเลือดมั้ย” ผู้ช่วยLeeถามขึ้น พวกเขาร่วมงานกันมานาน เขายืนมองเหตุการณ์ทุกอย่างผ่านนอกห้องกระจกใส มันค่อนข้างเลวร้าย Leeไม่ใช่ไม่เคยคิด เขาเคยคิดที่จะใช้วิธีนี้ แค่รู้สึกว่ามันยังไม่ถึงเวลานั้น มองดูผู้ชายที่นอนทนทุกข์ทรมานอยู่บนเตียง ถอนหายใจ “รออีกสักหน่อย” หลังจากอาการกำเริ่มจนหาย เขารู้สึกตัวตื่นอีกทีก็ดึกมากแล้ว ร่างกายหมดแรง เขาชินกับมันแล้ว แขนที่ชาต้องขยับหลายครั้งถึงจะกลับมาเป็นปกติได้ เตชิตมองดูเพดานสีขาว รออย่างเงียบๆ หลังจากผ่านไปสิบกว่านาที เขาก็สามารถขยับตัวได้แล้ว เขาขยับตัวลุกนั่งบนเตียง วินาทีที่เท้าแตะกับพื้น มันปวดจี๊ดขึ้นมาจนเขาแทบจะยืนไม่อยู่ ทันใดนั้นLeeก็เดินเข้ามาช่วยพยุงเขาไว้ทันพอดี “แกไม่เป็นไรใช่มั้ย” เตชิตก้มมองดูตัวเอง เขาเกลียดตัวเอง เขาหลับตาแล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงเบาๆ “ตอนนี้แม้แต่แรงยืนยังไม่มีเลย” Leeเอ่ยปากปลอบ “แกเพิ่งหายจากอาการ มันเป็นธรรมดาที่ร่างกายจะไม่มีแรง การขยับตัวมันจะทำให้เลือดและสารพิษในร่างกายของแกไหลเวียนเร็วขึ้น” “Lee” จู่ๆเขาก็เรียกชื่อเขา “ว่ามา” “ถ้าใช้วิธีเปลี่ยนถ่ายเลือดจะใช้เวลาประมาณครึ่งปีใช่มั้ย” อยู่เขาก็ถามขึ้น Leeปรับตัวไม่ทัน “ใช่ ประมาณนั้น แต่ก็ต้องรอดูปฏิกิริยาของร่างกาย ถ้าผลตอบรับออกมาดีไม่มีปัญหาอื่นๆตามมาก็อาจจะใช้เวลาแค่สี่เดือน” “ถ้าผลออกมาไม่ดี มันจะเลวร้ายกว่าตอนนี้มั้ย” Lee มองดูใบหน้าซีดๆของเขา “เลวร้ายกว่าเล็กน้อย” หลังได้ยินคำตอบเขาเอ่ยปากบอก “ฉันเป็นถึงขนานนี้แล้ว มันคงไม่มีอะไรที่แย่ได้มากกว่านี้แล้วล่ะ” “เต แกอยากเปลี่ยนถ่ายเลือดใช่มั้ย” “ทำเหอะ ตอนนี้เป็นแบบนี้ฉันมองไม่เห็นความหวังเลย” เตชิตพูดออกมาแสดงว่าตัดสินใจแล้ว “แต่มันต้องเป็นความลับ” “แต่.........” Lee เอ่ยปากด้วยความลังเล เตชิตพูดขัดขึ้น “กว่าฉันจะตัดสินใจได้มันไม่ใช่เรื่องง่าย แกไม่ต้องพูดอะไรเพื่อให้ฉันเปลี่ยนใจเลย” “แต่คนในครอบครัวต้องรับรู้ พวกเขาต้องเซ็นอนุญาตก่อนถึงจะทำได้” “ถ้าฉันอยากให้พวกเขารู้ ฉันจะมาหาแกที่นี่ทำไม” Leeชะงักนิ่ง ในห้องเงียบสนิท “ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาฉันรับผิดชอบเอง จะไม่โทษว่าเป็นความผิดของแก ฉันขออย่างเดียวช่วยเก็บเป็นความลับ” เขาพูดออกมาตามตรง Leeได้ยินดังนั้นก็แอบโกรธและน้อยใจ “ฉันไม่ได้กลัวตัวเองเดือดร้อนหรือไม่อยากรับผิดชอบ แกก็รู้ว่าฉันไม่เคยคิดเรื่องอะไรแบบนั้น” ถ้าไม่ใช่เพราะเตชิต เขาไม่มีทางมาถึงทุกวันนี้ ถึงแม้ต้องเดือดร้อนก็ไม่กลัว เขาเพียงเป็นห่วงเตชิต “ถ้าไม่ใช่ก็ทำตามที่ฉันขอ” เขาพูดขึ้น “ฉันมีเวลาไม่มาก”