ตอนที่ 1 ร่วมหลับนอนกับชายคนสนิท

ตอนที่ 1 ร่วมหลับนอนกับชายคนสนิท ท้องฟ้าอันมืดมิดราวกับผ้าห่มผืนใหญ่ผืนหนึ่ง พระจันทร์ข้างแรมที่อยู่บนนั้นรายล้อมไปด้วยดาวระยิบระยับ ดังเช่นเครื่องประดับคริสตัลส่องแสงแวววาวออกมาอย่างชัดเจน  ผ้าม่านสีน้ำทะเลที่ยาวจรดพื้นกำลังโบกพลิ้วไปตามสายลมปะปนกันไปท่ามกลางบรรยากาศอันเงียบสงบราวกับกำลังเต้นรำอย่างพลิ้วไหว  ในห้องนอนได้รับการตกแต่งแบบเรียบง่ายแต่หรูหรา แสงสลัวของโคมไฟที่ผนังทำให้บรรยากาศภายในห้องยิ่งดูอึมทึมมากยิ่งขึ้น จนแทบมองไม่เห็นร่างของคนสองคนที่อยู่ในนั้น บนเตียงอันกว้างใหญ่ราวกับน้ำทะเลสีครามอันเงียบสงบและโรแมนติก การแสดงฉากหนึ่งบนฟูกผืนนั้นดังพายุฝนโหมกระหน่ำอย่างรุนแรง ราวกับปลายประสาททั่วทั้งร่างของเธอได้รับความเจ็บปวดไปทั่วทุกอณู ทำให้เธอตื่นตระหนก ใช่แล้ว เธอตื่นจากภวังค์แต่ยังคงจมอยู่กับความรู้สึกทั้งดีใจและเสียใจ กลางดึกคืนนั้นเธอเหมือนแมวน้อย คลอเคลียอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างขี้เกียจ หมอนหนุนศรีษะวางอยู่บนท่อนแขนอันแข็งแกร่งของเขา ถึงแม้จะเป็นตะคริวแล้วเป็นตะคริวอีก เขาก็ไม่กล้าที่จะขยับเขยื้อนร่างกายมากนักเพราะกลัวว่าจะรบกวนเธอที่กำลังหลับสนิท ภายใต้ค่ำคืนอันมืดมิดนั้น เขาจ้องมองอย่างลึกซึ้งที่ดวงตาของเธอขณะที่กำลังหลับดังทะเลสาบที่แสนจะสงบและเยือกเย็น เต็มไปด้วยความอ่อนโยนและสมยอมอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ใบหน้าเล็กๆ ของเธอนั้นตั้งแต่เล็กจนโตเป็นที่สังเกตได้ชัดเจน ผิวพรรณขาวใสดุจหิมะ ขนตางอนยาวและหนาที่โดดเด่น ทุกครั้งที่เธอทำเรื่องผิดพลาด มักจะทำหน้าใสซื่อแบบผู้บริสุทธิ์ จนทำให้เขาใจอ่อนไม่อยากให้เธอรับโทษใดๆ ริมฝีปากเล็กๆดังผลเชอรี่ที่สุกเต็มที่น่ากิน มันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้เพียงแค่ได้เห็น เขาก็อดใจไม่ไหวจูบลงไปที่ริมฝีปากเธอหนึ่งครั้งด้วยอาการสั่นเล็กน้อย เขาอดอมยิ้มไม่ได้ ไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้เขามีความความสุขอย่างบอกไม่ถูก พวกเขาเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เล็ก เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ เขาโตกว่าเธอ 1 ปี ตั้งแต่ชั้นอนุบาลจนถึงมัธยม เขาเรียนเร็วกว่าเธอ 1 ชั้นมาโดยตลอด แต่เมื่อถึงเวลาเข้ามหาวิทยาลัย พวกเขากลับได้เรียนชั้นเดียวกัน ไม่ใช่เพราะว่าเขาสอบไม่ติด แต่เป็นเพราะเขาต้องการรอเธอ 1 ปี นั่นเพราะข้างกายเธอมักมีหนุ่มๆ ตามจีบอยู่ทุกวัน เขาไม่ไว้ใจ คนรอบข้างพวกเขาทั้งครอบครัวและเพื่อนๆ ต่างก็รู้สึกว่าพวกเขานั้นเหมาะสมกัน อันที่จริงเป็นเพราะมิตรภาพของทั้งสองครอบครัว หลังจากที่นวตาเกิดมา ทั้งสองบ้านต่างก็ตกลงว่าจะให้เป็นคู่กัน   ทุกคนต่างคิดว่าเมื่อถึงเวลาอันเหมาะสม พวกเขาจะต้องได้อยู่ร่วมกัน แต่ว่าพวกเขากลับชิงสุกก่อนห่าม กลายเป็นมากกว่าคำว่าเพื่อนสนิท เมื่อนึกถึงทุกครั้งที่นวตาคนนี้แนะนำเพื่อนข้างกายเธอให้เขาได้รู้จัก เขาแทบอยากจะหยิกเธอให้ตาย “เขาเป็นเพื่อนฉันค่ะ” ใครๆต่างพากันสงสัย “อะไรนะ ดูก็รู้ว่าเป็นแฟนกัน” “เขาไม่มีทางเป็นแฟนฉันได้หรอกค่ะ เราเคยอยู่ห้องเดียวกัน เห็นเขาเปลือยกายหมดทั้งตัวก็ยังไม่รู้สึกอะไรเลยค่ะ”   “......”   ดังนั้น เพื่อนๆ ของพวกเขาต่างก็ไม่มีใครรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเขาจตุภูมิและนวตาที่พัฒนาไปอีกขั้นแล้ว แต่ว่าแล้วยังไงล่ะ ทุกคนต่างก็รู้ว่า ภายใต้พจนานุกรมของเขาจตุภูมิ คำสามคำ นวตา และคำว่า สมยอม ก็มีค่าเท่ากัน เขายอมให้เธอทำในสิ่งที่เธอต้องการ ยอมตามใจเธอทุกอย่าง แม้ว่าสิ่งนั้นจะขัดต่อความเห็นของคนรอบข้าง ดื้อรั้นเผด็จการ เอาแต่ใจ ไม่ฟังใคร ความจริงแล้วในชีวิตของจตุภูมินั้น นวตามีตัวตนอยู่อย่างไม่ถูกทำนองคลองธรรม เขารอคอยให้ถึงเวลาที่เธอจะลืมตาขึ้นมาตอนรุ่งสาง ให้เธอเห็นว่าเขาอยู่เคียงข้าง อยากรู้ว่าเธอจะทำหน้ายังไง? เขายิ้มอย่างเรียบง่าย หลับตาลงแล้วเผลอหลับไป ...... แสงสว่างรับอรุณส่องลอดผ่านกระจกเข้ามา ทะลุผ้าม่านสีน้ำทะเล สายตาอันสดใสเหล่มองชายหนุ่มที่ใบหน้าหล่อเหลายากหาใดเปรียบ นวตายิ้มกว้างจ้องมองชายหนุ่มที่นอนอยู่ข้างๆ ใบหน้าของชายหนุ่มผู้นี้ แน่นอนว่ายากที่จะหาได้ในโลกใบนี้  ทั้งหล่อ ใจเย็น อบอุ่น สมบูรณ์แบบ ไม่จุกจิกจู้จี้และไม่เรื่องมาก เพียงแต่ ทำไมถึงดูคุ้นหน้าจังเลยนะ? ชายคนนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากจตุภูมิ ชายหนุ่มคนสนิทของบ้านเธอ ภาพในความทรงจำปรากฏเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวานตอนเย็น เธอดื่มหนักจนเมา เพราะผิดหวังเรื่องความรัก ไม่สิ เป็นเพราะ tmd ถูกทำร้าย  ต่อมา จตุภูมิมาเห็นเข้าจึงอุ้มเธอพากลับบ้าน เขาทนไม่ได้ที่เห็นเธอขอร้องอ้อนวอนซะขนาดนั้น  เมื่อถึงบ้าน เธอบอกว่าอยากอาบน้ำ แต่เธอกลับลื่นล้มในห้องน้ำ พอเขาเข้าไปเห็นเธอกำลังร้องไห้ฟูมฟายอยู่ในนั้น  จากนั้นเธอพูดอะไรออกไป?! เธอแสดงให้เห็นว่าต้องการให้เขาอาบน้ำให้...... พระเจ้า เมื่อคืนเธอต้องดื่มอะไรโง่ๆ ลงไปแน่ ถึงได้ลืมเขาไม่ลง สมองพลันเปลี่ยนไปนึกถึงอีกเหตุการณ์หนึ่ง ทันใดนั้นเธอเปิดผ้าแพร ที่คลุมตัวออก ความหนาวเย็นจึงเข้ามาเยือน...... เธอเอามือเล็กๆ ปิดปากตัวเองที่อ้าค้างอยู่ มองดูจตุภูมิที่กำลังหลับลึกอยู่ข้างกายเธอ จริงหรือนี่! อีกหน่อยจะยังเล่นด้วยกันเหมือนเดิมได้อีกไหมเนี่ย ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ช่างร้ายกาจเสียจริง สร้างเรื่องไม่เป็นเรื่องขึ้นมาง่ายๆ นวตาเสียใจจนอยากจะเอาหัวโขกกำแพง ถือโอกาสตอนที่เขากำลังหลับอยู่ หาทางหลบหนี ขืนรอให้เขาตื่นขึ้นมาละก็ต้องแย่แน่ๆ เท้าเล็กๆ ที่ทาสีแดงที่เล็บไว้ค่อยๆ แทรกผ่านออกจาก ผ้าห่มสีน้ำทะเลบนพื้น ของที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นทำเอาเธอหน้าแดงขึ้นทันที พลางกัดริมฝีปากถอนหายใจโดยไม่รู้ตัว เธอย่องเบาออกจากห้องไป ปิดประตูห้องอย่างระมัดระวัง  จตุภูมิมองเห็นสีแดงอันงดงามบนเตียงสีน้ำทะเลด้วยความสงสัย ราวกับดอกไม้แรกแย้มสวยงามในวันเพ็ญเดือนสิบสองด้วยหัวใจที่ตื่นเต้น ขณะที่นวตาอาบน้ำเสร็จแล้วกำลังเดินออกมาจากห้องน้ำ ทีแรกคิดว่าจะไปเทน้ำดื่มสักแก้ว คิดไม่ถึงว่าบนโต๊ะอาหารมีอาหารเช้าแบบตะวันตกจัดเตรียมไว้ให้แล้ว จตุภูมิ เขาตื่นแล้วหรือ? แต่ว่า.....กล่องยาที่วางอยู่ข้างๆ นั้นคืออะไรนะ? เหมือนเคยเห็นในโฆษณาที่ไหนมาก่อน ชายหนุ่มคนนั้นที่มีเพียงผ้าขนหนูสีขาวพันไว้รอบเอวอันแข็งแกร่ง เดินช้าๆ ออกมาจากในห้อง พูดกับเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ยาคุมกำเนิด ป้องกันไว้ก่อน” ยาคุมกำเนิด! นวตามั่นใจว่าเธอฟังไม่ผิดแน่ แถมยังเห็นตัวอักษรที่เขียนไว้ชัดเจนบนกล่องอีก นัยน์ตาที่สวยงามมองค้อนไปที่ wbd ที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะอีกด้านหนึ่งทันที โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ หยิบเอากล่องยาโยนใส่หน้าจตุภูมิทันที “จตุภูมิ พี่กล้าดียังไงถึงได้ทำกับฉันแบบนี้” จตุภูมิเลิกคิ้วขึ้นมองอย่างตกใจ ก้มตัวลงเก็บกล่องยาขึ้นมาจากพื้น จ้องมองไปทางนวตาที่กำลังเดือด บอกง่ายๆ ว่า “ถ้างั้นจะให้ทำยังไงล่ะ? หรือว่าเธออยากจะท้อง อย่าโวยวายไปเลยน่านวตา ยังไงซะตอนนี้เราก็ยังไม่ได้แต่งงานกัน หรือว่าเธอจะให้พี่ถอนหมั้นตอนนี้เลย?” ......