ตอนที่458 ฉันไม่เคยคิดที่จะไม่รอเขา

ตอนที่458 ฉันไม่เคยคิดที่จะไม่รอเขา Leeทำการตรวจหาเลือดที่เข้ากับเตชิตด้วยตัวเอง เขาไม่สนใจงานอื่น วันๆนั่งวิจัยอยู่ในห้องไม่ออกไปไหน ความทุ่มเทของเขาไม่สูญเปล่า เพราะเขาหามันเจอแล้ว เขาเริ่มทำการเปลี่ยนถ่ายเลือดครั้งแรก การเปลี่ยนถ่ายเลือดถ้าให้พูดตามแนวทางการแพทย์ก็คือการนำเลือดที่เข้ากันได้ฉีดเข้าที่ร่างกายของเตชิต แล้วแยกเอาสารพิษที่อยู่ในตัวของเขาออกมา มันค่อนข้างซับซ้อน Leeเลยลงมือทำเอง ทุกอย่างเลยผ่านไปได้ดี “ตอนแรกค่าดัชนีของเลือดในร่างกายต้องเปลี่ยนไปจากเดิม มันจะทำให้เวียนหัวอยากอ้วกและมีอาการเจ็บ แต่มันจะเจ็บปวดน้อยกว่าถ้าเทียบกับอาการกำเริ่มของทุกครั้งที่ผ่านมา” Leeบอกเขา เตชิตไม่แสดงออกใดๆ มันเป็นสิ่งที่เขาต้องการ เขาหวังเพียงการรักษาครั้งนี้จะได้ผลลัพธ์ที่ดี “ฉันเข้าใจแล้ว ขอบใจมาก” พวกเขาทั้งสองมองตากัน “ใช่ เมื่อกี้ผู้ช่วยแกส่งข้อความมา ไม่ทันได้บอกแก ภรรยาแกกำลังเตรียมจะเปิดร้านดิกไม้ อยู่ไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่” ได้ยินข่าวนี้ เขาที่ไม่เคยแสดงออกอาการใดๆ ก็เงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าแปลกใจ “ร้านดอกไม้หรอ” “อืม เหมือนจะเตรียมทุกอย่างอยู่ ช่วงนี้ก็ไปดูตลาดดอกไม้มา” Leeบอกเขาทุกอย่างที่ได้ยินมา เพราะเขารู้ว่าสำหรับเตชิตเธอเป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้เขาอยากสู้ต่อโดยไม่ยอมแพ้ เตชิตไม่ได้พูดอะไร ตาจ้องไม่กระพริบ ในหัวมีแต่ภาพของเธอที่อยู่ท่ามกลางดอกไม้ ถึงเขาจะไม่ได้เห็นด้วยตาแต่เขาก็จินตนาการออกว่าเธอจะสวยขนาดไหน ไม่นึกว่าเธอจะเปิดร้าน แต่ก็เป็นไปตามที่เขาคิด เตชิตรู้ว่าตอนเขาไม่อยู่เธอโดดเดียว อยากหาอะไรทำเพื่อไม่ให้ตัวเองว่างไม่ฟุ้งซ่าน Lee เห็นเขาเงียบไป ความรู้สึกที่เสียใจของเตชิตเขารู้สึกถึงมันได้ เขายื่นมือไปตบไหล่เขา “เต เธอก็กำลังพยายามอยู่ ทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี” ใช่ ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น แต่ถึงจะอย่างนั้น ความทุกข์ที่เขาให้เธอมันมากเกินไป ทั้งหมดนี้ถึงเขาจะชดใช้ทั้งชีวิตก็คงไม่หมด เขายกมือขึ้นมาลูบหน้า “เธอไม่จำเป็นต้องเจอเรื่องพวกนี้............” Lee ยื่นมือไปบีบไหล่เขาเบาๆ “เต ความรักมันต้องแบ่งปันทุกข์สุขร่วมกัน การที่แกกลับไปแข็งแรงเหมือนเดิมได้ มันเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด” “หวังว่ามันจะเป็นแบบนั้น” ...................... ทุกเช้าหลังนัชชาไปส่งธีมนต์ที่โรงเรียนเสร็จ เธอก็จะขับรถไปดูดอกไม้ตามตลาดขายดอกไม้ พอเห็นดอกไม้สวยๆมากมายมันก็ช่วยทำให้อารมณ์เธอดีขึ้นตาม หลังจากดูมาหลายร้าน ท้ายที่สุดนัชชาตัดสินใจเลือกร้านที่เปิดมาแล้วนับสิบปี เจ้าของร้านเป็นสามีภรรยาคู่หนึ่งอายุสี่สิบกว่าๆ รักกันมาก ลูกโตจนเรียนมหาลัยแล้ว “ร้านเราดอกไม้ไม่ได้ถูก คุณก็รู้ว่าดอกไม้ส่วนใหญ่เป็นดอกนำเข้า แค่ค่าขนส่งก็สูงแล้ว ราคาลดไม่ได้ ถ้าคุณต้องการดอกราคาต่ำๆ ที่นี่ไม่เหมาะกับคุณ” ภรรยาเป็นคนตรงไปตรงมา นัชชาถือดอกระฆังสีฟ้า ที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆ นัชชาฉีกยิ้ม “หนูก็ดูมาหลายร้านแล้ว ราคาจะสูงหรือต่ำต่างกันไป ที่เลือกที่นี่ไม่ได้เป็นเพราะราคาแต่เป็นเพราะเชื่อมั่นในคุณภาพ พูดตามตรง หนูไม่มีประสบการณ์ด้านนี้ ไม่รู้เรื่องราคา แต่คุณภาพหนูดูออก เรื่องเงินกำไรไม่ได้สำคัญที่สุดสำหรับหนู” เธอไม่ได้ร้อนเงิน ถึงจะไม่ใช้เงินของเตชิต แค่เงินของเธอที่หาได้หลายปีนี้มันก็พอที่จะเปิดร้านนี้ได้ “ถ้าเป็นแบบนี้หนูก็ต้องเตรียมใจไว้ ป้ากลัวว่าหนูจะขาดทุน” “ไม่เป็นไรค่ะ หนูก็ไม่ได้เปิดเพราะหวังกำไรอะไร” เธอพูดยิ้มๆอย่างมีมารยาท นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ ข้างหลังเต็มปด้วยดอกไม้ที่เพิ่งเข้าใหม่วันนี้ เธอใส่ชุดกระโปรงสีขาว เกล้าผมขึ้น สวยหวานกว่าดอกไม้อีก สามีภรรยาคู่นั้นแค่เพียงสบตากันก็เข้าใจแล้วว่าต่างคนต่างคิดอะไรอยู่ สามีเดินเข้าไปเอาสัญญาในบ้าน ส่วนเธอยืนอยู่ตรงหน้าพูดคุยกับนัชชา เธอถามด้วยความสงสัย “คุณนัช เมื่อก่อนหนูทำงานอะไรจ้ะ” นัชชาตอบกลับ “กฎหมาย” “อ่อๆ เป็นงานที่สูง ป้าก็ว่าหนูไม่ธรรมดา เหมือนคนมีความรู้ชั้นสูง” เธอไม่ได้พูดเกินจริง ตั้งแต่นัชชาเข้ามาในร้านเธอรู้สึกได้ว่าเธอไม่เหมือนผู้หญิงปกติทั่วไป นัชชาปฏิเสธ “ไม่หรอกค่ะ มันก็เหมือนคนทั่วไป แค่ฟังดูดีแค่นั้นเอง” พูดจบ เธอเงยหน้ามองไปรอบๆ “ตอนนี้หนูอยากมีร้านดอกไม้เล็กๆเป็นของตัวเองมากกว่า” “ถ้าหนูไม่เดือดร้อนเรื่องเงิน เปิดร้านดกไม้ก็ดีนะ สบายใจช่วยให้อารมณ์ดีด้วย” นัชชายิ้ม อารมณ์ดีคำนี้ห่างไกลกับเธอมาก เธอขอแค่ไม่คิดมากแค่นี้ก็พอแล้ว “ลองดูสัญญา ถ้าไม่มีปัญหาอะไรก็ลงชื่อ หลังจากนี้ดอกไม้ของหนูปล่อยให้เป็นหน้าที่ของลุงกับป้า” เขาเดินออกมาพร้อมหนังสือสัญญา นัชชารับมา อ่านอย่างถีถ้วน ทุกอย่างไม่มีปัญหา เธอก้มไปเอาปากกาในกระเป๋า เธอชะงักมือค้างตรงที่เซ็นชื่อ เธอเห็นการกระทำนัชชา “เป็นอะไรไป สัญญามีปัญหาหรอ” นัชชาเซ็นชื่อลงไป “เปล่าค่ะ คิดอะไรขึ้นมาได้นิดหน่อย” พวกเธอทำสัญญาร่วมกันแล้ว เธอตรงไปที่ร้านจ่ายค่าเช่าแล้วเรียกให้คนมาปรับแต่งภายในร้านทันที รูปแบบภายในร้าน เธอวอนให้จินต์จัดการให้ ธีมหลักของร้านคือสีฟ้าอ่อน มีรูปปั้นเล็กน้อยภายในร้าน รูปแบบง่ายสะอาดตา หลังจากยุ่งมาทั้งวัน กว่าเธอจะเอาธีมนต์เข้านอนได้ จินต์ชวนให้เธอออกมาดื่มด้วยกัน ตอนแรกเธออยากปฏิเสธแต่ก็ถูกเธอลากออกไป ทั้งสองมาถึงร้านเงียบๆใกล้บ้าน คนไม่ได้เยอะมาก ตอนเปิดประตูเข้าไปมีคนมองมาทางพวกเธอค่อนข้างเยอะ จินต์จองห้องไว้ จินต์สั่งค็อกเทลสองแก้ว ยื่นให้เธอ แล้วถามขึ้น “พรุ่งนี้ก็เปิดร้านแล้ว แกคิดรึยังว่าจะชื่อร้านอะไร” นัชชาเอามือลูบแก้วมองดูสีค็อกเทลในแก้ว เงียบไปสักพัก เธอก็พูดขึ้น “ชท่อร้านwaitingแล้วกัน” “waiting?” จินต์พูดทวน “ที่แปลว่ารอคอยอ่ะนะ” นัชชายกยิ้ม waiting รอคอย ฉันไม่เคยหยุดที่จะรอคอยคุณ