ตอนที่462 คนนี้เป็นสามีเธอใช่มั้ย

ตอนที่462 คนนี้เป็นสามีเธอใช่มั้ย การกระทำของเธอทำให้เด็กตกใจ เธอรีบเก็บอาการ “ไม่มีไรครับ” ตอนเธอหันมองอีกรอบก็ไม่เห็นรถคันนั้นแล้ว รปภ.เห็นรถเธอไม่ขยับ วิ่งเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง “คุณนัช รถมีปัญหาหรอครับ” นัชชาลดกระจกลง “เปล่าค่ะ เมื่อกี้รถมันดับไปเฉยๆ” “โอเคครับ” เธออกรถอีกครั้ง ในใจเธอว้าวุ่นไปหมด คงเป็นเพราะเธอคิดถึงเขามาเกินไป จนทำให้รู้สึกว่าคนที่อยู่ในรถคันนั้นเป็นเขา พอคิดได้ดังนี้เธอก็ยิ้มแห้ง จะเป็นเขาได้ยังไง ตอนนี้เขาคงเข้ารับการรักษาอยู่ สามเดือนผ่านไปแล้ว คงดีขึ้นบางแล้วมั้ง ไม่เป็นไร แค่ครึ่งปี รออีกหน่อย แค่รออีกหน่อยเดี๋ยวเขาก็กลับมา .................... เตชิตนั่งอยู่ในรถ เขายังอึ้งนั่งนิ่งกับการกระทำเมื่อครู่ของเธอ เกือบถูกจับได้แล้ว เขาทั้งกลัวทั้งตกใจ ไม่รู้จะพูดอะไรกับเธอดี แต่ดีที่หนีออกมาก่อน ไม่ถูกจับได้ คนรถมองดูสีหน้าตึงเครียดของเขา แล้วเอ่ยปากพูดขึ้น “คุณเตครับ เรากลับกันเลยมั้ยครับ” เขาตอบกลับ “อืม” คำตอบของเขาทำให้คนรถโล่งใจ ก่อนมาหมอกำชับว่าถ้าถึงเวลาแล้วเตชิตยังไม่ยอมกลับ ให้ขับรถพาเขากลับมาได้เลย ลูกน้องอย่างเขาจะตัดสินใจเองไม่ได้ โชคดีที่เตชิตยอมกลับ รถขับมาค่อนข้างเร็ว พอถึงศูนย์วิจัยตอนทุ่มครึ่ง เตชิตเดินลงจากรถ คนรถไม่ได้เดินเข้าไปด้วย และจู่ๆร่างกายของเขาก็เคลื่อนไหวได้ยาก แขนขาอยู่ๆก็รู้สึกร้อนขึ้นมา เลือดกับกระดูเหมือนกำลังหดตัว เขาคุ้นเคยกับอาการแบบนี้ ทุกครั้งที่อาการกำเริ่มมันจะเป็นแบบนี้ เขาเจ็บปวดจนงอตัวลง ยกมึงกุมศีรษะไว้ “อ้ะ” เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ไม่มีแรงพยุงตัว เขาค่อยๆไหลลงไปอยู่ที่พื้น เขาลงไปนอนโก่งอยู่ที่พื้น พยาบาลที่อยู่ข้างนอกได้ยินเสียง รีบเดินไปเอายาระงับประสาท Lee เปิดประตูเดินเข้ามาคนแรก เห็นเขานอนอยู่บนพื้น เขารีบฉีดยาเข้าไปในเส้นเลือดใหญ่ของเขา ยาถูกฉีดเข้าไป ความเจ็บที่โดนเข็มแทงเขาชินไม่รู้สึกเจ็บกับมันแล้ว แต่การที่ถูกคนรุมรอมมันทำให้เขาอารมณ์เสีย เขาสะบัดมือออกแรกดันLeeออก เขานั่งยองๆทำให้เขาล้มตัวไปข้างหลัง ดีที่หมออยู่ข้างหลังรับเขาไว้ทัน “Leeเป็นอะไรรึเปล่า” Leeรีบส่ายหน้า ไม่รู้สึกอะไร “เปล่า พวกคุณออกไปก่อน ฉันขออยู่ตามลำพังกับเขาสักพัก” “แต่...........” “ไม่มีอะไรที่ต้องเป็นห่วง” Leeรู้ว่าเขาอยากพูดอะไร ไม่รอให้เขาได้พูดจบเขาพูดขึ้นอีกครั้ง “ออกไปก่อน” เสียงเดินเปิดปิดประตูเงียบลง ในห้องเหลือเพียงพวกเขาสองคน Leeมองดูผู้ชายที่งอตัวด้วยความเจ็บปวด เขารู้ถึงความเจ็บปวดนี้แต่ช่วยอะไรอะไรเขาไม่ได้ ได้แต่ยืนมองดูเขาเฉยๆ สิบนาทีผ่านไป เขาค่อยๆกลับมาเป็นปกติ Lee หยิบน้ำแข็งที่กล่องออกมาประคบไว้ที่หลอดเลือดแดงตรงต้นคอ “รู้สึกดีขึ้นมั้ย” เตชิตไม่ตอบ เขารู้สึกเจ็บไปทั้งร่างกาย สีหน้าซีดนิ่ง “เหอะ” เขายิ้มเยาะเย้ย “ดีที่กลับมาทัน ไม่งั้นเธอคงได้เห็นสภาพน่ารังเกลียดของฉันแน่ๆ” เขาว่าตัวเองว่าน่ารังเกลียด Leeขมวดคิ้ว เขาไม่ชอบที่เขาว่าตัวเองแบบนั้น “เต มนุษย์ทุกคนต้องเจ็บป่วย ไม่ว่าแกจะเกิดที่ไหนโตแค่ไหนมันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ เพียงแต่แกจะรู้สึกเจ็บปวดมากกว่าคนอื่น มันไม่ใช่แกจะไม่มีวันหาย และอาการกำเริ่มก็ดีขึ้นกว่าเมื่อก่อน แกไม่รู้สึกหรอ” Leeพูดปลอบเขาไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอะไร นอกจากคำพูดสุดท้ายของเขา “แกบอก........อาการของฉันดีขึ้นหรอ” “ใช่ ทุกอย่างเริ่มดีขึ้น” Leeพยักหน้า บอกเขาว่าการที่เขาทนเจ็บปวดมันได้ผล เตชิตไม่เชื่อ ตาจ้องมองหน้าเขา “แกแน่ใจหรอ” “แน่ใจ” คำนี้ทำให้เขาอุ่นใจ ถึงจะถูกประคบไว้แต่เขาก็รู้สึกได้ว่ามันกำลังเต้น เขาทนทุกข์ทรมานมานาน ติดค้างนัชชาไว้เยอะ พอมาวันนี้มีคนบอกเขาว่าอาการเขาดีขึ้น ทุกอย่างมันไม่เสียเปล่า ถึงจะดีขึ้นนิดเดียว สำหรับเขามันมีความหมายมาก “เต เชื่อฉันและเชื่อในตัวเอง มันจะต้องดีขึ้น แกก็รู้ว่าฉันไม่ยอมทำอะไรที่มันได้ผลลัพธ์ที่สูญเปล่า” Leeตบไหล่เขา พยุงตัวเขาขึ้นมานั่งบนโซฟา เตชิตก้มมองพื้น กำมือแน่น ตอนนี้เขาห้ามยอมแพ้ ห้ามอ่อนแอ นัชชารอเขาอยู่ ลูกก็รอเขาอยู่ ช่วยอะไรเธอไม่ได้ สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือรักษาให้หายแล้วกลับไปหาเธอ เขาหลับตาลง ในใจคิดนัชรอฉัน รอฉันอีกหน่อย .................... ร้านดอกไม้ของนัชชาเปิดตัวตามกำหนด ตอนแรกเธอหวังแค่เพียงหาอะไรทำเล่นๆ ไม่ให้ตัวเองคิดมาก แต่สิ่งที่เธอคาดไม่ถึงคือ พอร้านเปิดมีลูกค้าเยอะมาก ราคาดอกไม้ค่อนข้างสูง ตอนแรกเธอไม่ได้หวังจะให้ขายดีได้กำไร แต่แค่เดือนแรกก็ทำให้เธอได้เงิน และมีคนมากมายมาซื้อดอกไม้ที่ร้านชอบเป็นพิเศษ ชีวิตเริ่มยุ่ง นัชชาไม่ได้สนใจว่าจะกำไรเท่าไหร่ เธอแค่ตั้งใจดูแลลูกค้าเป็นอย่างดี จินต์กลัวว่าเธอจะเหนื่อยเกินไป เลยหาเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมาช่วยงานเธอ 22ปี ชื่อติณณา จบด้านนี้มา เป็นคนละแวกนี้ เป็นคนตรงๆง่ายๆสบายๆ มีเพื่อนคอยพูดคุยด้วยก็ดีกว่าการอยู่คนเดียว นัชชารู้ว่าเธอใสใจและขยันเลยตัดสินใจรับเธอเข้าทำงานด้วย มีอยู่วันหนึ่ง เธอไปรับธีมนต์ที่โรงเรียนไม่ได้จริงๆ นัชชาเลยวานให้ชนุดมไปรับแทน เขาไปรับแล้วพามาส่งที่ร้าน “คุณแม่ครับ” ธีมนต์วิ่งเข้ามาหาเธอ แล้วก้มทักติณณาด้วยน้ำเสียงสดใส “สวัสดีครับน้าติณ” “สวัสดีครับ” ติณณาชอบเด็กเธอทักตอบ เธอหันไปเห็นชนุดมยืนอึ้ง เขาทั้งสูงทั้งหล่อ เขาดูดีกว่าคนปกติมาก เธอถามขึ้น “พี่นัช นี่แฟนพี่หรอ”