ตอนที่463 ผู้หญิงเสน่ห์แรง

ตอนที่463 ผู้หญิงเสน่ห์แรง เธอถามขึ้นทำให้นัชชาทำตัวไม่ถูก แต่เธอไม่ได้โกรธ เพราะไม่รู้ไม่ผิด “ไม่ใช่ เป็นเพื่อนพี่” “อ๋อ หรอ..........” ติณณาเอามือจับหู “เพราะหนูพี่เคยได้เห็นสามีพี่ เลย........” “ไม่เป็นไร” นัชชาพูดยิ้มๆ “เตรียมตัวปิดร้านกลับบ้านได้เลย” “ค่ะ” หลังจากปิดร้าน นัชชาเหนื่อย น้ารินทำกับข้าวรอแล้ว ชนุดมขับรถมาส่งสองแม่ลูกที่บ้าน ก่อนลงจากรถนัชชาชวนเข้าบ้าน ชนุดมมองไปที่ประตูหน้าบ้าน แล้วพยักหน้า “ไม่เป็นไร ฉันมีเรื่องต้องไปทำต่อ” “เข้าไปกินข้าวแล้วค่อยไป คุณก็ยังไม่ได้กินอะไรไม่ใช่หรอ” นัชชาตั้งใจจะให้เขาอยู่ให้ได้ เธอรู้สึกไม่สบายใจเพราะเขายังไม่ได้กินข้าว ชนุดมไม่มีทางเลือก เลยจอดรถแล้วเดินลงไปกับเธอ น้ารินได้ยินเรื่องชนุดมมาบ้าง รู้ว่าเขาคอยช่วยเหลือนัชชา เธอเอ่ยทักแล้วยกอาหารมาวางที่โต๊ะ “คุณนัช ไม่ได้บอกว่าจะมีแขกมาบ้าน น้าทำอาหารไว้แค่นิดเดียว ไม่รู้ว่าจะพอมั้ย” เธอกังวลว่าจะทำงานขาดตกบกพร่อง นัชชายื่นตะเกียบให้เขา “ไม่เป็นไรค่ะ คนกันเอง ไม่ต้องเกรงใจ” “งั้นก็ดีแล้วค่ะ” ผัดรากบัว ซี่โครงเปรี้ยวหวาน ผัดผัก ไก่ตุ๋น และมีกุ้งผัดถัวลันเตาที่ธีมนต์ชอบ ถูกนำมาวางไว้เต็มโต๊ะ ดูอุ่นใจน่ากิน นัชชาพับแขนเสื้อขึ้น เธอหยิบถ้วยของเขามาแล้วตักซุปใส่ถ้วยแล้วยื่นให้เขา “นี่เป็นเมนูที่น้ารินถนัดที่สุด คุณลองชิมดู” ชนุดมไม่ชอบซุปที่มันและมีกลิ่นแรง เขามอดูน้ำมันที่ลอยอยู่บนถ้วย เขาตักมันขึ้นมาชิม รสชาติไม่ได้แรง มันต่างจากที่เขาคิด เขาตักขึ้นมากินอีกหนึ่งคำ แล้วเอ่ยปากชม “อร่อยมากครับ” น้ารินดีใจ “ถ้าอร่อยก็กินเยอะๆนะคะ ยังเหลืออีกครึ่งหม้อ” กับข้าวบ้านๆ ชนุดมกินอย่างอิ่มอกอิ่มใจ ไม่ใช่แค่ได้กินรสชาติที่เขาอยากลองกิน แต่เป็นเพราะนัชชากับธีมนต์อยู่ร่วมโต๊ะด้วย มันทำให้เขานึกถึงตอนอยู่อังกฤษ ถึงแม้ห้าปีที่ผ่านเขาจะไม่ได้เจอกันทุกวัน แต่ก็อยู่เคียงข้างกันเละกัน ว่างๆก็กินข้าวด้วยกัน ใช้ชีวิตเรียบง่าย เพียงแต่ตอนนี้........ชนุดมก้มมองถ้วยในมือ สำหรับเขาของทุกชิ้นมีเจ้าขอไปแล้ว หลังจากกินเสร็จ เขาก็อยู่พูดคุยกับนัชชาสักพักแล้วขอตัวกลับก่อน นัชชาเลยเดินออกไปส่งเขาที่สวน “คุณขับรถช้าๆหน่อย ระวังๆ ที่นี่ไม่ใช่อังกฤษ ตำรวจเยอะ” “อืม” เขาตอบรับ เขาไม่ได้กลัวตำรวจ เขาเหล่มองวิลล่า “เข้าไปเถอะ พักผ่อนเช้าๆ” พูดจบไม่รอให้นัชชาตอบกลับ เขาก้าวขาขึ้นรถไป สตาร์ทรถ แล้วเหยียบรำขับออกไปนัชชามองดูไฟรถที่หายเข้าไปในความมืดเธอหันหลังเดินเข้าบ้าน ..................... ชนุดมขับรถเล่นไปมาบนถนน ในหัวมีแต่ภาพที่นั่งกินข้าวเมื่อครู่ และคำพูดของติณณา ‘นี่แฟนพี่หรอ’ เขาพยายามเตือนตัวเองให้ตัดใจ แต่ทำไมใจเขาถึงเต้นแรงทุกครั้งที่เจอ เขาเกลียดที่ตัวเองเป็นแบบนี้ รู้สึกโกรธตัวเอง เขาเหยียบคันเร่ง ขับรถไปมาได้ครึ่งชั่วโมง เขาอารมณ์เสีย หักพวงมาลัยมาจอดอยู่ข้างทาง เดินลงจากรถไปร้านสะดวกซื้อ ซื้อน้ำเปล่าแล้วเดินออกมา เขาเปิดฝายกดื่ม น้ำเย็นไหลลงคอไม่ได้ทำให้เขาใจเย็นลง ชนุดมเหล่มอง บาร์ที่อยู่ตรงข้ามถนน เขาลังเลไม่ถึงห้าวิ ทิ้งขวดลงถังขยะ ก้าวเดินข้ามถนนไปยังร้าน ผู้จัดการหน้าร้านเห็นเขาเดินมา เขาใส่เสื้อผ้าหรูหราดูก็รู้ว่าไม่ธรรมดา ยิ่งนาฬิกาเรือนที่เขาใส่อยู่แพงกว่าบ้านที่เขาอยู่อีก เขารีบเดินมาต้อนรับ “สวัสดีค่ะ จองไว้รึเปล่าคะ” “เปล่า” ชนุดมไม่ได้มองเธอ ตอบกลับ “ขอห้องที่ดีที่สุด” “ไม่มีปัญหาค่ะ ตามดิฉันมาค่ะ” เสียงเพลงกับเสียงหัวเราะเข้ามาในหู ผู้จัดการหามุมที่ดีที่สุดให้เขา แค่เพียงที่นั่งอย่างก็ราคาห้าหมื่นแล้ว เขายังสั่งเหล่าที่ดีที่สุดในร้าน การมาของชนุดม ทำให้ผู้หญิงที่นั่งอยู่ชั้นVIP หันมอง เขาไม่ใช่คนที่จะมาบาร์บ่อย แต่ในตัวเขามีแรงบางอย่างที่ดึงดูดผู้หญิง ดูนิ่งเย็นชา ทำให้ไม่มีใครกล้าเข้ามาคุยด้วย เขาไม่ได้สนใจสายตาของพวกเธอ เขาเพียงแต่ยกดื่มแล้วดื่มอีก เหมือนปีศาจที่ไม่มีอารมณ์ความรู้สึก และทันใดนั้น ชั้นหนึ่งมีเหงาที่ดึงดูดสายตาเขา มองจากข้างบนเห็นผู้หญิงที่ใส่ชุดกระโปรงลูกไม้สีดำ บนหัวยังใส่ที่คาดผมหูกระต่ายสีดำ ขายาวเรียวถูกสวมทับด้วยถุงน่องสีดำ ทำให้เนินอกขาวเนียน ในมือถือกล่องฉลากสี่เหลี่ยมสีเข้ม ระยะห่างกันไกลเกินมองไม่เห็นว่ามันคืออะไร ผู้ชายที่อยู่ข้างๆยิ้มให้เธอ แตะตัวเธอ แต่เธอทำได้เพียงขยับหนี หน้าตาของเธอคุ้นตามาก ชนุดมนึกภาพตรงสนามบินขึ้นมาได้ เขาจำเธอได้ เป็นเธอ ผู้หญิงที่วิ่งมาชนเขา เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ตอนเขากำลังคิด ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างล่างล้วงมือเข้าไปใต้กระโปรงเธอแล้ว แต่เธอทำได้แค่จับมือหยุดเขาไว้ ไม่นานเขาออกสะบัดมือเธอออก ชนุดมหรี่ตามอง เขาหยิบฝาขวดขว้างลงไปโดนหัวเธอ เสียงฝาดโดนหัวเธอเต็มๆ ชีวภาเอามือจับศีรษะ เธอรู้สึกเจ็บน้ำตาคลอ เธอมองไปรอบๆ คนค่อนข้างเยอะ ชั้นหนึ่งไม่ได้มองกว้างได้เหมือนชั้นสอง และอีกอย่างผู้ชายที่มองเธอก็ไม่ใช่น้อยๆ เธอกำมือแน่น คงจะมีคนแกล้งเธอเหมือนเคย........... “น้องสาว เจ็บมั้ยจ้ะ มาเดี๋ยวพี่เป่าให้” “ใช่ ให้เขาเป่าให้ ของในมือเดี๋ยวเขาจะเหมาหมดเลย” มีเสียงผู้ชายมาจากข้างหลัง ตอนที่เธอกำลังจะกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เธอก็ถูกใครบางคนคว้าข้อมือไว้ เธอเงยหน้ามอง “ผู้จัดการคะ”