ตอนที่461 ระยะทางที่ห่างไกลที่สุด

ตอนที่461 ระยะทางที่ห่างไกลที่สุด ก่อนจะเจอนัชชา ผู้หญิงอย่างเธอไม่เคยอยู่ในสเปกของเขา แต่ไม่รู้เป็นเพราะอะไร หลังจากที่เขาเจอเธอ เขามีความรู้สึกไม่อยากปล่อยเธอไป และเหมือนจะยิ่งจับยิ่งแน่น จนถึงกับเข้าใจผิดนึกว่าเธอเป็นของเขา “ชนุดม ฉันไม่ได้มีค่าพอให้คุณมาชอบ” นัชชาทำตัวไม่ถูก “เธอสบายใจได้” เขากระดิกนิ้วขึ้นลง พูดขัดขึ้น “ฉันอาจจะเคยรู้สึกกับเอ แต่ทุกอย่างมันผ่านมาแล้ว เธอกับเตชิตหนีกันไม่พ้น ถูกกำหนดมาให้คู่กัน ฉันทำใจได้และปล่อยเธอได้แล้ว เธอไม่ตำเป็นต้องรู้สึกอึดอัดตอนอยู่กับฉัน ไม่ได้ถึงขั้นต้องเป็นแค่เธอคนเดียวจนเป็นผู้หญิงคนอื่นไม่ได้” เขาพูดออกไปแบบนิ่งๆ แต่ในใจก็แอบเจ็บ แต่อย่างน้อยครึ่งปีนี้เตชิตไม่อยู่ เขาก็สามารถอยู่ดูแลเธอได้ แค่นี้เขาก็พอใจแล้ว “ชนุดม ขอบคุณคุณมาก” “เข้าไปข้างในเถอะ” ประตูถูกเปิดออกแล้วปิดลง เธอหายไปจากสายตา เขามองดูที่นั่งที่ว่างเปล่า เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดใหม่ บุหรี่ที่เผ่าไหม้เหมือนกำลังเผ่าไหม้หัวใจของเขา ............... ไม่นานเตชิตก็ได้ยินข่าวเรื่องที่นัชชาถูกคนรังแก เขาเพิ่งทำการเปลี่ยนถ่ายเสร็จ ตามตัวยังมีจุดแดงอยู่เลย มันเป็นสิ่งที่ต้องมีหลังการรักษา ได้ยินนัชชาถูกรังแกเขารู้สึกโกรธและกังวล แต่พอได้ยินว่าชนุดมช่วยเธอไว้ทันเขาก็โล่งใจ อารมณ์ขึ้นลง ทั้งหมดนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขา สำหรับเธอตอนนี้เขากลายเป็นเพียงคนดุ ไม่สามารถทำอะไรได้ เขารู้สึกไม่สบายใจ ในห้องเงียบสนิท ลูกน้องที่คอยรายงานเขาเห็นวีหน้าเขาไม่ค่อยดี และไม่พูดอะไรกลับ เขาตื่นกลัว เผลอปัดขวดยาบนโต๊ะตกพื้น กระจัดกระจาย เขารีบก้มหัวขอโทษ “ผมขอโทษครับ คุณเต” เหงื่อตรงหน้าผากออก เตชิตไม่สนใจ “ออกไปได้แล้ว” “ครับ” ปิดประตู เขายังคงเงียบ ไม่รู้คิดอะไรอยู่ Leeเปิดประตูเข้ามาเห็นสภาพเขา เขาวางยากแก้อักเสบไว้ที่โต๊ะ แล้วเอ่ยปากถาม “ร่างกายรู้สึกไม่ดีมากเลยหรอ” รอยแดงตามตัวของเขา มองไปทำให้คนรู้สึกตกใจ แต่ถ้าเทียบกับอาการเมื่อก่อนมันไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร “Lee เย็นนี้ฉันอยากออกไปข้างนอกหน่อย” Lee ตกใจ “ออกไปหรอ มีเรื่องเร่งด่วนอะไรรึเปล่า” เขาตอบมาตามจริง “อยากไปดูเธอกับลูกหน่อย” “แกกลัวพวกเขาจะรู้ไม่ใช่หรอ” “พวกเธอจะไม่รู้” เตชิตใช้มือกดหลังมือที่ช้ำ “เมื่อวานเธอถูกรังแก ฉันไม่สบายใจ” Leeอยากบอกว่าอาการเขาตอนนี้ไม่ควรออกไปข้างนอก ต้องอยู่ในห้องปลอดเชื้อ แต่.....พอเห็นใบหน้าที่อ่อนล้าของเขา เขาก็ปฏิเสธไม่ลง คงต้องมีความหวังเล็กน้อย คงต้องมีอะไรบางอย่างขับเคลื่อนไม่ให้เขายอมแพ้ พอคิดได้ดังนี้ เขาอนุญาต “ได้ แต่ห้ามเกินสี่ชั่วโมง ถ้านานไปฉันกลัวว่าร่างกายแกจะไม่ไหว” สี่ชั่วโมง สำหรับเตชิตมันก็เพียงพอแล้ว “ขอบใจมาก” บ่ายสาม เตชิตเปลี่ยนเป็นชุดที่สะอาด ไม่ใช่ชุดสูทแต่เป็นชุดลำลองสีดำ คนขับรถขับไปรับเขาที่ชั้นจอดใต้ดิน สี่สิบนาทีต่อมา รถถูกจอดไว้ที่ประตูหน้าโรงเรียน มีรถมากมายรอจอดรับลูกหลาน เป็นโรงเรียนที่ธีมนต์เรียนอยู่ เตชิตมองดูฝูงคนมากมายในรั้ว ไม่นานเธอก็เห็นผู้หญิงที่เธอคุ้นเคย เธอใส่เสื้อไหมพรหมสีขาว กับกางเกงยาวสีชมพูอ่อน ทำให้เห็นหุ่นเธอชัดเจนขึ้น สีอ่อนหวานเหมาะกับเธอมาก เตชิตจ้องมองเขาตาไม่กระพริบ ไม่ได้เห็นเธอมาสักพัก ถึงจะทำได้แค่นั่งอยู่ในรถ เหมือนเขาจะได้กลิ่นหอมของตัวเธอ เธอสวยมาก สวยจนคนที่เดินมาต้องมอง เธอจูงมือลูกมาถึงรถ เธอก้มคุยอะไรบางอย่างกับลูก อาจจะคุยกันเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงเรียน หรือกำลังคุยกันเรื่องอาหารเย็น ภาพตรงหน้าทำให้คนอุ่นใจ เธอเป็นภรรยาที่ดี และเป็นแม่ที่ดีคนหนึ่ง เห็นธีมนต์ถูกเธอดูแลเป็นอย่างดี เขาอธิบายความรู้สึกนี้ไม่ได้ ซาบซึ้ง ดีใจ และรู้สึกรักเธอมาก ว่ากันว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่อยากแต่งงานกับเขา แต่เขากลับรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่ได้แต่งงานกับนัชชา นัชชาจูงมือลูกขึ้นรถ รถขับออกไป เตชิตก็ขับตาม แต่ทิ้งระยะไว้ให้พอดี ไม่ให้โดนจับได้ สองแม่ลูกไม่ได้ตรงกลับบ้าน แต่ไปจอดอยู่หน้าร้านดอกไม้ ป้ายชื่อร้านถูกติด ในร้านมีครบทุกอย่าง เหลือแค่นำดอกไม้เข้ามา ธีมนต์มาที่นี่ครั้งแรก เขารู้สึกแปลกใจ เดินดูทั่วร้าน เหมือนเด็กขี้สงสัย รถจอดอยู่ถนนตรงข้ามร้าน เตชิตมองดูนัชชาดึงดอกกุหลาบหนึ่งดอกกับดอกยิบโซสองช่อขึ้นมา ไม่รู้ไปเรียนมาจากนาน ไม่นานก็กลายเป็นมงกุฎดอกไม้ ธีมนต์สวมมันไว้ที่หัว ยิ้มดีใจจนปากจะฉีกถึงหูอยู่แล้ว เตชิตเอามือถือขึ้นมา เปิดกล้องถ่ายรูป กดซูมหลายเท่า เล็งไปที่หน้าหน้ายิ้มหวานของเด็กน้อย แชะ เสียงกดชัตเตอร์ คนขับแอบมองเขาผ่านกระจกหลัง ใบหน้าที่นิ่งเฉยของเขา ตอนนี้เขากำลังยิ้มให้คนในหน้าจอ นั้นเคยเห็นรอยยิ้มแบบนี้ของเขาน้อยมาก แอบรู้สึกเห็นใจ ในรถเงียบสนิท เขาห่างจากพวกเขาเพียงแค่เอื้อมมือ ถึงแม้เขาจะได้เสียงหัวเราะ แต่แค่นี้เขาก็พอใจแล้ว ใกล้มื้อค่ำแล้ว นัชชาขับรถพาลูกกลับบ้าน เขาออกมาได้สามชั่วโมงแล้ว “คุณเต เรากลับกันเลยมั้ยครับ” “ยัง กลับบ้านก่อนแล้วค่อยว่ากัน” คนขับพยักหน้ารับ ร้านดอกไม้ห่างจากบ้านเพียงแค่ยี่สิบนาที นัชชาชอบขับอ้อมไปเข้าประตูหลังถึงจะห่างไกลหน่อยแต่คนน้อย “คุณนัชกลับมาแล้วหรอครับ” รปภ.ทักทายเธอ นัชชายิ้มพยักหน้า “รบกวนด้วยนะคะ” ในรถมีระบบบลูทูธ หลังผ่านประตูทางจะโค้งเล็กน้อย เธอมองเห็นรถคันสีดำผ่านกระจกหลัง กำลังตามเธออยู่ห่างๆ แต่ไม่ได้ขับเข้ามาแต่กลับเลี้ยวออกไป นัชชาชะล้อรถ อยากเห็นชัดว่าเป็นใคร พอเห็นเธอหยุดรถ คันนั้นรีบเหยียบเร่งออกรถ การกระทำนี้ทำให้นัชชารู้สึกแปลกใจ เธอกำลังจะขับตามไป ธีมนต์ที่นั่งอยู่ข้างๆถามขึ้น “คุณแม่ เป็นอะไรไปครับ”