ตอนที่465 อยากเจอเธอใจจะขาด

ตอนที่465 อยากเจอเธอใจจะขาด นัชชาอึ้ง “ลูกคิดถึงพ่อหรอครับ” “อืม ไม่ได้เจอพ่อนานแล้ว..........” การกระทำและสีหน้าน้อยใจของธีมนต์ ทำนัชชาเจ็บปวด “ธีครับ ถึงพ่อจะไปทำงานไม่อยู่กับเรา แต่ลูกต้องรู้ไว้ว่าเขาคิดถึงลูกมาก เขาคิดถึงลูกอยู่ตลอดเวลา รู้ต้องเข้าใจเขานะครับ” คำพวกนี้ครึ่งปีที่ผ่านมานัชชาพูดกับเขาหลายรอบมาก เธอกลัวลูกจะรู้สึกห่างเหิน หรือความรู้สึกเปลี่ยนไปจากเดิม จะเป็นผลกับการเติบโตของเขา ปกติหลังจากธีมนต์ได้ยินแบบนี้ เขาจะพยักหน้าตอบรับ แต่วันนี้................. เขาวางน่องไก่ในมือลง ตากลมโตถามด้วยสายตาแปลกใจ “แต่คุณแม่ครับ ถ้าพ่อคิดถึงผม แล้วทำไมเขาไม่กลับมาล่ะ................” นัชชาขมวดคิ้ว รวมถึงคำพูดเมื่อครู่ของครู ทำให้เธอวิตกกังวล อาจจะเป็นเพราะเตชิตไม่อยู่ เขาเห็นเด็กคนอื่นๆมีพ่อคอยอยู่ข้างๆ แล้วรู้สึกไม่ดีหรอ ถึงเมื่อก่อนเธอจะเลี้ยงดูเขาตัวคนเดียว แต่ตอนนั้นเป็นเพราะยังเด็ก เด็กๆในอนุบาลไม่มีใครสังเกตเรื่องแบบนี้ ตอนนี้เรียนประถมต้น และสภาพแวดล้อมของที่นี่ค่อนข้างให้ความสำคัญเรื่องนี้ มันอาจจะทำให้เขาเสียใจที่ไม่มีพ่อเหมือนเด็กคนอื่นๆ เธอลูบหัวเขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงปลอบประโลม “เชื่อแม่นะครับ อีกไม่นานพ่อก็กลับมาแล้ว” ใกล้จะครบครึ่งปีแล้ว ผู้ชายคนนั้นคงน่าจะดีขึ้นมามากแล้ว นัชชาเปิดร้านเธอค่อนข้างยุ่ง ยิ่งเข้าใกล้ครึ่งปีมันทำให้เธออดเป็นห่วงไม่ได้ เธอกลัวว่าถ้าเขาหายไม่ทันตามเวลาล่ะจะทำยังไง เหมือนรู้ว่าทางข้างหน้าเป็นทางตัด เดินต่ออาจจะเจอสะพาน หรือไม่ก็เป็นเหวเธอปิดตาไว้ไม่อาจรู้ได้ว่ามันจะเป็นยังไง เธอทำได้เพียงเชื่อมั่นในความศรัทธาของตัวเอง “แม่ครับ แม่บอกพ่อให้หน่อยว่าผมคิดถึงมาก เขาบอกว่าจะมารับผมกลับบ้าน แต่ก็ไม่มาสักที ผมอยากเจอพ่อมากๆ..........” ธีมนต์พูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ เขาเข้าใจผิดมาโดยตลอดว่าเธอติดต่อกับเตชิตอยู่ นัชชาสงสารแล้วสงสารอีก ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรก็ไม่ควรให้เด็กรับรู้ แต่เหตุการณ์แบบนี้เธอทำอะไรไม่ได้นอกจากคอยปลอบเขา “ครับ เดี๋ยวแม่บอกให้ครับ” ธีมนต์ปิดเทอมเล็ก ทุกคำพูดของลูกมีผลกับอารมณ์ของเธอ เพราะทุกครั้งที่ลูกพูดอะไรออกมาจะทำให้เธอวิตกกังวล ใกล้จะครบครึ่งปีแล้ว แต่เตชิตก็ยังเงียบสนิท เด็กเริ่มเครียดเพราะไม่มีพ่ออยู่เคียงข้าง มันเหมือนก้อนหินที่กดทับเธอเอาไว้ หายใจไม่ทั่วท้อง ทุกอารมณ์ต้องคอยเก็บกลั้นเอาไว้ ในที่สุดเธอก็แบกรับไม่ไหว ในคืนที่เธอดื่มหนัก เธอหยิบมือถือขึ้นมาดูท่ามกลางแสงจันทร์ มองดูเบอร์ที่ครึ่งปีมานี้เธอไม่เคยโทรไป คุ้นเคยมาก มากจนเธอจำเบอร์ได้ แต่มันเป็นปัญหาใหญ่ที่เธอกดโทรไปไม่ได้ มือเธอชะงักค้าง หน้าจอมืดแล้วสว่างขึ้น เหมือนความรู้สึกของเธอตอนนี้ เธอรับปากว่าจะไม่โทรไปรบกวนเขา ให้เวลาเขา แต่ธีมนต์ใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางความกดดันนี้ เธอเริ่มแบกรับมันไม่ไหวแล้ว ทรมาน นัชชาอยากร้องไห้ เธอกัดฟันกดไปที่กล่องข้อความ เธอกดพิมพ์แล้วกดส่งออกไป ………………. เตชิตที่กำลังทำกายภาพ ใช้เวลาเปลี่ยนถ่ายเลือดมาครึ่งปี สารพิษในร่างกายของเขาต่ำลงจนคงที่แล้ว แต่คงที่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีปัญหาอะไรอีก เขาต้องพึ่งยาเพื่อคุมอาการไว้ ต้องกินยาไปตลอดหนึ่งปีถึงจะหายขาดกลับมาเป็นปกติ ตลอดระยะเวลาที่รักษามา ร่างเขาผอมซูบลงไปมาก หมดแรง ไม่มีชีวิตชีวา Lee เปิดคลาสบำบัดให้เขา บังคับให้เขาทำทุกวัน กลางคืนถ้าเขาไม่มีอะไรทำเขาจะฝึกฝนบ่อยๆ เพิ่งทำไปแค่นิดเดียว โทรศัพท์ก็สั่น เขาเก็บตัวไม่ติดต่อกับใคร สิ่งเดียวที่ใช้คือใช้รับข่าวสารของนัชชาจากลูกน้อง ความรู้สึกแรกที่เข้ามาในหัวคือเรื่องของสองแม่ลูก เขารีบยืนตัวขึ้น แล้วเปิดดูหมายเลขของข้อความที่ส่งมาทำให้เขายืนอึ้ง ไม่ใช่ข้อความจากลูกน้อง แต่เป็นนัชชา มองดูเบอร์ที่คุ้นเคย หัวใจเต้นแรง ครึ่งปีมาแล้วที่ไม่ได้เจอหน้ากัน ไม่ได้พูดคุยกัน ทุกคืนเขาจะคอยคิดถึงแต่เธอ เขาทำได้เพียงพูดคุยกับรูปในมือถือ หรือมองเฉยๆ เป็นเพียงข้อความเดียว มันทำให้เขามือไม้สั่นทำอะไรไม่ถูก เตชิตไม่ได้รีบเปิดอ่าน เขาเดินมานั่งที่เตียง มือสั่น ผ่านไปสักพักเขาถึงจะเปิดอ่าน ไม่ได้ยาวเป็นเพียงข้อความสั้นๆ และเป้นเพราะคำสั้นๆพวกนี้ทำให้ตัวเขาเกรงขึ้นมา ลูกคิดถึงคุณแล้ว เมื่อไหร่จะกลับมา ลูก คิดถึง กลับมา คำพวกนี้ทำให้ในห้องเงียบสนิท มีเพียงเสียงเครื่องมือทำงาน เตชิตชะงักค้างไว้ที่ท่าเดิมประมาณสิบนาที เขาก้มหน้าลง วินาทีต่อมา ไหล่ทั้งสองข้างของเขาสั่น เขายกมือไปกดขมับทั้งสองข้างไว้ แต่ก็ปิดอารมณ์ความเจ็บปวดไว้ไม่ได้ น้ำตาของเขาไหล ในหัวมีแต่คำลูกคิดถึงคุณแล้ว เต็มไปหมด เขาอยากถามมากแล้วเธอล่ะ เธอคิดถึงฉันมั้ย ตอนฉันไม่อยู่เธอได้กินข้าว ดูแลตัวเองดีๆรึเปล่า แต่เขาทำไม่ได้ ก่อนที่ผลตรวจสุดท้ายจะออกมา เขาไม่กล้าติดต่อกับเธอ ไม่กล้ารับปากอะไรกับเธอ ถึงกับคิดว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ที่จะไปรบกวนเธอด้วยซ้ำ ถ้าเกิดว่าผลออกมาไม่ดี การที่เขาใกล้ชิดเธอมากก็จะทำให้เธอเจ็บมาก อาทิตย์เดียว ขอแค่อาทิตย์เดียว รอเขาได้ผลตรวจแล้วทุกอย่างมันดีขึ้น ถ้าวันนั้นมาถึงเขาจะรีบกลับไปหาเธอ และจะไม่ให้เธอเสียใจอีก หลังจากที่เขาสงบสติอารมณ์ได้ เตชิตโทรหา Lee “เร่งผลตรวจให้หน่อย ยิ่งเร็วยิ่งดี” “ทำมั้ยกะทันหัน มีอะไรรึเปล่า” Leeค่อนข้างแปลกใจ เตชิตพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า “ฉันรอไม่ไหวแล้ว”