บทที่ 9 จูบยาว ๆ

บทที่ 9 จูบยาว ๆ จารวีกลัดกลุ้มกอดตัวเองอยู่บนโซฟา นิ้วมือจิกลงไปในโซฟา กัดริมฝีปากแน่นเพื่อไม่ให้เสียงร้องไห้ดังออกมา “คุณคะ จะอาบน้ำสักหน่อยมั้ยคะ…” น้าอามคนนั้นเตือนเธอด้วยความหวังดี “ออกไป ออกไปให้พ้น…” จารวีร้องตะโกนออกมา เธอใส่เสื้อผ้าอย่างลวกๆ กอดกล้องถ่ายรูปเดินออกมาจากบ้านพักตากอากาศของบ้านโพธิสูง เธอเกลียดคนในบ้านโพธิสูง เกลียดทุกอย่างในบ้านโพธิสูง ยศพลมองภาพด้านหลังของเธออย่างเย้าหยอก แสดงอาการหัวเราะอย่างอันตรายและน่ากลัวออกมานิดๆ ผู้หญิงของบ้านพูลสวัสดิ์ทั้งหมด ไม่ได้มีจุดจบเป็นอันดีแน่ ที่ริมทะเล จารวีนั่งกอดเข่า ใจลอยมองมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ที่นิ่งสงบอยู่บนหินก้อนหนึ่ง ลมพัดมาครั้งแล้วครั้งเล่า ผมของเธอปลิวสไวไปตามสายลม จารวี เธอมันสกปรก เธอมันไร้ค่าแล้ว….ที่แท้เธอก็เป็นคนเสนอตัวให้เขาเอง….จารวีถือกล้องถ่ายรูปอยู่ในมือ ตั้งอกตั้งใจจะทำลายมันให้สิ้นซาก เธอใช้แรงกำลังทั้งหมดที่มีระบายไปกับกล้องถ่ายรูปอันนี้ เสมือนกับว่านี่เป็นยศพล คนที่เธออยากจะทำให้ตาย “พังให้ตายเลยไปไอ้คนชั่ว พังให้ตายเลยไอ้คนน่ารังเกียจ พังให้ตายเลยไอ้กากเดนสังคม….” กล้องถ่ายรูปกลายเป็นเศษอย่างรวดเร็ว เธอยังระบายความโกรธไม่หมดและยังคงพังกล้องให้เละ “แรงเยอะขนาดนี้ ทำไมก่อนหน้านี้ไม่ออกแรงมาให้หมดล่ะ….” คำพูดถากถางดังออกมาจากด้านหลังของเธอ จารวีหันมาอย่างตกใจ ยศพลยืนกอดอกตัวเองอยู่ด้านหลังเธอ และมองเธออย่างเยาะเย้ย ด้านหลังเขามีแลมโบกินี่ฟอร์ดมัสแตงอยู่หนึ่งคัน “นายตามฉันมาเหรอ?” จารวีโกรธมากๆ ยศพลจ้องสายตาเธออย่างรังเกียจ “จารวี เป็นผู้หญิงที่โง่เสียจริงเลย จะหาเรื่องตายก็ไปให้ไกลกว่านี้หน่อยสิ ที่นี่ห่างจากบ้านพักตากอากาศไม่ถึงร้อยเมตร ถ้าอยากไม่เห็นเธอ คงเป็นเรื่องยาก.....” จารวีโกรธจัดจนหน้าแดงไปหมด ถึงแม้ว่ายืนอยู่ตรงนี้ก็ยังเห็นป้าย Versailวิลล่าที่อยู่บนยอดหลังคา แต่ถ้าพูดว่าไม่ถึงร้อยเมตรก็เว่อร์เกินไป “ไอ้คนเลว ฉันยังไม่หาเรื่องตายหรอก ให้ไปตายเพราะนาย มันไม่ค่อยคุ้มหรอก….” จารวีขบฟันแน่น เท้าข้างหนึ่งเตะกล้องที่พังเละตกลงไปในทะเล “บอกว่าเธอโง่ก็ยังไม่เชื่อ ยังไม่ตรวจดูกล้องก็ ...” เสียงพูดที่หยอกล้อ จารวีงงไปชั่วขณะ จู่ๆก็หันตัวกลับ ก้าวเท้าสองสามก้าวแล้วมุ่งตรงไปยังทะเล กล้องนั้นถูกน้ำทะเลซัดลอยขึ้นมา ถูกฟองคลื่นม้วนไหลซัดออกไปอย่างช้าๆ จารวีวิ่งตามมันไป โชคดีที่หาดทรายนี้ตื่น จารวีหยิบกล้องถ่ายรูปขึ้นมาแล้วหยิบม้วนฟิล์มที่อยู่ข้างในออกมา จากนั้นก็โยนกล้องถ่ายรูปออกไปไกลลิบ “ยศพล นายมันเป็นเศษสวะ….” จารวีจ้องตาของยศพลด้วยความดุ แล้วก็หันหัวเดินจากไปอย่างตามใจชอบ ทันใดนั้นก็มีมือยื่นเข้ามาจากรั้งเธอไว้จากด้านหลัง มือใหญ่ของเขาจับที่คางของเธอ สายตาเป็นประกายราวกับดวงดาว มุมปากกลับมีรอยยิ้มที่ชั่วร้าย ถ้าเกิดไม่พูดถึงบุคลิกลักษณะนิสัยของเขา ใบหน้าแบบนี้คงทำให้สาวๆหลงไหลไปเป็นอย่างมาก ไม่รู้ว่าจะทรมานหัวใจของผู้หญิงไปแล้วกี่คน “ปล่อยฉันนะ….” จารวีตะโกนออกมาด้วยความโมโห “จารวี เธอไปเอาความกล้ามาจากไหนห้ะ เธอมีสิทธิ์อะไรมาด่าฉัน?” ยศพลลงไปคร่อมจารวี คนในบ้านพูลสวัสดิ์ไม่มีอะไรดี ไม่มีผู้หญิงในบ้านพูลสวัสดิ์คนไหนกล้าด่าเขา…..จารวีชี้นิ้วมือไปที่ปลายจมูกของยศพล “นายมันห่วย นายมันเป็นขยะสังคม....” “ไหน เธอลองด่าฉันอีกทีซิ….” ไฟความโกรธของยศพลถูกจุดขึ้นแล้ว “คุณมันเป็นเศษสวะ พ่อของคุณก็เป็นเศษสวะ แม่ของคุณก็เป็นเศษสวะ…..อุ๊….” จารวียังพูดไม่ทันจบ ยศพลก็จูบริมฝีปากของเธอ การจูบที่ยาวนาน ทำให้อากาศปอดของเธอลดไปเรื่อยๆ