ตอนที่464 เมื่อไหร่พ่อจะกลับมาครับ

ตอนที่464 เมื่อไหร่พ่อจะกลับมาครับ เขาไม่ได้สนใจเธอ แต่หันไปขอโทษลูกค้า “ขอโทษนะคะ มีเรื่องนิดหน่อยขอพาน้องไปแปปหนึ่งนะคะ แปปเดียวจนิงๆค่ะ” เธอพาชีวถามาที่ชั้นสอง มีห้องแบบเปิดมากมาย เป็นมุมที่ดีๆทั้งนั้น เธอมายืนอยู่ที่ตรงกลางของร้าน เธอรู้ว่ามุมนี้เป็นมุมที่แพงที่สุด “พี่พาหนู มาที่นี่ทำไมคะ” ผู้จัดการดันเธอเข้าไป “หาเงินไง คว้าโอกาสไว้ดีๆ” พูดจบ เธอก็เดินออกจากห้องไป ปิดประตูห้องลง เสียงทุกอย่างเงียบไป ชีวภาเริ่มรู้สึกกลัว แสงไฟอ่อนๆเธอเห็นมีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทางเธอ เป็นเหงาที่สูงใหญ่ ได้กลิ่นน้ำหอมจากตัวเขา เดินมายืนอยู่ตรงหน้าเธอ เธอแทบไม่กล้าหายใจ ชนุดมมองดูหน้าที่ตื่นกลัวของเธอ ชุดที่เธอใส่มันต่างจากหน้าที่ใสซื่อของเธอ เขาเหลือบไปมอง จู่เขาก็ยื่นมือออกไป เธอหน้าซีด “คุณจะทำอะไร” เขาไม่สนใจ ยื่นไปจับของที่อยู่ในกล่องขึ้นมาดู พูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “ขายถุงยางหรอ” ชีวภาเหมือนแมวน้อยที่ถูกเหยียบหาง เธอเอื้อมมือไปแย่งมันคืนมา “อย่ามายุ่งกับของของฉัน” “ไม่ได้ยินที่ผู้จัดการบอกหรอ ของเธอฉันขอเหมาทั้งหมด” ชีวภาทำงานที่นี่มาเกือบเดือนแล้ว ทุกคืนเธอภาวนาให้ขายหมดเร็วๆ ตาตอนนนี้เธอกลับหน้าร้อน เธอทำมาถึงขั้นนี้แล้ว ยังจะอายอะไร เธอสูดหายใจเข้า ยื่นทั้งกล่องไปให้เขา “ทั้งหมด30กล่อง2400 คุณจะจ่ายเงินสดหรือจ่ายผ่านบัตรคะ” ชนุดมล้วงเงินจากกระเป๋าออกมา ใส่ในกล่องให้เธอ “ของฉันยกให้ เงินไม่ต้องทอน” ชีวภามองดูเงินที่เขาวางให้ เธอรู้สึกโกรธ แต่พอนึกถึงเรื่องที่โรงพยาบาลตามทวงให้เธอไปจ่าย เธอเลยหลับตาลง ฉีกยิ้มอย่างไม่เต็มใจ “ขอบคุณค่ะ” เธอไม่มีทางเลือกอื่น เธอต้องยอมทิ้งศักดิ์ศรีเพื่อให้ได้เงินที่ต้องการ ชนุดมเห็นเธอเชื่อฟัง ทำให้นึกถึงนัชชา ผู้หญิงที่ภายนอกอ่อนแอแต่ข้างในแข็งแกร่งยิ่งกว่าผู้ชายทั่วไป เขาอยากกลั่นแกล้งเธอ มองดูเธอเก็บเงินใส่กระเป๋า เขาล้วงเงินออกมาจากกระเป่า ชี้ไปที่โต๊ะ “ถ้าดื่มหมด เงินทั้งหมอนี้จะเป็นของเธอ” ได้ยอนดังนี้ เธออึ้ง มองไปตามที่เขาชี้ ไม่ใช่น้อยๆและอีกอย่างมันแรงเธอคงรับไม่ไหว ชีวภาหันมามองเขา “ขอบคุณที่คุณช่วยฉันไว้เมื่อกี้ ฉันแค่มาขายของ ฉันคออ่อนคงดื่มมันไม่ได้ ถ้าทำให้คุณรู้สึกไม่พอใจฉันต้องขอฌทษด้วยนะคะ” ชนุดมไม่นึกว่าเธอจะปฏิเสธ “เธออยากได้เงินไม่ใช่หรอ” เขาพูดออกมาตามตรง เธอชะงักไปเล็กน้อย “ใช่ ฉันต้องการเงินแต่เหล้านี้ฉันคงดื่มไม่ได้จริงๆ” “เธอคิดว่าเธอจะได้ออกไปจากห้องนี้ ถ้าเธอไม่ดื่มมัน” เธอตกใจคำขู่ของเธอ นี่เขาขู่เธอชัดๆ “คุณ..............” “ไปดื่มซะ” เขาพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ดื่มเสร็จเอาตังค์แล้วจะออกไป” เธอมองดูใบหน้าที่จริงจังของเขา เธอรู้ว่ายังไงเธอก็ไม่มีทางเลือก เงินที่เธอรับมาจากเขา เธอรู้อยู่แล้วมันคงไม่ง่ายขนาดนั้น บรรยากาศในห้องเริ่มตึงเครียด ชีวภาสูดหายใจเข้า เธอเดินไปยืนอยู่ที่โต๊ะ “ถ้าฉันดื่มหมดคุณจะปล่อยฉันไปใช่มั้ย” “ใช่” เธอก้มมองแก้วที่อยู่บนโต๊ะ เธอยกมันขึ้นมาเธอลังเลสักพัก แต่ก็ตัดสินใจดื่มทีเดียวจนหมดแก้ว รสชาติแสบร้อนลงจากคอลงไปที่ท้อง เธอรีบกลื่นลงไปอย่างรวดเร็ว ลงไปในท้องเธอรู้สึกแสบร้อน เธอไม่ค่อยดื่ม การที่เธอดื่มทีเดียวหมดแบบนี้ เธอรู้สึกเวียนหัว แต่ก็พยายามฝืน “ฉันดื่มหมดแล้ว” ชนุดมโยนเงินลงกล่องเธอ เขาเดินเข้าไปใกล้เธอ หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงได้ใจ “ไปได้” พูดจบเขาก็ไม่ได้มองเธออีกเลย ชีวภาหยิบกล่องแล้วเดินออกจากห้องไป เขาสะดุดเข้ากับบัตรเอทีเอมที่ตกอยู่ที่พื้น เขาก้มตัวไปเก็บมันขึ้นมา เป้นเพียงบัตรถูกๆธรรมดามาก เขามองไปทางประตูที่ถูกปิดสนิท สายมาเขาเปลี่ยนไป ................. นี่ก็เป็นเดือนที่หลังจากที่เตชิตจากไปแล้ว ธีมนต์เรียนจบไปหนึ่งเทอมแล้ว นัชชาตั้งใจหาเวลาว่างไปประชุมผู้ปกครอง ปกติเธอชอบขับรถธรรมดา แต่ครั้งนี้เธอตั้งใจเปลี่ยนเป็นรถคันที่แพงกว่า ไม่ได้เพราะอยากอวดแต่มันเป็นธรรมดาที่ต้องมี เธอไม่อยากให้คนอื่นดูถูกเธอ รถขับมาจอดอยู่หน้าโรงเรียน มีครูมายืนต้อนรับแล้ว เธอจอดรถแล้วหยิบกระเป๋าเดินลงจากรถ เข้าไปในห้องเรียนของธีมนต์ เขาเห็นเธอเดินเข้ามา เขายิ้มดีใจ เอาของในลิ้นชักให้เธอดู ครูพูดอะไรเล็กน้อย แล้วปล่อยให้เด็กกับผู้ปกครองพูดคุยกัน “คุณนัช ธีเป็นเด็กดี มีมารยาทขยัน แต่ไม่ค่อยร่วมกิจกรรมในชั้นเรียน ถึงจะไม่ได้เป็นปัญหาใหญ่แต่สำหรับเด็กมันสำคัญมากนะคะ” ครูพูดขึ้น นัชชาอึ้งที่ได้ยินแบบนี้ “ไม่เข้าร่วมหรอคะ” “ใช่ค่ะ ก่อนหน้านั้นก็เข้าร่วมดีนะคะ แต่หลังๆมานี้ไม่ค่อยเห็น อาจเป็นเพราะการเติบโตเลยทำให้อารมณ์เปลี่ยน เป็นเรื่องธรรมดาคะ ไม่ต้องเป็นห่วงเราแค่ต้องใช้เวลา” ในความคิดนัชชา ธีมนต์เป็นเด็กที่ชอบเข้าร่วมกิจกรรม เข้าหาผู้คน ไม่ว่าจะตอนอยู่อังกฤษหรืออยู่ที่นี่ เพราะตอนนั้นเขายังอยากพาเพื่อนมาเล่นที่บ้าน แต่พอได้ยินครูพูดแบบนี้ เธอค่อนข้างแปลกใจ หลังจากประชุมเสร็จ นัชชาพาเขามากินข้าว มาร้านที่เขาอยากมา เธอทำการจองล่วงหน้า ตอนกินข้าว นัชชาถามเขาเล่นๆ “ธี คุณครูบอกว่าช่วงนี้ลูกไม่ค่อยเล่นหรอเข้าร่วมกิจกรรม ทำไมล่ะครับ” ธีมนต์กับลังกินนิ่งไก่ ตอบไม่ค่อยชัดเจน “หือ เปล่าหนิครับ” เขาไม่ได้ตอบตามความจริง นัชชารู้ว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ เธอถามต่อ “ไม่ชอบกิจกรรมหรือมีปัญหาอะไรกับเพื่อนคนไหนรึเปล่าครับ” เขาส่ายหน้า “เปล่าครับ” จู่ๆเขาก็ถามขึ้น “คุณแม่ครับ เมื่อไหร่คุณพ่อจะกลับมาครับ”