ตอนที่ 3 ครั้งแรกของผมเหมือนกัน

ตอนที่ 3 ครั้งแรกของผมเหมือนกัน ขณะที่ทานอาหาร เขารักษากิริยามารยาทด้วยการดื่มนมทีละอึกเหมือนเคย หลังจากที่นวตานั้นดื่มนมรวดเดียวหมดแก้ว มองไปที่เขา “นี่ เมื่อคืนนี้เป็นครั้งแรกของฉันเลยนะ ฉันจะให้พี่ชดใช้ด้วยการทำกับข้าวให้ฉันกินเป็นเวลาหนึ่งเดือน ถือว่าน้อยมากแล้วนะเนี่ยเมื่อเทียบกับความรู้สึกอันบอบช้ำ” จตุภูมินั้นได้รับการอบรมสั่งสอนมาเป็นอย่างดี ตั้งแต่เล็ก ขณะทานข้าวไม่พูดคุยใดๆ ทั้งสิ้น ผิดกับเธอที่อดรนทนไม่ได้มีอะไรก็พูดออกมาหมด จตุภูมิเงยหน้าขึ้นมองเธอ เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงโทนต่ำ ราวกับระเบิดลูกใหญ่ “ผมก็ครั้งแรกเช่นกันครับ” “แค่กๆๆ.....” นวตาปิดปากสำลักอย่างรุนแรง ขนมปังที่อยู่ในปากเกือบติดคอตาย เมื่อกี้นี้เขาพูดว่าอะไรนะ? เขาก็เป็น......ครั้งแรกเหมือนกัน?! บ้าจริง! ใครจะไปเชื่อ! “น้อยๆ หน่อย จตุภูมิ พี่ยังมีหน้ามาพูดจาเหลวไหลต่อหน้าฉันอีกหรือนี่ ครั้งแรกของพี่มันตั้งแต่มือขวาของพี่นั่นแล้วไม่ใช่หรือ” ยังมัวทำเป็นเล่นลิ้นอยู่อีก ตอนนั้นเธอเห็นชัดๆ มากับตา ในตอนนั้นเธอไม่ได้ใส่ใจมากมาย แต่เป็นเขาเองที่จากใบหน้าสีขาวซีดที่เปลี่ยนเป็นแดงขึ้น จตุภูมิรู้อยู่แล้วเชียวว่าเธอต้องเอ่ยถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้น ที่รู้จักเขาทั้งสองคนได้นั้นก็เพราะเธอเองที่รู้เรื่องของพวกเขามานานแล้ว เขายังทำตีมึนอยู่อีก ขณะที่เขาเหม่อมองมืออันสวยงามของตัวเองอยู่นั้น นวตาเห็นว่าเขาไม่เดือดเนื้อร้อนใจอะไรเลย จึงพยายามหาเรื่องเขาอีก “ไม่ใช่สินะ ฉันจำได้ว่าเหมือนเป็นคนทางซ้ายมากกว่า จตุภูมิ ตอนนั้นพี่นอนกับคนซ้ายหรือขวานะ หรือว่าทั้งคู่เลย.....” “อู้อี้อู้อี้......” ใครคนหนึ่งกำลังปิดกั้นลมที่ออกจากปากเธออยู่ อย่าเพิ่งคิดไปไกล ไม่ใช่ปากชนปากหรอก แต่เป็นขนมปังที่ถูกเขาจับใส่เข้ามาเต็มปากอย่างแทงใจดำ ...... จตุภูมิพยายามที่จะขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างบน เป็นเพราะข้อความของนวตาที่เยาะเย้ยเขาจนเกือบทำให้เขาทนไม่ไหว ก่อนทานอาหารนวตาส่งข้อความให้เขาบอกว่า “ฮาฮา เมื่อคืนฉันนานกว่า เปิดซิงใครก็ไม่รู้ กำไรเห็นๆ” มีเพียงคำถามโง่ๆ ที่ถามกลับไป 2 คำว่า “ใครล่ะ?” ด้านหลังที่พูดมาทั้งหมด ก็รู้กันอยู่แล้วว่าเป็น 3 คำนั้น “จตุภูมิ” จตุภูมิ จตุภูมิ จตุภูมิ ที่พูดมา พวกเขาไม่รู้สึกบ้างหรือว่ามันไม่น่าเป็นไปได้เลย? ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาไม่อยากรู้เลยหรือว่า ครั้งแรกนั้นหมายความว่าอย่างไร? ช่างเป็นเพื่อนที่ไม่น่าคบเอาซะเลย จตุภูมิเห็นกระเป๋าหนังสือที่วางอยู่บนโซฟาของเธอยังไม่ได้จัดให้เรียบร้อย ก็รู้สึกเบื่อหน่ายขี้เกียจจะพูดอีก อันที่จริงมันก็นานมาแล้ว เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาต้องมาคอยจัดกระเป๋านักเรียนให้เธออยู่เสมอ ตั้งแต่เข้าเรียนจนเลิกเรียน ก่อนที่จะเข้ามหาวิทยาลัยเสียอีก เขาไม่ได้เรียนชั้นเดียวกับเธอด้วย เขาจัดกระเป๋าให้เธอไปพลาง เอาหนังสือเล่มหนึ่งตีหัวของเธอหยอกล้อ “เร็วสิ มัวแต่ถือโทรศัพท์งี่เง่าอยู่นั่นแหละ สายแล้ว” นวตาคลึงที่ศีรษะตรงที่เจ็บจากการถูกตีด้วยหนังสือ ชายคนนี้ไม่รู้จักแสดงความอ่อนโยนทะนุถนอมต่อผู้หญิงบ้างหรือยังไงนะ ตีเธออย่างไร้ความเมตตาได้ลงคอ “ตีแรงขนาดนี้เดี๋ยวฉันก็โง่กันพอดี ถ้าฉันขายไม่ออกละก็ พี่ต้องรับผิดชอบฉันด้วย?” จตุภูมิส่งยิ้มอย่างเป็นมิตร “พี่ไม่ตีเธอจนโง่หรอก เธอก็ขายออกอยู่แล้วไม่ใช่หรือ?” เถียงคำไม่ตกฟาก เขาหิ้วกระเป๋าหนังสือให้เธอสะพายบนหลัง เธอรับมันมาอย่างคล่องแคล่ว ทุกอย่างเสร็จสิ้นภายในครั้งเดียว “จตุภูมิ ต้องมีสักวันหนึ่งที่ฉันจะหาแฟนได้หล่อกว่าพี่ มีฐานะมากกว่าพี่ และดูแลฉันได้ดีกว่าพี่ พี่คอยดูก็แล้วกัน” เวลาผ่านไปอีกนานหลายปี ในที่สุดเธอก็คงได้เจอผู้ชายที่หน้าตาดีกว่าจตุภูมิ มีฐานะดีกว่าจตุภูมิ แต่หาอย่างไรก็คงไม่พบคนที่ดูแลเธอได้ดีกว่าจตุภูมิคนนั้น .....