ตอนที่468 เตชิตกลับมาแล้ว

ตอนที่468 เตชิตกลับมาแล้ว เรื่องทุกอย่างเรียบร้อย นัชชาไม่ได้รู้สึกโล่งใจ แต่กลับตึงเครียดกว่าเดิม กลางคืนหลังจากกินข้าวกับแม่เสร็จ รอพวกเขาหลับไปแล้ว เธอเดินขึ้นมาบนด่านฟ้าคนเดียว กลางคืนไม่อนุญาตให้ใครขึ้นมา นัชชาขอปรัณไว้ เธอกดสแกนลายนิ้มมือเปิด แล้วปิดประตูลง เธอเดินไปอยู่ริมที่มีตะข่ายกั้นไว้ เธอมองลงไปเห็นไฟที่สว่างตามท้องถนน จู่ๆเธอก็รู้สึกหนาว เธอยืนอยู่ตรงนี้รู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กมาก พรุ่งนี้เมทนีก็เข้าผ่าตัดแล้ว มีหมอ ปสันน์กับปรัณอยู่เธอไม่ต้องห่วง แต่ใจลึกเธอก็อดห่วงไม่ได้............... นัชชาเดินถอยหลังมานั่งอยู่ตรงราว สายลมพัดมา ความเข้มแข็งที่เธอพยายามสร้างขึ้นเหมือนจะค่อยๆหายไปท่ามกลางความโดดเดี่ยวนี้ ช่วงนี้มีเรื่องมากมายเกิดขึ้น เทียบกับตอนอยู่อังกฤษแล้วตอนนี้ทรมานกว่า เธอชอบคิดฟุ้งซ่าน ชอบร้องไห้ น้ำตาทำให้เธอเห็นความอ่อนแอที่เธอพยายามกลั้นเอาไว้ ที่อยู่ในส่วนลึกของหัวใจ เธอไม่อยากเป็นแบบนี้ ต้องก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ เธอนั่งยองๆมองพื้น มือเธอกอดเข้าตัวเองไว้ สติเธอล่องลอย เธอไม่ได้ยินเสียงเปิดประตู จนกระทั่งมีเหงาดำของคนมาอยู่ตรงหน้า เธอตกใจ แสงดวงจันทร์ที่ส่องตกกระทบมา เธอหัวใจเต้นแรง เพียงแค่เงาดำนี้ ทำให้เธฮขนลุกไปทั้งตัว เป็นความรู้สึกที่คุ้นเคยมาก ถึงแม้เธอจะไม่ได้เงยหน้ามองเธอก็รู้สึกได้ถึงแรงหายใจของเขา เธอเผลอกลั้นหายใจ จนกระทั่งมีเสียงของผู้ชายพูดขึ้น “ลุกขึ้น ไม่ต้องร้องแล้ว” นัชชาเหมือนถูกปลุกให้ตื่น เธอรีบเงยหน้ามอง เธอเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย ใบหน้าที่ไม่มีวันลืม ครึ่งปีที่ผ่านมานี้เธอฝันเห็นแต่ใบหน้านี้............ “เต เตชิต” เธอเสียงสั่น แค่เรียกชื่อเขาเธอก็รู้สึกหมดแรงแล้ว เธอไม่เชื่อตาตัวเอง จ้องเขาตาไม่กระพริบ กลัวว่าเผลอเขาจะหายไป “ฉันเอง” เขานั่งลงสบตากับเธอ ยกมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ “ฉันกลับมาแล้ว” ครึ่งปีผ่านไป เขาผอมลงไปมาก ตอนแรกที่มีเค้าโครงอยู่แล้ว ตอนนี้เห็นชัดกว่าเดิม โดยเฉพาะคาง เขาผอมลงมาก ไม่ค่อยมีชีวิตชีวาเหมือนเมื่อก่อน เป็นเพราะไม่สบาย แต่สายตาที่มองมาที่เธอเต็มไปด้วยพลัง แต่นัชชารู้สึกเหมือนครึ่งปีที่ผ่านมานี้เขาคงจะทนทุกข์ทรมานไม่น้อย แต่มันไม่สำคัญแล้ว เขากลับมาแล้ว ผู้ชายที่เธอคิดถึงแทบทุกวัน ตอนนี้เขากลับมาแล้ว เพียงแค่คำเดียว ทำให้เธอร้องไห้หนักมาก ปวดตา ปวดหัว เธอพุ่งเข้าไปกอดเขา เธอไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เธอไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแต่อยากกอดเขาเอาไว้แน่นๆ เธอเหมือนปลาที่ขาดน้ำกำลังจะขาดอากาศหายใจ แต่ได้กลับไปอยู่ในน้ำต่อ เตชิตปล่อยให้เธอร้องไห้ แขนทั้งสองข้างโอบกอดเธอไว้ ไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้ปลอบ ตอนนี้เพียงแค่ได้รับรู้สัมผัสกันและกันแค่นี้ก็พอแล้ว วันนี้เขาเพิ่งได้รับผลตรวจ เห็นทุกอย่างกลับมาเป็นปกติแล้ว ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น เขาคิดเพียงอยากกลับมาหาเธอเร็วๆ ครึ่งปีที่ผ่านมานี้ ได้รับข่าวของเธอจากลูกน้อง สิ่งที่เขาอยากทำที่สุดคือกอดเธอ นัชชาร้องไห้อยู่นานมาก เธอปลดปล่อยทุกอย่างออกมา “ทำไมคุณถึงเพิ่งกลับมา คุณรู้มั้ยฉันคิดถึงคุณทุกวัน แล้วเป็นห่วงคุณเค่ไหน............” “รู้ ฉันรู้” เขายืดตัวขึ้น ผลักเธอออกเล็กน้อย มองตาและจมูกที่แดงๆของเธอ “เป็นความปิดฉันเองที่ทิ้งให้เธออยู่คนเดียว ตอนนี้ฉันกลับมาแล้ว ทุกอย่างจะต้องผ่านไป นัช” น้ำตาเธอไหลอักครั้ง นัชชารู้สึกว่าตัวเองมีที่พึ่งพาแล้ว การที่เขาปรากฏตัว มันทำให้เธอมีความสุข แต่เธอก็ไม่ค่อยเชื่อ “เตชิต คุณจะไม่ไหนอีกใช่มั้ย” เตชิตยกยิ้ม “จะให้ไปไหน เธออยู่นี่ ฉันจะไม่ไปไหนอีก จะอยู่เคียงข้างเธอ” คำนี้ นัชชารอมาครึ่งปี บวกกับหลายปีที่ผ่านมา ช่วงชีวิตวัยรุ่นของเธอ เธอทุ่มเทให้กับความรักครั้งนี้ เธอเคยสับสน เคยไม่เชื่อใจ เคยวิ่งหนี แต่เธอไม่เคยรู้สึกเสียใจกับการตัดสินใจของตัวเอง ทุกอย่างคุ้มค่าแล้ว เสื้อเขายิ่งอยู่ยิ่งเปียก รู้สึกเจ็บปวด “หยุดร้องได้แล้วที่รัก ถ้าเธอร้องฉันก็จะยิ่งปวดใจแล้ว” นัชชาส่ายหน้า “ฉันก็ไม่ได้อยากร้อง.............” เตชิตก้มหัวไปจูบเธอ มือทั้งสองข้างจับหน้าเธอไว้อย่างอ่อนโยน ตอนเธอรู้จักเขา เธออายุเพียงแค่24ปี เป็นช่วงวัยที่ดีที่สุดของผู้หญิง พวกเขารักกันมาได้หนึ่งปีกว่าๆ แล้วเจอปัญหาใหญ่จนทำให้ต้องจากกันห้าปี ตอนนี้เธออายุสามสิบแล้ว และเพราะร่างกายของเขาทำให้ห่างกันอีกรอบ แต่นัชชาไม่เคยบ่น เธอซื่อสัตย์กับความรักครั้งนี้ มอบลูกชายที่แข็งแรงสมบูรณ์ให้เขา เขาไม่มีแม้แต่งานแต่งงานที่สมบูรณ์ให้เธอ เตชิตถามตัวเองเป็นเพราะโชคอะไรที่ทำให้เธอรักเขา ถ้าเปลี่ยนเป็นผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ เขาก็คงไม่มีวันนี้ บนด่านฟ้ามีเพียงพวกเขาสองคน นัชชาใช้เวลาสงบสติอารมณ์พักใหญ่ พวกเขานั่งอยู่บนราวด้วยกัน นัชชาถามขึ้น “ตอนนี้สารพิษในร่างกายหายแล้วหรอ” “ก็ดีขึ้นมากแล้ว แต่ต้องกินยาไปอีกประมาณปีกว่าๆ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ เหมือนไม่มีอะไร ความเจ็บปวดที่ผ่านมามีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่รับรู้ได้ มองดูใบหน้าของเขา นัชชาถอนหายใจ มีคำพูดมากมายอยากจะพูด แต่พูดออกมาได้แค่ “งั้นก็ดีแล้ว” ขอแค่เขากลับมา ก็เพียงพอแล้ว ที่เหลือค่อยๆรักษากันไป เธอมีเวลามากมายดูแลเขาได้ “พ่อเป็นยังไงบ้าง” ก่อนมา เขาได้ยินจากปรัณมาบ้างแล้ว โชคดีที่อาการของเขาคงที่แล้ว ไม่งั้นเขาไม่รู้ว่าถ้าไม่มีเขา นัชชาจะสามารถข้ามผ่านเรื่องนี้ไปคนเดียวได้มั้ย “เส้นเลือดตีบ ต้องใส่เครื่องช่วย ผ่าพรุ่งนี้” “ไม่ต้องเป็นห่วง มีปรัณอยู่เรื่องทุกอย่างจะเป็นไปได้ด้วยดี” นัชชาเข้าใจทุกอย่าง ปรัณเป็นหมอที่เก่ง เรื่องแค่นี้มันไม่ยากสำหรับเขา เธอเชื่อใจเขาอยู่แล้ว แต่ตอนนี้พอมีเขาอยู่ข้างๆ มันทำให้เธอรู้สึกสบายใจ หายห่วง “เต พรุ่งนี้คุณอยู่ข้างๆฉันได้มั้ย” นัชชาหันหน้ามาถามเขา เขายกมือไปลูบหัวเธอ “ซื่อบื้อ ฉันจะไม่ไปไหน”