ตอนที่459 เหตุการณ์ไม่คาดคิด

ตอนที่459 เหตุการณ์ไม่คาดคิด “นัช แกได้ข่าวอะไรของเตชิตบ้างมั้ย” จินต์เป็นห่วง หลายปีที่ผ่านมาพวกเขามีลูกด้วยกันแล้ว แต่ก็ยังไม่ลงเอยกันสักที นัชชาหน้าเศร้าๆ “ฉันไม่ได้ถาม ในเมื่อเขาเลือกจากไปก็คงไม่อยากให้รบกวนเขา” “แล้วแกล่ะ” จินต์กุมมือเธอไว้ “แกอย่ามัวคิดเพื่อคนอื่น ต้องคิดเพื่อตัวเองบ้าง ถ้าไม่สบายใจจริงก็ไปดูเขาหน่อย” “ดูแล้วได้อะไร” เธอพูดขึ้น “นอกจากจะทำให้เราทั้งคู่เจ็บปวด ไม่ได้มีผลดีอะไรเลย” เธออยากไปเยี่ยมเขาใจจะขาด คิดถึงเขาทุกวัน ไม่มีใครรู้ว่ากว่าเธอจะหักห้ามใจตัวเองได้มันทรมานมากแค่ไหน “แล้วแกก็จะนั่งรอแบบนี้ไปเรื่อยๆหรอ” “อืม” เธอยกขึ้นมาจิบเล็กน้อย “ครึ่งปี ฉันรับปากเขาไว้แล้ว” ครึ่งปี ไม่นานไม่สั้น แต่ก็ทำให้คนทุกข์ทรมานได้ จินต์เป็นห่วงเธอมาก เธอตกอยู่ในความตึงเครียด เหมือนเส้นที่มันถูกดึงจนตึงถ้าออกแรงดึงอีกนิดก็ขาด กลัวว่าเธอจะรับไม่ไหว “แล้วแกเคยคิดมั้ย ถ้าเกินครึ่งปีแล้วเขายังไม่กลับมาแกจะทำยังไง” นัชชารู้ว่าเธอหมายความว่ายังไง เธอทำใจไว้แล้ว “ฉันก็คงรอต่อไป รอจนกว่าเขาจะกลับมา” ที่พูดว่าหลังจากครึ่งปีเธอจะพาลูกไปแล้วแต่งงานใหม่ มันเป็นเพียงคำพูดขู่ พวกเขาผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะ เธอจะทิ้งผู้ชายคนนี้ลงได้ยังไง จินต์ตกใจ และเป็นห่วง “นัช...........” “จินต์ ฉันรูว่าแกเป็นห่วงฉัน แต่ไม่มีทางเลือก ฉันรักเขามากมันหักห้ามใจไม่ได้” เธอพูดขัดขึ้นเบาๆ สิ่งที่เธอเป็นห่วงเธอเข้าใจดี เธอรู้ทุกอย่าง แต่เรื่องความรู้สึกมันจะมีคนคนหนึ่งที่ไม่ว่ายังไงก็ปล่อยเขาไปไม่ได้ แสงไปที่ส่องลงมาตรงหน้าเธอ หลังจากที่ฟังแล้วเธอก็คงทำอะไรไม่ได้ “มันก็จริง คนเรามีหัวใจความรู้สึก ใครจะเลือดเย็นชาขนาดนั้นได้เนอะ” นัชชากุมมือเธอกลับ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “คนเราก็ต้องมีเรื่องที่ไม่สามารถควบคุมได้ สำหรับฉันเตชิตเป็นคนนั้น ถ้าต้องทำเพื่อเขาฉันก็เต้มใจ” ทั้งสองนั่งคุยกันสักพัก พวกเธอไม่ได้คุยกันนานแล้ว นัชชารู้สึกผ่อนคลายไปมาก ห้องไม่ได้ใหญ่มาก ห้องน้ำอยู่นอกห้อง เธอไม่ได้ดื่มหนัก เธอเปิดประตูออกมาหาห้องน้ำ แต่ก็ชนเข้ากับอะไรบางอย่าง “อ่าว คุณนัชนี่ใช้ชีวิตเป็นนะครับ ดึกๆดื่นๆแล้วยังมานั่งดื่ม ที่นี่คงไม่ใช่ราคาถูกๆ” เป็นผู้ชายตัวสูงใหญ่ ผิวคล่ำๆ ดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนดีอะไร และนัชชาก็รู้จักเขาด้วย เป็นคนที่เธอหาให้มาช่วยดูแลแบบของร้าน ทำงานชุ่ยๆไม่ว่า แล้วยังขึ้นราคาตามใจ เลยทำให้เลิกรากันไม่ดี เธอเลยต้องหาเจ้าใหม่ เธอไม่ได้จ่ายส่วนที่เหลือเพิ่มให้ ทำงานออกมาแบบนั้นอย่าว่าส่วนที่เหลือ เธอไม่ขอเงินคืนก็ดีแค่ไหนแล้ว แต่ตอนนี้............... นัชชาขยับถอยหลัง “มีอะไร” เขายกยิ้ม “คุณนัช มีงานเยอะจนลืมหรอครับ ส่วนที่เหลือคุณยังค้างจ่ายผมอยู่เลย คนงานของผมรอไม่ไหวแล้วนะครับ” เขามาทวงเงินอย่างเห็นได้ชัด เธอหน้านิ่ง “เงินที่ควรให้ฉันจ่ายคุณไปหมดแล้ว ไม่เข้าใจว่าไปค้างจ่ายคุณค่าอะไร ตอนไหน” “เงินส่วนที่เหลือคุณยังไม่ได้จ่ายผมเพิ่มเลยครับ” “คุณยังกล้าทวงค่านั้นอยู่หรอ” “พวกผมทำงานให้ คุณต้องจ่ายเป็นธรรมดาอยู่แล้วไม่ใช่หรอ” เขาเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ นัชชาไม่อยากเถียงกับเขา “ok ถ้าคุณคิดว่ามันไม่ถูกต้อง คุณก็ไปฟ้องร้องเอา ระวังเรามีสัญญาว่าจ้าง ฉันมีหลักฐานทุกอย่าง” “คุณ” ทำไมเขาจะไม่รู้ เขาทำงานด้านนี้มาหลายปี ตอนแรกเขาเห็นว่าเธอเป็นผู้หญิง และการที่เขาเป็นคนทำงานแบบโกงๆเป็นธรรมดา สุดท้ายใครจะไปขาดคิดว่าเธอจะทำงานด้านกฎหมาย มันเลยทำให้เขาขาดทุน เดือดร้อน อย่างอื่นไม่ว่า แค่เรื่องนี้ ถ้าฟ้องร้องกันจริงๆเขาไม่ใช่ฝ่ายถูกแน่นอน เขามองดูนัชชาตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาเริ่มพูดจาไม่รู้เรื่อง ไม่มียางอาย “ไม่รู้แหละ ไม่ว่ายังไงวันนี้คุณก็ต้องจ่ายส่วนที่เหลือมาให้ผม ไม่งั้นผมจะให้คนไปพังร้านคุณ” “ได้ คุณทำเลย” นัชชาไม่มีความเกรงกลัว อยู่กับเตชิตมานาน กับคนแบบนี้เธอรู้วิธีจัดการ “เพราะยังไงสุดท้ายก็เป็นคุณเองที่ต้องเป็นฝ่ายเสียค่าชดใช้” วิธีขู่ด้วยคำพูดมันดีที่สุดสำหรับคนที่ชอบใช้กำลัง เขาเห็นหน้าตาไม่เกรงกลัวของเธอ รู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้เงินมา ตอนเขากำลังคิดหาวิธีอยู่ นัชชาก็เดินเลี่ยงกำลังจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ ไม่รู้เป็นเพราะใจร้อนกลัวไม่ได้ตังค์หรืออะไร เขารีบคว้ามือนัชชาไว้ เขาใช้แรงบีบมือเธอ “โอ้ย” เธอเผลอร้องออกมาด้วยความเจ็บ “คุณทำบ้าไร” เขาตกใจกับการโต้ตอบของเธอ ทำให้เขาอารมณ์เสียมากขึ้นกว่าเดิม เขาออกแรงผลักเธอไปติดผนัง เธอไม่ทันได้ตัว ทำให้หัวเธอชนเข้ากับผนัง น้ำตาคลอ ทันใดนั้น ตอนแรกมีแค่พวกเขาสองคนตรงทางเดิน และจู่ๆก็มีผู้ชายใส่ชุดดำสองคนโผล่มา ท่าทางไม่เหมือนกับเขา พวกเขาดูแข็งแรง ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตั้งตัว วินาทีต่อมา มือที่เขาบีบนัชชาไว้ ถูกหักมาไว้ข้างหลัง “โอ้ย เจ็บๆๆ” เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด “พวกแกเป็นใคร ปล่อยฉัน ปล่อยนะเว้ย” พวกเขาไม่สนใจเสียงร้องของเขา หนึ่งในนั้นก้มหัวให้นัชชา “คุณนัช ไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ” นัชชาตกใจกับภาพตรงหน้า “ไม่ ไม่เป็นไร พวกคุณคือ.............” “คุณดมให้พวกผมมา” คุณดมหรอ นัชชาคาดไม่ถึง “ชนุดมหรอ” “ครับ” “แล้วเขารู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่” เขาหันมามองรอบๆตัวแล้วพูดขึ้น “เรื่องมันยาว คุณถามเขาเองดีกว่าครับ” เป็นแค่ลูกน้อง เขาพูดอะไรมกไม่ได้ นัชชาเข้าใจ พยักหน้าให้ แล้วหันหลังกลับเข้าห้องไป ข้างหลังเป็นเสียงร้องอ้อนวอนของผู้ชายคนนั้น นัชชาไม่ได้สนใจ เธอเปิดประตูเข้าไป “ทำไมแกไปนานจัง” จินต์กำลังจะลุกออกไปหาเธอ นัชชากลัวเธอจะเป็นห่วง เลยไม่ได้พูดอะไร “คนเยอะเลยต้องต่อแถว เลยนานไปหน่อย ไปกันเถอะ มันก็ดึกแล้ว แกนอนกับฉันเลยแล้วกัน” จินต์ก็อยากอยู่เป็นเพื่อนเธอเหมือนกัน “โอเค” เช้าวันต่อมา เป็นวันหยุดเธอไม่ต้องตื่นมาส่งลูกไปโรงเรียน จินต์ก็ยังไม่ตื่น เพิ่งจะแปดโมงสิบห้า เธอหยิบมือถือแล้วเดินไปที่สวนแล้วโทรหาชนุดม สักพักสายก็ถูกรับ เสียงของคนรับจะแหบๆ ดูก็รู้ว่ายังไม่ตื่น “ฮัลโหล” “ฉันรบกวนเวลานอนของคุณรึเปล่า” คำเดียว ทำให้เขาเงียบไปสักพัก ไม่นานเขาก็ตื่นอย่างเต็มตา “เปล่า กำลังจะตื่นพอดี” “คุณกลับมาแล้วหรอ” “อืม สักพักแล้ว” เธอไม่ได้ถามว่าทำไมไม่บอกเธอ เขาก็ไม่ได้พูด ระยะเวลาห้าปีที่รู้จักกัน มันทำให้ต่างฝ่ายต่างรู้จักกันดี “คืนนี้มากินข้าวด้วยกัน วันหยุดธีมนต์จะได้ไปด้วย” เงียบไปสักพัก นัชชาพูดขึ้นก่อน “ได้”